Εμείς κι ο χρόνος, του Τζον Πρίσλεϊ

Το σημερινό μας έργο είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα στην παγκόσμια δραματουργία και παραστασιολογία και ένα από τα πιο γνωστά του συγγραφέα John Boynton Priestley, (13/9/1894 – 14/8/1984). 

Απασχόλησε όχι τόσο θεατρικούς κριτικούς όσο διανοητές και φιλοσόφους. 

... Αποτελεί ένα μεταφυσικό πείραμα με το χρόνο. Βάζει στο μικροσκόπιο τον άνθρωπο και παρατηρεί τις αντιδράσεις του στην απώλεια, στην αποτυχία και στο θάνατο, αποδεικνύοντας πως η φύση του ανθρώπου δε διδάσκεται από τα λάθη του παρελθόντος. Η πρώτη πράξη του έργου ξετυλίγεται το 1919 στο σαλόνι των Κόνγουεϋ, όπου συγκεντρώνονται με αφορμή τα γενέθλια της μικρής κόρης της Κέυ. Στη δεύτερη πράξη μεταφερόμαστε είκοσι χρόνια αργότερα. Τίποτε δεν είναι ίδιο. Οι εξελίξεις στη ζωή της οικογένειας… δραματικές. Μένεις άφωνος και σοκαρισμένος. Στη τρίτη πράξη γυρνάμε πίσω στο 1919. Ήταν όλα ένα κακό όνειρο ή μήπως μια πραγματική ματιά στο μέλλον; Συνειδητοποιούμε πως ο σπόρος της καταστροφής υπήρχε ήδη. Ο Πρίστλεϋ βασίζεται στη φιλοσοφική άποψη του Πλάτωνα πως η ζωή μας δεν αποτελείται από ευτυχισμένες ή δυστυχισμένες στιγμές, αλλά από το αδιάσπαστο σύνολό τους μέσα στο πέρασμα του χρόνου που βρίσκει το νόημά του στο τέλος της ζωής μας. Από την ιστοσελίδα culturenow  και την παρουσίαση του έργου από την Εταιρεία Θεάτρου Κλεψύδρα τον περασμένο χειμώνα.

Θα βρείτε, αγαπητοί ακροατές, εκατοντάδες σελίδες και άλλες τόσες αναλύσεις για το έργο αυτό στο διαδίκτυο. Η έννοια του χρόνου είναι θεμελιώδης και απασχόλησε και τον υπογράφοντα σε ένα κύκλο σπουδών, έννοια βασική και δυσπρόσιτη. Όσα πάντως μάθαμε από τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τον Άγιο Αυγουστίνο δεν μας τα είπε ο Πρίσλεϊ. Αντιθέτως με κούρασε με τη χαλαρότητα της μεσοπολεμικής Αγγλίας, με τα χασκόγελα των κοριτσιών στα ανούσια πάρτι. Ήταν συγκλονιστική η στιγμή της συνειδητοποίησης της οικονομικής κατάστασης της οικογένειας αλλά πέραν αυτού; Μου έμεινε ένα μεγάλο κενό, μια αγωνία, κάτι ανικανοποίητο. Και φόβος. Υπονόμευσε την ψυχική μου ισορροπία ο κ. Πρίσλεϊ, κατάφερε να με ξεγελάσει με τις επιφανειακές του παρόλες και μου άφησε εντέλει την πίκρα και τον φόβο για το χρόνο που περνά. 

Θα πάμε μια βόλτα, θα παίξουμε λίγο με τα παιδιά μας, θα δουλέψουμε ξανά λίγο με κέφι και θα τα ξεχάσουμε όλα αυτά τα πικρά. 

Παίχτηκε από το Θέατρο Τέχνης το 1946 με την Έλλη Λαμπέτη και γυρίστηκε για το Θέατρο της Δευτέρας με τους Γωγώ Ατζολετάκη, Κική Γρηγορίου, Ματίνα Καρρά, Γιάννη Κάσδαγλη, Γιάννη Κατράνη, Κώστα Κοντογιάννη,Κατερίνα Μαραγκού, Μαρία Σκούντζου, Μαρία Τενίδη, Τάσο Χαλκιά

 

Στη δική μας εκδοχή παίζουν: η υπέροχη Μάρθα Βούρτση (που κλαίει συγκλονιστικά μόνο όταν θυμάται το αδικοχαμένο της παιδί), η Ζωή Ρηγοπούλου, η Πέγκυ Σταθακοπούλου, ο Αποστόλης Φρυδάς,  η Άννυ Πασπάτη, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, η Ράνια Οικονομίδου, ο Σοφοκλής Πέππας, ο Κώστας Κοντογιάννης και ο Θάνος Καληώρας. 

Η μετάφραση του έργου είναι του Λυκούργου Καλλέργη. 

Καλή Ακρόαση! 




Το έργο είναι από το πολύτιμο αρχείο του κ. Μέλλιου Ν.