Η ΔΡΑΚΑΙΝΑ του Δημήτρη Μπόγρη

"Η Δράκαινα είναι μια σκληρόψυχη καλοστεκούμενη χήρα. Όμως βαθιά μέσα της κρύβεται ένα μυστικό. Ο ανικανοποίητος έρωτας για έναν άντρα που αγάπησε πριν αναγκαστεί να τον εγκαταλείψει και να υποταχθεί. Ο πατέρας της είχε διαπράξει ένα έγκλημα. ΄ Ένας άντρας που είδε την πράξη του, για να μην τον καταδώσει τον εκβίασε και ως αντάλλαγμα ζήτησε να παντρευτεί την κόρη του, την Δράκαινα. Η ζωή που δεν έζησε, ο ασφυκτικός κλοιός που την έπνιγε, γιγάντωσαν μέσα της τον φθόνο και το μίσος για την ευτυχία κάθε άλλου ανθρώπου. Δεν δείχνει παρά άσπονδο μίσος ακόμα και για τα παιδιά της. Κατέστρεψε τον αρραβώνα του ενός γιου της, προσπαθεί να διαλύσει το γάμο του άλλου και να ενσταλάξει την έχθρα ανάμεσά τους.

Η Δράκαινα είναι μια σκληρόψυχη γυναίκα, μια φύση βάναυση, πανούργα ανελέητη, που αλλάζει χαρακτήρα και μεταβάλλεται, τελικά συμβιβάζεται καθώς δεν έχει τη δύναμη να διατηρήσει ως το τέλος το πνεύμα της καταστροφής, λυγίζει, νικιέται, εξομολογείται το μυστικό της τραγωδίας της ζωής της και απολυτρώνεται". (  http://mikroanalogo2.blogspot.gr/2008/11/blog-post.html)

Ο Δημήτρης Μπόγρης ( 1890 - 1964) πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1921 με το έργο «Ο ιατρός Μαυρίδης» που σκηνοθέτησε ο Θωμάς Οικονόμου στο «Βασιλικό Θέατρο». Στη συνέχεια έγραψε μονόπρακτα έργα και το 1924 βραβεύτηκε με το Κοτοπούλειο βραβείο και με το Αβερώφειο βραβείο για το έργο του «Αρραβωνιάσματα», το οποίο ανέβηκε από το «Θίασο των Νέων» του Κωστή Βελμύρα το 1925. Το 1936 το έργο αυτό καταξιώνεται οριστικά με τη σκηνοθεσία του Ροντήρη, τα σκηνικά του Κλώνη και τα κοστούμια του Φωκά στο Εθνικό Θέατρο. Πρωταγωνίστησαν ο Βεάκης, η Μανωλίδου, ο Μινωτής, ο Μαμίας, ο Παρασκευάς κ.ά.
Ακολούθησαν πολλά άλλα θεατρικά έργα, ανάμεσα στα οποία αξιοσημείωτα είναι η «Δράκαινα» (1928), για το οποίο βραβεύτηκε με το Κοτοπούλειο βραβείο, «Το Μπουρίνι» (1934), η «Καινούργια Ζωή» (1936), οι «Φουσκοθαλασσιές» (1937), το «Κορίτσι του λιμανιού» (1947). Έγραψε επίσης μερικά κινηματογραφικά σενάρια: «Η προσφυγοπούλα», «Μπροστά στο Θεό», «Το κορίτσι του λιμανιού», εκατοντάδες ραδιοφωνικά σκέτς (υπήρξε, εξάλλου πρωτοπόρος του είδους στην Ελλάδα) και ηθογραφικά διηγήματα.
Ο Μπόγρης είναι κατεξοχήν ηθογράφος. Κατέχει άριστα την καταγραφή των διαφόρων τύπων, ιδιαίτερα του νησιού και της παλιάς Αθήνας, και μπορεί να αποτυπώσει επιτυχημένα τη γλώσσα και τον ρυθμό τους.
Η θεματολογία του ωστόσο, περιορίζεται σε προβλήματα ενός μικρόκοσμου που θίγονται με επιφανειακό τρόπο. Ο Μπόγρης μιλάει για τα αγνά ήθη της επαρχίας και αποστρέφεται φανερά την διαστρέβλωση που επιχειρεί η είσοδος του πολιτισμού. Τα «Αρραβωνιάσματα» είναι το μόνο έργο του που αντέχει, χάρη στη γερή τεχνική του, όπως και οι «Φουσκοθαλασσιές», ως κωμωδία ηθών, για τον χαριτωμένο τρόπο που ο συγγραφέας σκιτσάρει τύπους του χωριού και της πόλης στην καθημερινή τους αντιπαράθεση.(http://theatro.wordpress.com)

Η ηχογράφηση  έγινε το 1973 για το ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ .
"Παίζουν με τη σειρά που θα ακουστούν οι καλλιτέχναι:  Πέτρος Ζαρκάδης ( Γιάννης), Νάσος Κεδράκας ( Στράπας), Χριστίνα Κουτσουδάκη (Κατίγκω), Μαρία Μοσχολιού (Δράκαινα), Νίκος Βασταρδής (Κώστας), Κατερίνα Βασιλάκου (Ανθούλα), Γιώργος Βελέντζας (Καρίμης)...
Η ραδιοσκηνοθεσία είναι του Σπύρου Μηλιώνη"