The Well Digger's Daughter
(1940)
Υπόθεση: Η Patricia, μια χωριατοπούλα, μείνει έγκυος από
τον Jacques, πιλότο της πολεμικής αεροπορίας από μια τοπική οικογένεια της
πόλης. Ο Jacques υπηρετεί στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ η οικογένειά του αρνείται
να αναγνωρίσει το παιδί και ο πατέρας της την διώχνει από το σπίτι τους. Η Patricia
μένει με τη θεία της και γεννάει ένα αγόρι. Η αεροπορία δηλώνει τον Jacques νεκρό
στον πόλεμο, και οι δύο οικογένειες επιθυμούν να συναντήσουν τον γιο του, το νέο
εγγόνι τους. Τελικά ο Jacques δεν είναι νεκρός. Επιστρέφει και η Patricia δέχεται
να τον παντρευτεί.
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Νίκος Παπαναστασίου, Βέρα Ζαβιτσιάνου, Χρήστος Πάρλας, Σπύρος Καλογήρου,
Στράτος Χαδούλης, Νάσος Κεδράκας, Μαρούλα Ρώτα, Μαριέτα Ριάλδη, Χρήστος
Μάτζαρης, Φραγκούλης Φραγκούλης, Ρίτα Μουσούρη, Χάρις Λουκέα, Ανδριανή
Οικονομίδου.
Πανιόλ, Μαρσέλ Πολ
(Μarchel Ρaul Ρagnol, Ομπάν, Μπους-ντι-Ρoν 1895 – Παρίσι 1974). Γάλλος
θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και σεναριογράφος του κινηματογράφου. Μετά τις
πρώτες αβέβαιες θεατρικές του απόπειρες και την εποικοδομητική συνεργασία του
με τον Πολ Νιβουά, ο Π. ανέβασε στο θέατρο ίσως το πιο πλούσιο σε ποίηση έργο
του: Τζαζ (1926). Το έργο όμως που γνώρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία και επέβαλε
οριστικά το ταλέντο του ήταν το Τοπάζ (1928), το οποίο ακολούθησε η τριλογία
Μαριούς (1929), Φανό (1931) και Σεζάρ (1937· παίχτηκε το 1946).
Πλούσιος και διάσημος, πεπεισμένος ότι ο κινηματογράφος δεν ήταν παρά η «τέχνη να τυπώνεται το θέατρο», ο Π. ίδρυσε μια εταιρεία παραγωγής για να κινηματογραφήσει τα περισσότερα από τα θεατρικά του έργα, τα οποία, τις περισσότερες φορές, διασκεύαζε και σκηνοθετούσε ο ίδιος. Αν και αρνιόταν στον κινηματογράφο τον όρο αυτόνομη τέχνη, κατέληξε να γυρίζει έργα με αυθεντική πρωτοτυπία, έστω και αν η τεχνική του ήταν συχνά άχαρη και αφελής, τοποθετώντας σε μια ηλιόλουστη Προβηγκία χυμώδεις ιστορίες που ήξερε να αφηγείται με λυρισμό και χιούμορ: Η ζωή θριαμβεύει (1937), Η γυναίκα του ψωμά (1939), Γράμματα από τον μύλο μου (1954).
Το 1963 δημοσίευσε Το νερό των λόφων και το 1965 το ιστορικό μυθιστόρημα Το σιδηρούν προσωπείο.
Πλούσιος και διάσημος, πεπεισμένος ότι ο κινηματογράφος δεν ήταν παρά η «τέχνη να τυπώνεται το θέατρο», ο Π. ίδρυσε μια εταιρεία παραγωγής για να κινηματογραφήσει τα περισσότερα από τα θεατρικά του έργα, τα οποία, τις περισσότερες φορές, διασκεύαζε και σκηνοθετούσε ο ίδιος. Αν και αρνιόταν στον κινηματογράφο τον όρο αυτόνομη τέχνη, κατέληξε να γυρίζει έργα με αυθεντική πρωτοτυπία, έστω και αν η τεχνική του ήταν συχνά άχαρη και αφελής, τοποθετώντας σε μια ηλιόλουστη Προβηγκία χυμώδεις ιστορίες που ήξερε να αφηγείται με λυρισμό και χιούμορ: Η ζωή θριαμβεύει (1937), Η γυναίκα του ψωμά (1939), Γράμματα από τον μύλο μου (1954).
Το 1963 δημοσίευσε Το νερό των λόφων και το 1965 το ιστορικό μυθιστόρημα Το σιδηρούν προσωπείο.
