ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΝΑΤΑΣΑ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ

Υπόθεση: Δυο ηλικιωμένες κυρίες που η κάθε μια έχει ανάγκη από τη συντροφιά της άλλης, συζητούν τα παλιά, αυτά που έγιναν και αυτά που θα μπορούσαν ίσως να είχαν γίνει.

Στο έργο "Η ηθοποιός Νατάσα" έχουμε να κάνουμε με μια κωμωδία μοναξιάς. Πρόκειται για δύο ηλικιωμένες κυρίες, που η μια έχει την ανάγκη της άλλης, σε μια σχέση συντροφιάς. Όμως αυτή η σχέση συχνά θρυμματίζεται, ανάμεσα σε τρυφερότητα και μίσος, σε μια πάλη επιβολής και καθυπόταξης της μιας πάνω στην άλλη. Ένα παιχνίδι παίζεται ανάμεσα σ' αυτές τις δύο γηραιές κυρίες, που είναι διασκεδαστικό αλλά έχει και μαύρο χιούμορ, είναι ανθρώπινο μα και απάνθρωπο. Τελικά αυτό το παιχνίδι δεν τις βγάζει από το αδιέξοδο. Η σχέση τους σπάει σ' όλα τα επίπεδα.

Θύμιος Παπανικολάου "Εικόνες" 11/1/1989 

παραγωγής 1989

κείμενο Ντίνου Ταξιάρχη

Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρία Αλκαίου και Άννα Καλουτά.

 

Η Μαρία Αλκαίου γεννήθηκε το 1915 και πέθανε την 1η Ιανουαρίου 2005, ήταν κόρη των διακεκριμένων ηθοποιών Νίκου Παπαγεωργίου και Σαπφούς Αλκαίου.

Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή σε ηλικία πέντε ετών στον θίασο της Κυβέλης, που ήταν μάλιστα και νονά της. Αργότερα σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού και το 1934 έγινε μέλος του ΣΕΗ. Ο πρώτος της ρόλος ήταν η Λανάρω στον «Βασιλικό» του Αντ. Μάτεσι στο Εθνικό το 1935, όπου έπαιξε μαζί με τους γονείς της. Η δεύτερη εμφάνισή της έγινε τον ίδιο χρόνο στον «Ανθρωπο του Διαβόλου» του Μπέρναρ Σo. Παρέμεινε πολλά χρόνια στο Εθνικό Θέατρο, παίζοντας σε δεκάδες έργα και ερμηνεύοντας πολλούς σημαντικούς ρόλους.

Διακρίθηκε στην κλασική κωμωδία, σε έργα του Μολιέρου και του Γκολντόνι, αλλά και των Πιραντέλο, Σαίξπηρ, Μπ. Σο κ.ά. Από το πλήθος των ρόλων που ερμήνευσε στο Εθνικό ξεχωριστή ήταν η επιτυχία της στον «Πειρασμό» του Ξενόπουλου, στις «Τρεις αδελφές» και στον «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ.

Παντρεύτηκε τον Τίτο Βανδή και σε δεύτερο γάμο τον βιολονίστα και διευθυντή ορχήστρας Βύρωνα Κολάση. Τρίτος της σύζυγος ήταν ο Βασίλης Διαμαντόπουλος. Μια σημαντική στιγμή στην καριέρα της ήταν το 1958 όταν μαζί με τον σύντροφό της Βασίλη Διαμαντόπουλο, αφού αποχώρησαν από το Εθνικό Θέατρο, ίδρυσαν το Νέο Θέατρο (λειτούργησε μέχρι το 1967) και παρουσίασαν ένα πλούσιο ρεπερτόριο από ξένα (Μπρεχτ, Ντε Φίλιπο κ.ά.) και ελληνικά έργα (Καμπανέλλη, Κορομηλά, Ρούσσου κ.ά.). Τα χρόνια της δικτατορίας μετανάστευσαν οικογενειακώς στο Παρίσι. Η Μαρία Αλκαίου γύρισε στην Ελλάδα το 1972.

Ξεχωριστή στιγμή επίσης και μεγάλη επιτυχία ήταν η συνεργασία της με τον Πέτρο Φυσσούν στο έργο της Λίλιαν Χέλμαν «Φρουρά του Ρήνου», το 1972. Συνεργάστηκε στη συνέχεια με τον Δημήτρη Ποταμίτη.

Στο Εθνικό Θέατρο η Μαρία Αλκαίου επέστρεψε ύστερα από 35 χρόνια το 1993, ερμηνεύοντας τον ρόλο της γιαγιάς - αφηγήτριας στη «Φάρμα των ζώων» του Οργουελ.

Η εμφάνισή της στον κινηματογράφο προηγήθηκε της θεατρικής. Το 1933 έπαιξε στην κινηματογραφική διασκευή του έργου «Δεσποινίς δικηγόρος» του Θεοδ. Συναδινού με σκηνοθέτη τον Πέλο Κατσέλη και στις ταινίες «Με φόβο και πάθος» του Φώσκολου, η «Φόνισσα» του Φέρρη, διασκευή της ομώνυμης νουβέλας του Παπαδιαμάντη. Για την ερμηνεία της τιμήθηκε το 1975 από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου. Αλλά και στην τηλεόραση η παρουσία της ήταν έντονη, με συμμετοχές σε πετυχημένες σειρές.

Το 1973 έκανε μεγάλη επιτυχία στο ρόλο της Καλομοίρας στη σειρά «Κεκλεισμένων των θυρών», ενώ συμμετείχε ακόμη στους «Εμπόρους των εθνών», στη «Γυφτοπούλα», στους «Πανθέους» κ.ά. Το 1997 τιμήθηκε με το έπαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη» για το σύνολο της προσφοράς της στο θέατρο.

Η Ειρήνη-Άννα Καλουτά (Αθήνα 29 Σεπτεμβρίου 1918 - Αθήνα 17 Απριλίου 2010) του Στεφάνου, ήταν Ελληνίδα ηθοποιός, πρωταγωνίστρια και θιασάρχης.

Απόφοιτος της Ιονίου Σχολής Θηλέων, έκανε σπουδές πιάνου και αφοσιώθηκε στο θέατρο. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη χορογραφία, την σκηνοθεσία και την καλλιτεχνική διεύθυνση.

Εμφανίστηκε σε 14 ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες ενώ στο θέατρο πρωτοεμφανίσθηκε σε ηλικία 4 ετών, στο θίασο Μαρίκας Κοτοπούλη, σε έργο πρόζας. Μαζί με την αδελφή της Μαρία δημιούργησαν τα περίφημα "Καλουτάκια", παιδιά θαύματα της εποχής εκείνης, σε όλα τα είδη του μουσικού θεάτρου.

Είχε συμμετάσχει σε επιθεωρήσεις των γνωστότερων επιθεωρησιογράφων σε οπερέτες όπως: "Γλυκειά Νανά", "Διαβολόπαιδο", "Βαφτιστικός" , "Μοντέρνα κορίτσια" κ.ά. του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, "Γυναίκα του δρόμου", "Απάχηδες των Αθηνών", "Οι πειρατές" κ.ά. του Νίκου Χατζηαποστόλου, στη "Νυχτερίδα" του Γιόχαν Στράους, σε μουσικές κωμωδίες: "Μ΄ αγαπά δεν μ΄ αγαπά" των Γιανουκάκη - Ριτσιάρδη, σε ηθογραφίες όπως "Το Φυντανάκι" του Χορν, σε πρόζα "Το πανηγύρι" του Χορν, σε κωμειδύλλια: "Αγαπητικός της βοσκοπούλας", "Γκόλφω", "Μαρία Πενταγιώτισσα" και άλλα πολλά.

Επί 15 χρόνια έκανε περιοδείες στην Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία, Αφρική και Ν. Ζηλανδία. Εμφανίστηκε στη "Salle de Gaveau" στο Παρίσι το 1950, στο "Κάρνεγκυ Χωλ" στη Νέα Υόρκη το 1954, στο "Palace Theatre" στο Λονδίνο 1968 κ.α.

Ηχογράφησε με την αδελφή της Μαρία πολλούς δίσκους στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ενδεικτικά: "Μ΄ αγαπά δεν μ΄ αγαπά", "Γερακίνα", "Οι κερασιές", "Η βροχή", "Βεμ - Βεμ". Οι δε εμφανίσεις της τόσο στην τηλεόραση όσο και σε διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις, δεν είχαν εκλείψει μέχρι τελευταία.

Υπήρξε μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, είχε τιμηθεί με πλείστα διπλώματα ελληνικών πρεσβειών για τις περιοδείες της και ακόμη με πολλές στρατιωτικές μνείες για τη ψυχαγωγία του Ελληνικού Στρατού. Έμεινε θρυλική στις πολεμικές επιθεωρήσεις του 1940, ιδιαίτερα στο "Ευζωνάκι", αλλά και αργότερα σε ρόλους "Σμυρνιάς" με καταπληκτική ταχύτητα εκφοράς του λόγου.

Δίκαια χαρακτηρίστηκε "Βασίλισσα της Επιθεώρησης", ενώ μία από τις άξιες διαδόχους της στο είδος θα μπορούσε να θεωρηθεί η Ρένα Βλαχοπούλου.

Η Άννα Καλουτά φέρεται να διατηρούσε δεσμό με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα σε νεαρή ηλικία.

Απεβίωσε στις 17 Απριλίου του 2010 στην Αθήνα, στο σπίτι της, έπειτα από επιδείνωση που παρουσίασε η υγεία της τους τελευταίους μήνες. Κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στις 20 Απριλίου του 2010 από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.