Το στερνό καράβι του Αλεχάντρο Κασόνα

La casa de los siete balcones, 1957

Άλλοι τίτλοι του έργου είναι  "Το σπίτι με τα εφτά μπαλκόνια" και "Χορεύοντας με τη σιωπή".

Το έργο διαδραματίζεται στο σπίτι που το λένε "τα εφτά μπαλκόνια", αρχοντικό που ανήκει σε πλούσιους κτηματίες του Ισπανικού Βορρά.

Είναι ένα μεταφυσικό παραμύθι επικεντρωμένο στις σχέσεις μιας παράξενης οικογένειας με κέντρο μια ανύπαντρη γυναίκα, την Ελισέα, που ζει στα όρια της παραφροσύνης και ενώ περιμένει τον αρραβωνιαστικό της να γυρίσει απ’ την Αμερική, αφήνει τον ρεαλιστικό χρόνο να περνάει μένοντας στο τότε.

Εύθραυστη, σαν σπασμένος καθρέφτης, που πέφτοντας πάνω της το φως (η πραγματικότητα) αλλάζει χρώματα και λάμψεις.

Γύρω της ένας ιστός ανθρώπων και καταστάσεων που απαρτίζουν έναν ιδιαίτερο κόσμο:
Κυριαρχεί ο σύζυγος της νεκρής αδερφής της, Ραμόν, ένα πρόσωπο καταραμένο και κατακερματισμένο συναισθηματικά, με έντονα πάθη και απρόβλεπτες αντιδράσεις.

Ο χαρακτήρας και οι προθέσεις του υπονομεύουν κάθε προσπάθεια προσέγγισης προς τον έφηβο γιο του Έρον, που δεν μιλάει και δεν επικοινωνεί με κανέναν άλλον  εκτός από τη θεία του.

Η σχέση θείας - ανιψιού, η επικοινωνία τους, η έκφρασή τους και το ιδιαίτερό τους χάρισμα να βλέπουν την "Τρίτη διάσταση" των πραγμάτων τους κάνει να ζουν στον κόσμο που θέλουν.

Η ιστορία τους σπάει τα όρια της στενής πραγματικότητας και μας φέρνει αντιμέτωπους με το εξωπραγματικό, όχι σαν κάτι αληθινά φανταστικό αλλά σαν μια ιδιάζουσα πραγματικότητα.
Την ισορροπία προσπαθεί να εξασφαλίσει η ιδανική πλευρά της ανθρώπινης φύσης, ο Δον Γερμάν, ο γιατρός της οικογένειας, η προσωποποίηση της καλοσύνης και της δικαιοσύνης.

Το "Χορεύοντας στη σιωπή" πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα από τον Δημήτρη Μυράτ και τη Βούλα Ζουμπουλάκη στο θέατρο Αθηνών την περίοδο 1964-65, με τον τίτλο "Το Στερνό Καράβι".
Στην πρεμιέρα, καλεσμένος του θιάσου, παραβρέθηκε και ο ίδιος ο Κασόνα.

Tις περιόδους 2006-2008 ανέβηκε στη σκηνή του θεάτρου Βεάκη, σε διασκευή και σκηνοθεσία του Νίκου Καραγεώργου και πρωταγωνιστές τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου, τον Χρήστο Βασιλόπουλο και τον Κώστα Αρζόγλου.

Αλεχάντρο Κασόνα (1903 - 1965) – συγγραφέας

Το 1903 γεννήθηκε ο Αλεχάντρο Ροντρίκεζ. Ήταν ο δεύτερος από πέντε παιδιά της οικογένειας. Το ψευδώνυμο Κασόνα το έδωσε αργότερα ο ίδιος, σαν αναφορά στο μεγάλο σπίτι ή “casona” όπου όλη η οικογένεια ζούσε κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας. Ο εξαίρετος αυτός θεατρικός συγγραφέας έζησε μια πολύ όμορφη συναισθηματικά ζωή, σε μια πολύ ζεστή οικογενειακή ατμόσφαιρα σε ένα μικρό χωριό στα βόρεια της Ισπανίας. Το χωριό αυτό του πρόσφερε την απλή ζωή, τις παραδόσεις και τις αξίες που συνεχίζονταν από γενιά σε γενιά, τις ιστορίες και τους μύθους της Ισπανίας. Όλα αυτά καθόρισαν την φαντασία και διαπέρασαν όλη την ύπαρξη του και αργότερα τη θεατρική του γραφή. Μεταφέρει όλες αυτές τις αξίες της ταπεινής του καταγωγής, με μεγάλη μαεστρία στα έργα του, αυτές κουβαλούν τα απαραίτητα στοιχεία που ανοίγουν και ξεδιπλώνουν διάπλατα τον ορίζοντα της διαδοχής των εικόνων των ιδεών και των συναισθημάτων που αγγίζουν το θεατή.

Η θεατρικότητα των έργων του είναι δεδομένη, αφού, όπως συμβαίνει και με όλους τους γνωστούς Ισπανούς δραματουργούς, έχει τις ρίζες της στην πλούσια θεατρική παράδοση αυτού του λαού. Την εποχή της δημοκρατίας, ο Κασόνα με το φίλο του Λόρκα, εργάστηκαν με αυταπάρνηση και πάθος για τη διάδοση του θεάτρου στο λαό, ακολουθώντας την παράδοση των θιάσων του χρυσού ισπανικού αιώνα. Ο Λόρκα με την περίφημη “Μπαράκα” του και ο Κασόνα, από το ’31 έως το ’36 διευθύνοντας ένα θίασο σπουδαστών και δίνοντας πάνω από τριακόσιες παραστάσεις σε μικρές πόλεις και χωριά, όπου οι περισσότεροι από τους κατοίκους δεν είχαν δει ποτέ θέατρο. Το 1936 στο σπίτι της μεγάλης πρωταγωνίστριας Μαργαρίτας Ξίργκου, ο Κασόνα, ο Λόρκα και κάμποσοι συγγραφείς, ηθοποιοί, καλλιτέχνες, συνειδητοποιούν ότι ο πόλεμος δε θα αφήσει τόπο για το θέατρο. Αποφασίζουν τη μετάβασή τους στην Νότιο Αμερική, στο Μπουένος Άιρες, εκτός από τον Λόρκα. Στο Μπουένος Άιρες, Κασόνα, γράφει τα περισσότερα από τα έργα του, τα οποία σκηνοθετεί τις περισσότερες φορές ο ίδιος. Εκεί γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και γίνεται γνωστός σε Αμερική και Ευρώπη. Μετά από 26 χρόνια αυτοεξορίας επιστρέφει στην Ισπανία, όπου και πεθαίνει στη Μαδρίτη, το 1965.

Μεταδόθηκε από το Τρίτο Πρόγραμμα στο Θέατρο της Κυριακής στις 2 Φεβρουαρίου του 1972 με τους Αντιγόνη Βαλάκου, Νέλλη Αγγελίδου, Γιάννη Αργύρη, Βούλα Χαριλάου, Ματίνα Καρρά