ΔΟΝΙΑ ΙΝΕΖ ΤΟΥ ΑΛΕΧΑΝΔΡΟ ΚΑΣΟΝΑ

Corona de amor y muerte

Στέμμα έρωτα και θανάτου, 1955

Υπόθεση: Η ειρήνη μεταξύ της Ισπανίας και της Πορτογαλίας πρέπει να σφραγιστεί με έναν μεγάλο πολιτικό γεγονός. 

Το γάμο της πριγκίπισσας Infanta  Constance της Καστίλλης με τον πρίγκιπα Pedro γιό του βασιλιά Afonso IV.

Η Infanta  όταν φτάνει για το γάμο μαθαίνει ότι ο πρίγκιπας έχει δώσει την καρδιά του σε άλλη γυναίκα την Inez de Castro.

Η έντονη προσωπικότητά της και η βασιλική καταγωγή της, της υπαγορεύουν να δώσει η ίδια ένα τέλος στον παράνομο αυτό δεσμό και η κάθε μια να πάρει την θέση που της αξίζει.

Παρόμοιο δίλλημα θα αντιμετωπίσει και ο βασιλιά Afonso IV αμφιταλαντευόμενος για τον αν η απόφαση που θα λάβει πρέπει να είναι μεταξύ στο δίκαιο ή το άδικο ή αν θα πρέπει να είναι μια καθαρά πολιτική απόφαση...

Μετάφραση και ραδιοφωνική προσαρμογή Ιουλίας Ιατρίδη

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Νέζος - Στρατηγός, Γκέλυ Μαυροπούλου - Ινφάντα, Ιορδάνης Μαρίνος - Βασιλειάς, Πάνος Βέλλιος - Κοέλιο, Νίκος Γαροφάλου - Πατσέκο, Λουίζα Ποδηματά - Αμαράντα, Βασίλης Μαυρομάτης - Πέδρο, Γιάννης Λιακάκος - Φραγόσο, Βέρα Ζαβιτσιάνου - Ινέζ, Γιάννης Καλατζόπουλος - Χουάν, Πύρρος Ολύμπιος - Άλβα

Τα πρόσωπα και η ιστορία του έργου είναι αληθινά. Η Inez de Castro (1325-1355) ήταν μια Γαλικίας αρχόντισσα poy γεννήθηκε από μια πορτογαλική μητέρας. Είναι γνωστή ως ερωτική σύντροφος και μετά θάνατον αναγνωρισμένη σύζυγος του βασιλιά Peter I της Πορτογαλίας. Οι δραματικές συνθήκες της σχέσης της με τον Peter I, που ήταν απαγορευμένη από τον πατέρα του, βασιλιά Afonso IV, η δολοφονία της υπό τις διαταγές του Afonso, η αιματηρή εκδίκηση του Peter I για δολοφόνους της, και το θρύλο της στέψης της που έγινε μετά την εκταφή του πτώματός της από τον Peter, έχουν καταστήσει την Inez de Castro ένα συχνό θέμα της τέχνης, της μουσικής και δράματος δια μέσου των αιώνων.

Ο Αλεχάντρο Κασόνα (Alejandro Casona, 1903-1965) ήταν Ισπανός θεατρικός συγγραφέας και ποιητής. Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Ισπανού θεατρικού συγγραφέα Ροντρίγκεθ Αλβάρεθ. Από το 1939 έως το 1963 έζησε ως πολιτικός πρόσφυγας στην Αργεντινή. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους Ισπανούς δραματουργούς και πολλά έργα του είχαν παγκόσμια απήχηση.

Τα κυριότερα από αυτά είναι: Η σειρήνα που άραξε στη στεριά (1934) και Η Νατάσα μας (1935), που αναφέρονται στη ζωή και στα προβλήματα της ισπανικής φοιτητικής νεολαίας, Απαγορεύονται οι αυτοκτονίες την άνοιξη (1937), Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια (1949), Εφτά κραυγές στον ωκεανό (1952), Η τρίτη λέξη (1954) και Ο ιππότης με τα χρυσά σπιρούνια (1965).

Προοδευτικός και φιλειρηνιστής, έγραψε κείμενα που διαπνέονται από πνεύμα βαθύτατα ανθρωπιστικό. Έργα του, μεταφρασμένα στα ελληνικά, έχουν ανεβεί και στα ελληνικά θέατρα.