Με το σημερινό έργο, την παρεξήγηση του Αλμπέρ Καμί, είμαι μπερδεμένος αγαπητοί ακροατές. Όταν το πρωτοάκουσα, συνειδητοποίησα γιατί ο Καμί πήρε το Νόμπελ λογοτεχνίας. Τα δυο αυτιά δεν φτάνουν και ένα μυαλό δεν προλαβαίνει να επεξεργαστεί τον πυκνό λόγο του συγγραφέα. Θέλεις ξανά και ξανά να ακούσεις κάθε φράση, που, δεν είναι απλά απόφθεγμα, είναι από μόνη της μια ολόκληρη φιλοσοφία. Αυτά θυμόμουν, όπως και ότι το ξανάκουσα πέρσι ή πρόπερσι και πάλι φέτος και πάλι μου άρεσε και δεν πρόλαβα να συγκρατήσω τα πάντα.
Εντάξει, ο γιος αποκαλύπτεται στην πρώτη πράξη και ο ακροατής γίνεται συνένοχος από τα πρώτα λεπτά. Εντάξει, οι δυο γυναίκες είναι δυστυχισμένες στο μικρό χωριό της Μοραβίας και ονειρεύονται μια λύτρωση -τον ήλιο τη θάλασσα το θάνατο. Εντάξει, το τραγικό εύρημα της αναγνώρισης πρωτοδίδαξαν οι Έλληνες κλασικοί μέσα από τον Οιδίποδα και τον Ορέστη. Αυτά τα είχα καταλάβει.
Αλλά από εκεί μέχρι "τον παραλογισμό της ύπαρξης ", "το συναίσθημα του παραλόγου", "την απόσταση του ανθρώπου από τη ζωή και του ηθοποιού από το σκηνικό του", την εκλογή μιας αναίτιας ζωής μεταξύ του παραλογισμού της γεννήσεως και του σκανδάλου του θανάτου", το μυαλό μου δεν φτάνει αγαπητοί ακροατές. Δεν το κατανοώ όλο αυτό αλλά το νιώθω και με ενοχλεί. Μου προκαλεί φόβο και τάση άρνησης, απέχθειας, δεν θέλω να το ξέρω. Τι να πω; Ίσως αυτό να είναι το Παράλογο.
Στην ηχογράφησή μας παίζει ο Κώστας Καστανάς, εξαιρετικός, λιτός, εκφραστικός με σωστή άρθρωση και υπέροχη φωνή. Παίζουν ακόμα η Νέλλη Αγγελίδου και η Ρένη Πιττακή που -στους διαλόγους τους τουλάχιστον- μου φάνηκε ότι διάβαζαν βιαστικά το κείμενο πέφτοντας συχνά και η μια πάνω στην άλλη. Ιδιαίτερα η Νέλλη Αγγελίδου κατορθώνει πολύ λίγες φορές να ξεχάσει τις διεκπεραιωτικές της προθέσεις και να "ερμηνεύσει" παλεύοντας και με κάποια προβλήματα άρθρωσης. Μεγάλη ηθοποιός ναι, αλλά όχι εδώ.
Ψάχνοντας περισσότερα στοιχεία για αυτό το έργο (αγγλικά The Misunderstanding, γαλλικά Le Malentendu αν θέλετε κι εσείς να δείτε τους τόνους μελανιού που έχουν χυθεί για την ερμηνεία του), διάβασα, μεταξύ άλλων, πάρα πολλά πράγματα στο Ψηφιακό Αρχείο του Εθνικού Θεάτρου, όπου την παράσταση του 1991 ερμήνευσαν οι Καστανάς, Αγγελίδου και Τουρνάκη (φωτο). Επισκεφτείτε το ΕΔΩ αφού ακούσετε το έργο. Έχετε κι εσείς πολλά να μάθετε -αν είστε ένας μέσος άνθρωπος που δεν καταλαβαίνει με την πρώτη όλα όσα λέει ο Γεωργουσόπουλος.
Τη μετάφραση έχει κάνει ο Τηλέμαχος Μουδατσάκης (δάσκαλος, συνάδελφος και φίλος) στον οποίο το μπλογκ μας στέλνει πολλούς χαιρετισμούς.
Εμείς σας δίνουμε την Παρεξήγηση ΕΔΩ σε μετάφραση του Γιάννη Θηβαίου. Δοκιμάστε να ακούσετε για λίγο την ηχογράφησή μας διαβάζοντας παράλληλα το κείμενο. Έχει πλάκα! Και είναι αποκαλυπτικό!
Μη στέκεστε στις κακίες μου. Θέλω κάθε τι να έχει εξήγηση και εξήγηση προφανή.
Το έργο είναι καταπληκτικό
...καλή ακρόαση!
2 σχόλια:
ΕΙΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΔΙΑΔΡΑΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΜΟΡΑΒΙΑΣ(ΤΣΕΧΙΑ)?
ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΠΟΥ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ
ΕΞΑΛΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΛΕΕΙ:''ICI RADIO FRANCAISE'', ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΣΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ
Είμαστε σίγουροι αγαπητέ φίλε/φίλη γιατί το διαβάσαμε σε πολλές πηγές. Άλλωστε ακούγεται και γερμανικό ραδιόφωνο κάποια στιγμή. Δεν έχει και μεγάλη σημασία πάντως. Ο Καμί διαλέγει έναν τόπο όπου οι ήρωές του είναι δυστυχείς, είναι μακρυά από τη θάλασσα, δεν έχει ήλιο και είναι μονότονα και καταθλιπτικά (εντελώς διαφορετικά από το αγαπημένο του Αλγέρι).
Η υπόθεση βασίζεται σε ένα παλιό μύθο.
Ας θυμηθούμε εκείνο το απόκομμα εφημερίδας που ο Μερσώ, στον Ξένο, ανακάλυψε στη φυλακή του:
«Ανάμεσα στο στρώμα και την τάβλα του κρεβατιού, βρήκα ένα μικρό κομμάτι εφημερίδας, σχεδόν κολλημένο στο ύφασμα, κιτρινισμένο και διάφανο. Η αρχή του άρθρου είχε χαθεί. Αναφερόταν σε ένα ιδιαίτερο γεγονός το οποίο πρέπει να είχε συμβεί στην Τσεχοσλοβακία. Ένας άνδρας έφυγε από ένα χωριό της Τσεχίας για να βρει την τύχη του. Μετά από 25 χρόνια επιστρέφει, πλούσιος, παντρεμένος και με ένα παιδί. Η μητέρα του και η αδελφή του συντηρούσαν ένα πανδοχείο στο πατρικό χωριό του. Για να τους κάνει έκπληξη, άφησε τη γυναίκα του και το παιδί του σε κάποιο άλλο κατάλυμα, και πήγε στη μητέρα του , η οποία δεν τον αναγνώρισε, Συνεχίζοντας το αστείο, είχε την ιδέα να κλείσει ένα δωμάτιο. Έδειξε τα χρήματα του. Τη νύχτα, η μητέρα του και η αδελφή του τον δολοφόνησαν, χτυπώντας τον με ένα σφυρί, τον λήστεψαν, και πέταξαν το πτώμα του στο ποτάμι. Το επόμενο πρωί, η γυναίκα του τυχαία αποκαλύπτει την ταυτότητα του ταξιδιώτη. Η μητέρα κρεμάστηκε, η κόρη έπεσε στο πηγάδι. Διάβασα αυτή την ιστορία χιλιάδες φορές. Από τη μια μου φαινόταν απίστευτη, από την άλλη εντελώς φυσιολογική. Από κάθε άποψη μου φαινόταν ότι του άξιζε ένα τέτοιο τέλος και ότι στη ζωή δεν πρέπει να παίζουμε ποτέ.»
Αυτή είναι η ιστορία της Παρεξήγησης, με τη διαφορά ότι ο Γιαν επιστρέφει χωρίς παιδί, και αντί για σφυρί τον κοιμίζουν πριν τον πνίξουν στο ποτάμι. Ο Καμύ αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει τόσο το δράμα της ορφάνιας όσο και ένα γκραν γκινιόλ φόνο.
*Μύθος που υπάρχει από τον Μεσαίωνα.
Roger Quilliot στο Albert Camus, Théâtre, récits,
nouvelles, Bibliothèque de la Pléiade, εκδόσεις Gallimard, 1962
μετάφραση: Αγλαΐα Παππά
Επίσης:http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=149131
Δημοσίευση σχολίου