Ο ΒΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΛΟΥΚΡΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΟΥΙΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ

του Ουίλιαμ Σαίξπηρ .................................................................................................


Μετάφραση: Βασίλης Ρώτας - Βούλα Δαμιανάκου
Παίζουν: Αλέξης Σταυράκης, Βασίλης Μαυρομάτης, Μαίρη Λαλοπούλου, Νικήτας Τσακίρογλου, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Κάκια Ιγερινού, Γιώργος Μπαγιώκης, Νίκος Γαροφάλλου, Κώστας Κοντογιάννης
Ραδιοσκηνοθεσία: Γιώργος Θεοδοσιάδης. Ηχογράφηση: 1979


Ο Βασίλης Ρώτας γεννήθηκε το 1889. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Το 1910 φοίτησε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Κέρκυρας. Πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913) σαν ανθυπολοχαγός. Στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου πιάστηκε αιχμάλωτος και κλείστηκε σε στρατόπεδα αιχμαλώτων στο Γκαίρλιτς και στο Βέρλ. Πήρε μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία, και για δύο χρόνια (1921-1922) υπηρέτησε ως στρατιωτικός ακόλουθος στην ελληνική πρεσβεία του Βερολίνου. Αποστρατεύτηκε με το βαθμό του συνταγματάρχη και από τότε αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία και το θέατρο. Στη διάρκεια της κατοχής εντάχθηκε στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Ξεκίνησε να δημοσιεύει ποιήματα στο περιοδικό Νουμάς το 1908. Άρθρα,διηγήματα,κριτική θεάτρου και μαρτυρίες του δημοσιεύθηκαν στον παράνομο τύπο στη διάρκεια της κατοχής, τα Ελεύθερα Νέα, τη Βραδυνή, την Πρωία, την Εστία και στο περιοδικό Θέατρο (1961-1965) και στον Λαϊκό Λόγο (1965-1967). Υπήρξε βασικός συνεργάτης του περιοδικού Ελληνικά Γράμματα και ίδρυσε μαζί με άλλους φοιτητές τη Φοιτητική Συντροφιά.Υπήρξε επίσης ιδρυτής του Λαϊκού Θεάτρου Αθηνών (1930-1937) που όμως έκλεισε με την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής οργάνωσε το Θεατρικό Σπουδαστήριο με συνεργάτες τον Μάρκο Αυγέρη, τη Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, τον Γιάννη Τσαρούχη, τον Αντώνη Φωκά, τον Μάνο Κατράκη κ.ά. και το Θέατρο στο Βουνό (1944, με τη συνεργασία μελών της ΕΠΟΝ) και έδωσε θεατρικές παραστάσεις στο βουνό. Δίδαξε επίσης στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου και στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Πειραιώς.Εκτός από την ποιήση και το θέατρο ασχολήθηκε και με την μετάφραση. Στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου πέρασε και για τις μεταφράσεις των έργων του Ουίλιαμ Σέξπιρ. Επίσης ιστορική έμεινε η μετάφρασή του της κωμωδίας του Αριστοφάνη Όρνιθες για την παράσταση του 1961 από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν.Ο Βασίλης Ρώτας δεν επηρεάστηκε τόσο από τα αισθητικά ρεύματα της εποχής του όσο από την λαϊκή παράδοση και το δημοτικό τραγούδι αλλά και από τα λαϊκά παραμύθια και τον Καραγκιόζη. Η στάση του αυτή εκφράζει και την άποψή του ότι "δημιουργός, καταλύτης και και αποδέκτης των πάντων είναι ο λαός". Επίσης μεγάλη επιρροή στο έργο του είχε η σεξπηρική δραματουργία και το αρχαίο ελληνικό δράμα. Σε πολλά έργα του, ο Ρώτας ακολούθησε τη μορφή και τη δομή της ελληνικής τραγωδίας (όπως στα Ελληνικά Νιάτα, 1946), των ιστορικών δραμάτων του Σέξπιρ (Ρήγας Βελεστινλής, 1936, Κολοκοτρώνης, 1955) και του Θεάτρου των Σκιών (Καραγκιόζικα, 1955).
Πέθανε το 1977 στην Αθήνα σε ηλικία 88 ετών. .......................................................................


Η Βούλα Δαμιανάκου είναι μια από τις σημαντικές παρουσίες στο χώρο των ελληνικών Γραμμάτων। Εχει ασχοληθεί με πολλά είδη του γραπτού λόγου. Σημαντικότερα έργα της είναι: «Γράμμα σε νεκρό» διηγήματα 1951, «Στην ανεμοζάλη», Διηγήματα 1960, «Υπεύθυνη δήλωση». Διηγήματα 1963. Σε συνεργασία με το σύντροφό της Βασίλη Ρώτα έγραψε τα εξής: «Μνημόσυνο» 1961, «Δραγάτες πνευματικής ελευθερίας» 1963, «Δημοκράτες παραδημοκρατικοί» 1965. Το 1967 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων «Γέφυρες της φιλίας». Εχει μεταφράσει αρκετά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας όπως - WILLA CATHER: «Η Αντωνία μου», 1959, KAMMERHNG: «Αναζητώντας τον Αδάμ», 1959, ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ: «Ο μικρός ήρωας». Σε συνεργασία με τον Βασίλη Ρώτα έχει μεταφράσει Σαίξπηρ και έχει γράψει αρκετά εισαγωγικά κείμενα για τα διάφορα έργα. Τελευταίο της έργο το «Στο σπίτι μου με τον Οτσαλάν». ................................................................................................................................
Ο Σαίξπηρ γεννήθηκε στην πόλη Statford της Αγγλίας τον Απρίλιο του 1564. Για την παιδική ηλικία του Σαίξπηρ ελάχιστα είναι γνωστά. Θεωρείται πιθανό πως έλαβε την εκπαίδευσή του στο σχολείο του Στράτφορντ, όπου πρέπει να ήρθε σε επαφή με την κλασική λογοτεχνία και τα λατινικά. Κανένα στοιχείο δεν μπορεί να πιστοποιήσει κατά πόσον η εκπαίδευσή του συνεχίστηκε αργότερα.
Το 1582 ο Σαίξπηρ παντρεύτηκε την Anne Hathaway. Μεταξύ αυτής της περιόδου και της μετέπειτα εμφάνισης του Σαίξπηρ - ως θεατρικού συγγραφέα - στο Λονδίνο δεν υπάρχουν ιδιαίτερες πληροφορίες. Διαφορετικές εκτιμήσεις κάνουν λόγο για φυγή του από το Statford με την κατηγορία κλοπής ή για συνεχείς μετακινήσεις του στη χώρα με την ιδιότητα του δασκάλου.Το 1594 ο Σαίξπηρ εμφανίζεται να συμμετέχει στη θεατρική ομάδα Lord Chamberlain's Men, η οποία χρηματοδοτείται από τον λόρδο Chamberlain. Ο θίασος αυτός θεωρείται πως είχε σημαντική αναγνώριση καθώς το 1603 ο νέος μονάρχης, James I, συνέχισε να τον συντηρεί οικονομικά αφού μετονομάστηκε σε King's Men. Ο Σαίξπηρ συμμετείχε ως ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας. Αρκετά νομικά έγγραφα της εποχής που διασώζονται πιστοποιούν πως στη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Σαίξπηρ κέρδισε αρκετά χρήματα. Αναφέρονται χαρακτηριστικά η απόκτηση του σπιτιού του (New Place) στο Στράτφορντ, το 1597, το οποίο ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο σπίτι στην περιοχή καθώς και η αγορά έκτασης στο Blackfriars του Λονδίνου. Παράλληλα φέρεται ως συνιδιοκτήτης του θεάτρου Globe στο Λονδίνο. Την ίδια περίοδο θεωρείται πως είναι γραμμένα μερικά από τα πιο γνωστά του έργα, μεταξύ των οποίων οι τραγωδίες Αντώνιος και Κλεοπάτρα, Ιούλιος Καίσαρ, Άμλετ, Βασιλιάς Ληρ, Μακβεθ και Οθέλλος. Ο Σαίξπηρ πρόλαβε να αφήσει πίσω του ένα εντυπωσιακό αριθμό έργων. Πέθανε στις 23 Απριλίου του 1616 και ο τάφος του βρίσκεται στο ιερό της εκκλησίας της Αγίας Τριάδας του Statford. Ο ενταφιασμός του στο ιερό ήταν μια ιδιαίτερη τιμή που του έγινε όμως όχι λόγω της συγγραφικής του ιδιότητας, αλλά διότι είχε εξαγοράσει ένα μερίδιο της εκκλησίας έναντι 440 λιρών, ποσού σημαντικό για την εποχή. Στον τάφο του Σαίξπηρ τοποθετήθηκε έπειτα από δική του επιθυμία η παρακάτω επιγραφή:
Good friend, for Jesus' sake forbear,To dig the dust enclosed here
Blest be the man that spares these stones,But cursed be he that moves my bones.
και σε ελεύθερη μετάφραση:
Καλέ φίλε, στο όνομα του Θεού συγκρατήσου,Στο να σκάψεις τη σκόνη που εσωκλείεται εδώ.
Ευλογημένος όποιος ήσυχες αφήσει αυτές τις πέτρες, Καταραμένος όμως όποιος ανακινήσει τα κόκκαλα μου.
Σχετικά με την επιγραφή αυτή, καλλιεργήθηκε ένας μύθος σύμφωνα με τον οποίο, αδημοσίευτα έργα του Σαίξπηρ πιθανόν να βρίσκονται εντός του τάφου. Μέχρι σήμερα δεν έχει αποπειραθεί να διαπιστωθεί η αλήθεια αυτής της υπόθεσης.
Σημειώνουμε τα πιο γνωστά από τα έργα του: Τρικυμία, Πολύ Κακό για το Τίποτα, Αγάπης Αγώνας Άγονος, Όνειρο Θερινής Νυκτός, Ο Έμπορος της Βενετίας, Το Ημέρωμα της Στρίγγλας, Τέλος καλό, όλα καλά, Δωδέκατη νύχτα, Ριχάρδος ο Β', Ερρίκος ο Δ',Ερρίκος ο Ε', Ριχάρδος ο Γ', Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Ιούλιος Καίσαρας, Μάκβεθ, Άμλετ, Βασιλιάς Ληρ, Οθέλλος, Αντώνιος και Κλεοπάτρα.

Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ θεωρείται μια από τις κορυφαίες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου, ενώ τα θεατρικά του παίζονται έως σήμερα, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον. Ο Σαίξπηρ κατάφερε να χειριστεί με απόλυτη δεξιοτεχνία τόσο την κωμωδία όσο και το δράμα και την τραγωδία. Τα έργα του διαπνέονται από μία βαθειά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και παραμένουν επίκαιρα.
Η επίδραση του, ειδικότερα στην αγγλική λογοτεχνία, θεωρείται τεράστια.

Περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή του και πλήρης εργογραφία στα http://my-space.pblogs.gr/new-proswpikothta-oyiliam-saixphr.html
http://www.blogger.com/space.pblogs.gr/new-proswpikothta-oyiliam-saixphr.html

Υπόθεση του έργου: Ο άξεστος και βίαιος Ταρκήνιος βίασε το 509 π.Χ. μια Ρωμαία αριστοκράτισσα με το όνομα Λουκρητία. Εκείνη για να περισώσει την τιμή της, κάλεσε τους συγγενείς της κι αφού τους αφηγήθηκε τι είχε συμβεί πήρε την ίδια της τη ζωή με ένα εγχειρίδιο που κρατούσε κρυμμένο.Τότε ο αδερφός της ξεσήκωσε το λαό της Ρώμης κατά της βασιλικής οικογένειας θέτοντας σε κοινή θέα το σώμα της. Ξέσπασε επανάσταση με αρχηγό τον ίδιο, με αποτέλεσμα την εκδίωξη των Ταρκηνίων από την πόλη, οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο στην Ετρουρία. Έτσι έλαβε τέλος η περίοδος της μοναρχίας, η οποία αντικαταστάθηκε με τη δημοκρατία. Ο αδερφός και ο σύζυγος της Λουκρητίας αποτέλεσαν τους πρώτους δύο Υπάτους της Ρώμης. Η αυτοκτονία της Λουκρητίας ενέπνευσε μια πληθώρα από σπουδαίους καλλιτέχνες, ανάμεσα στους οποίους βρίσκουμε τους Τιτσιάνο, Ρέμπραντ, Ντύρερ, Ραφαήλ, Μποτιτσέλι, και άλλους.

Ο βιασμός της Λουκρετίας

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΟΥ ΝΟΕΛ ΚΑΟΥΑΡΤ

Δυο κυρίες της υψηλής κοινωνίας είναι φίλες από χρόνια και μοιράζονται σχεδόν τα πάντα. Όταν η Jane πληροφορείται ότι ένας παλιός εραστής της, ο Maurice Duclos, θα έρθει στην πόλη το παρελθόν ξυπνά … και για τις δύο γυναίκες που κάποτε είχαν τον ίδιο εραστή. Τι θα γίνει αν τις ανακαλύψουν οι σύζυγοι τους; Πώς θα γλυτώσουν από τον τολμηρό και ορμητικό Γάλλο πρώην εραστή; Θα αναζωπυρωθούν τα παλιά πάθη; Ποια θα διαλέξει από τις δυο;

Ο Sir Noel Coward είναι Άγγλος θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός, συνθέτης και στιχουργός. Γεννήθηκε στο Teddington στις 16 Δεκεμβρίου 1899, λίγες μέρες πριν τα τελευταία Χριστούγεννα του 19ου αιώνα και γι` αυτό του έδωσαν το όνομα Νόελ. Το ταλέντο του δεν άργησε να ξετυλιχτεί. Μόλις σε ηλικία 12 ετών πρωτοεμφανίστηκε ως ηθοποιός σε παραστάσεις του West End. Το πρώτο του έργο "I Leave It to You" παρουσιάστηκε στο West End και τον πρωταγωνιστικό ρόλο το έπαιξε εκείνος. Τα περισσότερα έργα του είναι επιθεωρήσεις που σημείωσαν τεράστια επιτυχία. Πολλά από τα έργα του τα θεατρικά, πέρασαν στο κινηματογραφικό πανί. Ένα από τα πιο σπουδαία του έργα είναι η αυτοβιογραφία του, η οποία χωρίζεται σε τρία μέρη "PresentbIndicative" (1937), "Future Indefinite" (1954), "Past Conditional" (1967). Το 1970 εχρίσθη ιππότης και την επόμενη χρονιά του απονεμήθη το αμερικανικό βραβείο Τόνι, για "Εξαιρετική επίδοση στο θέατρο" (1971). Σε όλη του τη ζωή θεωρείτο πρότυπο κομψότητας. Πέθανε στην Τζαμάικα στις 26 Μαρτίου του 1973.

Ηχογραφήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1972 Σκηνοθεσία: Νίκος Πράπας , ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ ΜΙΡΕΛΛΑ

Παίζουν οι ηθοποιοί: ΜΑΥΡΟΜΑΤΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ,ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΟΥ ΜΑΡΙΑΝΝΑ,ΑΣΠΡΕΑ ΚΑΙΤΗ, ΚΑΡΥΔΗΣ ΝΤΙΝΟΣ, ΧΩΡΑΦΑ ΝΑΝΤΙΑ,ΠΑΠΑΝΙΚΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

ΜΙΝΑ ΦΟΝ ΜΠΑΡΝΧΕΛΜ ΤΟΥ ΓΚΟΤΧΟΛΝΤ ΕΦΡΑΪΜ ΛΕΣΣΙΝΓΚ

Ο Λέσσινγκ σήμερα είναι σχεδόν «άγνωστος» στο ελληνικό θεατρικό κοινό. Ωστόσο, δεν ήταν πάντα έτσι. Στο παρελθόν, ανάμεσα στον Σαίξπηρ, τον Γκαίτε και τον Σίλλερ δεν ξεχνούσαν να προσθέσουν και τον σημερινό μας συγγραφέα. Ο Λέσσινγκ θεωρείται από τους πρωτεργάτες της μελέτης στη Γερμανία της ελληνικής φιλολογίας και φιλοσοφίας. Πρόδρομος του Γκαίτε και του Σίλλερ, σφράγισε με την πολύπλευρη συγγραφική του προσωπικότητά, καθώς ήταν δημοσιογράφος, δραματουργός και κριτικός, μια ολόκληρη εποχή και θεωρείται ο ιδρυτής της γερμανικής λογοτεχνίας.
Ήταν ο πρώτος Γερμανός συγγραφέας ο οποίος κατάφερε να ζήσει κυριολεκτικά από την πέννα του και τα διαφορετικού λογοτεχνικού είδους γραπτά του. Σήμερα, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μία κωμωδία του Λέσσινγκ.
Η «Μίνα Φον Μπάρνχελμ» είναι μια διασκεδαστική κωμωδία, κλασσικού τύπου, ένα θεατρικό ερωτικό παιχνίδι.

 Υπόθεση:: Ο Ταγματάρχης Φον Τελχάιμ μένει σε ένα πανδοχείο, μαζί με τον υπηρέτη του. Ο πανδοχέας όμως, αφού βλέπει πως ο ταγματάρχης αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του, αναγκάζεται να τον διώξει από το δωμάτιό του και να του δώσει ένα μικρότερο, αφού έχει έρθει μία νέα ένοικος, η Μίνα Φον Μπάρνχελμ μαζί με την υπηρέτριά της. Ένα δαχτυλίδι, κάποια χρέη και μία παλιά γνωριμία θα περιπλέξει την υπόθεση και θα οδηγήσει σε ελιγμούς και σε ερωτικά παιχνίδια…

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΉ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ 1967 (9 Ιουνίου) ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Μήτση Κουγιουμτζόγλου, ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΈΛΕΙΑ: Αργυρώ Μεταξά, ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λάμπρος Κωστόπουλος
 Παίζουν:: Κώστας Καζάκος, Βέρα Ζαβιτσιάνου, Άννα Κυριακού, Νάσος Κεδράκας, Παντελής Ζερβός, Λουίζα Ποδηματά, Λουκιανός Ροζάν, Δημήτρης Τσούτσης, Ορφέας Ζάχος, Κώστας Κοσμόπουλος, Άγγελος Γιαννούλης

ΛΙΓΑ ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΑ Το σημερινό μας έργο, που γράφτηκε το 1767, έχει ανέβει λίγες φορές στην ελληνική σκηνή. Η πρώτη παράσταση στο ελληνικό θέατρο, ήταν το 1858 στην Ερμούπολη της Σύρου και η παράσταση του Εθνικού θεάτρου, σχεδόν 100 χρόνια αργότερα, το 1944, σε σκηνοθεσία του Πέλου Κατσέλη και με πρωταγωνιστές τους: Θάνο Κωτσόπουλος, Μαρία Αλκαίου, Αλέκα Παίζη, Χρήστο Ευθυμίου, Ελένη Ζαφειρίου.

Ο Γκότχολντ Εφραίμ Λέσσινγκ, γιος διαμαρτυρόμενου πάστορα, γεννήθηκε το 1729 στο Κόμεντς της Σαξονίας, πρώτος από τα δώδεκα αδέλφια του και η οικογένειά του τον προόριζε για ιερέα. Το 1746 άρχισε να σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας Θεολογία και Ιατρική, αλλά για μεγάλη απογοήτευση της οικογένειάς του αφιέρωσε τη ζωή του στη λογοτεχνία. Το 1748 πήγε στο Βερολίνο και γρήγορα άρχισε να κερδίζει τη ζωή του γράφοντας και μεταφράζοντας.
Ήταν ο πρώτος Γερμανός συγγραφέας που έζησε από την πέννα του - εργάστηκε ως κριτικός στην Berlinische privilegierte Zeitung (Προνομιούχος εφημερίδα του Βερολίνου) και ίδρυσε το πρώτο θεατρικό περιοδικό : Beitrage zur Historie und Aufnahme des Theaters (Άρθρα για την ιστορία και την αποδοχή του θεάτρου).
Γνωστός ως δραματουργός έγινε το 1755 με τη "Σάρα Σάμσον", την πρώτη αξιόλογη γερμανική αστική τραγωδία. Το 1757 άρχισε να εκδίδει το λογοτεχνικό περιοδικό Briefe die neuste Literatur betreffend (Επιστολές που αφορούν τη σύγχρονη λογοτεχνία), το πρώτο ανεξάρτητο περιοδικό της γερμανικής γραμματείας. Επειδή οι ελπίδες του να γίνει Βασιλικός Βιβλιοθηκάριος στο Βερολίνο ήταν ελάχιστες, μετακόμισε στο Αμβούργο και συνέβαλε εκεί στην ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου. Το εγχείρημα απέτυχε, αλλά ο Λέσσινγκ δημοσίευσε τις κριτικές από τις παραστάσεις με τον τίτλο "Hamburgishe Dramaturgie" (1767-1769). Από το 1770 ως το θάνατό του ο Λέσσινγκ ήταν βιβλιοθηκάριος του Δούκα του Μπράουνσβαϊχ.
Το 1776 παντρεύτηκε την Εύα Κένιχ, τη χήρα ενός φίλου του. Ταξίδεψε με τον πρίγκιπα Λεοπόλδο για ένα χρόνο στην Ιταλία. Τον Ιανουάριο του 1778 η γυναίκα του πέθανε στη γέννα του γιου τους, που έζησε μόνο δύο ημέρες. Ο Λέσσινγκ έμεινε μόνος να φροντίζει τα τέσσερα παιδιά της, προσπαθώντας να είναι ένας καλός πατέρας. "Ο Σοφός Νάθαν" που γράφτηκε εκείνη την εποχή, ανέβηκε το Πάσχα του 1778. Το 1780 δημοσίευσε μια σειρά από φυλλάδια θρησκευτικού περιεχομένου και ήρθε σε σύγκρουση με τις εκκλησιαστικές αρχές. Στην "Ανατροφή του ανθρωπίνου γένους" συνέδεσε την εξέλιξη της θρησκευτικής σκέψης με τρία διαφορετικά στάδια του ανθρώπινου γένους. Τα κείμενά του περνούσαν από λογοκρισία και έπρεπε πάντα να τα υποβάλλει στον Δούκα για έγκριση. Παρ' όλα αυτά, του πρότειναν να γίνει μέλος της Ακαδημίας του Μάνχαϊμ και ήταν επίσης σύμβουλος του Θεάτρου του Μάνχαϊμ. Όταν άρχισε να αδυνατίζει η όρασή του, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις λογοτεχνικές δραστηριότητές του και την εργασία του ως βιβλιοθηκάριος.
Ο Λέσσινγκ πέθανε στο Μπράουνσβαιχ στις 15 Φεβρουαρίου 1781, ύστερα από εγκεφαλικό. Τα κυριότερα έργα του: Ο νεαρός σοφός, Σάρα Σάμσον, Μίνα Φον Μπάρνχελμ, Εμίλια Γκαλόττι, Ο σοφός Νάθαν Από το αρχείο του NikosPs

Μίνα φον Μπάνχεν (1967)

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Η Αποκάλυψη του Ιωάννη ξεχωριστά από τα υπόλοιπα κείμενα της Καινής Διαθήκης, έχει προκαλέσει τις πιο πολλές συζητήσεις για το περιεχόμενό της και σε κύκλους έξω από τη χριστιανική παράδοση και θρησκεία.

Σε κάθε περίπτωση το ίδιο το κείμενο είναι άκρως ποιητικό και συμβολικό(μια ραψωδία για το τέλος του κόσμου) και αξίζει να το διαβάσει κανείς εκτός από θρησκευτικούς λόγους και κάτω από αυτό το πρίσμα.

Η ηχογράφηση της για το Δεύτερο Πρόγραμμα της Κρατικής Ραδιοφωνίας έγινε μόλις το 2010 με ένα εκλεκτό επιτελείο ηθοποιών:

Γιωργος Κιμουλης (Ιωαννης), Γρηγορης Βαλτινος (Χριστος), Αντιγονη Αμανιτου (Βαβυλωνα), Ηλιας Λογοθετης (Πλασματα), Χρηστος Στεργιογλου (Πρεσβυτερος), Νικος Κουρη ς(Αγγελος) και Αντιγονη Βαλακου (φωνη).

Η μετάφραση φιλοτεχνηθηκε σε δεκαπεντασυλλαβο στιχο απο τον Γιωργο Παυριανο,ο οποίος ανέλαβε επίσης και την ευθύνη της σκηνοθεσίας καθώς και της μουσικής επιμέλειας του έργου.

Η μουσικη επενδυση ειναι απο διασημες συνθεσεις του Βαγγελη Παπαθανασιου.

Καλη ακροαση!

ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΡΧΕΙΟΥ

"Τρεις Σωματοφύλακες". το έργο είναι ημιτελές ... και μάλιστα στο καλύτερο σημείο !
Η Mylady de Winter δεν τιμωρήθηκε..... Ομως......

ΒΑΣΑΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΥΑΛΟ

(ή συμφορά από το πολύ μυαλό) του ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΣΕΡΓΚΕΓΙΕΒΙΤΣ ΓΚΡΙΜΠΟΓΙΕΝΤΩΦ , (Griboedov Aleksandr Sergeevich)


Υπόθεση: Κωμωδία σε τέσσερεις πράξεις που σατυρίζει τη Ρωσσία της μετά τον Ναπολέοντα εποχής.



GRIBOEDOV, SERGEEVICH ALEXANDER (Β. Μόσχα, 15 Ιανουαρίου 1794 Τεχεράνη, 11 του Φλεβάρη του 1829) Ρώσος συγγραφέας, ποιητής, του οποίου το πιο γνωστό έργο είναι αυτό που σας παρουσιάζουμε σήμερα.Μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο της Μόσχας εντάχθηκε πρώτα στο στρατό και στη συνέχεια στη διπλωματική υπηρεσία.Kατόπιν υπηρέτησε στη ρωσική διοίκηση στην Υπερκαυκασία, στις αρχές του 1819 και εστάλη από το Γενικό Διοικητή, Στρατηγό Ermolov, στην Περσία να συμμετάσχει στη ρωσική αποστολή στην Τεχεράνη. Παρέμεινε στην Περσία μέχρι το τέλος του 1821. Με την επιστροφή του πήγε στη Γεωργία, όπου εξέφρασε μεγάλο ενδιαφέρον για τον γεωργιανό πολιτισμό και κάποιο ενδιαφέρον για την ιστορία της Αρμενίας. Μεταξύ 1823 και 1825 ο Griboedov έζησε στην Αγία Πετρούπολη, όπου γνώρισε τους ρεφορμιστές (αργότερα Δεκεμβριστές), αλλά δεν εντάχθηκε στις τάξεις τους. Έφυγε από την Αγία Πετρούπολη το Μάιο του 1825 και έφθασε στον Καύκασο, στο τέλος του ίδιου έτους। Μετά την εξέγερση των Δεκεμβριστών συνελήφθη στο Γκρόζνυ της Τσετσενίας και αποστέλλεται στην Αγία Πετρούπολη, όπου ανακρίθηκε προσωπικά από τον τσάρο Νικόλαο τον Α΄, τον Ιούνιο του 1826। Ύστερα από το ξέσπασμα του Β΄ Ρωσο-Περσικού πολέμου εστάλη πίσω στη Γεωργία. Πήρε μέρος στην πολιορκία του Έρεβαν από τον Στρατηγό Ιβάν Paskevich. Τον Αύγουστο του 1827 είχε ενεργό ρόλο στις διαπραγματεύσεις για τη Συνθήκη της Torkamānčāy το Φεβρουάριο του 1828. Λίγους μήνες αργότερα ο Griboedov έφερε τη συνθήκη στην Αγία Πετρούπολη για επικύρωση. Μετά την επικύρωσή της, διορίστηκε πληρεξούσιος πρεσβευτής, στην Περσία, τον Απρίλιο του 1828. Στο δρόμο προς την Τεχεράνη, σταμάτησε στην Τιφλίδα και παντρεύτηκε τη Νίνα Chavchavadze. Έφτασε στην Περσία, τον Οκτώβριο. Η συμπεριφορά του, σύμφωνα με περσικές πηγές, ήταν αποτρόπαια. Ο ίδιος και το προσωπικό του προσέβαλαν τους μουσουλμάνους και οι ενέργειές τους προκάλεσαν ταραχές στην Τεχεράνη, κατά την οποία ο όχλος επιτέθηκε στην αποστολή και σκότωσε τον Griboedov και ορισμένα μέλη του προσωπικού του. Το σώμα του μεταφέρθηκε στην Τιφλίδα, και ετάφη στο παρεκκλήσι της Μονής το Αγίου Δαβίδ. Ρωσικές πηγές υποστηρίζουν ότι Βρετανοί πράκτορες, οι οποίοι φοβούνταν την επιρροή της Ρωσίας στην Τεχεράνη, και Πέρσες αντιδραστικοί, οι οποίοι δεν ήταν ικανοποιημένοι με τη Συνθήκη Torkamānčāy, ήταν υπεύθυνοι για την υποκίνηση του όχλου. Ο θάνατος του Griboedov, ο οποίος υποστήριζε την περιφερειακή αυτονομία για τους χριστιανούς στην Υπερκαυκασία, δεν ήταν, πιθανόν, μεγάλη απώλεια για τον τσάρο Νικόλαο και τον Στρατηγό Paskevich, οι οποίοι επιθυμούσαν να εκρωσίσουν τις μειονότητες στην περιοχή του Καυκάσου. Η Περσία, φοβούμενη ότι οι Ρώσοι μπορεί να εκμεταλλευτούν το θάνατο του Griboedov ως πρόσχημα για ένα νέο πόλεμο, έστειλαν μια αποστολή, με επικεφαλής τον πρίγκιπα Mirza Ḵosrow, στη Ρωσία για να ζητήσει συγνώμη, να μεταφέρει βαρύτιμα δώρα, να μιλήσει για την ανάρμοστη συμπεριφορά του Griboedov, και να διαβεβαιώσει ότι η κυβέρνηση της Περσίας δεν είχε καμία σχέση με τον θάνατό του.


Για το ραδιόφωνο: Χρονολογία Ηχογράφησης 10 Οκτωβρίου 1980
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΧΕΛΜΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ,ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΜΟΤΣΙΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ.


Παίζουν οι ηθοποιοί: ΒΟΛΑΝΑΚΗ ΝΤΟΡΑ, ΓΙΑΚΩΒΑΚΗΣ ΤΩΝΗΣ,ΚΑΚΑΡΕΛΙΔΟΥ ΣΟΦΙΑ,ΜΠΟΥΡΛΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ, ΠΛΑΚΙΔΗΣ ΗΛΙΑΣ, ΧΕΛΜΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ, ΠΟΛΥΔΕΡΑΚΗ ΝΕΛΗ, ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ ΝΙΚΗΤΑΣ, ΚΩΝΣΤΑ ΝΤΙΝΑ, ΔΗΜΗΤΡΙΕΦ ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΒΕΝΙΕΡΗ ΡΕΝΑ, ΡΑΜΣΗΣ ΤΑΣΟΣ, ΑΡΓΥΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΜΠΡΑΟΥΔΑΚΗ ΕΛΠΙΔΑ

Ο ΦΙΛΑΡΓΥΡΟΣ του Μολιέρου

Ο φιλάργυρος (1941) Εθνικό Θέατρο: Κεντρική Σκηνή Βάσω Μανωλίδου (Λίζα), Μαρία Αλκαίου (Μαριάννα), Χρήστος Ευθυμίου (Σαΐτας), Γεώργιος Ταλάνος (Κυρ Γιάκουμος), Ιωάννης Αυλωνίτης (Αστυνόμος), Χριστόφορος Νέζερ (Αρπαγκόν), Άρης Μαλλιαγρός (Βαλέριος), Αλέκος Δεληγιάννης (Κλεάνθης). ........................................................ ................................................................................... Ο φιλάργυρος (1960) Εθνικό Θέατρο: Κεντρική Σκηνή Ελένη Χαλκούση (Φροσύνη), Πόπη Παπαδάκη (Μαριάννα), Θάνος Λειβαδίτης (Βαλέριος), Βιβέτα Τσιούνη (Λίζα), Αλέκος Δεληγιάννης (Κλεάνθης), Χριστόφορος Νέζερ (Αρπαγκόν). Ο Ζαν-Μπατίστ Ποκλέν, γιος του Ζαν Ποκλέν και της Μαρί Κρεσσέ, γεννιέται το 1622. Σπουδάζει νομικά στην Ορλεάνη, ενώ το 1643 έχοντας ήδη συνδεθεί με την ηθοποιό Μαντλέν Μπεζάρ, συγκροτεί μαζί της τον θίασο «L’Illustre Theatre». Με το ψευδώνυμο Μολιέρος, διευθύνει τον θίασο, ο οποίος εγκαθίσταται στο Παρίσι. Ο θίασος περιοδεύει για δεκατρία χρόνια, ως το 1645. Το 1655 έχουμε την παράσταση της πρώτης σωζόμενης κωμωδίας του Μολιέρου Ο ασυλλόγιστος στη Λυών, με τον Μολιέρο στο ρόλο του Μασκαρίλλου. Το 1656 παρουσιάζεται το Ερωτικό πείσμα. Το 1658 ο θίασος μετονομάζεται σε «Θίασο του Κυρίου». Η επιτυχία της φάρσας Ο ερωτευμένος γιατρός είναι τέτοια ώστε του παραχωρείται το θέατρο του Πετί Μπουρμπόν. Επόμενη επιτυχία του θιάσου είναι Οι ψευτοσπουδαίες, το 1659. Το 1660 παρουσιάζεται ο Σγαναρέλος ή Ο κατά φαντασίαν κερατάς. Ακολουθεί με μεγάλη επιτυχία το έργο Σχολείο γυναικών, ενώ στη λογοτεχνική διαμάχη που ξεσπά γύρω από το έργο, ο Μολιέρος απαντά με την Κριτική του Σχολείου γυναικών και με τον Αυτοσχεδιασμό των Βερσαλλιών. Το 1664 δίνεται η πρεμιέρα της κωμωδίας Γάμος με το στανιό ενώ στις 12 Μαΐου παρουσιάζονται οι τρεις πρώτες πράξεις του Ταρτούφου. Ο βασιλιάς απαγορεύει αμέσως το ανέβασμα του Ταρτούφου στο Παρίσι. Το 1665 δίνεται η πρεμιέρα του Δον Ζουάν που, παρά την επιτυχία του, κατεβαίνει μετά από 20 παραστάσεις. Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ δίνει στον θίασο του Μολιέρου τον τίτλο του «Θιάσου του Βασιλιά» και 6000 λίβρες χορηγία. Ακολουθούν τα έργα Γιατρός με το στανιό και Μισάνθρωπος. Το 1667 ακολουθεί η δεύτερη εκδοχή του Ταρτούφου, παρουσιάζεται στις 5 Αυγούστου και απαγορεύεται την επομένη. Το 1668 ανεβαίνουν ο Ζωρζ Νταντέν και Ο φιλάργυρος. Το 1669 ο Μολιέρος επιστρέφει στον Ταρτούφο για μια τρίτη διασκευή, το έργο παίρνει έγκριση και γνωρίζει θριαμβευτική επιτυχία. Το 1670 ανεβαίνει Ο αρχοντοχωριάτης. Σειρά έχουν Οι κατεργαριές του Σκαπίνου το 1671 καθώς και Οι σοφολογιότατες το 1672. Στις 10 Φεβρουαρίου δίνεται η πρεμιέρα του έργου Ο κατά φαντασίαν ασθενής, με τον Μολιέρο στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Αργκάν. Κατά τη διάρκεια της τέταρτης παράστασης ο Μολιέρος νιώθει μεγάλη αδιαθεσία, μεταφέρεται στο σπίτι του και εκεί αφήνει την τελευταία του πνοή. Ο Μολιέρος είναι ο μόνος εκπρόσωπος του γαλλικού κλασικισμού που επιβίωσε πανηγυρικά ως κτήμα του παγκόσμιου θεάτρου. Επηρεασμένος από τον Πλαύτο, τον Τερέντιο αλλά και την Κομμέντια ντελ Άρτε, αναπτύσσει προσωπικό ύφος, επιμένοντας στους χαρακτήρες των έργων του και όχι στην κατάσταση. Ο "Φιλάργυρος" είναι το έργο που διακρίνεται για τη φραστική του εφευρετικότητα, όπου μέσα από μια σειρά ευφρόσυνες παρεξηγήσεις κατακρίνεται το ελάττωμα της φιλαργυρίας με τρόπο κωμικό, σκωπτικό και όχι τόσο διδακτικό. Η ηχογράφηση του έργου στο ελληνικό ραδιόφωνο έγινε το 1965 για την εκπομπή "Το θέατρο της Κυριακής".Τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Αρπαγκόν υποδύεται ο εκλεκτός κωμικός Χριστοφόρος Νέζερ.Είχε προηγηθεί η εμφάνιση του στο Εθνικό Θέατρο στον ίδιο ρόλο,η οποία χαρακτηρίστηκε από τους κριτικούς της εποχής ως μια από τις κορυφαίες ερμηνείες του. Για το ραδιόφωνο: Ηχογράφηση, 16 Σεπτεμβρίου 1965 Πρώτη εκπομπή: 31 Οκτωβρίου 1965, Επαναληπτικές εκπομπές: 20 Ιανουαρίου 1971,29 Ιουλίου 1984, 19 Απριλίου 1998, 23 Φεβρουαρίου 1999 ΣΚΗΝΟΘΕΣΊΑ Λάμπρος Κωστόπουλος,ΜΟΥΣΙΚΉ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Έλλη Σολωμονίδη Μπαλάνου,ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Λέων Κουκούλας ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ελένη Χαλκούση,Βάσος Ανδρονίδης,Τάκης Δρούκας,Ευάγγελος Πρωτοπαπάς, Παντελής Ζερβός, Κική Ρέππα Νίκος Καζής,Μιχάλης Καλογιάννης,Λουκιανός Ροζάν, Στέλιος Λιονάκης,Άρης Μαλλιαγρός,Νίκος Τζόγιας,Νέζερ Χριστόφορος,Παπανίκας Βασίλης,Ρουσσέα Τζένη,Καρζή Ντίνα.