Δεν είμαι εγώ του Γρηγορίου Ξενόπουλου

Βέρα Δεληγιάννη (Κυρά-Σταμάτα), Κώστας Κοντογιάννης (Θέμος), Νίκος Τζόγιας (Πέτρος Παπαπέτρου), Σοφία Κακαρελίδου (Ντεζιρέ), Δημήτρης Τσούτσης (Πετράκης Παπαπέτρος), Πένυ Παπουτσή (Βάσω).
Εθνικό Θέατρο 1980

Είναι μια τρίπρακτη κωμωδία που γράφτηκε το 1915 από τον Γρηγόριο Ξενόπουλο. Ένας καθηγητής 50 ετών, τυπικός και οικογενειάρχης, αυστηρός και υπερβολικά λογικός, που ζει ήσυχα κάνοντας τα μαθήματα και τα πειράματά του, ξαφνικά μπλέκεται σε μία τρελή κατάσταση, λόγω του γείτονα και συνονόματου του νεαρού καθηγητή αγγλικών. Η εμμονή του να θέλει να εξηγεί τα πάντα με τη λογική, τον οδηγεί σε έναν πολύ κωμικό παραλογισμό, που φέρνει τη ζωή του τα πάνω κάτω.

Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος μιλάει για το Δεν είμ' εγώ.Αν η αξία ενός έργου είναι ανάλογη με το διανοητικό κόπο που στοίχισε στον τεχνίτη του, το «Δεν είμ' εγώ» είναι βέβαια το καλύτερο μου έργο. Για κανέν' άλλο δεν κοπίασα, δεν κουράσθηκα, δεν κεφαλοπόνεσα τόσο. Δυο και τρεις νύχτες έμεινα άγρυπνος να συλλογιέμαι αυτόν το λαβύρινθο της πλοκής, πράγμα που πρώτη φορά μου συνέβη στη θεατρική μου ζωή. Γιατί είχα να κάμω μ' ένα πλήθος περιστατικά, που έπρεπε να παρασταθούν, να πλεχθούν, να οικοδομηθούν και να ξεδιαλυθούν όλα στην πιο αυστηρή και δύσκολη θεα¬τρική φόρμα, μέσα στις τρεις αυτές πράξεις, τις στενεμένες από την «ενότητα του χρόνου» -το κλασικό εικοσιτετράωρο. Μα μπορώ να περηφανεύομαι πως τα 'βγαλα πέρα χωρίς να φαίνεται καθόλου αυτός ο κόπος, δηλαδή χωρίς να κουράζεται κι ο θεατής, παρ' απενα¬ντίας αυτός να ενδιαφέρεται στον υπέρτατο βαθμό, να διασκεδάζει ολόψυχα και να γελάει αδιάκοπα, από την πρώτη σκηνή ως την τελευταία. Σ' αυτό πρώτα χρωστά η φάρσα μου τη μεγάλη της επιτυ¬χία στο θέατρο -μόνο στας Αθήνας παίχθηκε πάνω από πενήντα φορές- κι έπειτα στον ηθοποιό Ν. Πλέσσα, που πραγματικώς έπαιξε θαυμάσια τον Πέτρο Παπαπέτρου, και μάλιστα στην Γ' Πράξη και στη μεγάλη εκείνη σκηνή με τον Πετράκη, που τον παίρνει στην τρέλα του για το άλλο του εγώ.
Κι όμως η σκηνή αυτή. που αποτελεί βέβαια το κωμικό κορύφωμα του έργου, δεν υπήρχε σχεδόν στην πρώτη του εμφάνιση! Την είχα σκεφτεί, την είχα σχεδιάσει, μα δεν είχα τολμήσει και να τη γράψω. Την είχα φοβηθεί σαν κάτι παρακινδυνευμένο κι ίσως ανώτερο απ' τις δυνάμεις μου. Η επιτυχία του έργου, την πρώτη βραδιά, μ' έκα¬με πιο τολμηρό, κι ακόμα -χρωστώ να το πω- η κριτική του κ. Φ. Πολίτη. Αυτός δηλαδή παρατήρησε πως το Δεν είμ' εγώ, ενώ είχε «όλα τα στοιχεία ενός καλλιτεχνικού έργου», έπεφτε κάπως στην Γ' Πράξη, γιατί δεν είχα μπορέσει να τα εκμεταλλευτώ... Το αναγνώρισα. Η Γ' Πράξη μου ήταν η πιο αδύνατη από τις δύο άλλες, ενώ έ-πρεπε να είναι η πιο δυνατή. Μα εγώ ήξερα τι της έλειπε: η σκηνή εκείνη που δεν είχα τολμήσει να τη γράψω. Και κάθισα ύστερα και την έγραψα, όπως την είχα σκεφτεί, όπως μου είχ' έρθει στο φυσικό ξετύλιγμα του θέματος... Κι έτσι μπορώ κι εγώ σήμερα να έχω κά¬τι αλλιώτικο απ' τα συνηθισμένα. πρωτότυπο κι ίσως μοναδικό στο σύγχρονο θέατρο: την αντιπαράσταση αυτή Πέτρου και Πετράκη στην Γ' Πράξη του Δεν είμ' εγώ.
Μα εκείνο που ιδιαίτερα μ' ευχαρίστησε τότε είναι που ο κ. Φ. Πολίτης -μόνος μέσα στους κριτικούς που το επαίνεσαν ή το κατηγόρησαν- κατάλαβε πως το έργο αυτό. καλό ή κακό. λειψό ή άρτιο. δεν είναι μια απλή. οποιαδήποτε φάρσα. Οι φάρσες δεν έχουν συνήθως «όλα τα στοιχεία ενός καλλιτεχνικού έργου», ούτε αποτελούν συχνά έργο με ιδέα και σκοπό. Το Δεν είμ' εγώ έχει την ιδέα του, έχει το σκοπό του. Μόνο ένας επιπόλαιος θα 'ταν ικανός να το περιφρονή¬σει από τον υπότιτλο «τρίπρακτη φάρσα» ή να νομίσει -όπως νόμι¬σαν πολλοί- ότι το θέμα είναι ο διχασμός της προσωπικότητας όπως στον Άλλον του γερμανού Paul Lindau ή στον Δόκτορα Τζέκυλ του άγγλου Stevenson. Όχι. Το θέμα είναι αυτός ο καθηγητής, ο μαθηματικός, ο λογικός Πέτρος Παπαπέτρου, που, επειδή έτυχε να ξέρει για την ψύχωση του «διχασμού» και να κάθεται στον ίδιο δρόμο μ' έναν συνονόματο του, και να του συμβούν απ' αυτό διάφορα παράξενα κι ανεξήγητα, και να του αποδοθούν κατά λάθος πολλές κακές πράξεις και ιδιότητες, αυτό στηριζόμενο στη λογική του (Χ=Α+Β), φτάνει στο συμπέρασμα πως διχάστηκε σαν τον Χάλλερ και πως κατάντησε σαν τον Τζέκυλ να βλέπει με τα μάτια του τον Άλλον, το δεύτερο του εγώ! Στα πρόθυρα δηλαδή της πιο κωμικής παραφροσύνης. Η φάρσα λοιπόν σατιρίζει την ανθρώπινη λογική, ή καλύτερα τους ανθρώπους -κι είναι τόσο πολλοί στον κόσμο!- που βασίζονται μόνο σ' αυτή και πέφτουν κάθε στιγμή έξω. [...] Η πλάνη των ανθρώπων της φαντασίας είναι κοινή, γνωστή και σατιρίστηκε χίλιες φορές. Η πλάνη των ανθρώπων της λογικής είναι πιο σπάνια, πιο ανεκμετάλλευτη και, αν δεν κάνω λάθος, πρώτη φορά σατιρίζεται. Για τούτο θεωρώ το Δεν είμ' εγώ ένα έργο πέρα για πέρα πρωτότυπο και, μολονότι ελαφρό σα μια φάρσα, μια παρωδία, πιο σοβαρό κατά βάθος από πολλά σοβαρά, και δικά μου και ξένα.
Αθήνα. Μάρτης 1928.
με την ευκαιρία της έκδοσης του Δεν είμ' εγώ
από το Βιβλιοπωλείον της Εστίας.
Η φάρσα μου έχει δεκαοκτώ πρόσωπα που δρουν σε τρεις μεγάλες «γεμάτες» πράξεις. Η πλοκή είναι ιλιγγιώδης... κι εξελίσσεται μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες. γιατί η παρεξήγηση επί της οποίας βασίζε¬ται δεν μπορούσε φυσικά να διαρκέσει περισσότερο. Για να οικονομήσω λοιπόν όλ' αυτά τα πρόσωπα και τα γεγονότα σε τόσο στενά όρια. εργάσθηκα πολύ περισσότερες ημέρες παρά για οποιοδήποτε άλλο έργο μου. και το Δεν είμ' εγώ είναι το μόνο που η πλοκή του, η οικονομία του μ' άφησε άγρυπνο δύο νύχτες. Φάρσα βέβαια έγραφα κι είχα κάθε δικαίωμα να είμαι κι αυθαίρετος, κι απίθανος, και συμβατικός. Αλλά δεν ήθελα και να το παρακάνω, δεν μου άρεσε να υπερβώ. για την ευκολία μου. και κάποιο όριο. Έπειτα κι η φάρσα απαιτεί, στο είδος της, την τέχνη της και την τεχνική της, που δεν είναι καθόλου εύκολη.
Ωστόσο μπορώ να πω πως ο κόπος μου ανταμείφθηκε με το παραπάνω. Όταν πρωτοπαίχθηκε στο Αθηναίο, από το θίασο του Πλέσσα, το Δεν είμ' εγώ είχε τη μεγαλύτερη επιτυχία. Αφού το έπαιξε δεν θυμούμαι πόσες φορές εκείνο το καλοκαίρι, ο Πλέσσας τα ξανάπαιζε κάθε χρόνο μία δυο εβδομάδες -χωριστά στις χειμωνιάτικες περιοδείες του- και δεν το άφησε παρά μόνο όταν ο έξοχος εκείνος κωμικός απεφάσισε να μεταπηδήσει στο ελαφρό μουσικό θέατρο. Μα και η κριτική υποδέχτηκε το έργο καλά. Ακόμα και ο Φώτος Πολίτης... Ήταν ικανός, βλέπετε, να βρει καλλιτεχνική αξία και σε μια απλή φάρσα, κι είχε σκοπό να το παίξει και στο Εθνικό Θέατρο, όταν θα έβρισκε τον κατάλληλο πρωταγωνιστή. Αργότερα το τύπωσα και σε βιβλίο και η Ακαδημία Αθηνών το εβράβευσε ως το καλύτερο Θεατρικό έργο εκείνου του χρόνου.
Αθηναϊκά Νέα, .3 Νοεμβρίου 1943
...Το ίδιο και για το θέατρο, γράφω χωρίς κανέναν προϋπολογισμό, εκείνο που μ' αρέσει κι εκείνο που μου 'ρχεται. Έχω μια έμπνευση για τραγωδία; Θα γράψω μια τραγωδία σαν το Ψυχοσάββατο, που άρεσε και του Χατζόπουλου και του Ποριώτη. Έχω μια έμπνευση για φάρσα; Θα γράψω μια φάρσα σαν το Δεν είμ' εγώ, που άρεσε και του Φώτου Πολίτη και του Λάμπρου Αστέρη. Αλλά και το Ψυχοσάββατο και το Δεν είμ' εγώ αρέσουν το ίδιο σ' όλον τον κόσμο; «Καθένα στο είδος του», όπως λένε κι οι κυρίες, που κοιτάζουν στη σκηνή με τα φασαμέν. Δε φταίω πάλι εγώ, δεν το κάνω ξεπίτηδες. Το μόνο που κάνω ξεπίτηδες είναι ότι, και το ένα και το άλλο, τα γράφω με όλη μου την ψυχή, με την ίδια γνώση, ειλικρίνεια κι ευσυνειδησία. Όπως οι παλλαϊκοί Ιππότες, κάνω κι εγώ ό,τι πρέπει, και ας βγει ό,τι θέλει.
1916

Για το ραδιόφωνο:

Παίζουν οι ηθοποιοί: Τελης Ζώτος, Κατερίνα Γιουλάκη, Διονύσης Παπαγιανόπουλος, Θάνος Λειβαδίτης, Κάκια Αγαγιώτου, Σμαρώ Στεφανίδου

Τα Σκοτεινά Παραμύθια

"Τα Σκοτεινά Παραμύθια"

βασισμένο σε τρία δραματοποιημένα διηγήματα του Α. Παπαδιαμάντη

από τη Θεατρική Ομάδα θεατρΙΛΙΟΝ από κοινού με τη Θεατρική Ομάδα του Συλλόγου Περαμίων Κυζικηνών,
σε Δραματουργική Επεξεργασία- Σκηνοθεσία: Μπαντούνα Σταμάτη.

Σάββατο 3/3 και Κυριακή 4/3/12 και όχι στις 10 & 11/3 όπως αρχικά είχε προγραμματιστεί.
Στο Θέατρο «Μελίνα Μερκούρη» ώρα: 8.30 μ.μ.


ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Το trailer της παράστασης...
http://www.youtube.com/watch?v=Tp-Lsf0Xizw

VAN GONG ΤΟΥ ΙΡΒΙΝΓΚ ΣΤΟΟΥΝ

Βασισμένο στην βιογραφική νουβέλα του IRVING STONE (1934)

Στο σινεμά μεταφέρθηκε το 1956 με τίτλο "Lust for Life"

Πάθος για ζωή - Η ζωή του Βαν Γκογκ

ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ

Διασκευή του Αρη Χατζηδάκη, από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Ιρβινγκ Στόουν για τον σπουδαίο ζωγράφο, από το θάνατο του οποίου στις 29 Ιουλίου συμπληρώνονται 120 χρόνια.

Διασκευή – Αρης Χατζιδάκης
Μουσική επιμέλεια – Ειρήνη Σαλβαρλή
Σκηνοθεσία – Γιάννης Παπακυριάκου
Διάρκεια – 96΄
Πρώτη μετάδοση : 21.7.1971

Παίζουν οι ηθοποιοί:Νίκος Τζόγιας, Νόρα Κατσέλη, Ελένη Κριτή, Νίκος Βασταρδής, Γιώργος Βουτσίνος, Κώστας Παληός, Βασίλης Παπανίκας, ‘Ολγα Τουρνάκη, Μιχάλης Μπαλής, Βάντα Καρακατσάνη, Αντώνης Αντωνίου, Θόδωρος Ζιζίκος, Νίκος Μαριούκλας, Γιάννης Ροζάκης, Λουκιανός Ροζάν,

Κώστας Κατσαρόπουλος

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΛΕΥΤΕΡΑΚΗΣ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ

Υπόθεση:

Ο Θόδωρος για να μπορεί να βγαίνει με τις κατά καιρούς ερωμένες του, έχει "εφεύρει" έναν ανύπαρκτο φίλο του από την Πάτρα, τον Λευτεράκη, και τον χρησιμοποιεί σαν άλλοθι στη γυναίκα του Φωφώ. Όταν μια μέρα φτάνει στο σπίτι, εντελώς ξαφνικά, ο ανύπαρκτος Λευτεράκης Τσαμπαρδής, ο Θόδωρος θα τον υποδεχθεί με έκπληξη και τρόμο.

Ήταν την πρώτη Νοεμβρίου του 1955, όταν το Θέατρο Μπουρνέλλη άνοιξε την αυλαία του για την πρεμιέρα της κωμωδίας του Αλέκου Σακελλάριου που έφερε τον τίτλο «Ο φίλος μου Ο Λευτεράκης». Ένα θεατρικό έργο που παρουσιάζεται από τον Θίασο των Ντίνου Ηλιόπουλου και Μίμη Φωτόπουλου, ενταγμένο στο θεατρικό είδος της φάρσας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία παράσταση που ακολουθεί το γαλλικό Boulevard (κωμωδία ίντριγκας, τεχνικής και παρεξηγήσεων), ποτισμένη φυσικά με ελληνικό χιούμορ. Οχτώ χρόνια αργότερα από την θεατρική παρουσίαση ακολουθεί η κινηματογραφική μεταφορά από τον Σακελλάριο σύμφωνη με την λογική του Φίνου ο οποίος προτιμούσε να βαδίζει στα σίγουρα μεταφέροντας στο πανί κείμενα ήδη δοκιμασμένα στο σανίδι.

Για το ραδιόφωνο:Παίζουν οι ηθοποιοί: Χριστίνα Σύλβα, Γιώργος Κιμούλης, Χρήστος Βαλαβανίδης, Τίνα Βρεττού, Δήμητρα Γεννηματά, Τζένη Σαμπάνη, Ντάνος Λυγίζος, Ουρανία Μαμάη, Αννα Μπράτσου, Γιώργος Βουτσίνος.

ΘΕΟΔΩΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΩΤΙΑΔΗ

ΣΑΤΥΡΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ

Εταιρικός Σύλλογος «Ελεύθεροι Καλλιτέχνες»


Σκηνοθεσία: Φοίβος Ταξιάρχης

Παίζουν οι ηθοποιοί: Λεωνίδας Βαρδαρός, Ειρήνη Κουμαριανού, Γιάννης Καλατζόπουλος, Γιάννης Αργύρης, Γιώργος Ζιώγας, Τιτίκα Καλαντζοπούλου, Ορφέας Ζάχος, Κυριάκος Παπαδημητρίου, Σημαιών Τσάκας, Νικολέτα Μουσούτη, Σάντρα Χρυσάκη, Μπέτυ Βαλάση.

Δημήτρης Φωτιάδης (1898-1988). Ο Δημήτρης Φωτιάδης, γιος του γαιοκτήμονα και λογοτέχνη Αλέκου Φωτιάδη, γεννήθηκε και πέρασε τα νεανικά του χρόνια στη Σμύρνη. Κατά τη διάρκεια του Μικρασιατικού Πολέμου υπηρέτησε ως εθελοντής και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή έφυγε στην Αθήνα. Εργάστηκε ως υπάλληλος ναυτιλιακού γραφείου στον Πειραιά, ενώ παράλληλα μπήκε στους λογοτεχνικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εργάστηκε ως ανταποκριτής στην Αίγυπτο, το Λονδίνο και τη Μέση Ανατολή. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου διώχτηκε και εξορίστηκε για τα αριστερά πολιτικά του φρονήματα και στη συνέχεια έγινε μέλος της Διοικητικής Επιτροπής στην ΕΔΑ. Από το 1936 και για πέντε χρόνια διηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό Νεοελληνικά Γράμματα και από το 1945 ως το 1948 τα Ελεύθερα Γράμματα. Στο χώρο της λογοτεχνίας ασχολήθηκε κυρίως με το θέατρο, όπου πρωτοεμφανίστηκε επίσημα το 1931 με το βραβευμένο στον Καλοκαιρίνειο δραματικό διαγωνισμό έργο Μάνια Βιτρόβα, που παραστάθηκε τον επόμενο χρόνο από το Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη. Τον ίδιο χρόνο βραβεύτηκε στο διαγωνισμό της καλλιτεχνικής λέσχης Ατελιέ για το μονόπρακτο θεατρικό του έργο Το μαγεμένο βιολί. Έργα του ανέβηκαν επίσης από τους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη και των Ενωμένων Καλλιτεχνών, ενώ ασχολήθηκε επίσης με τη θεατρική μετάφραση, την ιστοριογραφία και το δοκίμιο. Τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόννης (1939) και το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορηματικής Βιογραφίας (1982 για το έργο του Ενθυμήματα). Πέθανε στην Αθήνα. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Δημήτρη Φωτιάδη βλ. Άγρας Τέλλος, «Φωτιάδης Δημήτρης», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 24. Αθήνα, Πυρσός, 1934 και χ.σ. «Φωτιάδης Δημήτρης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 9β. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

ΣΤΑΣΗ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ (Bus Stop - 1955) του William Inge

Αγαπητοί Ραδιοθεατρόφιλοι, με ικανοποίηση σας ενημερώνουμε ότι η αντικατάσταση των αρχείων που είχαν αναρτηθεί μόνο στο MEGAUPLOAD έχει φτάσει στο 70% και προχωράμε. Αυτά τα έργα ανέβηκαν αρχικά στο RAPIDSHARE και δεύτερος στόχος μας είναι να ανέβουν και στο HOTFILE. ΄Ομως κατά τη διαδικασία αυτή υπήρξαν και "απώλειες", δηλ. κάποια θεατρικά έργα έχασαν την ημερομηνιακή σειρά τους. Τα έργα αυτά έχουν δημοσιευτεί κατά το παρελθόν στο blog και τώρα ίσως τα ψάχνετε.Πρόκειται για τα:

ΧΙΛΙΑ ΦΡΑΓΚΑ ΑΜΟΙΒΗ

Η ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ

ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

ΣΤΑΣΗ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ

Ειδικά για τα θεατρικά αυτά έργα θα γίνεται μια ανάρτηση την ημέρα μέχρι το Σάββατο 11/2, αρχής γενομένης από σήμερα.

Ευχαριστούμε για την κατανόηση και υπομονή σας.

Η ομάδα του radio-theatre

Ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας, William Inge (1913-1973), έκανε την πρώτη του επιτυχία με το έργο "Γύρνα πίσω, μικρή Σήμπα" (1950). Ακολούθησε το "Πικ-Νικ" (1953), που απέσπασε το βραβείο Πούλιτζερ, και το 1955 παρουσίασε τη "Στάση Λεωφορείου".

Στα έργα του απεικονίζει την καθημερινότητα του απλού ανθρώπου. Όλες σχεδόν οι κωμωδίες του έγιναν κινηματογραφικά έργα.

Στην Ελλάδα τη "Στάση Λεωφορείου" πρωτοπαρουσίασε ο Κάρολος Κουν, στο Θέατρο Τέχνης την περίοδο 1956/57, σε μετάφραση δική του και του Μηνά Χρηστίδη ενώ στη πρώτη εκείνη διανομή συμμετείχαν η Βέρα Ζαβιτσιάνου (Σερί) και ο Κώστας Μπάκας (Βίρτζιλ).

Υπόθεση: Μια ομάδα ταξιδιωτών, αποκλείεται το βράδυ μιας χιονοθύελλας, σ' ένα μπαρ του Κάνσας. Αποκλεισμένοι εκεί, επιβάτες και προσωπικό, θα αποκαλύψουν τον εαυτό τους στους άλλους, αναζητώντας το σοβαρότερο και "μέγα μυστήριο της ζωής", τον έρωτα. Θα βρουν τον έρωτα; ή θα συνεχίσουν την καθημερινότητά τους. Το λεωφορείο πάντως θα συνεχίσει τον δρόμο του και η ζωή τον δικό της...

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΥΝ:

Άννα Βενέτη .... Έλμα
Καίτη Λαμπροπούλου .... Γκρέϊς
Γιάννης Αργύρης .... Γουΐλ
Γιώργος Μάζης .... Τσάρλυ
Βέρα Ζαβιτσιάνου .... Σερί
Κώστας Ρηγόπουλος .... Δόκτωρ Λάϊμαν
Χρήστος Τσάγκας .... Καρλ
Κώστας Κακαβάς .... Μπο
Γρηγόρης Βαφιάς .... Βίρτζιλ

Μετάφραση: Κάρολος Κουν - Μηνάς Χρηστίδης
Μουσική επιμέλεια: Σοφία Μιχαλίτση
Σκηνοθεσία: Κώστας Μπάκας
Ηχογράφηση 1967

Το ηχητικό αρχείο, το κείμενο καθώς και η φωτογραφία της ανάρτησης είναι προσφορά του φίλου μας Γ.Χ από Θεσ/κη, τον οποίο και ευχαριστούμε - για άλλη μια φορά - θερμά .

ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΟΥ ΑΛΕΚ ΚΟΠΕΛ - Alec Coppel (1907 - 1972)

Έργο του Μ. Αναγνώστου φίλου του blog

 ΠΡΟΣΟΧΗ

ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ BLOG ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΙ Ή ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΓΑΜΟ , ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΝΑ ΜΗ ΣΑΓΗΝΕΥΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ (όλα αυτά με πολύ πειρακτική διάθεση βεβαίως)

Αγαπητοί φίλοι του Θεάτρου στο Ραδιόφωνο, γεια σας από την ακριτική Σάμο! Με τη θάλασσα μπροστά στα πόδια μου κυριολεκτικά, η επιλογή του σημερινού έργου ήταν εντελώς φυσιολογική κι εύκολη. Όταν το άκουσα, με το μουρμουρητό του κύματος για ηχητικό εφέ(*), είπα: Αυτή θα είναι η επόμενη ανάρτηση. Θα την ευχαριστηθείτε!

Η υπόθεση του έργου (μέχρι κάποιου σημείου) με λίγα λόγια :

O Τζορτζ -ή/και Τζόρτζιο- είναι γόνος μιας αγγλικής οικογενείας εφοπλιστών, που ροκανίζει τον πλούτο των δικών του, γυρίζοντας τον κόσμο και ψάχνοντας για τον παράδεισο. Μια μέρα κάθεται στον βράχο του Γιβραλτάρ κι ατενίζει την Βόρεια Αφρική απέναντι, συνεχίζοντας την μέχρι τώρα μάταιη αναζήτησή του. Τότε σαν ένα εκτυφλωτικό φως του ήρθε η ιδέα. Ο παράδεισος , που ονειρευόταν να δημιουργήσει και να ζήσει μέσα σε αυτόν, ανοιγόταν ακριβώς μπροστά του αλλά και πίσω του. Η λύση του προβλήματος του ήταν εδώ. Και ξεκίνησε μέσα σε απόλυτη μυστικότητα να τον χτίζει και να τον απολαμβάνει. Κάτι όμως πήγε στραβά κι ο μικρός επίγειος θεός οδηγήθηκε στο …εκτελεστικό απόσπασμα.

Ο Άλεκ Κόπελ ήταν Αυστραλός σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας που γεννήθηκε το 1907 και πέθανε το 1972. Έζησε στο Λονδίνο και στο Χόλιγουντ και έγραψε σενάρια για ελαφρά θρίλερ, μυστήρια και σεξοκομωδίες. Η καλύτερη στιγμή του ήταν το σενάριο σε ένα αριστούργημα του Άλφρεντ Χίτσκοκ, το περίφημο τοVertigo (Δεσμώτης του ιλίγγου) με τους Τζέιμς Στιούαρτ και Κιμ Νόβακ.

Ο καπετάνιος στον Παράδεισο γυρίστηκε ταινία το 1953 με τους Άλεκ Γκίνες και Υβόνη Ντε Κάρλο και ήταν υποψήφιο για όσκαρ σεναρίου το 1954.
Ανέβηκε και στο Μπρόντγουέι ως μιούζικαλ σε σκηνοθεσία του Jose Ferrer.


Στην Ελλάδα ανέβηκε στο ΘΕΑΤΡΟ ΒΕΡΓΗ τη θεατρική περίοδο 1961-1962 απ' όπου και η αφίσα.

Ο ίδιος σκηνοθέτης - Γιώργος Θεοδοσιάδης - μετέφερε το έργο στα στούντιο ηχογράφησης του ραδιοφώνου το έτος 1966 με ερμηνευτές των ρόλων τους: Ρηγόπουλο, Μιχαλόπουλο, Ξενίδη, Κύρου, Ροζάν, Παγουλάτο, Κυριακού, Μουνδρέα, Ζαχαριάδη, Ξανθάκη

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΑΚΡΟΑΣΗ!!!

 Το ηχητικό αρχείο είναι από τη συλλογή του Θ.Π. Τον ευχαριστούμε θερμά εκ μέρους όλων σας!

Η ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ του Τσαρλς ΜΟΡΓΚΑΝ

Αγαπητοί φίλοι του Θεάτρου στο Ραδιόφωνο, γεια σας!
Σήμερα θα "ακολουθήσουμε" τη ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ.

Πρόκειται στην πραγματικότητα για τη συνθηματική ονομασία ενός δρόμου διαφυγής από την κατεχόμενη από Γερμανούς Γαλλία. Τη νύχτα όμως της διαφυγής εκτελείται ο ένας από τους τέσσερις συντρόφους στον πόλεμο.

Ποια ήταν η κατηγορία που βάρυνε τον επονομαζόμενο "Ερωδιό"; *Ποια νήματα κίνησε η μοίρα, ώστε να συναντηθούν μερικά χρόνια αργότερα στο Γκλόστερσάιρ της Αγγλίας, οι περισσότεροι από τους επιζήσαντες εκείνης νύχτας;

*Ποιο δράμα ζούσαν και ποια βαριά σκιά έπεφτε πάνω στις συνειδήσεις τους;

*Ποια ήταν η κοπέλα με την φωτογραφία τού, αδίκως εκτελεσμένου, Αμερικανού στην τσάντα της; 

Αγαπητοί φίλοι σας αφήνουμε να πάρετε τις απαντήσεις, ακούγοντας το έργο. Καλή σας ακρόαση.

Με το τίτλο Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ το έργο ανέβηκε στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το 1954. Τους ρόλους τότε είχαν ερμηνεύσει οι: Μ. Αρώνη, Α. Αλεξανδράκης, Θ. Κωτσόπουλος, Α. Φιλιππίδης, Δ. Διαμαντίδου, Γ. Γκιωνάκης και Α. Βαλάκου. Η σκηνοθεσία ήταν του Δ. Ροντήρη, που δεν έτυχε και της καλύτερης υποδοχής (βλέπε δεξιά κριτικό σημείωμα του Μ. Καραγάτση από το αρχείο του Εθνικού Θεάτρου) Για το ραδιόφωνο ηχογραφήθηκε το 1973 και υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κλέαρχου Καραγιώργη τα πρόσωπα του έργου υποδύθηκαν οι ηθοποιοί: Ν. Τζόγιας, Ν Παπαναστασίου, Κ. Παναγιώτου, Κ. Ασπρέα, Β. Καρακατσάνη, Κ. Καστανάς, Ναπ. Ροδίτης και Π. Φώσκολος.

 Το ηχητικό αρχείο προέρχεται φυσικά από το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, που και πάλι ευχαριστούμε θερμά εκ μέρους του όλο και διευρυνόμενου ραδιοθεατρόφιλου κοινού.
Τα αποκόμματα από τις εφημερίδες της εποχής προέρχονται από το αρχείο του Εθνικού Θεάτρου.

ΚΡΕΑΤΟΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΥ

Κρεατομηχανή (1984) Εθνικό Θέατρο: Νέα Σκηνή Θόδωρος Κατσαφάδος (Β΄Διευθυντής), Σπύρος Κουβαρδάς (Ε΄Διευθυντής), Γιάννης Τότσικας (Γ΄Διευθυντής), Θόδωρος Σαρρής (Πρόεδρος συμβουλίου), Πάνος Βασιλειάδης (ΣΤ΄Διευθυντής), Ντίνος Δουλγεράκης (Ζ΄Διευθυντής), Θάνος Κανέλλης (Δ΄Διευθυντής), Κωστής Μεγαπάνος (Α΄Διευθυντής). 

Βασίλης Ανδρεόπουλος

"Κρεατομηχανή",που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1984 από τη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Ηχογραφήθηκε για το ραδιόφωνο το 1989 με τον Θύμιο Καρακατσάνη.

Υπόθεση: «Η κρεατομηχανή» δεν είναι άλλο παρά το άγριο παιχνίδι της οποιασδήποτε εξουσίας με κάθε πολίτη, η μάχη να μην αλλοτριωθεί. Ο εξουσιαστής και ο εξουσιαζόμενος έχουν στήσει μια χοάνη που λειτουργεί σε απροσδιόριστο τόπο και χρόνο. Κάθε σύστημα - ιδιαίτερα τις περιόδους κρίσεις - προσπαθεί ακόμα πιο έντονα να παρασύρει τον πολίτη με τη βία, προκειμένου να τον εντάξει. Αν δεν τα καταφέρει, τον καταστρέφει. Ο ήρωας του έργου, ένας απλός νεοέλληνας, που δεν θέλει να υποταχθεί, γιατί είναι γαλουχημένος με τα ιδανικά της εθνικής αντίστασης. Ο άνθρωπος αυτός κουβαλά παντού τον «φάκελο» του. Του προτείνουν να ανταλλάξει αυτό το πολύτιμο φάκελο, την ιστορία της ζωής του, με κάποια ευτελή προϊόντα – αντιμισθίες, σύνταξη, ψυγείο, αυτοκινητάκι. Εκείνος δεν θέλει, αλλά η γυναίκα του τον πιέζει. Υποκύπτει για λίγο. Ανάβει φωτιά καίει τον φάκελο αλλά μαζί καίγεται και ένας «φακελωμένος». Όλα αυτά πριν ο ήρωας καταλήξει στην τρέλα.

(κείμενο ΚΑΤΙΑ ΜΕΡΤΖΗ)

Για το ραδιόφωνο ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ Πρώτη εκπομπή: 5 Νοεμβρίου 1989
ΤΕΧΝΙΚΟΣ Πουλόπουλος Δημήτρης,
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Παπαϊωάννου Πάνος,
ΠΑΡΑΓΩΓΗ Φραγκουδάκης Δημήτρης,
ΜΟΥΣΙΚΗ Λεοντής Χρήστος.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Βεάνος Δημήτρης, Μοσχίδης Γιώργος, Λέφας Γιώργος, Ροζάκης Γιάννης, Ζακυνθινός Δημήτρης, Δημητρακόπουλος Σπύρος, Ευδαίμων Γιάννης, Καρακατσάνης Θύμιος, Ιγγλέση Μαίρη, Κώνστα Ντίνα, Μητρούσης Μιχάλης, Μπάλας Κώστας, Φορτούνα Ρέα, Μπακοδήμου Μαρία, Μανθόπουλος Αίας, Βαρούχας Ανδρέας, Κάλλης Ναπολέων.

Το αρχείο προέρχεται από τους θεατρικούς θησαυρούς που βρίσκονται στην όμορφη Σύρο και είναι ευγενική προσφορά του φίλου Γιώργου (μαζί με το έργο «ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΝΟΣ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ» του Γιώργου Τζαβέλα που θα είναι μια από τις προσεχείς αναρτήσεις μας)