ΣΥΡΑΝΟ ΝΤΕ ΜΠΕΡΖΕΡΑΚ του ΕΝΤΜΟΝ ΡΟΣΤΑΝ

Σήμερα έχουμε ένα από τα γνωστότερα θεατρικά κείμενα, ένα αριστούργημα του γάλλου Εντμόν Ροστάν. Ωστόσο, ο συγγραφέας μας χρησιμοποιεί «ποιητική αδεία» τον Συρανό για να γράψει το δικό του έργο, χωρίς να δημιουργεί ένα θεατρικό-βιογραφία. Ο πραγματικός Συρανό (Σαβινιέν Ντε Συρανό) γεννήθηκε στο Παρίσι. Ευπατρίδης και γιο του άρχοντα της Μοβιέρ, στα δεκαεννέα του κατατάσσεται στη βασιλική φρουρά. Από τότε αρχίζει να υπογράφει και ως Συρανό Ντε Μπερζεράκ. Ύστερα από δύο πολεμικές συγκρούσεις (όπου και τραυματίζεται) αποσύρεται και ασχολείται με τη συγγραφή, γράφοντας θεατρικά έργα. Η ζωή του είναι πολυτάραχη, καθώς ήταν οξύθυμος και πολύ καλός ξιφομάχος. Επόμενο ήταν, λοιπόν, να μπλέκει διαρκώς σε καυγάδες και ξιφομαχίες. Πεθαίνει το 1655, σε ηλικία μόλις τριάντα έξι ετών, με έναν απροσδόκητο τρόπο. Περπατώντας στο δρόμο το βράδυ, πέφτει στο κεφάλι του ένα κομμάτι ξύλο. Αυτός ήταν λοιπόν ο άνθρωπος που ενέπνευσε τον Ροστάν να γράψει το έργο του. Εύχομαι καλή ακρόαση.

ΥΠΟΘΕΣΗ

Ο εκκεντρικός Συρανό, επιφανής ιππότης του Τάγματος των Γασκόνων,σκαρώνει στιχάκια με την ίδια ευκολία που κερδίζει κι έναν αγώνα ξιφομαχίας. Η φήμη του ως γενναίου ιππότη και ποιητή είναι πολύ μεγάλη. Το ίδιο και η μύτη του… Κι αν η πρώτη τού έχει επιτρέψει να κατακτήσει το Παρίσι, η δεύτερη τον εμποδίζει να κατακτήσει αυτήν που του έχει κλέψει την καρδιά, τη νεαρή εξαδέλφη του Ρωξάνη. Προκειμένου να την κάνει ευτυχισμένη, αποφασίζει να θυσιάσει τα αισθήματά του για να βοηθήσει τον αντεραστή του.

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Δημήτρης Γιαννουκάκης
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ολυμπία Κυριακάκη
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Άγγελος Φορτούνας
ΠΑΙΖΟΥΝ: Χρήστος Πάρλας, Γιώργος Γεωγλερής, Μαρίνος Ιορδάνης, Γιάννης Ροζάκης, Δημήτρης Ζακυνθινός, Ειρήνη Κουμαριανού, Δημήτρης Παπαγιάννης, Χάρης Νάζος, Νίκος Μπιρμπίλης, Σπύρος Μπιμπίλας, Χρήστος Μάντζαρης, Βαρβάρα Λαζαρίδου, Χρήστος Κατσιγιάννης, Νανά Κακαβά, Ιάκωβος Ψαρράς, Χριστίνα Στόγια, Αλεξία Ασκαρίδου, Σοφία Χάνου, Φραγκούλης Φραγκούλης, Άννυ Πασπάτη, Γιάννης Στρατάκης, Βασίλης Παπανίκας, Ντίνος Δουλγεράκης, Μπάμπης Γιωτόπουλος, Γιώργος Γεωργίου, Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Κώστας Καστανάς, Γιώργος Αρμάδωρος

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: Μέρος πρώτο 1 ώρα και 50 λεπτά, Δεύτερος Μέρος 1 ώρα και 40 λεπτά
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 1989 (10 Απριλίου)

ΛΙΓΑ ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΑ

Το έργο μας γράφτηκε το 1897 και πρωτοπαίχτηκε στη Γαλλία με τους θεατές να συρρέουν για να δουν την παράσταση. Στην Ελληνική σκηνή η πρώτη παράσταση που βρήκα ήταν του 1948 από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη και με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Μυράτ. Έκτοτε, έχει ανέβει αρκετές φορές στην Ελλάδα, όπως το 1968 από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος , από την παιδική σκηνή του Θεάτρου Κάτω από την Γέφυρα το 2004 και τέλος πάλι από το Εθνικό το 2010.

Για το έργο και το κείμενο ευχαριστούμε πολύ τον NikosPs

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΟΣ ΤΟΛΣΤΟΙ

Ανάσταση (Λέων Τολστόι)

Η "Ανάσταση" (Воскресение, Voskreseniye) είναι το τελευταίο μυθιστόρημα που έγραψε ο Ρώσος συγγραφέας Λέων Τολστόι το 1899, το οποίο και εκδόθηκε το ίδιο έτος στο περιοδικό Niva (Αγρός). Στο μυθιστόρημα αυτό εκδηλώνεται πλήρως η μεγαλοφυΐα του συγγραφέα καθώς και οι μεγαλύτερες εκτροπές του πνεύματός του. Ονόμασε το έργο του αυτό Ανάσταση προκειμένου ν΄ αναδείξει την από τάφου έγερση των κατωτέρων ενστίκτων του ανθρώπου καθώς και του εγωισμού και της ηδυπάθειας στη νέα ζωή της αγάπης και του αλτρουισμού.

Κύριος ήρωας του μυθιστορήματος είναι ο Πρίγκιπας Νεκλούντωφ (ή Νεκλούδωφ), τυπικός εκπρόσωπος της ρωσικής αριστοκρατίας του 19ου αιώνα με όλα τα προτερήματα και ελαττώματα της κοινωνικής του τάξης. Η ιστορία των σχέσεών του με την υπηρέτριά του Αικατερίνη Μασλόβα, στη ουσία ίσως ένα ελάχιστο επεισόδιο στην ιστορία οποιουδήποτε ανθρώπου, αρχίζει τυχαία να παίζει σημαντικότατο ρόλο στη ζωή του Νεκλούντωφ. Όταν εκείνος αρραβωνιάστηκε κόρη που ανήκε σε ανώτατη κοινωνική τάξη συνέπεσε τότε το γεγονός να προσκληθεί ως ορκωτός δικαστής σε δίκη της Αικατερίνης Μασλόβα, η οποία στο μεταξύ είχε καταλήξει πόρνη και κατηγορούνταν για συνέργεια σε δολοφονία εμπόρου σε οίκο ανοχής. Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει η "ανάσταση" του Νεκλούντωφ ο οποίος αισθάνεται και ο ίδιος ηθικός συναυτουργός για την ηθική έκπτωση που βρισκόταν η Αικατερίνη. Τελικά η Μασλόβα καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία και ο Νεκλούντωφ αρνούμενος να συζευχθεί τη μνηστή του, ξεκινάει για τη Σιβηρία προκειμένου να βοηθήσει όπως μπορεί την κατάδικο, θύμα του εγωισμού του.

Συγχρόνως ο Τολστόι περιγράφει τα ήθη και τα έθιμα της ανώτερης ρωσικής τάξης της Πετρούπολης και εκδηλώνει την αιώνια γνώμη του ρωσικού λαού περί ανυπαρξίας στον κόσμο ανθρώπινης δικαιοσύνης. Ακριβώς την ίδια ιδέα που χαράσσει και ο Ντοστογιέβσκι στο έργο του Αδελφοί Καραμαζόφ ή (Καραμάζωφ). Με ιδιαίτερη δε ειρωνεία παρουσιάζει ο Τολστόι τη διεξαγωγή της δίκης ενώπιον του ορκωτού δικαστηρίου φθάνοντας στο σημείο μάλιστα με αρκετές ανακρίβειες να καυτηριάζει τη διεξαγωγή κάποιας χριστιανικής θείας λειτουργίας περί μετουσίωσης, βάσει των ορθολογιστικών ιδεών περί χριστιανισμού και Ευαγγελίου με σαφή αντανάκλαση της αίρεσης του Αρείου. Την περικοπή αυτή που διακωμωδεί το κυριότερο σημείο στη Θεία Λειτουργία είχε αφαιρέσει η ρωσική λογοκρισία κατόπιν επέμβασης της ρωσικής Ιεράς Συνόδου η οποία και μετά τη δημοσίευση του μυθιστορήματος αφόρισε τον συγγραφέα. Το πλήρες κείμενο της Ανάστασης του Τολστόι εκδόθηκε μόνο στο Παρίσι, λαθραία αντίτυπα της οποίας έφθασαν στη Ρωσία.

Ραδιοφωνική μεταφορά:
Μετάφραση και διασκευή: Ιουλία Ιατρίδη
Μουσική επιμέλεια: Σοφία Μιχαλίτση
Ραδιοσκηνοθεσία: Λεωνίδας Τριβιζάς
Πρώτη μετάδοση: 8/12/65 (1ο μέρος ) και 12/12/65 (2ο μέρος)
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κώστας Καζάκος, Γιώργος Τζώρτζης, Τάνια Σαββοπούλου, Αλέξης Ουδινότης, Κίτυ Αρσένη, Γιώργος Μοσχίδης, Νάσος Κεδράκας, Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Αλέξης Μίγκας, Μαρία Φωκά, Άννα Τάρη, Ελένη Καρπέτα, Αλίκη Γκούμα, Δημήτρης Ζακυνθινός, Νίκος Διονυσόπουλος, Λουκιανός Ροζάν, Τάσος Υφάντης, Γιάννης Βόγλης, Γιώργος Τζαβέλας, Κώστας Μασούρας, Τότης Ντανιέλος, Μεγακλής Βιντιάδης, Σπύρος Καλογήρου, Μαρία Μαρμαρινού, Γιάννης Κώστογλου Λήδα Πρωτοψάλτη, Θεόδωρος Ντόβας, Γιώργος Κυριακίδης, Γιώργος Μετσόλης.
Επιμέλεια Λήδα Δημητρίου

Για το έργο και το κείμενο ευχαριστούμε πολύ τον φίλο του blog Dr. Dracator

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΧΩΡΙΣ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΙΛΝΤ

A Woman of no Importance



Μία από τις τέσσερις κλασικές κωμωδίες του Ουάιλντ, γραμμένη το 1893, όπου ο Ιρλανδός συγγραφέας σατιρίζει τα δακρύβρεχτα κοινωνικά δράματα του 19ου αιώνα, ενώ παράλληλα καταγγέλλει τον βικτοριανό πουριτανισμό.

Οι ήρωες του έργου, με όπλα τους το επιγραμματικό χιούμορ και την παραδοξολογία, αποτελούν ένα μωσαϊκό που διακωμωδεί την κοσμική κοινωνία του Λονδίνου με όλες τις μικρότητές της.

Η Γυναίκα χωρίς σημασία ανήκει στην τετράδα των κωμωδιών που έφεραν τον Oscar Wilde κοντά στο μεγάλο κοινό ή ακριβέστερα το μεγάλο κοινό κοντά στον Wilde, γιατί αυτός έμεινε πάντα έξω από το πλήθος, αριστοκρατικός στις προτιμήσεις του κι εκλεκτικός στις συντροφιές του, όσο κι αν ο εκτροχιασμός της ζωής του τον έκανε να περπατήσει σε δρόμους, που οι συνηθισμένοι τους διαβάτες δεν είναι παρά του πλήθους αποβράσματα.

Μετάφραση Στάθη Σπηλιωτόπουλου
Διασκευή Δημήτρη Μαλαβέτα
Παίζουν οι ηθοποιοί: Σοφία Ολυμπίου, Γιώργος Μοσχίδης, Αννα Παναγιωτοπούλου, Ναταλία Τσαλίκη, Αγγελος Αντωνόπουλος, Χρήστος Κάρλοου, Μαρία Σκούντζου, Γιάννης Μπέζος, Γιάννα Ανδρεοπούλου.

ΑΡΧΙΜΑΣΤΟΡΑΣ ΣΟΛΝΕΣ (Bygmester Solness - 1892) του Henrik Ibsen

Ο "Αρχιμάστορας Σόλνες" (1892) είναι το προτελευταίο έργο του Ίψεν και θεωρείται από τα πιο αυτοβιογραφικά του, έργα. Αφετηρία για την συγγραφή του, υπήρξαν δύο γεγονότα της ζωής του. Η ερωτική του εμπειρία με την κατά 43 χρόνια νεώτερή του Εμιλι Μπάρνταχ (ο Ίψεν ήταν 61 χρονών) και η επίθεση που δέχτηκε, σε μια διάλεξη του νεαρού τότε Κνουτ Χάμσουν (1859-1952), ο οποίος επιτέθηκε εναντίον του καλεσμένου του Ίψεν, κατηγορώντας τον για "σκοτεινό συμβολισμό", για ¨αντιφάσεις, για ¨αντιαισθητικές παραμορφώσεις της πραγματικότητας", κατηγορίες, που προκάλεσαν το χειροκρότημα των εικοσάρηδων ακροατών. Ο Ίψεν σε μια προσπάθεια αυτογνωσίας και αυτοπροσδιορισμού του, μέσα από σύμβολα και αλληγορίες, φιλοσοφεί πάνω στα όρια που μπορεί να φτάσει μια μεγάλη μορφή, στην αναπόφευκτη σύγκρουση του παλιού με το νέο.

Στην Ελλάδα πρωτοπαρουσιάστηκε από τον Θωμά Οικονόμου το 1925. Ο Νικήτας Τσακίρογλου, ερμήνευσε τον ρόλο του Σόλνες, στο θέατρο "Γκλόρια" το 2000. Ο "Αρχιμάστορας Σόλνες" ήταν και η τελευταία θεατρική εμφάνιση, το κύκνειο άσμα, του Δημήτρη Χορν, στο θέατρο "Διονύσια" το 1983.

Ο Σόλνες, είναι ένας ιδιοφυής, αυτοδημιούργητος αρχιτέκτονας. Άρχισε την σταδιοδρομία του χτίζοντας εκκλησίες με ψηλά καμπαναριά, που υψώνονταν στο άπειρο, δοξάζοντας το Θεό. Χρησιμοποιεί το ταλέντο του για να καταστρέψει. Ιδιοποιείται τα πάντα και ασελγεί στα πάντα. Ξαφνικά θα εισβάλει, στην ερμητικά κλειστή ζωή του, η εικοσάχρονη Χίλντα. Ένα ατίθασο κορίτσι, που του ζητά, τον προκαλεί, να εκπληρώσει την υπόσχεση του, να της κτίσει ένα καινούργιο πύργο. Αναζητώντας την αυτοσυνειδησή του, την ουσία και την εφικτότητα των οραμάτων του, θα ανταποκριθεί ....

* Ο δραματικός πυρήνας του έργου δεν είναι παρά ένας ατέλειωτος διάλογος ανάμεσα σε δύο πρόσωπα: τον αρχιμάστορα Σόλνες και τον εαυτό του.

* Στο έργο εισχωρούν θεληματικά ή άθελα, πολλά συγκεκριμένα στοιχεία από τη ζωή του συγγραφέα.

* Ο ίδιος ο συγγραφέας, θεωρούσε τα έργα του ως "αρχιτεκτονικές κατασκευές".


ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΥΝ:

Αρχιμάστορας Σόλνες .... ΝΙΚΗΤΑΣ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ
Κνου Μπρόβιγκ ....ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΣΧΙΔΗΣ
Κάγια Φόσλι .... ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΝΙΚΟΛΑΙΔΟΥ
Ράγκναρ Μπρόβιγκ .... ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ
Αλίνα Σόλνες .... ΤΑΝΙΑ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ
γιατρός Χέντραλ .... ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ
Χίλντα Βάνγκελ .... ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑΔΗ

ΡΑΔΙΟΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΚΛΕΑΣ
ΑΠΟΔΟΣΗ: ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ

".... Ο "Πρωτομάστορας Σόλνες" συγκαταλέγεται ανάμεσα στα τελευταία δράματα του Νορβηγού συγγραφέα, με έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο, κι όπου επιχειρεί μια ανακεφαλαίωση του έργου του και του βίου του. Κλείνει τους λογαριασμούς του με το κεφάλαιο γραφή, με το κεφάλαιο έρως, με το κεφάλαιο χρόνος. Έμμονη ιδέα του συγγραφέα κι εδώ, το μεγάλο, ανέφικτο για τα ανθρώπινα μέτρα έργο, το "βιβλίο του κόσμου" που γράφουν με το σώμα τους οι τραγικοί ποιητές, προορισμένο να χαθεί για πάντα στις καθαρτήριες φλόγες του ανθρώπινου πάθους - λάθους. Σημεία ενός υποθετικού "χάρτη" μυθικού που σώθηκε αποσπασματικά και που τώρα προσπαθούμε μάταια να τον αποκαταστήσουμε στην αυθεντική μορφή του: "κάστρα στον αέρα" και η πανέμορφη νέα γυναίκα που έρχεται απ' τα βάθη ενός λησμονημένου παρελθόντος ως άγγελος - εξολοθρευτής- ένα τοπίο - αστικό σαλόνι που αιφνιδίως αναλήπτεται στους ουρανούς- το ψηλό καμπαναριό και στο ψηλότερο σημείο του ένας ανεμοδείχτης που προσμένει να δεχτεί το στεφάνι του νικητή, του κατακτητή, για να τον εκσφενδονίσει την αμέσως επομένη στιγμή στο χάος. Μετέωρο βήμα του ποιητή προς τον πύργο της τελειώσεώς του, και η τιμή της σύγκρουσής του με το σκοτεινό πρόσωπο μιας αδυσώπητης θεότητας - τέλος όλων των ψευδαισθήσεων που έχτισαν τον πολιτισμό μας. Τέλος του παιχνιδιού, ίσως. Αλλά και καινούργια αρχή του."

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΠΟΛΕΝΑΚΗΣ (ΑΥΓΗ 10/04/2005)

"Υπάρχει εδώ απέναντι στη νεότητα μια ύβρις, ένα έγκλημα και η τιμωρία του. Έτσι, οι φυσικές διαστάσεις του έργου απογειώνονται, περνούν στην τραγική περιοχή. Αυτός είναι ο βασικός λόγος της πεισματικής επιβίωσης όλου σχεδόν του ιψενικού έργου, το ότι δηλαδή η κάθε πλοκή ξεκορμίζει από την κοινωνική, ιστορική ή και ψυχολογική συνθήκη που την ορίζει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ξεπερνιέται, πιστεύω, ακόμη και η ψυχολογική κατηγορία, παρότι είναι σοφά και πλούσια επεξεργασμένη ως προς όλα τα πρόσωπα. Kαι ξεπερνιέται, ακριβώς επειδή σπουδαιότερη και ανθεκτικότερη είναι η τραγική διαμάχη του ήρωα με τη μοίρα του."

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 11-02-01)

"Γιατί η τέχνη είναι ένας όλεθρος, μια απώλεια, μια αρνητική εντροπία. Είναι μια ποιότητα αφύσικη, μια μετα-φυσική (όχι μια "μεταφυσική"). Ιδού γιατί με αφήνει αδιάφορο το ιστορικό, το ημερολογιακό στοιχείο που προκάλεσε στον Ιψεν τον "Αρχιμάστορα Σόλνες", γιατί με αφήνει ασυγκίνητο το προσωπικό εμπειρικό γεγονός μιας σχέσης που συνέβη στον δημιουργό. Όπως μ' αφήνει ασυγκίνητο το γεγονός ότι πιθανόν ο Ίψεν την εποχή που έγραφε το έργο του περνούσε μια προσωπική κρίση σχετική με τη δημιουργία του και τη σκοπιμότητα του έργου. Κι αν ακόμα ξέρω τα γεγονότα, σημασία πάντα έχει πως πήραν καλλιτεχνική μορφή, πως αυτονομήθηκαν, πως έγιναν μύθος που με αφορά και κοινωνώ μαζί του.

Όσο με ενδιαφέρει αν πίσω από τον Προμηθέα κρύβεται ο Αισχύλος και πίσω από τον Άμλετ ο Σαίξπηρ , άλλο τόσο με αφορά αν ο "Αρχιμάστορα Σόλνες" είναι ο Ίψεν.

.............
Σόλνες είμαστε όλοι ...... "
ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ (ΤΟ ΒΗΜΑ 4-3-1984)

Και πάλι θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε εκ μέρους όλων των φίλων του radio-theatre τον Γ.Χ από Θεσ/κη. Στο ανεκτίμητο αρχείο του στηρίζεται εξ ολοκλήρου και η σημερινή μας ανάρτηση.

Καλή σας ακρόαση!

Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα του Ευγένιου Ο’ Νηλ

Το έργο «To μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα» (ή «Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» – ανάλογα τη μετάφραση.«Long day’s journey into night ») ήταν το δώρο του Ο΄Νηλ στη γυναίκα του Καρλότα για τη 12η επέτειο του γάμου τους. Η Καρλότα απέκτησε τα δικαιώματα του έργου με την προϋπόθεση να το αφήσει να δει το φως της δημοσιότητας 25 χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα. Φυσικά, αγνόησε τη ρήτρα και παρέδωσε τα δικαιώματα στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ.

Τον Φεβρουάριο του 1956, τρία χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα, το έργο παρουσιάζεται σε παγκόσμια πρώτη στη Στοκχόλμη. Η επιλογή των Σουηδών δεν ήταν τυχαία. Το σουηδικό κοινό είχε αγκαλιάσει τον Ευγένιο Ο’Νηλ δίνοντας του το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1935 και βλέποντας – όχι άδικα- στο πρόσωπό του έναν άξιο διάδοχο του Στρίντμπεργκ. Ο ίδιος ο συγγραφέας άρρωστος, δεν μπορεί να παραστεί στην τελετή απονομής και στέλνει επιστολή όπου αναγνωρίζει την ισχυρή επίδραση του Στρίντμπεργκ στο έργο του.

Ακολουθεί η αμερικανική πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη σε σκηνοθεσία του Jose Quintero- σύμφωνα με την επιθυμία της χήρας Ο’ Νηλ. «Ας συμφωνήσουμε πως πρόκειται για αριστούργημα» γράφει ο μεγάλος κριτικός θεάτρου της New York Times, Brooks Atkinson. Ο Ευγένιος Ο΄Νηλ αποκτά το τέταρτο Pulitzer μετά θάνατον.
Ο Ευγένιος Ο’ Νηλ γράφει το έργο του απ’ το 1939 ως το 1941. Είναι ήδη 53 χρονών και έχει χάσει και τους δύο γονείς του εδώ και χρόνια. Πρόκειται για ένα έργο βαθιά αυτοβιογραφικό, «με δάκρυα και αίμα που όχι μόνο αφορά τον σύγχρονο άνθρωπο, αλλά θα αφορά και τον άνθρωπο του μέλλοντος» λέει ο ίδιος. Ο συγγραφέας τολμάει να ανασύρει τις προσωπικές του αναμνήσεις απ’ τους γονείς και τον μεγαλύτερο αδερφό του, χωρίς να ωραιοποιεί τίποτα. Τα πρόσωπα που παρουσιάζονται στο έργο δεν αποκλίνουν καθόλου απ’ τα πραγματικά. Το μόνο που διαφέρει είναι τα ονόματα τους.
«Η εργασία μου είναι αξεχώριστη απ’ τη ζωή μου. Δεν έχω γράψει ούτε μια γραμμή που δεν ήταν ο καρπός προσωπικής μου πείρας».

Με αριστοτεχνικό τρόπο, με την ακρίβεια ανατόμου, ο συγγραφέας ανασύρει τις λεπτομέρειες της δυστυχίας που θέρισε σαν μάστιγα την οικογένεια του. Ο καθένας απ’ τα τέσσερα πρόσωπα του έργου είναι βυθισμένος στην προσωπική του τραγωδία με τρόπο τέτοιο που αυτό αντανακλάται στους υπόλοιπους, συνθέτοντας ένα παζλ απόγνωσης και ψυχικής ανισορροπίας ενώ φέρνει στην επιφάνεια την αιτιακή σχέση της δυστυχίας και του πώς αυτή κληροδοτείται απ’ τους γεννήτορες στα παιδιά, δικαιώνοντας έτσι το αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα.
Ο πατέρας, θεατρικός ηθοποιός, είδε την καριέρα του να τελματώνεται και τις φιλοδοξίες του να εξαντλούνται στον ρόλο του Κόμη Μοντεχρίστου, παίζοντας τον σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα και αναγάγοντας τον σε προσωπική του επιτυχία (σ.σ λέγεται ότι πρέπει να έπαιξε τον ρόλο πάνω από 6.000 φορές.) «Θα τα έδινα όλα για μια καλύτερη καριέρα», εξομολογείται σε μια κορυφαία στιγμή του έργου κι αφού άφθονο αλκοόλ έχει κυλήσει στις φλέβες του. Λίγο νωρίτερα, έχει προσπαθήσει να εξιλεωθεί για την τσιγκουνιά του στον φυματικό γιο του Έντμοντ, ανατρέχοντας στην εξαθλίωση των παιδικών του χρόνων, στην εγκατάλειψη απ’ τον πατέρα του, στις προσπάθειες της μάνας του να μεγαλώσει τα παιδιά, στο ότι αναγκάστηκε να δουλέψει από 10 χρονών. Στα χρόνια εκείνα έχει τις ρίζες της η δική του προσωπική ματαίωση.
Η μητέρα, καταφεύγει χρόνια στη μορφίνη στην οποία έχει εθιστεί σκορπίζοντας τον φόβο στην οικογένεια της. Αναγκάστηκε να παίρνει το «παλιοφάρμακο», όπως αναφέρεται, μετά τους φριχτούς πόνους απ’ τη γέννηση του τρίτου της γιου (δηλαδή του ίδιου του συγγραφέα). «Εκείνος ο παλιογιατρός φταίει γι’ αυτό που είμαι σήμερα» λέει κάπου ενώ αναπολεί ευχάριστα τις μέρες που έζησε στο πατρικό της, το σχολείο των καλογραιών στο οποίο φοίτησε και την πρώτη της γνωριμία με τον άντρα της, τον οποίο όμως αργότερα μέμφεται για το στήσιμο μιας ζωής χωρίς μόνιμη κατοικία και για την αδιάκοπη περιπλάνηση στα φτηνά ξενοδοχεία για θεατρίνους.
Ο μεγαλύτερος γιος ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα, βγαίνει στο σανίδι, αλλά δεν καταφέρνει να κάνει κάτι αξιόλογο. Τα δικά του αδιέξοδα πνίγονται σε τόνους ουίσκι και σε κακόφημα στέκια αγοραίου έρωτα.
Ο μικρός της οικογένειας, αφού δοκιμάζει διάφορα θαλασσινά επαγγέλματα, γράφει ποιήματα, διαβάζει Νίτσε, δημοσιεύει σε μια εφημερίδα, πίνει και προσβάλλεται από φυματίωση. O πατέρας τον αποδοκιμάζει για τις λογοτεχνικές του προτιμήσεις, η μητέρα του θυμίζει εντέχνως ότι η γέννηση του ήταν η αρχή της δικής της αυτοκαταστροφής μέσω της μορφίνης.

Το έργο είναι γραμμένο κατά τα αριστοτελικά πρότυπα του χώρου, του χρόνου και της δράσης των οποίων ήταν υπέρμαχος ο Ο’Νηλ. Συγχρόνως όμως, διαφαίνεται η επιρροή του απ’ το έργο του Στρίντμπεργκ. Δεν είναι τυχαίο που και ο Σουηδός συγγραφέας διοχέτευε με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία τα έργα του προσπαθώντας να ξορκίσει τους προσωπικούς του δαίμονες. Συγχρόνως, υπάρχει έντονος κι ένας ιψενικός ρεαλισμός, στο ότι όλα καταγράφονται και όλα εξηγούνται χωρίς να μένει ο θεατής με απορίες και χωρίς να μπορούν να αποτολμηθούν άλλες ερμηνείες πέραν αυτών που έχει αποφασίσει ο παθών, ο συγγραφέας εν προκειμένω.
Οι ήρωες του έργου είναι πλάσματα που υποφέρουν, εύθραυστοι κι αδύναμοι να στηρίξουν ο ένας τον άλλον όπως οφείλουν να κάνουν τα μέλη μιας οικογένειας, αφού πρωτίστως δεν μπορούν να βοηθήσουν τους εαυτούς τους.
Το έργο δεν προσφέρει ιδιαίτερη σκηνική δράση. Εξαντλείται σχεδόν σε τεράστιους μονολόγους όπου αφήνεται να εκτεθεί το δράμα του καθενός χωριστά αλλά και όλων μαζί. Ολοκληρώνεται όμως με ιδιαίτερα σπαρακτικό τρόπο, κάνοντας μνεία σε μια μικρή χαραμάδα ευτυχίας που κάποτε φώτισε τη ζωή κάποιου απ’ τους ήρωες.

Αυτό άλλωστε αντικατοπτρίζει και την κοσμοθεωρία του συγγραφέα.
«…Φυσικά θα γράψω έργο και για την Ευτυχία. Αν βέβαια συναντήσω ποτέ αυτήν την πολυτέλεια και διαπιστώσω πως παρέχει δυνατότητες για θεατρική πράξη, πως έχει κάποια αρμονική σχέση με τον βαθύτερο ρυθμό της ζωής. Η ευτυχία ωστόσο, είναι μια λέξη μόνο. Τι σημαίνει; Ανάταση; Έντονο συναίσθημα της αξίας που έχει το παρόν και το μέλλον του ανθρώπου; Αν είναι έτσι…τότε υπάρχει μεγαλύτερο ποσοστό ευτυχίας σε μια τραγωδία , παρ’ όσο σε όλα μαζί τα έργα με «ευτυχές τέλος»; Η αντίληψη πως η τραγωδία αποκλείει την έννοια της ευτυχίας είναι διαβατική μόδα της εποχής μας… Ένα πραγματικό έργο τέχνης περικλείει, σε τελική ανάλυση, το μήνυμα της ευτυχίας…»

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ – ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΥΗ: Νίκος Προεστόπουλος
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νίκος Γκάτσος
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Αργυρώ Μεταξά
ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Νίκος Κούρκουλος, Λυκούργος Καλλέργης, Πέτρος Φυσσούν, Έλσα Βεργή, Κίττυ Αρσένη
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 3 ώρες και 15 λεπτά (Το έργο μεταδόθηκε σε 2 μέρη. Εδώ είναι σε ένα αρχείο)
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 1960 (7 Δεκεμβρίου)

Ευχαριστούμε πολύ τον NikosPs

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ του Γιώργου Μητσόπουλου

Ένα ακόμη αστυνομικό έργο αποτελεί την σημερινή μας ανάρτηση, αφού το είδος αποδεικνύεται ιδιαίτερα δημοφιλές μεταξύ των φίλων του blog.
"Το κόκκινο αυτοκίνητο" είναι ο τίτλος του έργου, μιας αστυνομικής ιστορίας που δραματοποιήθηκε για το ραδιόφωνο από τον 902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM.

Πρόκειται για μια από τις επτά νουβέλες που περιλαμβάνονται στο ανέκδοτο, ακόμη, βιβλίο θρίλερ, εγκλήματος και μυστηρίου του Γιώργου Μητσοπουλου. Επτά νουβέλες με απροσδόκητη εξέλιξη και κινηματογραφική δράση.

Ο Γιώργος Μητσόπουλος ζει και εργάζεται σαν συγγραφέας στην Ελλάδα. Σπούδασε τηλεοπτική δημοσιογραφία στο New York University και στο Brooklyn College με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση. Έχει μια πολύχρονη καριέρα στην τηλεόραση ως ρεπόρτερ, παρουσιαστής και παραγωγός ειδήσεων και εκπομπών.

Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται μέσα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα νουάρ ύφους με επίκεντρο την αλλόκοτη εμμονή-φαντασίωση του ήρωα με ένα συγκεκριμένου τύπου και χρώματος αυτοκίνητο. Μια εμμονή που θα αποδειχτεί ολέθρια για τις γυναίκες που θα συναντήσει στο διάβα της ζωής του και θα οδηγήσει τελικά και τον ίδιο σε ένα- αναπότρεπτα- μοιραίο τέλος.

Στο συγκεκριμένο έργο δεσπόζει η υποβλητική φωνή του Δημήτρη Πουλικάκου στον χαρακτηριστικό ρολό του αφηγητή. Ο Δημήτρης Πουλικάκος αποτελεί μια sui generis φυσιογνωμία στο χώρο της ελληνικής μουσικής και υποκριτικής τέχνης. Θεωρείται ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του ελληνικού ροκ. Ο δίσκος του "Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος", αποτελεί τον πρόδρομο της ελληνικής roc'n'roll δισκογραφίας. Η συναυλία του στα τέλη της δεκαετίας του'70 ,στου Ζωγράφου, αποτελεί σταθμό στην ελληνική rock μουσική ιστορία. Συμμετείχε στην έκδοση του περιοδικού "Πάλι" με τους Νάνο Βαλαωρίτη, Παναγιώτη Κουτσουμπό, Γιώργο Μακρή με κείμενα δικά του και μεταφράσεις. Για πολλά χρόνια έκανε ραδιοφωνικές εκπομπές αυτοαποκαλούμενος "Θείος Νώντας" σε διαφόρους σταθμούς(ποτέ δεν χρησιμοποίησε το πραγματικό του όνομα ως ραδιοφωνικός παραγωγός).Υπήρξε μέλος των MGC και αρχηγός του rock συγκροτήματος Εξαδάκτυλος, καθώς και των Αχ-Βαχ. Συνεργάστηκε ως συνθέτης, εκτελεστής, παραγωγός και μουσικός με πολλούς άλλους Έλληνες rockers και συγκροτήματα. Έγινε γνωστός με τις εμφανίσεις του σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές στις δεκαετίες '70, '80, '90. Κυριότερες εμφανίσεις "Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας"(1978), "Άρπα Κόλλα"(1982), "Made in Greece"(1987), "Το μετέωρο βήμα του πελαργού"(1991), "Θηλυκή εταιρεία"(1999) κ.α.

Ερμηνεύουν επίσης οι ηθοποιοί: Νίκος Σιδερής, Έφη Θανοπουλου, Μιχάλης Κωνσταντινίδης, Αντέλα Μέρμηγκα, Ντόρις Γεωργίου, Βύρων Ραμογλου και Νίκος Χατζής.
Η σκηνοθετική επιμέλεια είναι της Αντέλας Μέρμηγκα.

http://radio-theatre.blogspot.gr/2013/06/902.html

ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ 288 των Μίμη Τραϊφόρου - Δημήτρη Βασιλειάδη

Η ηχογράφηση έγινε το 1982 για την Πρωϊνή Θεατρική Σειρά* του Β΄ Προγράμματος, σε σκηνοθεσία Βύρωνα Πάλλη και μουσική επιμέλεια Ανακρέοντα Παπαγεωργίου.

(*Μεταδόθηκε σε 11 συνέχειες. Τα αρχεία έχουν μονταριστεί σ' ένα)

Ο Μίμης Τραϊφόρος (1912-1998), ένας από τους σημαντικότερους στιχουργούς και συγγραφέας πολλών επιθεωρήσεων, γεννήθηκε στον Πειραιά, όπου και τελείωσε το γυμνάσιο. Το 1932 βρέθηκε στη δραματική σχολή του Εθνικού, όπου πήρε το δίπλωμα του, χωρίς ποτέ να γίνει ηθοποιός. Το καλοκαίρι του 1934 εμφανίστηκε στη «Μάντρα» του Αττίκ και το 1938 έγραψε το πρώτο του τραγούδι για την επιθεώρηση. Εκεί γνώρισε τη Σοφία Βέμπο, την οποία λάτρεψε, και έγινε η σύντροφός του, στην ζωή και στην τέχνη για σαράντα χρόνια. Η συνεργασία τους άρχισε στον πόλεμο του 1940. Τότε έγραψε και το τραγούδι «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά», σύμβολο του τότε μαχόμενου ελληνικού έθνους. Στα 1941 πήγε με τη Βέμπο στη Μέση Ανατολή για την ψυχαγωγία του ελληνικού στρατού. Στα τρία χρόνια που έμεινε, έγραψε και σκηνοθέτησε πάνω από 100 επιθεωρήσεις. Το 1946, στην ελεύθερη Αθήνα, η επιτυχία της επιθεώρησης «Ελλάδα μου κουράγιο», που έγραψε μαζί με τον Βασιλειάδη, συντέλεσε στην καθιέρωση του. Το 1950 άνοιξε το θέατρο Βέμπο, με το "Βίρα τις άγκυρες" (Τραϊφόρου-Γιαννακόπουλου), μια θριαμβευτική επιτυχία, που έγινε θρύλος. Στα επόμενα 20 χρόνια, μέχρι το 1970, ανέβηκαν όλες οι επιθεωρήσεις του και τα άλλα έργα που έγραψε στο εξής, και τα οποία στο σύνολό τους ξεπερνούν τα 50.

Το 1957 ανεβάζει το «Στουρνάρα 288», μια σπονδυλωτή κωμικοτραγική ιστορία των ενοίκων μιας πολυκατοικίας, καθιερώνοντας έτσι μια καινούργια θεατρική "φόρμα", που στηρίζεται και πάλι στη σάτιρα, χωρίς υπερπολυτελές θέαμα και γυμνό, ανανεώνοντας το θεατρικό είδος της επιθεώρησης.

Το 1959 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Ντίνο Δημόπουλο.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Σπύρος Κωνσταντόπουλος, Δημήτρης Μπάνος, Μελίνα Παπανέστορα, Βάντα Καρακατσάνη, Κοραλία Καράντη, Κώστας Αρζόγλου, Γιώργος Κωνσταντής, Δήμητρα Δημητριάδου, Γιάννης Κανδήλας, Μάρα Θρασυβουλίδου, Δημήτρης Ζακυνθινός, Ελευθερία Σπανού και Μαρία Ζαφειράκη.

Και αυτό το ηχητικό αρχείο με όλα τα παρελκόμενα προέρχεται από τον ραδιοθεατρικό θησαυρό του φίλου μας Γ.Χ. από Θεσ/κη.Τον ευχαριστούμε θερμά για πολλοστή φορά!

ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Αγία Πετρούπολη, σωτήριον έτος 1866. Ένα διπλό φονικό διαπράττεται. Θύματα: μια γριά τοκογλύφος και η ανυπεράσπιστη αδερφή της. Δράστης: ο Ρασκόλνικωφ, ένας πρώην φοιτητής, που διακατέχεται από την ιδεοληψία ότι είναι «υπεράνθρωπος» και ότι δικαιούται να εγκληματήσει για το καλό της ανθρωπότητας… Η δράση φέρνει αντίδραση και το έγκλημα επισείει τιμωρία. Ποια θα είναι τιμωρία του; Από πού θα προέλθει; Από το νόμο, με εκφραστή τον ανακριτή Πορφύρη που υποπτεύεται τον ένοχο εξαρχής και τον κυκλώνει με δεξιοτεχνία ήρεμου γηραιού αιλουροειδούς;… ή από τη συνείδησή του, που θα τον καταβάλει όψιμα, μετά τη συνάντησή του με την πόρνη Σόνια, μια αγία αμαρτωλή;

Η ομολογία του δράστη θα είναι αυτόβουλη το αίτημα του παντεπόπτη οφθαλμού για δικαιοσύνη εκπληρώνεται κι επέρχεται η κάθαρση.

Ένα από τα κορυφαία έργα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (1821-1881). Αστυνομικό θρίλερ με θρησκευτικές, φιλοσοφικές και κοινωνικές διαστάσεις, αποτελεί την πρώτη από τις μεγάλες μυθιστορηματικές συνθέσεις του Ρώσου συγγραφέα, με τον κεντρικό της ήρωα, τον νεαρό δολοφόνο Ρασκόλνικοφ, να κυριεύεται από τις Ερινύες, παλινδρομώντας ανάμεσα στο ορθό και το άδικο, το παράλογο και τη λογική. Μπορεί στα νιάτα του ο Ντοστογιέφσκι να πέρασε μια σύντομη περίοδο αθεϊσμού, αλλά όταν καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία για ένα ασήμαντο πολιτικό αδίκημα, οι πεποιθήσεις του άλλαξαν. Τα δεινά που υπέστη και η στενή του επαφή με τον απλό λαό, τον έπεισαν για την αναγκαιότητα της πίστης. Να πώς σχολίαζε ο ίδιος το νόημα του έργου του: «Εδώ, αναπτύσσεται η συνολική ψυχολογική διαδικασία του εγκλήματος. Ο δολοφόνος βασανίζεται από άλυτα προβλήματα και απρόσμενα συναισθήματα. Θείοι και ανθρώπινοι νόμοι ζητούν να τους καταβληθεί το οφειλόμενο αντίτιμο. Και, στο τέλος, αναγκάζεται να παραδοθεί, ούτως ώστε, παρότι ίσως πεθάνει στη φυλακή, να μπορεί να χαρεί τη συντροφιά των άλλων ανθρώπινων πλασμάτων. Τον οδηγεί σ' αυτό η αίσθηση ότι απομονώθηκε από την υπόλοιπη ανθρωπότητα». Ο Ντοστογιέφσκι εμπνεύστηκε το «Εγκλημα και τιμωρία» από ένα αληθινό περιστατικό. Στα μέσα της δεκαετίας του 1860, ένας φοιτητής είχε δολοφονήσει έναν γέροντα με κίνητρα παρόμοια με του Ρασκόλνικοφ. Ο τελευταίος παρουσιάζεται στο βιβλίο ως ένας απελπισμένος νέος, διωγμένος από το πανεπιστήμιο, ταπεινής καταγωγής, ο οποίος σκοτώνει μια γριά τοκογλύφο που κανείς δεν πρόκειται να πενθήσει, θεωρώντας ότι θα λύσει τα οικονομικά του προβλήματα απαλλάσσοντας και την κοινωνία από ένα άχρηστο μέλος της. Ο Ρασκόλνικοφ πείθει τον εαυτό του ότι έχει δικαίωμα να σκοτώσει, εάν με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζει μια δυνατότητα να εκπληρώσει τον προορισμό του... Φαινομενικά, ο Ρώσος συγγραφέας μιλούσε για τα προβλήματα των νέων αλλά, όπως σημειώνει ο Κωστής Παπαγιώργης στη μελέτη του «Ντοστογιέφσκι», «στην ουσία πλαγιοκοπούσε τη δεσπόζουσα επαναστατική ιδεολογία της εποχής. Χρησιμοποιώντας τον φόνο σε όλες του τις διαστάσεις -από τη ρεαλιστική περιγραφή μέχρι την αστυνομική έρευνα και τη συντριβή- είχε τη μείζονα ευκαιρία να απαντήσει στα κηρύγματα των αντιπάλων δείχνοντας το εσωτερικό δράμα της ιντελιγκέντσια». Δεξιοτέχνης του υποσυνείδητου σε μια εποχή που ο όρος αυτός δεν είχε ακόμα επινοηθεί, ο Ντοστογιέφσκι θέτει τον Ρασκόλνικοφ σε οριακές συνθήκες, κι εστιάζοντας στον εσωτερικό του κόσμο φτάνει ώς τα μύχια της ψυχής του. Το ζωτικό κέντρο του μυθιστορήματός του, άλλωστε, δεν είναι η περιγραφή της αθλιότητας που έβλεπε ο συγγραφέας γύρω του, αλλά η συνείδηση του ήρωα και η ενοχή της.

Όλοι οι ήρωες του έργου -ο δαιμονικός Ρασκόλνικοβ, ο τραγικός Μαρμελάντοβ, η μαρτυρική Σόνια, η βασανισμένη Πουλχερία Αλεξάντροβνα, ο σατανικός Πορφύρης Πετρόβιτς, η υπέροχη Ντούνια Ρομάνοβνα, ο λάγνος Σβιντριγκάιλοβ-, όλοι τους διαχρονικοί ανθρώπινοι τύποι, ζωντανεύουν στις σελίδες του βιβλίου και στέκονται μπροστά μας, είτε έξαλλοι είτε θλιμμένοι είτε σαρκαστικοί• η παρουσία τους δε μας εγκαταλείπει ποτέ, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από την πρώτη γνωριμία μας μαζί τους.

Για το ραδιόφωνο: Χρονολογία Ηχογράφησης, 12 Οκτωβρίου 1966 (ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ) ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΒΑΣΤΙΚΟΓΛΟΥ, ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΥΘΥΜΙΑΤΟΥ, ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΛΙΚΗ ΓΕΩΡΓΟΥΛΗ, ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΑΡΟΥ ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ, Ακούγονται οι ηθοποιοί: ΑΛΙΚΗ ΓΕΩΡΓΟΥΛΗ, ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΡΑΝΑΣ, ΑΓΓΕΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ, ΜΙΜΗΣ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΗΣ, ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΥΛΟΥ, ΑΛΕΚΟΣ ΟΥΔΙΝΟΤΗΣ, ΓΕΩΡΓΙΑ-ΤΖΙΑ ΝΑΣΙΩΤΟΥ, ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΠΕΜΠΕΔΕΛΗ, ΑΘΗΝΑ ΜΙΧΑΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΣΟΥΡΑΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΗΣ, ΖΩΡΑΣ ΤΣΑΠΕΛΗΣ, ΝΤΙΝΟΣ ΔΟΥΛΓΕΡΑΚΗΣ, ΡΕΝΑ ΧΡΙΣΤΑΚΗ, ΒΥΡΩΝ ΣΕΡΡΗΣ, ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΡΑΠΤΗΣ, ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΑΧΗΣ, ΝΤΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΩΓΛΕΡΗΣ, ΒΑΣΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΔΗΣ, ΤΙΤΙΚΑ ΝΙΚΗΦΟΡΑΚΗ, ΑΛΕΞΗΣ ΜΙΓΚΑΣ, ΑΛΕΚΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΑΛΕΓΜΕΝΟΣ 

Ο ΛΟΦΟΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΡΙΒΑΝΙ του ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ

Ο Γιάννης Ρίτσος ασχολήθηκε με το θέατρο από πολύ νωρίς, αρχικά ως χορευτής και ηθοποιός (υπήρξε μάλιστα μέλος και του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών), και αργότερα ως συγγραφέας.

Από το 1942 ως το 1959 θα γράψει οκτώ θεατρικά έργα από τα οποία περισώθηκαν μόνο τα τέσσερα. Όπως επισημαίνει ο Κ. Νίτσος, ερευνητής και εκδότης των θεατρικών του έργων (Άπαντα Θεατρικά-1990), ο Γιάννης Ρίτσος αγαπούσε την δραματουργία και φιλοδοξούσε "ν' ανανεώσει το παγκόσμιο θέατρο" γράφοντας. Οι συνθήκες όμως - Εμφύλιος πόλεμος, εξορίες, πολιτικές διώξεις - δεν επέτρεψαν τα θεατρικά του πονήματα να περάσουν την δοκιμασία της σκηνής.

Όταν το 1958 ο Γιάννης Βεάκης (γιος του Αιμ. Βέακη, χάρη στον οποίο διασώθηκαν αρκετά χειρόγραφα του ποιητή) ανέβασε θέατρο του στην Ρουμανία, ο Γ. Ρίτσος έσπευσε να γράψει τα δύο τελευταία του έργα.

Μετά το 1959, ο ποιητής θα σιωπήσει θεατρικά.

Ξεχωριστή θέση στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, κατέχουν και οι θεατρόμορφοι δραματικοί Μονόλογοι και τα Χορικά, με πηγή έμπνευσης συνήθως τους αρχαίους τραγικούς, που συγκέντρωσαν, ίσως και περισσότερο από τα καθαυτό θεατρικά, το ενδιαφέρον ηθοποιών και σκηνοθετών.

Τα έργα του άρχισαν να παίζονται στο εξωτερικό, από την δεκαετία του 1950 στην Γαλλία, τη Ρουμανία και από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 στην Ελλάδα.

"Ο λόφος με το συντριβάνι", γράφτηκε το 1959 και πρωτοπαίχτηκε στη Ρουμανία το 1977. Το 1988 ανέβηκε από το Κ.Θ.Β.Ε , ενώ το 1972 έγινε κινηματογραφικό σενάριο από τον Άρη Αλεξάνδρου. Το έργο ηχογραφήθηκε το 1988, για το Α' Πρόγραμμα της ΕΡΑ σε σκηνοθεσία Φοίβου Ταξιάρχη.

Το έργο διαδραματίζεται στη μεταπολεμική ελληνική επαρχία, όπου ζει μόνη, η πρωταγωνίστρια του έργου, η Μάρθα. Παλιά αγωνίστρια, αναζητεί τη ζωή που χάθηκε, τα ιδανικά, που δεν είναι για να τα κρατάμε σαν σημαίες στις πλάτες μας αλλά για να μας κρατούν στο μεταίχμιο της καθημερινότητας. Θα αναζητήσει την κάθαρση σ΄έναν άγνωστο ταξιδιώτη, θα γευτεί τον απαγορευμένο καρπό, όμως θα συντριβεί... στο συντριβάνι του λόφου, που ρέει σαν την ζωή, επιβλητικά πάνω από την πόλη και τους ανθρώπους της.

"... η επανάσταση έπρεπε να γίνει πρώτα μέσα στον άνθρωπο και μετά να γίνει επανάσταση με τα λόγια ... θα βρεθείτε μπροστά σ' ένα μεγάλο αίτημα, αν για να σωθεί ο άνθρωπος, να σωθεί ο κόσμος, δεν πρέπει πρώτα να σωθεί το πρόσωπό του ..." (Κ. ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ - από τον πρόλογο του έργου)

"Ο λόφος με το συντριβάνι αποτελεί το κρεσέντο μιας καθημερινότητας που βαφτίζεται μέσα σε έννοιες αιώνιες και ανεξίτηλες, σε έννοιες που κυβερνούν τον άνθρωπο. Οι ήρωες είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι καταδικασμένοι να περάσουν στην ανωνυμία του θανάτου. .... Με το έργο αυτό ο Γιάννης Ρίτσος πληρώνει μια ακόμα οφειλή στους απλούς και ασήμαντους ανθρώπους, οι οποίοι αποτελούν το διαρκώς επαναλαμβανόμενο -κι εν τούτοις ανεξάντλητο- μοτίβο της ποιητικής του. " (Σ. ΤΡΙΒΙΖΑΣ - Το Πνεύμα του Λόγου)

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΥΝ:

Προλογίζει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος

Φοίβος Ταξιάρχης .... ο άνθρωπος του λόφου
Ειρήνη Κουμαριανού .... Σταματίνα
Ράσμη Τσόπελα .... Λενιώ
Ματίνα Καρρά .... Νάκης
Γκέλυ Μαυροπούλου .... Μάρθα
Γιώργος Γεωγλερής .... Ηλίας
Θάνος Καληώρας .... Βλάσσης
Μαλένα Ανουσάκη .... κυρά Ξενιώ
Μύρτα Πολύζου .... λεμοναδάς, αφήγηση συνδετικών κειμένων
Μπάμπης Τιμοθέου .... ένας νέος

ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ: Γιώργος Δεσποτίδης
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Φοίβος Ταξιάρχης
ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ 1988

Το ηχητικο αρχείο, το κείμενο καθώς και η φωτογραφία της ανάρτησης είναι προσφορά του φίλου μας Γ.Χ από Θεσ/κη, τον οποίο και ευχαριστούμε - για άλλη μια φορά - θερμά .

ΛΙΓΑ ΑΠ' ΟΛΑ με την Ελεύθερη Σκηνή

Το πρόγραμμα που μεταδόθηκε την Πρωτοχρονιά του 1982.

Περιλαμβάνει αποσπάσματα από επιθεωρήσεις της Ελεύθερης Σκηνής και είναι από τις πρώτες εκπομπές "ανοιχτής" πολιτικής σάτιρας,που μεταδόθηκε από την Δημόσια Ραδιοφωνία Τηλεόραση (Αλλαγή και πάνω τούρλα).


ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ:
ΧΛΟΗ ΑΒΑΓΙΑΝΟΥ
ΜΙΝΑ ΑΔΑΜΑΚΗ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΟΣ
ΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΜΙΡΚΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΑΤΑΣ
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΗΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΗΣ

ΜΟΥΣΙΚΗ: ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ΚΗΛΑHΔΟΝΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ: ΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ - ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΗΣ - ΛΑΚΗΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ - ΜΑΡΙAΝΙΝΑ ΚΡΙΕΖΗ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΗΣ

Το ηχητικο αρχείο, το κείμενο καθώς και η φωτογραφία της ανάρτησης είναι προσφορά του φίλου μας Γ.Χ από Θεσ/κη, τον οποίο και ευχαριστούμε - για άλλη μια φορά - θερμά .