ΕΝΑΣ ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ (L'hurluberlu ou le reactionnaire amoureux - 1958) (The Fighting Cock) του Jean Anouilh

Αγαπητοί φίλοι του Θεάτρου στο Ραδιόφωνο, γεια σας από την ακριτική Σάμο. Το έργο που σήμερα σας προσφέρουμε, με κέρδισε μέσα στα πρώτα λίγα λεπτά της ακρόασής του, πράγμα που -για να είμαστε ειλικρινείς- δε συμβαίνει πάντα. Ο λόγος; Το παρακάτω απόσπασμα, που με σοκάρισε, αφού αναπόφευκτα έκανα τις προβολές πάνω στη σύγχρονη Ελλάδα, πριν την κρίση και -γιατί όχι- και κατά τη διάρκειά της. Η κυριαρχία του άκρατου υλισμού-υπερκαταναλωτισμού μα και η ραγδαία υποχώρηση της πνευματικότητας και μέσα από την ηχηρή σιωπή της πνευματικής κοινότητας της χώρας, τροφοδοτόύν ακόμη συζητήσεις και αντιπαραθέσεις. Το εκπληκτικό με το παρακάτω απόσπασμα είναι - κατά την ταπεινή μου γνώμη - οι όροι και οι λέξεις, που χρησιμοποιεί ο Ανούιγ πριν 50+ χρόνια για να περιγράψει την κατάσταση στη Γαλλία.

Θα σας μοιάζει να γράφτηκε πρόσφατα και μάλιστα για την Ελλάδα. Επικαιρότητα αλλά και διαχρονικότητα είναι τα δύο γερά στημόνια πάνω στα οποία γίνεται η ύφανση ενός μεγάλου έργου. Απολαύστε το!!!( iza )

"Τη Γαλλία πρέπει να σώσουμε! Είμαστε τα παιδιά της! Την αφήσαμε να σκουληκιάσει και καθόμαστε γύρω της και τη βλέπουμε να ξεψυχάει, συζητώντας αν θα αλλάξουμε το αυτοκίνητό μας με άλλο καλυτερο, αν θα βρούμε τρόπο να γλυτώσουμε την εφορία! Όλοι σκεφτόμαστε να αποκτήσουμε κάτι που θα κάνει πιο ευχάριστη, πιο βολική τη ζωούλα μας! Πιο πολλά κομφόρ, πιο πολλά κομφόρ !! Αυτή είναι η πολεμική μας κραυγή. Όλη η πνευματικότητα του ανθρώπου, που άλλοτε στρεφόταν στο μεγαλείο και την ομορφιά, τώρα πια έστρεψε την προσπάθειά της στο να μας προμηθεύει μαλακώτερα καθίσματα, να μας κάνει πιο κρύο το ποτό μας το καλοκαίρι, να μας προσφέρει περισσότερη ζέστη το χειμώνα... Απάτη, είναι η ηθική της εποχής μας! "

Στα έργα του Anouilh, υπάρχει πάντα μια απελπισμένη κραυγή διαμαρτυρίας. Η στάση των ηρώων του και οι καταστάσεις όπου εμπλέκονται, δεν διαφέρουν ουσιαστικά, μια και οι "μονομάχοι" είναι παντού οι ίδιοι. Προβάλλει πάντα το ίδιο πρόβλημα, την αξιοπρέπεια του ανθρώπου μέσα σ' ένα κόσμο, που θέτει το άτομο μπροστά στο δίλημμα, να προσαρμοστεί στην καθημερινότητα και να επιβιώσει ή προσκολλημένο στα ιδανικά της ελευθερίας, της αγνότητας και της αξιοπρέπειας, να συντριβεί. Στο έργο του "Ένας απόστρατος Δον Κιχώτης" (Ουρλουμπερλού - 1958), μια κοινωνική, σαρκαστική σάτιρα της μεταπολεμικής Γαλλίας, ένας απόστρατος στρατηγός (ο ήρωας εμφανίζεται και σε παλαιότερα έργα του) που δεν μπορεί να υποφέρει το ψέμα, τις υποκρισίες και τους συμβιβασμούς έρχεται σε σύγκρουση με τους πάντες. Έτσι γίνεται ένας σύγχρονος Δον Κιχώτης, μια "καρικατούρα" που κυνηγά ανεμόμυλους με όπλο ...

(Στον "ιδιότυπο" ρόλο του στρατηγού, ο Δημήτρης Μυράτ)

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ:
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΡΑΤ ..... στρατηγός
ΣΠΥΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ .... γιατρός
ΙΣΙΔΩΡΑ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΥ .... Μαρία - Χριστίνα
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ .... γιος του γαλατά
ΝΙΚΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ .... Τοτός
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ .... γαλατάς
ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΚΑΣ .... εφημέριος
ΚΑΙΤΗ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ .... Σοφία
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΛΗΝΑΙΟΣ .... Μεντιγκαλές
ΠΟΠΗ ΜΕΓΓΟΥΛΑ .... θεία Μπιζ
ΛΟΥΙΖΑ ΠΟΔΗΜΑΤΑ .... Αγλαΐα
ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΕΖΟΣ .... Λεμπελίκ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΛΛΑΣ .... Λενταντί
ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΕΝΙΔΗΣ .... Μπελαζώ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΙΟΥΛΙΑ ΙΑΤΡΙΔΗ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΕΛΛΗ ΣΟΛΩΜΟΝΙΔΗ ΜΠΑΛΑΝΟΥ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΜΗΝΑΣ ΧΡΗΣΤΙΔΗΣ

Ευχαριστούμε θερμά το φίλο μας Γ.Χ από Θεσ/κη τόσο για το ηχητικό αρχείο όσο και για το κείμενο και την εικόνα που το συνοδεύει.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΑΚΡΟΑΣΗ!

Βιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα:

Ο Ζαν Ανούιγ γεννήθηκε στο Μπορντώ της Γαλλίας το 1910. Ύστερα από τις νομικές του σπουδές κι από ένα σύντομο πέρασμα από τη δημοσιογραφία, βλέπει το πρώτο του έργο, την "Ερμίν" ν' ανεβαίνει στο Theatre de l' Oeuvre, το 1932. Η υποδοχή που του επεφύλαξαν στο έργο αποφασίζει ολόκληρη την καριέρα του. Για πολύ καιρό γραμματέας του Λουί Ζουβέ, γράφει διαδοχικά τον "Μανδαρίνο" (1933), και το "Υπήρχε ένας φυλακισμένος" (1935) που τα υποδέχτηκαν με μύδρους κριτικοί σαν τον Γκαμπριέλ Μαρσέλ και τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ. Οπωσδήποτε όμως, για να γνωρίσει την πραγματική επιτυχία πρέπει να περιμένει ως το 1937, χρονιά που δίνει τον "Ταξιδιώτη χωρίς αποσκευές", και το 1938, χρονιά που δίνει το "Αγρίμι". Με το "Χορό των κλεφτών" και το "Ραντεβού στο Σανλί" η φήμη του θα μεγαλώσει. Με την "Αντιγόνη" του (1944) γνωρίζει το θρίαμβο, εκσυγχρονίζοντας το αρχαίο θέμα, που το αντλεί απ' το Σοφοκλή, εκθειάζοντας σε μια πολύ πρόσφορη στιγμή - τη στιγμή της Γερμανικής Κατοχής - το ασυμβίβαστο της αγνότητας μπροστά στην άτεγκτη σκοπιμότητα της πολιτικής πράξης.
Χωρίς ν' αγνοεί κανένα απ' τα "νήματα" της δουλειάς του ως δραματουργού, θεωρούμενος σαν ένας από τους άριστους θεατρικούς συγγραφείς της εποχής του, που μεταφράζει σκηνικώς τη σκληρότητα και την απανθρωπιά της κοινωνικής ασυναρτησίας, καθώς και τη βαθιά αρρώστια απ' την οποία πάσχουν οι συνειδήσεις, ο Ζαν Ανούιγ προσπάθησε να ευρύνει τον πίνακά του τα τελευταία χρόνια, προσθέτοντας στα βασικά στοιχεία της βιοθεωρίας του είτε πολιτικά στοιχεία, "Κακόμοιρε Μπιτός" (1956) - "Ουρλουμπερλού" (1959), είτε ιστορικά, όπως το πραγματοποίησε με τον "Κορυδαλλό" (1953), όπου ζωγραφίζει μια δυνατή και ελάχιστα αληθοφανή μορφή της Ζαν ντ' Αρκ, είτε θρησκευτικά, όπως στον "Μπέκετ" (1959), που έγραψε σε μια στιγμή έξοχης έμπνευσης. ( από biblionet.gr)
Για μια πληρέστερη επαφή των φίλων του blog με τον θεατρικό λόγο του Ζαν Ανούιγ, προτείνουμε την ακρόαση έργων, που έχουν αναρτηθεί στο παρελθόν.http://radio-theatre.blogspot.com/2009/09/blog-post_26.html
http://radio-theatre.blogspot.com/2009/10/blog-post_04.html