Ένα έξοχο έργο σας ετοιμάσαμε σήμερα αγαπητοί ακροατές του RadioTheatre.
Ανοίγοντας ένα μικρό αφιέρωμα στον Αλμπέρ Καμί σας παρουσιάζουμε το έργο του ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΙ, σε ηχογράφηση του 1963.
Ο Νομπελίστας Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας τοποθετεί τη δράση των «Δίκαιων» στη Μόσχα του 1905. Ο Καμί διερευνά τα κίνητρα και τις εσωτερικές συγκρούσεις μιας ομάδας επαναστατών, οι οποίοι σχεδιάζουν και πραγματοποιούν τη δολοφονία του μεγάλου Δούκα Σεργκέι Αλεξάντροβιτς, διοικητή της Μόσχας και θείου του Τσάρου Νικόλαου Β΄. Μέσα σε αυτόν τον παράλογα σκληρό κόσμο που γεννά τη βία και τη βαρβαρότητα, τίθεται το θεμελιώδες ερώτημα: Δικαιούται ο εξεγερμένος να σκοτώνει; Τεκμηριώνονται ηθικά οι πράξεις του; Ή οφείλει να περάσει σε μια επανάσταση της ίδιας της ηθικής και να εξεγερθεί, εν τέλει, ενάντια στο πεπρωμένο του με γνώμονα την αγάπη στον άνθρωπο και τη ζωή;
Πολλά ερωτήματα θέτει ο φιλόσοφος συγγραφέας, δεν δίνει απαντήσεις. Το έργο θα δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά στις αριστερές συνειδήσεις, -η σύγκρουση ανάμεσα στο
σταλινισμό που σκιαγραφείται από τον Στεπάν και στο όνειρο για ένα καλύτερο κόσμο, είναι αμείλικτη- αλλά και σε όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους, αφού το δίλλημμα γεννάται από μια φράση: «Σκοτώνουμε για να φτιάξουμε ένα κόσμο δίχως φονιάδες»
Υποδειγματική ερμηνεία από λαμπρούς ηθοποιούς που ακολούθησαν πιστά τις οδηγίες του Δημήτρη Μυράτ, πλην της Βούλας Ζουμπουλάκη που δεν ακολούθησε το ύφος των υπολοίπων και ολίσθησε ανάμεσα στον Τσέχωφ και τον Αισχύλο. Ο Βύρων Πάλλης είναι εξαιρετικός στην θρασεία ερμηνεία του αδίστακτου, ο Θόδωρος Έξαρχος καταφέρνει να μας θυμίσει τον Ιούδα, -πώς γίνεται άραγε να φανείς πιστικά δειλός μόνο από το μικρόφωνο;-, ο Γιάννης Αργύρης εμπνέει απεριόριστη εμπιστοσύνη ως στιβαρός ηγέτης της ομάδας, ο Μυράτ κράτησε για τον εαυτό του τον αβανταδόρικο ρόλο του πιο όμορφου, του λούμπεν επαναστάτη και έδωσε την κατάλληλη ακαδημαϊκή ερμηνεία που ξέρει καλά, ο Βάσος Ανδρονίδης είναι ιδανικά σαρκαστικός ως αστυνόμος, η Σούλα Αθανασιάδου εκπλήσσει με τον εσωτερικό της θρήνο. Ακόμα και οι υπερβολικές οιμωγές της Ζουμπουλάκη είναι απαραίτητες για να οικοδομηθεί το μέτρο της αρτιότητας των υπολοίπων.
Θέατρο αναφοράς θα το ονομάσω, αγαπητοί ακροατές. Ακόμα κι αν δεν συμφωνείτε με το θέμα του, δεν γίνεται να μη θαυμάσετε την αρτιότητα της υποκριτικής, τη σωστή άρθρωση και την αίσθηση του μέτρου που έχουν αυτοί οι σπουδαίοι ηθοποιοί.
Διαβάστε περισσότερα για τον Αλμπέρ Καμί (ξέρετε αλήθεια ότι ήταν σπουδαίος τερματοφύλακας στα νιάτα του;), διαβάστε ΕΔΩ μια πληρέστερη πολιτική ανάλυση του έργου, δείτε αν θέλετε ολόκληρο το κείμενο (στα αγγλικά) ΕΔΩ .
Ανοίγοντας ένα μικρό αφιέρωμα στον Αλμπέρ Καμί σας παρουσιάζουμε το έργο του ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΙ, σε ηχογράφηση του 1963.
Ο Νομπελίστας Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας τοποθετεί τη δράση των «Δίκαιων» στη Μόσχα του 1905. Ο Καμί διερευνά τα κίνητρα και τις εσωτερικές συγκρούσεις μιας ομάδας επαναστατών, οι οποίοι σχεδιάζουν και πραγματοποιούν τη δολοφονία του μεγάλου Δούκα Σεργκέι Αλεξάντροβιτς, διοικητή της Μόσχας και θείου του Τσάρου Νικόλαου Β΄. Μέσα σε αυτόν τον παράλογα σκληρό κόσμο που γεννά τη βία και τη βαρβαρότητα, τίθεται το θεμελιώδες ερώτημα: Δικαιούται ο εξεγερμένος να σκοτώνει; Τεκμηριώνονται ηθικά οι πράξεις του; Ή οφείλει να περάσει σε μια επανάσταση της ίδιας της ηθικής και να εξεγερθεί, εν τέλει, ενάντια στο πεπρωμένο του με γνώμονα την αγάπη στον άνθρωπο και τη ζωή;
Πολλά ερωτήματα θέτει ο φιλόσοφος συγγραφέας, δεν δίνει απαντήσεις. Το έργο θα δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά στις αριστερές συνειδήσεις, -η σύγκρουση ανάμεσα στο
σταλινισμό που σκιαγραφείται από τον Στεπάν και στο όνειρο για ένα καλύτερο κόσμο, είναι αμείλικτη- αλλά και σε όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους, αφού το δίλλημμα γεννάται από μια φράση: «Σκοτώνουμε για να φτιάξουμε ένα κόσμο δίχως φονιάδες»
Υποδειγματική ερμηνεία από λαμπρούς ηθοποιούς που ακολούθησαν πιστά τις οδηγίες του Δημήτρη Μυράτ, πλην της Βούλας Ζουμπουλάκη που δεν ακολούθησε το ύφος των υπολοίπων και ολίσθησε ανάμεσα στον Τσέχωφ και τον Αισχύλο. Ο Βύρων Πάλλης είναι εξαιρετικός στην θρασεία ερμηνεία του αδίστακτου, ο Θόδωρος Έξαρχος καταφέρνει να μας θυμίσει τον Ιούδα, -πώς γίνεται άραγε να φανείς πιστικά δειλός μόνο από το μικρόφωνο;-, ο Γιάννης Αργύρης εμπνέει απεριόριστη εμπιστοσύνη ως στιβαρός ηγέτης της ομάδας, ο Μυράτ κράτησε για τον εαυτό του τον αβανταδόρικο ρόλο του πιο όμορφου, του λούμπεν επαναστάτη και έδωσε την κατάλληλη ακαδημαϊκή ερμηνεία που ξέρει καλά, ο Βάσος Ανδρονίδης είναι ιδανικά σαρκαστικός ως αστυνόμος, η Σούλα Αθανασιάδου εκπλήσσει με τον εσωτερικό της θρήνο. Ακόμα και οι υπερβολικές οιμωγές της Ζουμπουλάκη είναι απαραίτητες για να οικοδομηθεί το μέτρο της αρτιότητας των υπολοίπων.Θέατρο αναφοράς θα το ονομάσω, αγαπητοί ακροατές. Ακόμα κι αν δεν συμφωνείτε με το θέμα του, δεν γίνεται να μη θαυμάσετε την αρτιότητα της υποκριτικής, τη σωστή άρθρωση και την αίσθηση του μέτρου που έχουν αυτοί οι σπουδαίοι ηθοποιοί.
Διαβάστε περισσότερα για τον Αλμπέρ Καμί (ξέρετε αλήθεια ότι ήταν σπουδαίος τερματοφύλακας στα νιάτα του;), διαβάστε ΕΔΩ μια πληρέστερη πολιτική ανάλυση του έργου, δείτε αν θέλετε ολόκληρο το κείμενο (στα αγγλικά) ΕΔΩ .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου