ΛΕΟΚΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΖΑΝ ΑΝΟΥΙΓ

Αγαπητοί φίλοι του radio-theatre, καλησπέρα σας.

Ένα έργο πάλι του πολυγραφότατου Ζαν Ανούιγ είναι το αντικείμενο της σημερινής μας ανάρτησης. Το θεωρούμε ξεχωριστό όχι γιατί έχει ηχογραφηθεί μία φορά για το ραδιόφωνο - το πιο σύνηθες θα λέγαμε- αλλά γιατί δεν έχει την ανάλογη διαδρομή στο θεατρικό σανίδι όπως άλλα έργα του Ανούιγ. Η εντύπωσή μας αυτή στηρίζεται στο γεγονός ότι στο διαδίκτυο, πλην της παράστασης του Εθνικού Θεάτρου που δόθηκε το 1958-59, δεν υπάρχει άλλη καταχώριση. Αυτό ούτως ή άλλως έχει ένα ενδιαφέρον. Αν σ' αυτό, τώρα, προστεθεί ότι με τον ίδιο μεταφραστή και σκηνοθέτη (τον  Αλέξη Σολομό) τόσο στο Εθνικό όσο και στο ραδιόφωνο δέκα χρόνια μετά, φαίνεται να έκλεισε ο κύκλος αυτού του έργου, τότε εξάπτεται το ενδιαφέρον μας ως ακροατών και πληθαίνουν τα ερωτήματα! 

Γιατί άραγε δεν "περπάτησε" η ΛΕΟΚΑΝΤΙΑ, ενός από τους πιο εξέχοντες θεατρικούς συγγραφείς και με τόσο βαρύ ποδαρικό που έκανε στη χώρα μας με το δίδυμο Αλέξη Σολομού (μετάφραση - σκηνοθεσία) και Γιάννη Μόραλη (σκηνικά - κοστούμια); Για όποιον ενδιαφέρεται....πεδίον δόξης λαμπρόν!

Jean Anouilh  - Léocadia (Time Remembered)

Υπόθεση: Ο  πρίγκιπας  Albert, ένας νεαρός Γάλλος αριστοκράτης, αφοσιώνεται  πλήρως στη μνήμη μιας εκκεντρικής  μπαλαρίνας που ονομαζόταν Leocadia και η οποία τρεις ημέρες μετά τη συνάντηση με τον Albert, στραγγάλισε τον εαυτό της με το μαντήλι της.

Ο Albert, σκέφτεται τον έρωτα του για την Leocadia και η μόνη ανακούφιση στον πόνο που νιώθει είναι η ανάμνηση των τριών ημερών που πέρασαν μαζί.

Η θεία του, πάμπλουτη Δούκισσα, γνωρίζοντας τι έχει συμβεί αγόρασε όλα τα μέρη που ο Albert και η Leocadia επισκέφθηκαν μαζί (ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, ένα παγκάκι στο πάρκο, ένα παγωτατζίδικο, κλπ) και τα συμπεριέλαβε στην προσωπική της περιουσία.

Κάποια μέρα η Δούκισσα είδε την Amanda, ένα κορίτσι που μοιάζει πολύ στην Leocadia και αφού φρόντισε να την απολύσουν από το κατάστημα που εργαζόταν σαν ράφτρα την κάλεσε στον πύργο της για την βάλει να παίξει το βασικό ρόλο στο σχέδιο της ...

Η ποικιλία των θεμάτων των έργων του ώθησε τον Ανούιγ να κατατάξει ο ίδιος τα περισσότερα έργα του σε κατηγορίες: ροζ θέατρο, μαύρο θέατρο, λαμπρό θέατρο, μπαρόκ θέατρο κ.ά.

Η "Λεοκάντια", που γράφτηκε το 1939, ανήκει στην τριλογία του ροζ θεάτρου μαζί με τον "Χορό των κλεπτών" και το "Ραντεβού του Σενλίς".

Η ηχογράφηση για το ραδιόφωνο όπως προείπαμε έγινε το 1969.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Ανιγόνη Βαλάκου - Αμάντα, Νικηφόρος Νανέρης - πρίγκιπας, Ελένη Χαλκούση - Δούκισσα, Ευάγγελος Πρωτοπαπάς - Μετρ, Θεόδωρος Σαρρής - Έκτωρ, Γρηγόρης Μασαλάς - σωφέρ,  Αιμίλιος Μεσσίδης - παγωτατζής, Σπύρος Ολύμπιος - Θεόφιλος.

Η διάρκεια του έργου είναι 1ω 35λ

Καλή σας ακρόαση!

Η τεκμηρίωση που ακολουθεί είναι από το αρχείο του Εθνικού Θεάτρου   και την υπογράφει ο Άγγελος Τερζάκης, υπεύθυνος δραματολογίου εκείνα τα χρόνια:

Ἡ Ἀμάντα του, ἡ ἡρωϊδα τῆς "Λεοκάντια" εἶναι ἓνα καθαρά ποιητικό πλᾶσμα. 'Εργατριούλα σε καπελλάδικο τῆς Rue de la Paix, παριζιάνικο σπουργίτι μέ ἀφέλεια, θάρρος, χάρη, ἄρωμα φυσικό, βρίσκεται μιά μέρα, άπό μιάν ἀνεξήγητη γι αὐτήν ἰδιοτροπία τῆς τύχης, μέσα σ΄ἕνα ἀρχοντικό πάρκο άπό ὅπου δέν φαίνεται να βγαίνεις ὅσο κι ἄν περπατᾶς, καί σ΄ἕναν πύργο κατοικημένον ἀπό πλάσματα λοξά, ἀκατανόητα. Ὕστερα άπό τό πρῶτα ξάφνιασμα, ἡ Ἀμάντα, ὡδηγημένη άπό τό στέρεο λαϊκό της αἰσθητήριο, θ΄ἀρχίσει νά ξυπνάει. Δὲν θὰ πάψει να ζεῖ τὸ παραμῦθι της, ἀλλά καὶ δὲν θὰ σαστίζει. Κάτι τὴν ειδοποιεῖ πώς, ἐδῶ, βρίσκεται απέναντι σέ μιά κατάσταση ἀναχρονιστική, ἀρνητική τῆς ζωής, κι' αὐτό ἐξεγείρει τήν ἁπλοϊκή της φρόνηση, τήν ὑγιέστατη. Ἡ μικρή αὐτή σ΄ ἀντίθεση μέ τά ἑτοιμόρροπα φαντάσματα τοῦ νεκροῦ χτές, πού τήν περιβάλλουν, φέρνει μαζί της τή ζωή. Πλᾶσμα ἑωθινό μέ γερή ὄρεξη, ἰσορροπημένο νοῦ, ἄφθαρτες αἰσθήσεις, ἔχει τήν ἥσυχη δύναμη νά διώχνει, ὅπου πάει, τήν ἄρνηση καί τό θάνατο. Ἔχει περισσότερο τήν προνοητικότητα τῆς κοινωνικῆς της καταγωγῆς παρά ἑνός συγκεκριμένου ἀτόμου. Γιατί σάν πρόσωπο, εἶναι κι αὐτή ἕνα παιχνίδι μέσα στό παιχνίδι.

Ὁλόκληρο τό ἔργο, ἀποτελεί μιά στιγμή εὐφροσύνης τοῦ Anouilh, ὅπου ὁ ποιητής συνθέτει τήν εἰρωνεία μέ τήν τρυφερότητα, τό πιό διακριτικά φανταστικό μέ τό γκροτέσκο. Εὔθραυστη κατασκευή, σάν κι ἐκείνα τά ὑγρά κρύσταλλα πού σκαρώνει παίζοντας ή φαντασία τῆς πάχνης τήν αὐγή, καὶ ποὺ λάμπουν μιά τελευταία φορά, ἔντονα, ἰριδίζοντας, πρίν πάρει νά ζεστάνει ὁ ἥλιος - καί τά λυώσει.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ
Διευθυντής τοῦ Δραματολογίου

τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου