Αγαπητοί φίλοι του Θεάτρου στο Ραδιόφωνο, καλησπέρα σας. Σήμερα κάνουμε γνωριμία με τον πολύ σπουδαίο Ρώσο λογοτέχνη και θεατρικό συγγραφέα Λεονίντ Αντρέγιεφ.
Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Κάποια μέρα, σ’ ένα τσίρκο που δίνει τις τελευταίες του παραστάσεις στην Μπολόνια, εμφανίζεται ένας μυστηριώδης άνθρωπος, ζητώντας δουλειά. Στη διεύθυνση του τσίρκου επαίρεται ότι ξέρει πολλά κόλπα αλλά η ικανότητα του να δέχεται χαστούκια – ραπίσματα, χωρίς να πονάει είναι αυτό που πείθει το διευθυντή του να τον προσλάβει, παρά το γεγονός ότι ο νεοφερμένος ζητάει να κρατήσει την ανωνυμία του.
Στον κόσμο του τσίρκου, τον πολύβουο, τον πολύχρωμο, το θαυμαστό και γεμάτο μυστικά θα αναζητήσει καταφύγιο από την επωνυμία που του βαραίνει τη ζωή αλλά και θα θελήσει να θεραπευτεί από ένα σοβαρό προσωπικό πλήγμα.
Εντάσσεται πλήρως στη ζωή και την καθημερινότητα του τσίρκου, γίνεται ένας από τους ανθρώπους του και ένα με αυτούς, Θα εντρυφήσει στα προβλήματά τους, θα διαρρήξει τα μυστικά τους, θα ακτινογραφήσει τους χαρακτήρες. θα ερωτευθεί. Καταφέρνει με αυτό τον τρόπο να βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ανωνυμία και να καθιερώνεται με το όνομα ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΧΕΤΑΙ ΡΑΠΙΣΜΑΤΑ. Ξάφνου όμως εμφανίζεται κάποιος που τραβάει το σεντόνι και αποκαλύπτεται η κρυμμένη ταυτότητα!
Ποιος είναι λοιπόν αυτός ο άνθρωπος, το μεγάλο όνομα, η φίρμα, το πολύ γνωστό δημόσιο πρόσωπο; Ποιοι αδιευκρίνιστοι λόγοι τον σπρώχνουν να κρύψει την επωνυμία του μεσα στον κόσμο των κλόουν, των θηριοδαμαστών, των ακροβατών, του κόσμου ενός τσίρκου; Από ποιον προσπαθεί να ξεφύγει; Τι άφησε πίσω του και σε τι ελπίζει αυτός που όσο γινόταν το μεγάλο όνομα τόσο η ζωή διέρρεε μέσα από τη ζωή του;
Για το ραδιόφωνο: Χρονολογία Ηχογράφησης 1 Δεκεμβρίου 1977
Παίζουν οι ηθοποιοί: ΡΙΤΑ ΜΟΥΣΟΥΡΗ,ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΜΑΔΩΡΟΣ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΑΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΓΛΥΚΟΦΡΥΔΗ, ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΕΡΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΤΡΑΝΗΣ,ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΑΛΗΣ, ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΥΛΩΝΑΣ, ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΝΑΝΕΡΗΣ
Ο ΑΝΤΡΕΓΙΕΦ (1871-1919) είναι ο μεγάλος λησμονημένος της ρωσικής λογοτεχνίας. Στις αρχές του 20ου αιώνα η κριτική εκθείαζε τις νουβέλες του και πολλοί τις θεωρούσαν ανώτερες από εκείνες του Τσέχοφ. Ο Γκόρκι, που υπήρξε άνταγωνιστής και φίλος του, έγραφε για τον Αντρέγιεφ: «Το ταλέντο του τον εξουσίαζε, τον κατείχε ήταν βαθιά ριζωμένο μέσα του. Η διαίσθησή του, από την άλλη, ήταν ιδιαίτερη οξυμμένη. Η διορατικότητά του για οτιδήποτε άγγιζε τις σκοτεινές πτυχές της ζωής, τις αντιφάσεις της ανθρώπινης ψυχής η τους αναβρασμούς του ενστίκτου, ήταν μοναδική». Το έργο του μεταφράστηκε νωρίς σε πολλές γλώσσες, άλλα βυθίστηκε στη λήθη μετά το 1917. Αν και ο Αντρέγιεφ είχε προσχωρήσει με ενθουσιασμό στις ιδέες του σοσιαλισμού, τα γραπτά του τα χαρακτήριζε ένα πνεύμα αλλόκοτα πεσιμιστικό, ελάχιστα συμβατό με την ιδέα ενός ρόδινου μέλλοντος. Οι νουβέλες του, όπως και τα θεατρικά του, απέκλιναν από το ρεαλισμό και το συμβολισμό που ήταν της μόδας και που τύχαινε να καλλιεργεί περιστασιακά, αλλά με τον δικό του «μαύρο» τρόπο και από κάποια απόσταση. Κι επειδή η σαρκαστική πικρία που διαπνέει την έμπνευσή του τον οδηγούσε συνεχώς να παρεκκλίνει από τον αρχικό σκοπό του, η φρίκη του κόσμου και το παράλογο της ύπαρξης έπαιρναν πάντοτε στο τέλος το πάνω χέρι. Θα μπορούσε κανείς να τον τοποθετήσει σ ένα μεσοδιάστημα, κάπου ανάμεσα στον Στρίντμπεργκ και τον Κάφκα.Πέθανε στη Φιλανδία.
Εργα του: Η σκέψη και ο κυβερνήτης, Σάσκα Ζιγκουλιόφ, Ο Κλόουν (ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΧΕΤΑΙ ΡΑΠΙΣΜΑΤΑ), Η ζωή του Βασίλι Φιβεϊσκι, Αναμνήσεις ενός φυλακισμένου, Το ημερολόγιο του Σατανά, Η τρέλα, Η άβυσσος, Οι μαύρες μάσκες, Λάζαρος - Ιούδας ο Ισκαριώτης, Οι επτά κρεμασμένοι, Νυχτερινή κουβέντα.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΚΩΣΤΑΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΙΣΤΗ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΩΣΤΑΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Παίζουν οι ηθοποιοί: ΡΙΤΑ ΜΟΥΣΟΥΡΗ,ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΜΑΔΩΡΟΣ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΑΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΓΛΥΚΟΦΡΥΔΗ, ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΕΡΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΤΡΑΝΗΣ,ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΑΛΗΣ, ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΥΛΩΝΑΣ, ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΝΑΝΕΡΗΣ
Ο ΑΝΤΡΕΓΙΕΦ (1871-1919) είναι ο μεγάλος λησμονημένος της ρωσικής λογοτεχνίας. Στις αρχές του 20ου αιώνα η κριτική εκθείαζε τις νουβέλες του και πολλοί τις θεωρούσαν ανώτερες από εκείνες του Τσέχοφ. Ο Γκόρκι, που υπήρξε άνταγωνιστής και φίλος του, έγραφε για τον Αντρέγιεφ: «Το ταλέντο του τον εξουσίαζε, τον κατείχε ήταν βαθιά ριζωμένο μέσα του. Η διαίσθησή του, από την άλλη, ήταν ιδιαίτερη οξυμμένη. Η διορατικότητά του για οτιδήποτε άγγιζε τις σκοτεινές πτυχές της ζωής, τις αντιφάσεις της ανθρώπινης ψυχής η τους αναβρασμούς του ενστίκτου, ήταν μοναδική». Το έργο του μεταφράστηκε νωρίς σε πολλές γλώσσες, άλλα βυθίστηκε στη λήθη μετά το 1917. Αν και ο Αντρέγιεφ είχε προσχωρήσει με ενθουσιασμό στις ιδέες του σοσιαλισμού, τα γραπτά του τα χαρακτήριζε ένα πνεύμα αλλόκοτα πεσιμιστικό, ελάχιστα συμβατό με την ιδέα ενός ρόδινου μέλλοντος. Οι νουβέλες του, όπως και τα θεατρικά του, απέκλιναν από το ρεαλισμό και το συμβολισμό που ήταν της μόδας και που τύχαινε να καλλιεργεί περιστασιακά, αλλά με τον δικό του «μαύρο» τρόπο και από κάποια απόσταση. Κι επειδή η σαρκαστική πικρία που διαπνέει την έμπνευσή του τον οδηγούσε συνεχώς να παρεκκλίνει από τον αρχικό σκοπό του, η φρίκη του κόσμου και το παράλογο της ύπαρξης έπαιρναν πάντοτε στο τέλος το πάνω χέρι. Θα μπορούσε κανείς να τον τοποθετήσει σ ένα μεσοδιάστημα, κάπου ανάμεσα στον Στρίντμπεργκ και τον Κάφκα.Πέθανε στη Φιλανδία.
Εργα του: Η σκέψη και ο κυβερνήτης, Σάσκα Ζιγκουλιόφ, Ο Κλόουν (ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΧΕΤΑΙ ΡΑΠΙΣΜΑΤΑ), Η ζωή του Βασίλι Φιβεϊσκι, Αναμνήσεις ενός φυλακισμένου, Το ημερολόγιο του Σατανά, Η τρέλα, Η άβυσσος, Οι μαύρες μάσκες, Λάζαρος - Ιούδας ο Ισκαριώτης, Οι επτά κρεμασμένοι, Νυχτερινή κουβέντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου