La estrella de Sevilla
Καλή σας ακρόαση!
Αγαπητοί φίλοι του radio-theatre, καλησπέρα σας.
Ο Λόπε ντε Βέγκα είναι ο πιο γνωστός ίσως Ισπανός λογοτέχνης μετά τον Θερβάντες.
Ποιητής, μυθιστοριογράφος αλλά κυρίως θεατρικός συγγραφέας με 480 διασωθέντα από τα 1880 έργα !!!
Στο θεατρικό και ραδιοθεατρικό κοινό έγινε γνωστός με το ΦΟΥΕΝΤΕ ΟΒΕΧΟΥΝΑ. Ωστόσο το "σκάλισμα" στα αρχεία μας απέδωσε καρπούς και ένα ακόμη έργο του - δυστυχώς το τελευταίο που διαθέτουμε - μοιραζόμαστε απόψε μαζί σας.
Ποιητής, μυθιστοριογράφος αλλά κυρίως θεατρικός συγγραφέας με 480 διασωθέντα από τα 1880 έργα !!!
Στο θεατρικό και ραδιοθεατρικό κοινό έγινε γνωστός με το ΦΟΥΕΝΤΕ ΟΒΕΧΟΥΝΑ. Ωστόσο το "σκάλισμα" στα αρχεία μας απέδωσε καρπούς και ένα ακόμη έργο του - δυστυχώς το τελευταίο που διαθέτουμε - μοιραζόμαστε απόψε μαζί σας.
Τα λόγια που ακολουθούν και παρουσιάζουν την υπόθεση είναι παρμένα από το πρόγραμμα της παράστασης που ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο το 1954 και τα υπογράφει ο Άγγελος Τερζάκης.
 |
| Λόπε ντε Βέγκα |
"…Σύγκρουση εσωτερική ανάμεσα στο συναίσθημα και το καθήκον
είναι το κεντρικό θέμα στο ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΣΕΒΙΛΛΗΣ. Ο περήφανος Δον Σάντσος θα
βρεθεί σε αυτήν ακριβώς την περιπλοκή. Θα την αντιμετωπίσει αρρενωπά, σαν
γνήσιος Ισπανός, και αφού θυσιάσει για το δοσμένο λόγο του το πολυτιμότερο
αγαθό της ζωής του – φίλο αδερφικό και γυναίκα αγαπημένη- θα αποκρούσει την
απαλλαγή, το συμβιβασμό, που θα του εξασφάλιζαν την ατιμωρησία. Την έννοια
εκείνη, που με αρκετή συμβατικότητα, με διακοσμητικό μάλλον χαρακτήρα, αποκαλούμε
στον δικό μας κόσμο ιπποτισμό, θα την βρούμε αυθεντική, στην πιο βαθειά και
ανόθευτη πηγή της, με το ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΣΕΒΙΛΛΗΣ. Είναι ένα αίσθημα βαθύτερης
αξιοπρέπειας, υπερηφάνεια δραματική ευγενικού ζώου, που ξέρει να δαμάσει τον πόνο
του, τις αδυναμίες του, και να μην εξευτελίζει την ψυχή του. Έτσι οι κατά βαθμό
, ιεραρχία , μικρότεροι, θα μπορέσουν στο δράμα αυτό, να δώσουν, μαθήματα
υψηλοφροσύνης στον ανώτερο από όλους τους, να τον κάνουν να ντραπεί γιατί παρασύρθηκε
από μια ανθρώπινη κλίση του ως το σημείο που αρχίζει η κατάχρηση της εξουσίας…"
Συμπερασματικά…
"...ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΣΕΒΙΛΛΗΣ ανήκει στην κατηγορία των έργων που διερμηνεύουν
με αξεπέραστη αυθεντικότητα, ευαισθησία και λάμψη, το ισπανικό πνεύμα. Είναι το
ιπποτικό χρέος , η λατρεία της τιμής, το δημοκρατικό αίσθημα τέλος, που υψώνει,
στο ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΣΕΒΙΛΛΗΣ, πάνω και από την ανώτατη πολιτική εξουσία, πάνω από τα
προσωπικά συμφέροντα και τα ανθρώπινα πάθη, την ιδέα της τιμής και της δικαιοσύνης..."
Για το ραδιόφωνο η ηχογράφηση έγινε το 1966 και τους ρόλους ερμήνευσαν οι: Γιάννης Αποστολίδης, Άγγελος Γιαννούλης, Βασίλης Παπανίκας, Άρης Μαλιαγρός, Κώστας Κοσμόπουλος, Βασίλης Μαυρομάτης, Χριστίνα Κουτσουδάκη, Ελένη Χατζηαργύρη, Θάνος Κωτσόπουλος, Νίκος Καζής, Θάνος Δαδινόπουλος, Ειρήνη Παύλου, Βασίλης Κανάκης, Τάκης Βουλαλάς, Κώστας Καρλής, Γιώργος Καρέτας.
Η μετάφραση του έργου ήταν του Καρθαίου και η ραδιοσκηνοθεσία του Λάμπρου Κωστόπουλου
Η μετάφραση του έργου ήταν του Καρθαίου και η ραδιοσκηνοθεσία του Λάμπρου Κωστόπουλου
Καλή σας ακρόαση!
2 σχόλια:
Γειά σας!
Σας ανακάλυψα τυχαία πριν από 5-6 μέρες κι από τότε κατεβάζω με καταιγιστικούς ρυθμούς.
Μεγάλωσα με μια μαμά που λάτρευε το θέατρο, αν και δεν είχε τον χρόνο να εμβαθύνει σ' αυτό, μεγαλώνοντας τρία παιδιά σε δύσκολες εποχές. Καθώς κανένας άλλος στην οικογένεια δεν το αγαπούσε ιδιαίτερα, ήμουν η μόνιμη συνοδός της. Από τα 12 ως τα 22 μου, ήταν ελάχιστες νομίζω οι παραστάσεις του Εθνικού -και όχι μόνον- που είχαμε χάσει. Πρόλαβα να δω στο σανίδι τεχνίτες σαν τον Κατράκη, την Χατζηαργύρη, τον Βόκοβιτς, τον Μυράτ, την Ζεβιτσιάνου, τον Ρηγόπουλο...
Και βέβαια, η ώρα του ραδιοφωνικού θεάτρου ήταν ιερή. Τρεις γενιές θηλυκά, γιαγιά-μάνα-κόρη, με το εργόχειρο στο χέρι, αφουγκραζόμασταν και βουτάγαμε βαθειά στις ψυχές μας. Δεν ακουγόταν κιχ, δεν πέταγε κουνούπι. Πηχτή ατμόσφαιρα, γεμάτη νοήματα. Δευτέρα-Τετάρτη-Κυριακή... Θεατρικό έργο από μόνες μας.
Μεγαλώνοντας και απομακρυνόμενη απ' την πατρική εστία, σιγά-σιγά, ανεπαισθήτως που λέει κι ο ποιητής, απομακρύνθηκα απ' το θέατρο. Ένοιωθα πως το θέατρο δεν ήταν πια το ίδιο. Δεν ένοιωθα όπως παλιά, που ήταν σαν να περνούσα μύηση σε κάθε παράσταση. Άλλαζα κι εγώ, ίσως άλλαζε κι αυτό.
Και τώρα εσείς!
Στα 50φεύγα μου, μου ξανανοίξατε την πόρτα ενός παράδεισου χαμένου και ξεχασμένου. Με κάνατε να συνειδητοποιήσω πόσο το θέατρο έχει διαμορφώσει το πνεύμα μου, παίζοντας καταλυτικό ρόλο στον σχηματισμό της ιδιοπροσωπίας μου, πόσο επεξέτεινε τους ορίζοντες, την αντίληψη, την αυτογνωσία μου κι ας μην ήμουν σε θέση να το αντιληφθώ τότε.
Κι ακόμα, με κάνατε να καταλάβω πως στην μαμά μου οφείλω, εκτός απ το ζειν και το ευ ζειν. Κρίμα που δεν ζει πια για να της απονείμω τα εύσημα.
Σας Ευχαριστώ!
Εκ βάθους καρδίας.
Μαρία
Τι ωραίες αναρτήσεις! η ωραιότερη καλοκαιρινή συνήθεια, ένα θέατρο τη μέρα
ευχαριστώ :)
Δημοσίευση σχολίου