ΑΣΜΑ ΗΡΩΙΚΟ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ

Με την έκρηξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου ο Οδυσσέας Ελύτης επιστρατεύεται ως ανθυπολοχαγός. Στις 12 Δεκεμβρίου με το τάγμα του εισδύει στη Βόρεια Ήπειρο. Το 1941 τον βρίσκει σχεδόν ετοιμοθάνατο. Μεταφέρεται στα Ιωάννινα και με τη βοήθεια μιας νοσοκόμου γλιτώνει τον θάνατο. Μεταφέρεται στην Αθήνα. Η ανάρρωση του συμπίπτει με την εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα. Από το 1944, μετά την απελευθέρωση, ο ποιητής αρχίζει να δημοσιεύει έργα του που έχουν σχέση με τον πόλεμο…

ΥΠΟΘΕΣΗ
Το 1945 δημοσιεύεται στο Τετράδιο η ελεγεία του Ελύτη «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας». Στο ποίημα ο λυρισμός αφομοιώνει ένα επεισόδιο από τον πόλεμο και τον κάνει τραγούδι. Παρά το υπερρεαλιστικό στοιχείο, στο Άσμα χρησιμοποιείται η φωνή και ο ρυθμός της δεκαπεντασύλλαβης παράδοσης του δημοτικού τραγουδιού. Ένα σπουδαίο έργο σε μία σημαντική ηχογράφηση. Καλή ακρόαση

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ

ΜΟΥΣΙΚΗ: Μάνος Χατζιδάκις
ΣΤΟ ΠΙΑΝΟ: Μάνος Χατζιδάκις
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μήτσος Λυγίζος
ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ: Έλσα Βεργή, Δημήτρης Μυράτ, Θάνος Κωτσόπουλος
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 17 λεπτά και 44 δευτερόλεπτα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ

Παιδιά της Ελλάδος παιδιά
Στίχοι: Μίμης Τραϊφόρος
Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ
Πρώτη εκτέλεση: Σοφία ΒέμποΜεσ' τους δρόμους τριγυρνάνε
οι μανάδες και κοιτάνε
ν' αντικρίσουνε,
τα παιδιά τους π' ορκιστήκαν
στο σταθμό όταν χωριστήκαν
να νικήσουνε.

Μα για 'κείνους που 'χουν φύγει
και η δόξα τους τυλίγει,
ας χαιρόμαστε,
και ποτέ καμιά ας μη κλάψει,
κάθε πόνο της ας κάψει,
κι ας ευχόμαστε:

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά,
παιδιά στη γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε όλες να 'ρθετε ξανά.

Λέω σ' όσες αγαπούνε
και για κάποιον ξενυχτούνε
και στενάζουνε,
πως η πίκρα κι η τρεμούλα
σε μια τίμια Ελληνοπούλα,
δεν ταιριάζουνε.

Ελληνίδες του Ζαλόγγου
και της πόλης και του λόγγου
και Πλακιώτισσες,
όσο κι αν πικρά πονούμε
υπερήφανα ας πούμε
σαν Σουλιώτισσες.

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά,
παιδιά στη γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε όλες να 'ρθετε ξανά.

Με της νίκης τα κλαδιά,
σας προσμένουμε παιδιά

Οι αρχικοί στίχοι κατέληγαν «Αν δεν είστε νικηταί / μη γυρίσετε ποτέ» κατά το δωρικό «ή ταν ή επί τας» Η Βέμπο όμως το βρήκε σκληρό κι έτσι ο Τραϊφόρος έγραψε το θρυλικό «Με της νίκης τα κλαδιά / σας προσμένουμε παιδιά» Φυσικά η μελωδία ανήκει σε ένα παλαιότερο τραγούδι του Σουγιούλ, στη περίφημη «Ζεχρά»

ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ, των Φεντερίκ Νταρ - Ρομπέρ Οσέν

Χρονολογία Ηχογράφησης, 29 Ιουνίου 1982
Πρώτη εκπομπή: 10 Οκτωβρίου 1982

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Αντώνης Δωριάδης, ΠΑΡΑΓΩΓΗ Βίκη Μουνδρέα, ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Δανάη Ευαγγελίου, ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Αντώνης Δωριάδης,
Παίζουν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Ιωακειμίδης, Αλέξης Γεωργίου, Θόδωρος Εξαρχος, Λάμπρος Τσάγκας, Στέλιος Λιονάκης, Νίκος Γκλαβάς, Αννα Γεραλή, Λευτέρης Βογιατζής, Γκάρυ Βοσκοπούλου, Γιώργος Μάζης, Κώστας Καστανάς

AAARobert Hossein AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA Frédéric Dard

Το έργο είναι από το αρχείο του Γιάννη από τη Θεσσαλονίκη και τον ευχαριστούμε πολύ.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΖΩΟ ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΤΟΥ ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ

ΑΥΤΟ ΤΟ ΖΩΟ ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ

του Άντον Τσέχοφ,

διασκευή του ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΑΡΟΥ

Ο Γάλλος, ρωσικής καταγωγής, συγγραφέας συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στον εμπλουτισμό της λογοτεχνίας και της δραματουργίας στη χώρα του.

Το έργο του περιλαμβάνει πρωτότυπα έργα που παίχτηκαν με επιτυχία στο Παρίσι, αλλά και εξαιρετικές μεταφράσεις και θεατρικές διασκευές στα γαλλικά πολλών ρώσικων αριστουργημάτων. Και να, που το σημερινό μας έργο προέρχεται από τη Ρωσία, την «πρώτη» πατρίδα του Αρού, κι από έναν ιδιαίτερα αγαπημένο στην Ελλάδα Ρώσο συγγραφέα, τον Άντον Τσέχοφ. «Αυτό το ζώο το παράξενο» από το ραδιοφωνικό θέατρο…

ΥΠΟΘΕΣΗ

Αυτό το ζώο το παράξενο… Μα ποιο; Φυσικά ο άνθρωπος. Άνθρωποι που μέσα από την αλήθεια τους ξεδιπλώνουν τους ρόλους τους, του άτακτου συζύγου, της ζηλιάρας συντρόφου, της μοναχικής ερωμένης. Και το θέμα τους… Και βέβαια η αγάπη. Ο Αρού διασκεύασε πέντε διηγήματα του Τσέχωφ τα οποία αποτελούν τη σπονδυλική στήλη του θεατρικού αυτού έργου. Καλή ακρόαση…

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ

ΔΙΑΣΚΕΥΗ: Γκαμπριέλ Αρού
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Αλίκη Γεωργούλη
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ράνια Βισβάρδη
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιώργος Γιαννίσης
ΠΑΙΖΟΥΝ: Νικήτας Τσακίρογλου, Νίκη Τριανταφυλλίδη, Κούλα Αγαγιώτου, Ντίνος Καρύδης, Κική Ρέππα, Γιώργος Νέζος
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 1 ώρα και 47 λεπτά
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 1977 (21 Απριλίου)


ΛΙΓΑ ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΑ

Το σημερινό μας έργο έχει ανέβει αρκετές φορές στο θέατρο τόσο από επαγγελματικούς όσο και ερασιτεχνικούς θιάσους. Αναφέρω το ανέβασμα του 1967 σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Μπούχλη (τον έχουμε συναντήσει πολλές φορές στο ραδιοφωνικό θέατρο ως σκηνοθέτη) με πρωταγωνιστές τους: Μάνο Κατράκη, Νίκη Τριανταφυλλίδη, Μαίρη Χρονοπούλου, Αλίκη Γεωργούλη κ.α.

Για την ιστορία η σημερινή μετάφραση της Αλίκης Γεωργούλη είναι η ίδια με αυτή της θεατρικής παράστασης του 1967.

Ο Γκαμπριέλ Αρού, με πραγματικό όνομα Γκαμπριέλ Αρουτσέφ, ήταν λογοτεχνικός και θεατρικός συγγραφέας, ενώ διασκεύασε και μετέφρασε στη γαλλική πολλά κείμενα. Γεννήθηκε στη Ρωσία το 1909. Το 1921, μετά τα συμβάντα της ρωσικής επανάστασης, πήγε μαζί με την οικογένειά του στο Παρίσι. Το 1930 αποκτά το πτυχίο λογοτεχνίας από το πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Στην αρχή ξεκίνησε να γράφει μυθιστορήματα, αλλά μετέπειτα ασχολήθηκε και με τα θεατρικά κείμενα. Πρώτο του θεατρικό έργο είναι το «Ορφέας ή ο φόβος των θαυμάτων» που γράφτηκε το 1935. Ακολουθούν τα: «Αυτό το ζώο το παράξενο», «Δύο επί δύο κάνουν πέντε», «Μήλα για την Εύα» κ.α. Από το 1950, ξεκινάει να ασχολείται με τον κινηματογράφο, γράφοντας σενάρια ( «Hussars», «Ο θάνατος σ’ αυτό τον κήπο» κ.α.), είτε διασκευάζοντας για τον κινηματογράφο. Ο Αρού υπήρξε λάτρης του αρχαίου ελληνικού δράματος και των μεγάλων ελληνικών κλασικών κειμένων. Το 1981 βραβεύτηκε με το θεατρικό έπαθλο του Γαλλικού θεάτρου. Πέθανε το 1982.

Ευχαριστούμε πολύ τον NikosPs για το έργο και το κείμενο.

Ο ΟΜΠΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑΣ του Αλφρέ Ζαρύ

Ο βασιλιάς Ομπού (1975) Εθνικό Θέατρο: Κεντρική Σκηνή Π. ΖΕΡΒΌΣ - Μ. ΑΡΏΝΗ

Ο βασιλιάς Ομπού παρουσιάστηκε στην Ελλάδα 80 χρόνια ύστερα από την πρώτη παράστασή του στη Γαλλία(1896).Το συγκεκριμένο έργο θεωρείται σήμερα ο θεμέλιος λίθος του σύγχρονου πρωτοποριακού θεάτρου.Γράφτηκε όταν ο Ζαρύ ήταν 15 ετών(!) και παίχτηκε αρχικά για μαριονέτες.

Έργο με άγριο και αναρχικό χιούμορ, αποτέλεσε μια εξέγερση ενάντια στην κοινωνία και στις συμβάσεις του νατουραλιστικού θεάτρου, σκανδάλισε το κοινό της εποχής και συνεχίζει να έχει σημαντική απήχηση. Ο κυρ-Ομπού ακόλαστος, δειλός, άξεστος, αλαζονικά σκληρός και ξεδιάντροπα αμοραλιστής , είναι ένα φαρσικό αρχέτυπο του μεταγενέστερου αντι-ήρωα της πυρηνικής εποχής. Πολλά στοιχεία του έργου κατάγονται από το κουκλοθέατρο: χρήση προσωπείων, απλών σκηνικών, χονδροειδούς παντομίμας, στυλιζαρισμένης εκφοράς του λόγου, στοιχεία χυδαίας φάρσας και σλάπστικ κ.α. Η τεχνική του παραπέμπει επίσης στον Σαίξπηρ ,στον Καραγκιόζη και στο μιούζικ- χολ. Σύμφωνα μάλιστα με τον έγκυρο κριτικό Κ.Γεωργουσόπουλο "Ο Ομπού εκπροσωπεί μια ιδεολογία που είναι γέννημα-θρέμμα της εποχής του και κάθε εποχής με τα ίδια γνωρίσματα και την ίδια αρρώστια.

Η μυθολογία του αιώνα του θετικισμού και η μυθολογία του αιώνα του καπιταλισμού φωλιάζουν μέσα στο ηλίθιο σουβλερό κεφάλι του ήρωα και χωνεύονται στην ανοικονόμητη κοιλιά του για να καταλήξουν στον μεγαλοπρεπή αφεδρώνα του Ούμπου ως merdre (το μοναδικό προϊόν αυτής της μυθολογίας). Όπως      ο Καραγκιόζης προϋπάρχει των γεγονότων,τα οποία δημιουργεί, ο Ομπού ανήκει στον δυτικό πολιτισμό γιατί τον παράγει. Βασιλιάς ή στρατιώτης, πλούσιος ή πένης, ελεύθερος ή δεσμώτης παράγει τα ιδεώδη, την τέχνη, την επιστήμη και την πολιτική της εποχής μας. Υπουργός εξωτερικών, συνωμότης, βασανιστής, δολοφόνος, χαφιές, άρχων ή αναρχικός παράγει πολιτιστικά και καταναλωτικά αγαθά και ύστερα κάθεται και τα χωνεύει. Κατόπιν θεοποιεί τα απορρίμματά του.

Ο Άμλετ στοχάζεται κρατώντας ένα κρανίο,ο Φάουστ μέσα στο εργαστήρι του,ο Ομπού φιλοσοφεί στον απόπατο".

Υπόθεση: Ο ΟΜΠΟΥ, ένας εντυπωσιακά χοντρός, χαζός και άγριος άνθρωπος, πιέζεται από τη φιλόδοξη γυναίκα του να σκοτώσει το βασιλιά της Πολωνίας Βανσεσλάς, για να σφετεριστεί το θρόνο κι έτσι να κρατάει ομπρέλα και να τρώει πιο πολύ λουκάνικο. Ο ΟΜΠΟΥ που υπήρξε κάποτε βασιλιάς της Αραγωνίας, τώρα είναι συνταγματάρχης των δραγόνων του Βανσεσλάς. Η ηθική του, το απαγορεύει, αλλά η λαιμαργία του υπερισχύει και έτσι την επόμενη κιόλας μέρα, οργανώνει συνωμοσία. Το σύνθημα για την ανταρσία θα είναι το περιβόητο "Merdre!" και ακολουθεί σφαγή. Ο μόνος που γλιτώνει απ' τη βασιλική οικογένεια είναι ο διάδοχος του θρόνου Μπουγκρελάς, που καταφεύγει στη Ρωσία. Ο ΟΜΠΟΥ κυβερνάει δολοφονώντας, βασανίζοντας, βρίζοντας, φορολογώντας και τρώγοντας, με πάθος και όσο περισσότερο μπορεί. Κατακρεουργεί τους ευγενείς, τους αξιωματούχους, τους χωρικούς. Εισπράττει μόνος του τους φόρους (πολλές φορές) και φυλακίζει ακόμα και τον πρώην σύντροφό του Μπορντούρ. Ο τελευταίος όμως δραπετεύει, για να καταφύγει επίσης, στην προστασία του Τσάρου. Ο Τσάρος ορκίζεται εκδίκηση και δικαιοσύνη και έτσι κηρύσσει τον πόλεμο στην Πολωνία και στον βασιλιά ΟΜΠΟΥ. Ο ΟΜΠΟΥ τελικά χάνει, καταδιώκεται και καταφεύγει σε μια σπηλιά όπου έπειτα από μια επική μάχη με μια νεκρή αρκούδα, ξαναβρίσκεται με την γυναίκα του και φεύγουν μαζί για τη Γαλλία.

Για το ραδιόφωνο: Χρονολογία Ηχογράφησης, 11 Μαρτίου 1991
ΣΚΗΝΟΘΕΣΊΑ Βασίλης Νικολαΐδης, ΜΟΥΣΙΚΉ ΕΠΙΜΈΛΕΙΑ Ιάκωβος Δρόσος, ΜΕΤΆΦΡΑΣΗ Γιώργος Μαυροΐδης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιάννης Γκιωνάκης, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Κωστής Καπελώνης, Φώτης Πετρίδης, Περικλής Τσαμαντάνης, Παναγιώτης Σακελλαρίου, Απόστολος Σφακιανάκης, Μαρία Κατσιαδάκη, Γιάννης Κρανάς, Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, Ντίνα Κώνστα, Αγαπητός Μανδαληός, Τάκης Παπαματθαίου.

Την ηχογραφηση προσφερει στους φιλους του blog ο Γιαννης Χ., τον οποιο και ευχαριστουμε θερμα.

Ο ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ, του Μιχαήλ Χουρμούζη

Υπόθεση: Ο ανώτατος Υπάλληλος κύριος Ολυμπιάδης ψάχνει τρόπο να ζητήσει αύξηση του μισθού του από τον τότε «πρωθυπουργό» (αντιβασιλέα του Όθωνα). Και για επιχείρημα, τού ’ρχεται η φαεινή ιδέα: «Δευτέρα με Δευτέρα οκτώ μέρες, και Δευτέρα 16 και Δευτέρα 24 και Δευτέρα 32. Γιατί λοιπόν τις τέσσερις εβδομάδες μας τις περνούν για τριάντα ημέρες, ενώ είναι κανονικά 32; Δύο ημέρες περιπλέον είναι 33 δραχμαί και 33 λεπτά…». Κι από κει και πέρα σε διαδοχικά καρέ ξεδιπλώνεται ο μηχανισμός της διαφθοράς γύρω από την καρέκλα του Σύμβουλου Διευθυντή κύριου Ολυμπιάδη.

Ο Μ. Χουρμούζης Τριανταφύλλου (1804-1882), γιος του Κωνσταντίνου Χουρμούζιου Τριανταφύλλου, γεννήθηκε στο Γαλατά της Κωνσταντινούπολης και καταγόταν από την Κρήτη ή τη Θεσσαλία. Πέρασε τα παιδικά και μαθητικά του χρόνια μεταξύ Κρήτης και Πόλης. Μετά το ξέσπασμα της επανάστασης ήρθε για να συμβάλει στον Αγώνα στο πλάι του Εδουάρδου Ραϊνέκ στην Κρήτη. Για την προσφορά του στον αγώνα πήρε τιμητικά τον βαθμό του αξιωματικού και υπηρέτησε στη στρατιωτική φάλαγγα της Λαμίας. Διετέλεσε πρόεδρος του επαρχιακού συμβουλίου Φθιώτιδος και το 1851 εκλέχτηκε βουλευτής Φθιώτιδος. Τρία χρόνια αργότερα εκλέχτηκε αντιπρόεδρος της Βουλής και πήρε μέρος στη Θεσσαλική Επανάσταση. Λόγω των φιλελεύθερων φρονημάτων του διώχτηκε και το 1856 κατέφυγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου και πέθανε. Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες της Πόλης Αρμονία, Νεολόγος και Ομόνοια. Στην Αρμονία μάλιστα δημοσίευσε το 1864 τη διάλεξη Περί Πολιτείας (που εκδόθηκε αργότερα στη Σμύρνη και τη Σύρο) καθώς επίσης συνδικαλιστικά άρθρα. Γνωστός στο χώρο τις λογοτεχνίας είναι κυρίως για τις θεατρικές κωμωδίες του, με βασικό χαρακτηριστικό την καυστική σάτιρα της ελληνικής κοινωνίας μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Πρωτοεμφανίστηκε με τη δημοσίευση των Επτά διαλόγων στην εφημερίδα Εποχή και ακολούθησαν ο Λεπρέντης (1835), ο Τυχοδιώκτης (1835), ο Υπάλληλος (1836) ο Ευγενής (1838) και ο Χαρτοπαίκτης (1839). Το 1842 εξέδωσε τα απομνημονεύματά του από τον κρητικό αγώνα, με τίτλο Κρητικά και το 1869 τη μονογραφία Η νήσος Αντιγόνη. Το τελευταίο του έργο ήταν το κριτικό δοκίμιο της λαϊκής μυθιστορηματικής σύγχρονής του παραγωγής Παροδική μικρογραφία μυθιστορημάτων και εκδόθηκε το 1882. Εξέδωσε επίσης μια παράφραση του Πλούτου του Αριστοφάνη, και μια μελέτη με τίτλο Συνοπτικός παραλληλισμός ηθών και εθίμων ως και τινών περιέργων των επί Ομήρου Αχαιών προς τινά των νεωτέρων Ελλήνων, ενώ σώζεται επίσης ο τίτλος από μια χαμένη κωμωδία του με τίτλο Ο Οψίπλουτος. 1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Μιλτιάδη Χουρμούζη βλ. Ευαγγελίδης Τρ.Ε. – Μοάτσος Ερ., «Χουρμούζης Μιχαήλ Βυζάντιος», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια24. Αθήνα, Πυρσός, 1934 και Χρονολόγιο του Μ.Χουρμούζη, στον τόμο Μ.Χουρμούζη, Διάλογοι επτά• Καταχωρηθέντες εις την εφημερίδα Η Εποχή (τω 1834 έτει). Αθήνα, Ιθάκη, 1980.

Για το ραδιόφωνο: Χρονολογία Ηχογράφησης, 16 Μαρτίου 1982

ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΣ ΧΑΝΙΩΤΗΣ, ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΤΑΝΙΔΗΣ, ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΒΙΚΗ ΜΟΥΝΔΡΕΑ, ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ.

Παίζουν οι ηθοποιοί: ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΓΙΑΝΚΑ ΑΒΑΓΙΑΝΟΥ, ΚΩΣΤΑΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΣΧΙΔΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΑΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΠΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΚΟΥΤΣΕΛΗΣ, ΠΑΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΛΑΒΡΟΥΖΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΜΠΕΡΙΔΗΣ, ΝΤΟΡΑ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΥ, ΝΑΝΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΡΕΝΑΤΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ, ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ, ΜΑΡΙΑ ΤΖΟΜΠΑΝΑΚΗ, ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΟΥΒΑΡΑΣ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΑΛΔΑΡΗΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΑΠΕΚΟΣ, ΜΑΝΟΣ ΤΣΙΛΙΜΙΔΗΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΛΚΙΑΣ.

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, του DARIO FO

Ευκαιρία να θυμηθούμε μία σπουδαία παράσταση. Τη σεζόν 1979 - 1980 ο Στέφανος Ληναίος και η Έλλη Φωτίου, αυτό το σπουδαίο ζευγάρι, παρουσίασαν για πρώτη φορά το έργο του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Η παράσταση βέβαια άφησε ιστορία. Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Το έργο μας δεν είναι μία κωμωδία. Είναι σάτιρα. Μία ξεκάθαρη σάτιρα που βλέποντας πως όχι μόνο επιβιώνει ακόμα και σήμερα αλλά και κάθε χρόνο γίνεται όλο και περισσότερο επίκαιρη, καταλαβαίνουμε τη διαχρονικότητά της. Σήμερα, λοιπόν, ανεβάζουμε το έργο όπως παρουσιάστηκε από το θέατρο της Δευτέρας. Καλή ακρόαση

ΥΠΟΘΕΣΗ Σε μια γειτονιά του Μιλάνου, η Ρόζα επιστρέφει στο σπίτι της με τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ. Διηγείται στην φίλη της Μαρία τα περιστατικά που συνέβησαν στο κατάστημα με τον διευθυντή εξαιτίας της αύξησης των τιμών. Οι πελάτες κατάφεραν να πληρώσουν με τις παλιές τιμές φωνάζοντας «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ». Η Ρόζα προσπαθεί να εξαφανίσει τις πολλές σακούλες με τα ψώνια σκεπτόμενη την αντίδραση του συζύγου της. Έτσι, τα βάζει κάτω από το κρεβάτι της και κάτω από το φόρεμα της Μαρίας. Όταν ο Τζοβάνι γυρνάει από το εργοστάσιο που δουλεύει, διηγείται στην Ρόζα τα όσα είδε να συμβαίνουν στο σούπερ μάρκετ. Δεν φαντάζεται ότι θα μπορούσε να ήταν η γυναίκα του μέσα σε αυτό, λέγοντας ότι αν το έκανε θα την χώριζε. Λίγο αργότερα, στο σπίτι τους έρχεται για έρευνα ένας αστυνόμος. Ο αστυνόμος πείθεται από το φτωχικό διαμέρισμα και φαγητό τους και δεν τους ερευνά. Επιπρόσθετα, κάθεται στο σπίτι και συζητά με τον Τζοβάνι για τα μέτρα λιτότητας των κυβερνήσεων. Λίγο πριν φύγει ο Τζοβάνι επιμένει να κάνει έρευνα ο αστυνόμος αλλά εκείνος αρνείται. Έπειτα, η Ρόζα φέρνει την Μαρία στο σπίτι της για την ψεύτικη εγκυμοσύνη της. Αλλά, επιστρέφει πάλι ο Αστυνόμος που επιμένει να πάρει την έγκυο να γεννήσει…

ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Άννα Βαρβαρέσσου - Τζόγια
ΜΟΥΣΙΚΗ: Βασίλης Δημητρίου
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Στέφανος Ληναίος
ΠΑΙΖΟΥΝ: Στέφανος Ληναίος, Έλλη Φωτίου, Σταύρος Ξενίδης, Χριστίνα Στόγια, Δημήτρης Πετράτος, Ζαφείρης Γαλάνης, Γιώργος Καρμάτης
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 2 ώρες και 10 λεπτά
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 1986 (10 Νοεμβρίου)

ΛΙΓΑ ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΑ

Το έργο ανέβηκε το 1979 στο θέατρο ΑΛΦΑ από τον Στέφανο Ληναίο και την Έλλη Φωτίου. Η επιτυχία της παράστασης ήταν μεγάλη, κι έτσι το έργο συνεχίστηκε μέχρι το 1981.

Ο Φρέντυ Γερμανός γράφει: «….Θα πρέπει να δώσει κάποιος ένα μικρό Όσκαρ στο Στέφανο Ληναίο και την Έλλη Φωτίου. Γιατί κατάφεραν, στη θεατρική Αθήνα του 1980, να κάνουν τους θεατές να σκάνε στα γέλια χωρίς, επί τέλους, να δανείζονται έστω και ΕΝΑ αστείο από το καθιερωμένο σεξολογικό ρεπερτόριο. Σε μια εποχή που το θεατρικό χιούμορ δεν μπορεί να σταθεί, πλέον, χωρίς επιβητορικό λεξιλόγιο και χωρίς πέντε-έξη σώβρακα, επί σκηνής, είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε με σεβασμό σε αυτό το αξιοπρόσεκτο γεγονός που συμβαίνει στο θέατρο ΑΛΦΑ. Βλέποντας, το έργο του Ντάριο Φο ‘Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω’ , διαπίστωσα ότι είναι δυνατόν, τελικά, ακόμη και στην Αθήνα του ’80, να μπεις σε ένα θέατρο, να γελάσεις με την καρδιά σου και να μην ντρέπεσαι γι’ αυτό» (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 1980). Το 1986 το έργο ανεβαίνει και πάλι με τους δύο μεγάλους ηθοποιούς μας. Το ίδιο συμβαίνει το 1997 όταν ο Ντάριο Φο τιμήθηκε με Νόμπελ, αλλά και το 2000 σε μία πιο σύγχρονη διασκευή.

ΝΤΑΡΙΟ ΦΟΟ Ντάριο Φο είναι Ιταλός θεατρικός συγγραφέας, ευθυμογράφος, ηθοποιός, θεατρικός σκηνοθέτης και συνθέτης, που χρησιμοποιεί τεχνικές της κομέντια ντελ άρτε. Γεννήθηκε στο Λεγκιούνο-Σαντζιάνο, στις 24 Μάρτη 1926, στην επαρχία Βαρέζε, κοντά στην ανατολική πλευρά της λίμνης Λάγκο Ματζιόρε. Ο πατέρας του Φελίτσε ήτανε διευθυντής των ιταλικών σιδηροδρόμων κι η οικογένεια άλλαζε συχνά κατοικία λόγω των μεταθέσεων του, ήταν επίσης σοσιαλιστής κι ερασιτέχνης ηθοποιός. Ο Ντάριο έμαθε τη τέχνη της διήγησης από τη γιαγιά του κι από Λομβαρδούς ψαράδες και φυσητές γυαλιού. Το 1940 μετακόμισε στο Μιλάνο για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στη Brera Art Academy, αλλά ο Β' Παγκ. Πόλ., του χάλασε τα σχέδια. Η οικογένειά του πήρε μέρος στην αντιφασιστική αντίσταση και λέγεται πως βοηθούσε τον πατέρα του να φυγαδεύει πρόσφυγες και στρατιώτες των Συμμάχων στην Ελβετία. Προς το τέλος του πολέμου, κλήθηκε στο στρατό της Δημοκρατίας του Σαλό, αλλά δραπέτευσε και κατάφερε να κρυφτεί για το υπόλοιπο του πολέμου. Μετά τον πόλεμο, συνέχισε τις σπουδές αρχιτεκτονικής στο Μιλάνο. Εκεί αναμίχθηκε με τα λεγόμενα μικρά θέατρα (teatri piccoli) κι άρχισε να παρουσιάζει τους αυτοσχέδιους μονολόγους του. Το 1950 άρχισε να εργάζεται στο θέατρο του Φράνκο Παρέντι και σταδιακά εγκατέλειψε την εργασία του ως βοηθός αρχιτέκτονα. Το 1951 συναντά τη Φράνκα Ράμε, γόνο θεατρικής οικογένειας, όταν δούλευανe μαζί στη παραγωγή της επιθεώρησης "Εφτά Μέρες Στο Μιλάνο". Μετά από λίγο αρραβωνιάστηκαν. Τον ίδιο χρόνο προσκλήθηκε να παρουσιάσει τη ραδιοφωνική εκπομπή Κοκορίκο στη RAI. Έκανε 18 σατιρικούς μονολόγους που μετέτρεπε βιβλικές ιστορίες σε πολιτική σάτιρα. Οι αρχές, σκανδαλισμένες, ακυρώσανε την εκπομπή. Το 1953 γράφει και σκηνοθετεί το σατιρικό έργο "Δάχτυλο Στο Μάτι" (Il Dito Nell' Occhio). Μετά από την αρχική επιτυχία, κυβέρνηση κι εκκλησία αντιδρούνε κι εν συνεχεία η θεατρική ομάδα με δυσκολία έβρισκε θέατρο που μπορούσε να παίξει. Παρολαυτά, το έργο έτυχε θερμής υποδοχής από το κοινό. Η Φράνκα κι ο Ντάριο παντρευτήκανε στις 24 Ιουνίου 1954. Ο Φο δούλευε στο Μικρό Θέατρο (Piccolo Teatro) στο Μιλάνο και παρόλο που η σάτιρά του υπέφερε όλο και πιο πολύ από τη λογοκρισία, συνέχιζε να παραμένει δημοφιλής. Το 1955 δουλέψανε σε κινηματογραφικές παραγωγές στη Ρώμη. Έγινε σεναριογράφος και δούλεψε σε πολλές παραγωγές, συμπεριλαμβανομένων και μερικών του Ντίνο Ντε Λαουρέντις. Ο γιος τους Τζάκοπο, γεννήθηκε στις 31 Μάρτη του ίδιου έτους. Η Ράμε δούλευε στο Τέατρο Στάμπιλε στο Μπολτσάνο. Το 1956 παίξανε μαζί στη ταινία του Κάρλο Λιτσάνι, "Ο Περίεργος" (Lo Svitato). Κι άλλες ταινίες ακολούθησαν. Το 1959 γυρίζουν στο Μιλάνο κι ιδρύουνε τη θεατρική ομάδα Φο-Ράμε. Ο Ντάριο έγραφε σενάρια, έπαιζε, σκηνοθετούσε και σχεδίαζε τα κουστούμια και τα σκηνικά. Η Φράνκα ανάλαβε τις διοικητικές δουλειές. Κάνανε πρεμιέρα στο Μικρό Θέατρο και μετά αρχίσανε, για πρώτη φορά, τις ετήσιες τουρνέ σ' ολάκερη την Ιταλία. Το 1960 κερδίζουν εθνική αναγνώριση με το "Οι Αρχάγγελοι Δε Παίζουν Φλίπερ" στο θέατρο Οντεόν του Μιλάνου. Κι άλλες επιτυχίες ακολουθούν. Το 1961 τα θεατρικά έργα του αρχίζουν να παίζονται σε Σουηδία και Πολωνία. Το 1962 γράφει και σκηνοθετεί την εκπομπή Καντσονίσιμα στη RAI. Χρησιμοποιεί το σόου για να περιγράψει τη ζωή των απλών ανθρώπων και γρήγορα γίνεται επιτυχία. Ένα επεισόδιο για ένα δημοσιογράφο που σκοτώθηκε από τη Μαφία ενόχλησε τους πολιτικούς κι είχε ως συνέπεια ο Φο κι η Ράμε να λάβουν απειλές κατά της ζωής τους και να μπούνε κάτω από αστυνομική προστασία. Φεύγουν από την εκπομπή όταν η RAI αρχίζει να λογοκρίνει το πρόγραμμα. Η ιταλική ένωση ηθοποιών καλεί τα μέλη της ν' αρνηθούν να τους αντικαταστήσουν. Απαγορεύεται η εμφάνισή τους στη RAI για τα επόμενα 15 χρόνια. Συνεχίζουν να παίζουν στο Οντεόν. Το 1962 το έργο τους για τον Χριστόφορο Κολόμβο, ενοχλεί ακροδεξιές ομάδες και προκαλεί βίαιες επιθέσεις. Το ΚΚΙ τους προμηθεύει σωματοφύλακες. Το "La Signora E Da Buttare" (1967) είχε σχόλια για τον πόλεμο του Βιετνάμ, τον Λι Χάρβι Όσβαλντ και τη δολοφονία του Κένεντι. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ το θεώρησε ασέβεια προς τον πρόεδρο Τζόνσον κι ο Φο δε μπορούσε να βγάλει αμερικανική βίζα για πολλά χρόνια μετά. Έγινε διεθνώς διάσημος όταν το έργο του "Οι Αρχάγγελοι Δε Παίζουν Φλίπερ" παίχτηκε στο Ζάγκρεμπ (τότε Γιουγκοσλαβία). Το 1968 ιδρύουν τη θεατρική κολλεκτίβα Νέα Σκηνή (Associazione Nuova Scena) με κινούμενες σκηνές θεάτρου. Στο Μιλάνο μετέτρεψαν εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο σε θέατρο. Ο Φο αφαίρεσε τα δικαιώματα που απαιτούνταν για να παιχτούν τα έργα του στη Τσεχοσλοβακία μετά τη συντριβή της 'Ανοιξης της Πράγας από δυνάμεις του συμφώνου της Βαρσοβίας, σα διαμαρτυρία κι αρνήθηκε να δεχτεί τη λογοκρισία που απαιτούσαν οι σοβιετικοί λογοκριτές. Οι παραγωγές έργων του στο Ανατολικό Μπλοκ σταμάτησαν. Το 1969 παρουσίασε για πρώτη φορά το "Μίστερο Μπούφο", ένα θεατρικό έργο μονολόγων βασισμένο στη μίξη μεσαιωνικών έργων και τοπικών προβλημάτων. Είχε επιτυχία κι έκανε 5.000 παραστάσεις ακόμα και σε γήπεδα. Αυτό το έργο επηρέασε πολλούς νέους ηθοποιούς και συγγραφείς: μπορεί να θεωρηθεί σαν ιδρυτική στιγμή αυτού που οι Ιταλοί αποκαλούν αφηγηματικό θέατρο (teatro di narrazione), είδος θεάτρου που δεν υπάρχουν ηθοποιοί να παίζουνε δραματικό ρόλο, θέατρο παρόμοιο με λαϊκό παραμύθι. Οι πιο διάσημοι Ιταλοί παραμυθάδες είναι οι Μάρκο Παολίνι, Λάουρα Κουρίνο, Ασάνιο Σελεστίνι, Ντάβιντε Ένια κι Αντρέα Κοζεντίνο. Το 1970 ο Φο κι η Ράμε άφησαν τη Νέα Σκηνή λόγω πολιτικών διαφορών. Ξεκινήσανε τη τρίτη τους θεατρική ομάδα Collettivo Teatrale La Comune. Παρήγαγαν έργα βασισμένα στον αυτοσχεδιασμό για τα σύγχρονα προβλήματα με πολλές αναθεωρήσεις. Ο "Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού" (1970) ασκούσε κριτική στη κατάχρηση εξουσίας του συστήματος δικαιοσύνης. Ο Φο το 'γραψε μετά από μια τρομοκρατική επίθεση από ακροδεξιούς στην Εθνική Αγροτική Τράπεζα (Banca Nazionale dell' Agricultura) στο Μιλάνο. Το "Φενταγίν" ήτανε θεατρικό για την ασταθή κατάσταση στα παλαιστινιακά εδάφη κι οι ηθοποιοί αποτελούνταν από πραγματικά στελέχη της PLO (1971). Από το 1971 ως το 1985, η θεατρική ομάδα δώρισε μέρος των εισπράξεών της για την υποστήριξη απεργιών των ιταλικών συνδικαλιστικών οργανώσεων. Το 1973 η ομάδα μετακομίζει στο Σινεμά Ροσίνι στο Μιλάνο. Όταν άσκησε κριτική στην αστυνομία σ' ένα από τα έργα του, ακολούθησαν αστυνομικές επιδρομές κι η λογοκρισία εντάθηκε. Στις 8 Μάρτη, μια νεοφασιστική ομάδα απήγαγε τη Φράνκα, βασανίζοντας και βιάζοντάς την. Η Ράμε επέστρεψε στη σκηνή μετά 2 μήνες με νέους αντιφασιστικούς μονολόγους. Αργότερα τον ίδιο χρόνο, η ομάδα κατέλαβεν εγκαταλελειμμένο εμπορικό κτίριο στο κέντρο του Μιλάνου και το ονόμασε Παλατάκι Ελευθερία (Palazzina Liberty). Ανοίξανε το Σεπτέμβρη με το "Λαϊκός Πόλεμος Στη Χιλή" (Guerra Di Popolo In Cile), ένα έργο για μιαν εξέγερση ενάντια στη χιλιανή στρατοκρατική κυβέρνηση. Γράφτηκε μετά το θάνατο του Σαλβαντόρ Αλιέντε. Ο Φο συνελήφθη όταν προσπάθησε ν' αποτρέψει την αστυνομία να σταματήσει τη παράσταση. Το έργο του "Δε πληρώνω! Δε πληρώνω!" (1974) ήτανε φάρσα για το κίνημα αυτοδιαχείρισης όπου γυναίκες κι άντρες έπαιρναν ό,τι θέλαν από την αγορά πληρώνοντας μόνον ό,τι μπορούσανε. Το 1975 έγραψε το "Fanfani Rapito" για υποστήριξη ενός δημοψηφίσματος υπέρ νομιμοποίησης της έκτρωσης. Τον ίδιο χρόνο αυτός κι η Ράμε επισκέφτηκανε τη Κίνα. Το 1975 προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ πρώτη φορά. Το 1976 ο νέος διευθυντής της RAI τονε προσκαλεί να κάνει ένα καινούριο πρόγραμμα, Το Θέατρο Του Ντάριο (Il Teatro Di Dario). Εντούτοις, όταν η 2η έκδοση του "Μπούφο" παρουσιάζεται στη τηλεόραση το 1977, το Βατικανό το θεωρεί βλάσφημο κι οι Ιταλοί ακροδεξιοί άρχισαν να γκρινιάζουν ξανά. Παρολαυτά, η Ράμε, έλαβε το βραβείο IDI σαν η καλύτερη τηλεοπτική ηθοποιός. Το 1978 ο Φο κάνει τη 3η έκδοση του "Μπούφο". Ξαναγράφει-σκηνοθετεί την "Ιστορία Ενός Στρατιώτη" (La Storia Di Un Soldato), βασισμένο σε μιαν όπερα του Στραβίνσκι. Αργότερα διασκευάζει επίσης, όπερες του Ροσίνι. Γράφει κι ένα έργο για το θάνατο του 'Αλντο Μόρο, που ποτέ δε παίχτηκε δημόσια. Το 1980 ο Φο κι η οικογένεια του βρίσκουν νέο καταφύγιο, το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Αλκατράζ (Libera Universita di Alcatraz), στους λόφους κοντά στο Γκούμπιο και τη Περούτζια. Αγοράσανε τη κοιλάδα κομμάτι-κομμάτι. Το καταφύγιο, επί του παρόντος, διαχειρίζεται ο Τζάκοπο Φο. Το 1981 το America Repertory Theater του Κέιμπριτζ τονε προσκάλεσε να πάρει μέρος στο Φεστιβάλ Ιταλικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ αρχικά αρνήθηκε να του παραχωρήσει βίζα αλλ' αργότερα, το 1984, συμφώνησε να του δώσει για 6 μέρες μετά από διαμαρτυρίες Αμερικανών συγγραφέων. Το 1985 τους παραχωρήθηκε ακόμη μια κι έπαιξαν στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, στο θέατρο του πανεπιστημίου του Νιού Χέιβεν, στο Κέντρο του Κένεντι στην Ουάσινγκτον, στο Θέατρο των Εθνών στη Βαλτιμόρη και στο θέατρο Τζόυς της Νέας Υόρκης. Το 1989 έγραψε "Γράμμα Από Τη Κίνα" (Lettera Dalla Cina) σε διαμαρτυρία για τη σφαγή στη πλατεία Τιενανμέν. Τον ίδιο χρόνο ήταν ο πρώτος Ιταλός που σκηνοθέτησε στη Κομεντί Φρανσέζ (Comedie Francaise). Το 1981 πήρε Βραβείο Σόννινγκ απ' το Πανεπιστήμιο Κοπεγχάγης, το 1985 το Βραβείο Premio Eduardo, το 1986 το Βραβείο Όμπι στη Νέα Υόρκη και το 1987 το Βραβείο Agro Dolce. Στις 9 Οκτώβρη 1997 τού απενεμήθη το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Στις 17 Ιουλίου 1995, έπαθεν εγκεφαλικό επεισόδιο, έχασε σχεδόν όλη την όρασή του. Ανένηψε σ' ένα χρόνο. Η Ράμε τον αντικατέστησε στις παραγωγές για κάμποσο διάστημα. Στα έργα του έχει ασκήσει κριτική, μεταξύ των άλλων, στη πολιτική της Καθολικής Εκκλησίας για τις αμβλώσεις, τις πολιτικές δολοφονίες, το οργανωμένο έγκλημα, τη πολιτική διαφθορά και το Μεσανατολικό. Τα έργα του συχνά βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό στο ύφος της commedia dell' arte. Έχουνε μεταφραστεί σε 30 γλώσσες. Το 2006 έκανε μιαν αποτυχημένη προσπάθεια να εκλεγεί δήμαρχος Μιλάνου, η πιο σημαντική, οικονομικά πόλη της Ιταλίας. Πήρε πάνω από 20%, υποστηριζόμενος από τη Κομμουνιστική Επανίδρυση.

Ευχαριστούμε πολύ τον NikosPs για το έργο και το κείμενο

ΟΙ ΔΕΙΚΤΕΣ ΤΟΥ ΡΟΛΟΓΙΟΥ της Γαλάτειας Σαράντη

Το σημερινό μας έργο είναι ένα θεατρικό γραμμένο από τη συγγραφέα μας Γαλάτεια Σαράντη, την πρώτη γυναίκα ακαδημαϊκό. «Οι δείκτες του ρολογιού» είναι ένα έργο ρεαλιστικό, αλλά παράλληλα ονειρικό. Παρ’ ότι σαν υπόθεση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δράμα, στην πράξη έχουμε να κάνουμε με ένα κοινωνικό κείμενο. Κι αυτό γιατί; Όσο κι αν κάποιοι από τους ήρωες μας μετατρέπονται σε θύματα από τις καταστάσεις, συνεχίζουν τη ζωή τους σε μία πιο ρεαλιστική φόρμα. Όσο για εμάς; Η Γαλάτεια Σαράντη μας αφήνει παρατηρητές, σαν το ρολόι που δεσπόζει στο σαλόνι του σπιτιού θυμίζοντας τον χρόνο που περνάει και ξυπνώντας κοιμισμένες συνειδήσεις κι ενοχές. Οικογενειακές σχέσεις σε κρίση, η δύναμη του χρήματος που διχάζει, η κυνικότητα και μια κεκαλυμμένη ομοφυλοφιλική επιθυμία συνθέτουν μια ιστορία που μολονότι επιφανειακά φαίνεται άλλης εποχής, είναι απίστευτα επίκαιρη.
Καλή ακρόαση…

Υπόθεση: Ο Ιάκωβος και η Άννα ζουν μια συνηθισμένη ζωή μαζί με τα τρία παιδιά τους, χωρίς πολυτέλειες και χωρίς υπερβολές. Η ξαφνική άφιξη της ανάπηρης μητέρας της Άννας όμως, η οποία είχε εγκαταλείψει τον άντρα της και την Άννα για να ζήσει τη ζωή της όπως ονειρευόταν, δεν θα φέρει απλά την αναστάτωση ενός φιλοξενούμενου, αλλά θα αλλάξει οριστικά τις ζωές όλων…

ΜΟΥΣΚΙΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Σοφία Μιχαλίτση
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μιχάλης Μπούχλης

Παίζουν οι ηθοποιοί:  Όλγα Τουρνάκη, Ξένια Καλογεροπούλου, Μαρία Φωκά, Νικηφόρος Νανέρης, Παύλος Λιάρος, Άννα Ραφτοπούλου, Γιώργος Νέζος, Βαγγέλης Τραϊφόρος, Θεόδωρος Ντόβας, Ειρήνη Κουμαριανού, Μαίρη Ευαγγέλου, Καίτη Τριανταφύλλου

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 1 ώρα και 45 λεπτά
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 1967 (15 Ιανουαρίου)

ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΣΑΡΑΝΤΗ

Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1920 και σπούδασε στη Nομική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1945 με το διήγημα Tο κάστρο, στο περιοδικό Nέα Eστία. Έγραψε κυρίως διηγήματα και μυθιστορήματα, αλλά και θεατρικά έργα και μελέτες και έργα της μεταφράστηκαν στο εξωτερικό. Συνεργάστηκε με το Kρατικό Pαδιόφωνο σε λογοτεχνικές εκπομπές, καθώς και με τα περιοδικά Nέα Eστία, Eλληνική Δημιουργία, O Aιώνας μας, Eποχές, Eυθύνη, Διαβάζω, Nέα Πορεία κ.ά. Yπήρξε ιδρυτικό μέλος και Γεν. Γραμματέας της Eθνικής Eταιρίας Eλλήνων Λογοτεχνών, μέλος του Eθνικού Συμβουλίου Eλληνίδων, ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Πολιτιστικής Ένωσης Eλληνίδων, Γεν. Γραμματέας της Στέγης Γραμμάτων και Kαλών Tεχνών, μέλος της Eθνικής Eπιτροπής για την UNESCO, μέλος της Διοικούσας Eπιτροπής του Iδρύματος Kωστή Παλαμά και του Δ.Σ. της EPT, καθώς και εταίρος της Φιλεκπαιδευτικής Eταιρίας. Eπί σειρά ετών διετέλεσε μέλος της Eπιτροπής του Yπουργείου Πολιτισμού για τα Kρατικά Bραβεία και εκπροσώπησε την Eλλάδα στην 6η Biennale ποιητών στο Bέλγιο (1963). Kύρια αυτοτελή έργα: Tο βιβλίο της Xαράς, νουβέλες (1947), - Πασχαλιές, μυθιστόρημα (1949), - Eπιστροφή, μυθιστόρημα (1953), - Tο παλιό μας σπίτι, μυθιστόρημα (β΄ Kρατικό Bραβείο Mυθιστορήματος, 1959), - Xρώματα εμπιστοσύνης, διήγημα (1962), - Tα Όρια, μυθιστόρημα (1966), - Nα θυμάσαι τη Bίλνα, διήγημα (α΄ Kρατικό Bραβείο Διηγήματος, 1972), - Pωγμές, μυθιστόρημα (Bραβείο Oυράνη της πεζογραφίας, 1979), - Eλένη, διήγημα (1982), - Tα νερά του Eυρίπου, μυθιστόρημα (1988), - Tο ποτάμι, διηγήματα (1992). Bιβλία για τα παιδιά: Στα χρόνια του Παύλου Mελά (1962), - Στη χαραυγή της λευτεριάς (Oι μπαρουτόμυλοι της Δημητσάνας), (1970). Για το έργο της τιμήθηκε με το βραβείο της "Oμάδας των Δώδεκα" (1953).

Ευχαριστούμε τον NikosPs για το έργο και το κείμενο