macbett eugene ionesco
Υπόθεση: Υπάρχει περίπτωση ποτέ ο ηγέτης κάποιας χώρας να εμπιστευτεί τους κατώτερους – αυλικούς – κόλακές του; Για τον Ευγένιο Ιονέσκο η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο όχι.
Έχοντας αυτό ακριβώς ως σημείο εκκίνησης, εξαπέλυσε την τελευταία ανηλεή σάτιρά του κατά της εξουσίας. Με τον εξουσιαζόμενο να γίνεται εξουσιαστής, αφού εκθρονίσει και ‘τερματίσει’ τον προηγούμενο ‘ένοικο' της καρέκλας. Και τον ‘φίλο’ να μετατρέπεται σε δήμιο, είτε για να αρπάξει την εξουσία από τον ‘φίλο’ του, είτε για να σώσει την ίδια του την ζωή – την οποία ο πρώην ‘φίλος’ αποφάσισε να του αφαιρέσει, φοβούμενος για την δική του.
Ο Μακμπέτ είναι έργο της τελευταίας και πιο ώριμης περιόδου του συγγραφέα, γραμμένο το 1972, που αποτελεί τον καρπό της ανατρεπτικής ματιάς του Ιονέσκο, στο αριστούργημα του Σαίξπηρ. Με αφορμή τον «Μακπέθ» του Ελισαβετιανού ποιητή, ο Ιονέσκο βρίσκει την ευκαιρία να εξαπολύσει έναν ανελέητο πόλεμο σε κάθε μορφής εξουσία, χρησιμοποιώντας φυσικά όλα τα “όπλα” που του παρέχει το θέατρο του παραλόγου, του οποίου υπήρξε ηγετική μορφή, με κυριότερο αυτό της κωμωδίας.
Θα ‘λεγε κανείς ότι ο Ιονέσκο σε αυτό το έργο, βρίσκεται κάτω από ένα ιδιόμορφο "αναρχικό" ξέσπασμα, καθώς δεν αφήνει κανένα περιθώριο για «καλή» εξουσία και καταδικάζει συλλήβδην κάθε μορφή πολιτεύματος, αφού κατά τον συγγραφέα, κάθε πολιτική θεωρία, «πρακτικοποιείται» από ανθρώπους, οι οποίοι φυσικά, μεθυσμένοι από το κρασί της εξουσίας, οδηγούν και τις καλύτερες και δικαιότερες από αυτές τις θεωρίες, στην πλήρη αποτυχία.
Το έργο παίχτηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Studio Μαυρομιχάλη από το θεατρικό οργανισμό «Νέος Λόγος» σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή.
Για το ραδιόφωνο
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μιχάλης Μητρούσης, Θόδωρος Βογιατζής, Σπύρος Κωνσταντόπουλος, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Δημήτρης Πιατάς, Στάθης Βούτος, Σοφοκλής Πέππας, Ρένη Πιτακή, Όλγα Δαμάνη, Νίκος Αλεξίου, Βασίλης Χαλακατεβάκης, Μανώλης Γιούργος.
Ο Ευγένιος Ιονέσκο γεννήθηκε στη Σλάτινα της Ρουμανίας το 1909 από Ρουμάνο πατέρα και Γαλλίδα μητέρα. Τo 1942 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Γαλλία. Τα πρώτα του έργα Η φαλακρή τραγουδίστρια (1950),Το μάθημα (1951), Οι καρέκλες (1953), Αμέντε η πώς να το ξεφορτωθούμε (1954), Ο Ζακ ή Η υποταγή (1955) σηματοδοτούν την εμφάνιση του Θεάτρου του Παραλόγου. Απαλλαγμένα από όλα τα τεχνάσματα της ψυχολογίας και της θεατρικότητας, χαρακτηρίζονται προκλητικά, κριτικά, επαναστατικά. Οι θεατρικοί κώδικες καταστρατηγούνται, η αριστοτελική λογική ανατρέπεται, η επικοινωνιακή δύναμη της γλώσσας αμφισβητείται με αποτέλεσμα να επικρατεί ασάφεια και πολλαπλότητα ερμηνειών. Στα έργα αυτά αφθονούν τα λεκτικά παιχνίδια, ο ξέφρενος ρυθμός και το γκροτέσκο, τα οποία υποκρύπτουν τις αδυναμίες του ανθρώπου, τα βαθύτερα ένστικτά του, τις αγωνίες του. Από τα κατοπινά έργα του Ιονέσκο, ξεχωρίζουν τα Ο βασιλιάς πεθαίνει (1962), Η δίψα και η πείνα (1965), Το παιχνίδι της σφαγής (1970), όπου επικρατούν μεταφυσικοί προβληματισμοί και απαισιοδοξία. Περισσότερο πολιτικά θεωρούνται έργα του όπως τα Ρινόκερος (1960), Μακμπέτ (1972), με θέματα την αντίσταση στο φανατισμό, το καταστρεπτικό πάθος της εξουσίας αλλά και την αναγκαιότητα ελευθερίας σκέψης και δράσης ως υπέρτατα αγαθά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου