Η ΚΕΡΕΝΙΑ ΚΟΥΚΛΑ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΡΗΣΤΟΜΑΝΟΥ

Από τη Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012 και κάθε μέρα εκτός Σαββάτου και Κυριακής στις οκτώ το βράδυ, από το Τρίτο Πρόγραμμα 90,9 και 95,6 και από την ιστοσελίδα της ΕΡΤ η ηθοποιός Ιφιγένεια Αστεριάδη διαβάζει το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου «Η Κερένια Κούκλα» σε 18 ημίωρα επεισόδια, τα οποία ηχογραφήθηκαν για την Ελληνική Ραδιοφωνία.

Επιμέλεια αφήγησης: Νίκος Δημητρόπουλος
Συναρμογή-ηχητικές στίξεις: Γιώργος Χελιδονίδης
Μουσική επιμέλεια: Στέλιος Κεφαλόπουλος

Η «Κερένια Κούκλα» του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα Πατρίς το 1908 και εκδόθηκε σε βιβλίο το 1911, τη χρονιά θανάτου του συγγραφέα. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό μυθιστόρημα και όπως αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας στον πρόλογο του έργου πρόκειται για μια «ιστορία απλή και λυπητερή, γιατί απλή και λυπητερή είναι η ζωή».

Η υπόθεση του έργου διαδραματίζεται σε μια λαϊκή συνοικία της πρωτεύουσας και μας περιγράφει τη σκληρή ζωή εκείνης της εποχής, τις πίκρες και τα πάθη των απλών ανθρώπων. Σταθερά μοτίβα στο έργο είναι η σκληρή μοίρα, η αρρώστια και το ανέφικτο της ανθρώπινης ευτυχίας.

Η υπόθεση είναι απλή και βγαλμένη μέσα από τη ζωή: Μια γυναίκα του λαού, η Βιργινία, ερωτεύεται και παντρεύεται έναν άνδρα νεώτερό της, τον Νίκο και μένουν σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας. Η γυναίκα αρρωσταίνει και ο σύζυγός της αναγκάζεται να προσλάβει μια νέα κοπέλα, τη Λιόλια, για να τη φροντίζει. Ο Νίκος ερωτεύεται τη Λιόλια και η Βιργινία πεθαίνει, αφού ανακαλύπτει αυτόν τον έρωτα. Ο Νίκος παντρεύεται τη Λιόλια, όμως η τραγική σκιά της πεθαμένης Βιργινίας στοιχειώνει τη νέα οικογένεια. Το παιδί που γεννιέται από αυτό το γάμο είναι ατροφικό, σαν μια κερένια κούκλα και μοιάζει με το πρόσωπο της πεθαμένης. Η σκιά της φθοράς και του θανάτου δεν πρόκειται να αφήσει την νέα οικογένεια να κατακτήσει την ευτυχία.

Η «Κερένια Κούκλα» θεωρήθηκε ως ένα από τα πρώτα δείγματα του συμβολισμού στη νέα ελληνική λογοτεχνία. Ο Χρηστομάνος καταφέρνει με την «Κερένια Κούκλα» να μας παρουσιάσει ένα τολμηρό κείμενο, να ηθογραφήσει με ενάργεια τους χαρακτήρες του και να μας περιγράψει με ρεαλισμό τη σκληρή ζωή εκείνης της εποχής. Ο ρεαλισμός της αφήγησης συνδυάζεται με τον λυρισμό των περιγραφών και η απλή γλώσσα του κειμένου ελκύει περισσότερο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.