Η ΤΡΙΤΗ ΛΕΞΗ, του Αλεχάντρο Κασόνα

Ο Αλεχάντρο Κασόνα (ψευδώνυμο του Alejandro Rodríguez Alvarez) ήταν Ισπανός ποιητής και συγγραφέας που γεννήθηκε στο Besullo, Ásturias στις 23 Μαρτίου του 1903 και πέθανε στις 24 Σεπτεμβρίου του 1965 στη Μαδρίτη.
Με το φίλο του, Γκαρθία Λόρκα, αναμόρφωσαν το ισπανικό θέατρο και έκαναν αντίσταση με τα θέατρα που ίδρυσαν και τις παραστάσεις που έδιναν σ' όλη την Ισπανία. Επειδή δεν άντεχε την πολλή δημοκρατία του Φράνκο αυτοεξορίζεται για 26 χρόνια στην Αργεντινή όπου και έγραψε το έργο που σας προσφέρει σήμερα το RadioTheatre. 

Υπόθεση: Η Ματίλντη και η Αγγελίνα δυο υπερήλικες δεσποινίδες αναζητούν μια δασκάλα που θα διδάξει τον Πάμπλο ανάγνωση και γραφή. Η Μαργαρίτα Λουχάν, που ανταποκρίνεται στην αγγελία, συνειδητοποιεί γρήγορα ότι ο μαθητής της είναι 24 ετών και μάλλον έχει η ίδια πολλά να διδαχτεί από αυτόν. Ο έρωτας είναι αυτόματος και αστραπιαίος, έρωτας ανενδοίαστος και θρασύς, αναπόφευκτος και μοιραίος, η Μαργαρίτα, άλλωστε, αμέσως αποκαλεί τον Πάμπλο «αγάπη μου», γιατί να περιμένει να περάσει καιρός, είναι λογική και ρεαλίστρια, δεν αμφιβάλλει στιγμή ότι συνάντησε τον άντρα της ζωής της.

Κατακλυσμός από θαλπωρή και γλυκύτητα, οι διάλογοι ανάμεσα στον Πάμπλο και τη Μαργαρίτα, δεν είναι γλυκανάλατοι, δεν είναι δήθεν, δεν είναι γλυκείς από ζάχαρη, έχουν τη φυσικότητα, τη γλυκύτητα και τη συμπυκνωμένη γεύση που έχει το πετιμέζι.

Εύληπτη πλοκή, καθημερινά λόγια, γνωστοί χαρακτήρες, σε μαγικούς συνδυασμούς. Τα χαρακτηριστικά της υψηλής τέχνης και της μοναδικής ικανότητας των ταλαντούχων ανθρώπων να λένε απίστευτα όμορφα πράγματα με το πεπερασμένο σύνολο των γνωστών λέξεων.

Τη συμπαθούσα πολύ αυτή την Amy Winehouse. Ήταν σ’ αυτή την κατηγορία, των προικισμένων ποιητών, αλλά συνάμα και στην παρέα των εύθραυστων, των καταραμένων, αυτών που έχουν σύντομη προδιαγεγραμμένη ζωή, όπως ο Μόρισον, ο Κομπέιν, ο Βιζυηνός, η Βιρτζίνια Γουλφ. Κρίμα που δεν μπόρεσε να νικήσει τα φαντάσματά της. Θα είχαμε πολλά ακόμα να ακούσουμε από τη μοναδική της φωνή.

Θα επανέλθουμε με τον Αλεχάντρο Κασόνα. Ακούστε ξανά την Κυρά της Αυγής , Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια, που έχουμε δημοσιεύσει παλιότερα και απολαύστε το σημερινό μας έργο, την Τρίτη λέξη, με την εκπληκτική Ελένη Χατζηαργύρη.Παίζουν ακόμα οι: Χρήστος Πάρλας, Βάσω Μεταξά, Μαργαρίτα Λαμπρινού, Σπύρος Ολύμπιος, Νίκος Παπαναστασίου, Χρήστος Δαχτυλίδης, Ρένα Βενιέρη. Ακούστε το στην εξοχή ή κοντά σε θάλασσα, θα κάνετε μια καταπληκτική διανομή θα φανταστείτε τα πρόσωπα, τα ρούχα και τα σκηνικά με την αρμόζουσα αυθαιρεσία, αλλά σίγουρα με μεγαλύτερη επιτυχία από αυτόν που μοίρασε τους ρόλους στην μεταφορά του έργου στον ισπανικό κινηματογράφο από όπου και η φωτογραφία που δημοσιεύουμε.Κατεβάστε το έργο από εδώ και ...καλή ακρόαση!

ΤΟ ΤΑΒΛΙ του Δημήτρη Κεχαΐδη

Το θεατρικό εργο του Δημητρη Κεχαΐδη "Το τάβλι" πρωτοανεβηκε στη σκηνη του θεάτρου τεχνης τον Φεβρουάριο του 1972. Παρά τις 4 περίπου δεκαετίες που εχουν περάσει από τότε, τα λεγόμενα των ηρώων ακουγονται ανησυχητικά οικεία...

Μια παρτίδα τάβλι, μια συνήθεια χρόνων, μια κουβέντα που πάντα καταλήγει σε διαμάχη. Ο Φώντας και ο Κόλλιας ονειρεύονται να αλλάξουν τη μίζερη ζωή τους. Ο Φώντας οργανώνει μεγαλόπνοα σχέδια, πάντα με συνεταίρο τον Κόλλια. Αυτή τη φορά, προτείνει να φέρουν νέγρους από την Αφρική, ως εργάτες στα χωράφια. Ο Κόλλιας βρίσκει το σχέδιο έξυπνο, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιεί το «τίμημα» που πρέπει να πληρώσει...

Παρουσίαση: Έλσα Ανδριανού
Συγγραφέας: Δημήτρης Κεχαϊδης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Γκικαπέππας
Θεατρική σκηνοθεσία: Δημοσθένης Παπαδόπουλος
Μουσική: Διονύσης Τσακνης
Oργάνωση - σχεδιασμός παραγωγής: Άγγελος Κορδούλας
Δ/νση παραγωγής: Σπύρος Αντωνέλλος

Παίζουν: Γιώργος Νινιός, Ερρίκος Λίτσης

Το σημερινό μας έργο δεν είναι ραδιοφωνικό θέατρο αλλά μετατροπή σε mp3 θεατρικού από τη σειρά Ελληνικά Μονόπρακτα.

Τα «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΑ» παρουσιάζουν έργα των σημαντικότερων Ελλήνων συγγραφέων, γυρισμένα ειδικά για την τηλεόραση, μέσα από την σύγχρονη ματιά σπουδαίων θεατρικών σκηνοθετών, με τη συμμετοχή νέων και παλαιών καταξιωμένων ηθοποιών.

ΕΝΑΣ ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ (L'hurluberlu ou le reactionnaire amoureux - 1958) (The Fighting Cock) του Jean Anouilh

Αγαπητοί φίλοι του Θεάτρου στο Ραδιόφωνο, γεια σας από την ακριτική Σάμο. Το έργο που σήμερα σας προσφέρουμε, με κέρδισε μέσα στα πρώτα λίγα λεπτά της ακρόασής του, πράγμα που -για να είμαστε ειλικρινείς- δε συμβαίνει πάντα. Ο λόγος; Το παρακάτω απόσπασμα, που με σοκάρισε, αφού αναπόφευκτα έκανα τις προβολές πάνω στη σύγχρονη Ελλάδα, πριν την κρίση και -γιατί όχι- και κατά τη διάρκειά της. Η κυριαρχία του άκρατου υλισμού-υπερκαταναλωτισμού μα και η ραγδαία υποχώρηση της πνευματικότητας και μέσα από την ηχηρή σιωπή της πνευματικής κοινότητας της χώρας, τροφοδοτόύν ακόμη συζητήσεις και αντιπαραθέσεις. Το εκπληκτικό με το παρακάτω απόσπασμα είναι - κατά την ταπεινή μου γνώμη - οι όροι και οι λέξεις, που χρησιμοποιεί ο Ανούιγ πριν 50+ χρόνια για να περιγράψει την κατάσταση στη Γαλλία.

Θα σας μοιάζει να γράφτηκε πρόσφατα και μάλιστα για την Ελλάδα. Επικαιρότητα αλλά και διαχρονικότητα είναι τα δύο γερά στημόνια πάνω στα οποία γίνεται η ύφανση ενός μεγάλου έργου. Απολαύστε το!!!( iza )

"Τη Γαλλία πρέπει να σώσουμε! Είμαστε τα παιδιά της! Την αφήσαμε να σκουληκιάσει και καθόμαστε γύρω της και τη βλέπουμε να ξεψυχάει, συζητώντας αν θα αλλάξουμε το αυτοκίνητό μας με άλλο καλυτερο, αν θα βρούμε τρόπο να γλυτώσουμε την εφορία! Όλοι σκεφτόμαστε να αποκτήσουμε κάτι που θα κάνει πιο ευχάριστη, πιο βολική τη ζωούλα μας! Πιο πολλά κομφόρ, πιο πολλά κομφόρ !! Αυτή είναι η πολεμική μας κραυγή. Όλη η πνευματικότητα του ανθρώπου, που άλλοτε στρεφόταν στο μεγαλείο και την ομορφιά, τώρα πια έστρεψε την προσπάθειά της στο να μας προμηθεύει μαλακώτερα καθίσματα, να μας κάνει πιο κρύο το ποτό μας το καλοκαίρι, να μας προσφέρει περισσότερη ζέστη το χειμώνα... Απάτη, είναι η ηθική της εποχής μας! "

Στα έργα του Anouilh, υπάρχει πάντα μια απελπισμένη κραυγή διαμαρτυρίας. Η στάση των ηρώων του και οι καταστάσεις όπου εμπλέκονται, δεν διαφέρουν ουσιαστικά, μια και οι "μονομάχοι" είναι παντού οι ίδιοι. Προβάλλει πάντα το ίδιο πρόβλημα, την αξιοπρέπεια του ανθρώπου μέσα σ' ένα κόσμο, που θέτει το άτομο μπροστά στο δίλημμα, να προσαρμοστεί στην καθημερινότητα και να επιβιώσει ή προσκολλημένο στα ιδανικά της ελευθερίας, της αγνότητας και της αξιοπρέπειας, να συντριβεί. Στο έργο του "Ένας απόστρατος Δον Κιχώτης" (Ουρλουμπερλού - 1958), μια κοινωνική, σαρκαστική σάτιρα της μεταπολεμικής Γαλλίας, ένας απόστρατος στρατηγός (ο ήρωας εμφανίζεται και σε παλαιότερα έργα του) που δεν μπορεί να υποφέρει το ψέμα, τις υποκρισίες και τους συμβιβασμούς έρχεται σε σύγκρουση με τους πάντες. Έτσι γίνεται ένας σύγχρονος Δον Κιχώτης, μια "καρικατούρα" που κυνηγά ανεμόμυλους με όπλο ...

(Στον "ιδιότυπο" ρόλο του στρατηγού, ο Δημήτρης Μυράτ)

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ:
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΡΑΤ ..... στρατηγός
ΣΠΥΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ .... γιατρός
ΙΣΙΔΩΡΑ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΥ .... Μαρία - Χριστίνα
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ .... γιος του γαλατά
ΝΙΚΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ .... Τοτός
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ .... γαλατάς
ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΚΑΣ .... εφημέριος
ΚΑΙΤΗ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ .... Σοφία
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΛΗΝΑΙΟΣ .... Μεντιγκαλές
ΠΟΠΗ ΜΕΓΓΟΥΛΑ .... θεία Μπιζ
ΛΟΥΙΖΑ ΠΟΔΗΜΑΤΑ .... Αγλαΐα
ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΕΖΟΣ .... Λεμπελίκ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΛΛΑΣ .... Λενταντί
ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΕΝΙΔΗΣ .... Μπελαζώ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΙΟΥΛΙΑ ΙΑΤΡΙΔΗ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΕΛΛΗ ΣΟΛΩΜΟΝΙΔΗ ΜΠΑΛΑΝΟΥ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΜΗΝΑΣ ΧΡΗΣΤΙΔΗΣ

Ευχαριστούμε θερμά το φίλο μας Γ.Χ από Θεσ/κη τόσο για το ηχητικό αρχείο όσο και για το κείμενο και την εικόνα που το συνοδεύει.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΑΚΡΟΑΣΗ!

Βιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα:

Ο Ζαν Ανούιγ γεννήθηκε στο Μπορντώ της Γαλλίας το 1910. Ύστερα από τις νομικές του σπουδές κι από ένα σύντομο πέρασμα από τη δημοσιογραφία, βλέπει το πρώτο του έργο, την "Ερμίν" ν' ανεβαίνει στο Theatre de l' Oeuvre, το 1932. Η υποδοχή που του επεφύλαξαν στο έργο αποφασίζει ολόκληρη την καριέρα του. Για πολύ καιρό γραμματέας του Λουί Ζουβέ, γράφει διαδοχικά τον "Μανδαρίνο" (1933), και το "Υπήρχε ένας φυλακισμένος" (1935) που τα υποδέχτηκαν με μύδρους κριτικοί σαν τον Γκαμπριέλ Μαρσέλ και τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ. Οπωσδήποτε όμως, για να γνωρίσει την πραγματική επιτυχία πρέπει να περιμένει ως το 1937, χρονιά που δίνει τον "Ταξιδιώτη χωρίς αποσκευές", και το 1938, χρονιά που δίνει το "Αγρίμι". Με το "Χορό των κλεφτών" και το "Ραντεβού στο Σανλί" η φήμη του θα μεγαλώσει. Με την "Αντιγόνη" του (1944) γνωρίζει το θρίαμβο, εκσυγχρονίζοντας το αρχαίο θέμα, που το αντλεί απ' το Σοφοκλή, εκθειάζοντας σε μια πολύ πρόσφορη στιγμή - τη στιγμή της Γερμανικής Κατοχής - το ασυμβίβαστο της αγνότητας μπροστά στην άτεγκτη σκοπιμότητα της πολιτικής πράξης.
Χωρίς ν' αγνοεί κανένα απ' τα "νήματα" της δουλειάς του ως δραματουργού, θεωρούμενος σαν ένας από τους άριστους θεατρικούς συγγραφείς της εποχής του, που μεταφράζει σκηνικώς τη σκληρότητα και την απανθρωπιά της κοινωνικής ασυναρτησίας, καθώς και τη βαθιά αρρώστια απ' την οποία πάσχουν οι συνειδήσεις, ο Ζαν Ανούιγ προσπάθησε να ευρύνει τον πίνακά του τα τελευταία χρόνια, προσθέτοντας στα βασικά στοιχεία της βιοθεωρίας του είτε πολιτικά στοιχεία, "Κακόμοιρε Μπιτός" (1956) - "Ουρλουμπερλού" (1959), είτε ιστορικά, όπως το πραγματοποίησε με τον "Κορυδαλλό" (1953), όπου ζωγραφίζει μια δυνατή και ελάχιστα αληθοφανή μορφή της Ζαν ντ' Αρκ, είτε θρησκευτικά, όπως στον "Μπέκετ" (1959), που έγραψε σε μια στιγμή έξοχης έμπνευσης. ( από biblionet.gr)
Για μια πληρέστερη επαφή των φίλων του blog με τον θεατρικό λόγο του Ζαν Ανούιγ, προτείνουμε την ακρόαση έργων, που έχουν αναρτηθεί στο παρελθόν.http://radio-theatre.blogspot.com/2009/09/blog-post_26.html
http://radio-theatre.blogspot.com/2009/10/blog-post_04.html

Η ΝΤΙΑΡΝΤΡΙ ΤΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ ΤΟΥ Τ.ΜΙΛΙΓΚΤΟΝ ΣΙΝΓΚ

Deirdre is dead, and Naisi is dead; and if the oaks and stars could die for sorrow, it's a dark sky and a hard and naked earth we'd have this night in Emain. (Η Ντίαρντρι είναι νεκρή, ο Νέιζι είναι νεκρός και αν οι βελανιδιές και τα αστέρια μπορούσαν να πεθάνουν από θλίψη, θα είχαμε ένα σκοτεινό ουρανό και μια σκληρή και γυμνή γη αυτή τη νύχτα στο Έμεν.)

Έτσι τελειώνει η Ντίαρντρι των θλίψεων, το "διαμάντι" που σας προσφέρει σήμερα το RadioTheatre από τη συλλογή του φίλου μας Θεόδωρου Π., τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά.

                                                 Τι να πρωτοπεί κανείς γι αυτό το έργο!

Είναι του Τζον Μίλινγκτον Σινγκ [Edmund John Millington Synge (16 April 1871 – 24 March 1909)], του άτυχου Ιρλανδού που πέθανε νέος από τη νόσο Χότζκινς, έγραψε μόνο έξι έργα και θεωρείται ο θεατρικός πατέρας του Μπέκετ. Την ημιτελή Ντίαρντρι των θλίψεων τελείωσε ο φίλος του συγγραφέα, νομπελίστας ποιητής Γουίλιαμ Μπάτλερ Γιέιτς.

Ο Μίλινγκτον Σινγκ, βαθύς γνώστης της Ιρλανδικής ψυχής, των μύθων και των εθίμων της πατρίδας του, βάσισε το έργο του σε έναν παλιό ιρλανδικό μύθο. Πρόκειται για έναν ύμνο στον έρωτα, μια τραγωδία γεμάτη πάθος και εικόνες από τη φύση της Ιρλανδίας, που ακουμπάει γερά τα ελληνικά αυτιά με τα ακούσματα από ελληνικούς θρύλους και παραλογές, τα έπη των δημοτικών μας τραγουδιών. Η βάγια, πιστή-σοφή, ο ρήγας ο αλαζόνας - ερωτευμένος, η προκομένη κόρη, ξανθή με κερασένια χείλια, ίδιο ξωτικό του δάσους, το παληκάρι ο θρασύς ήρωας-κυνηγός-πολεμιστής, όλοι είναι εκεί, τι κι αν δεν λέγονται Κωσταντής ή Διγενής ή Αρετούσα.

Αστέρια και στη διανομή: Όλγα Τουρνάκη, Νίκος Τζόγιας, Αντιγόνη Βαλάκου, Κούλα Αγαγιώτου, Δημήτρης Ποταμίτης, Βασίλης Μαυρομάτης, Κώστας Καστανάς, Σπύρος Ολύμπιος. Η μετάφραση του Σταύρου συναγωνίζεται σε ποιητικό λόγο το πρωτότυπο, (που μπορείτε να το διαβάσετε εδώ).

Την Ντίαρντρι των θλίψεων (την οποία η Όλγα Τουρνάκη (-Λάβαρκαμ) στο μεγαλύτερο μέρος αποκαλεί Ντίαρντι) μπορείτε να κατεβάσετε και να απολαύσετε

Καλή ακρόαση!

ΑΛΕΞΑΝΤΕΡΠΛΑΤΣ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΡΑΝΤΣ ΜΠΙΜΠΕΡΚΟΠΦ ΤΟΥ ΑΛΦΡΕΝΤ ΝΤΕΜΠΛΙΝ

Berlin Alexanderplatz - Alfred Döblin

Το Μπερλίν Αλεξάντερπλατς είναι μυθιστόρημα που ταυτοχρόνως αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου, του Φραντς Μπίμπερκοπφ, περιγράφει τη ζωή μιας πλατείας και μέσα από αυτήν αναδεικνύει τη βουή και τη φωνή μιας μεγαλούπολης: του Βερολίνου σε εποχή κρίσης, φτώχειας και αβεβαιότητας.

Ο Μπίμπερκοπφ βγαίνοντας από τη φυλακή αποφασίζει να ζήσει μια τίμια ζωή - και το προσπαθεί με πείσμα, με παιδικό ενίοτε φανατισμό, με την αφελή πεποίθηση ότι μπορεί να περάσει στην άλλη πλευρά της κοινωνίας. Αλλά η κοινωνία τροφοδοτείται από το έγκλημα, που κάθε τόσο ο αλήτης αυτός, ο παρίας του εαυτού του, αγωνίζεται να το απομακρύνει από μπροστά του, σαν εκείνους που επιχειρούν να διώξουν με νεύματα τις κακές σκιές του παρελθόντος. Η προσπάθειά του είναι ηρωική και δεν την εγκαταλείπει, ακόμη και όταν βρίσκεται μπροστά στις ρόδες ενός αυτοκινήτου και χάνει το χέρι του, ακόμη και όταν σκοτώνουν τη φίλη του. Ο άνεργος Μπίμπερκοπφ δεν αγωνίζεται μόνο για το ψωμί του ή - καλύτερα -αγωνίζεται να γίνει εκείνο που δεν μπορεί, δηλαδή να αλλάξει το πεπρωμένο του.

Τούτη την ατελέσφορη προσπάθεια ο Ντέμπλιν τη θεωρεί μεγαλειώδη διάψευση όλων μας των θεωρητικών παραδοχών. Ο φύσει καλός Φραντς Μπίμπερκοπφ βγαίνει από τη φυλακή αλλά αδυνατεί να επιβεβαιώσει τη φύση του στην πράξη, αφού σύμφωνα με τον συγγραφέα «η κοινωνία είναι ζυμωμένη με το έγκλημα». Αυτό το μαύρο πρόβατο εν τούτοις διαθέτει τη δική του «αισθηματική αγωγή», όπως παρατηρεί ο Μπένγιαμιν. Έτσι, στο τέλος καταφέρνει από νταβατζής και αλήτης να γίνει μικροαστός - αλλά εδώ, κλείνοντας το μυθιστόρημα, εμείς αισθανόμαστε ότι τον έχουμε χάσει. Πίσω από το νέο του όνομα, από το θυρωρείο της φάμπρικας στο οποίο κάθεται έχοντας ενταφιάσει το παρελθόν του, ο απόηχος της μυθικής πλατείας του μυθιστορήματος ολοκληρώνει τη νεκρολογία μιας ολόκληρης εποχής.

Για το ραδιόφωνο
Χρονολογία Ηχογράφησης 23 Μαίου 1983
Πρώτη εκπομπή: 18 Νοεμβρίου 1983
Επαναληπτικές εκπομπές: 25 Νοεμβρίου 1983, 29 Ιουνίου 1997

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Uwe Haus,
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Πέτρος Μάρκαρης,

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γούναρης Μιχάλης, Καμπερίδης Δημήτρης, Μαλτέζου Υβόνη, Μερμήγκης Σταύρος, Ιωαννίδου Κατερίνα, Τσαγκαροπούλου Σοφία, Φλοκατούλας Κώστας, Σκαλάκης Μάνος, Γεωργόπουλος Τάσος, Ξενάκης Πάνος, Σαμπάνης Γιώργος, Τζομπανάκη Μαρία, Αυγουστίδης Ντίνος, Κρίτση Σάσα,

ΤΟ ΓΕΡΑΚΙ , του Φρανσί ντε Κρουασέ

Αν σας ρωτήσουν: "πείτε μου κάποιο διάσημο Βέλγο;", μπορείτε να πείτε κάποιον εκτός από τον Τεν-Τεν ή τον Ηρακλή Πουαρό, που είναι και οι δύο φανταστικοί ήρωες; Μάλλον όχι ε; Θα σας πω εγώ έναν για να ξέρετε: ο Francis De Croisset 1877-1937, γαλλόφωνος Βέλγος θεατρικός συγγραφέας και λιμπρετίστας (διαβάζεται Φρανσί μην ακούσω Φρανσίς). Είπε και το σοφό "Πάντα έχει κανείς μεγαλύτερη ηλικία από τη γυναίκα του,ιδίως αν έχει παντρευτεί μια γυναίκα μεγαλύτερή του". Ο Croisset λοιπόν έγραψε "το γεράκι", το έργο που σας προσφέρει σήμερα η συλλογή του φίλου μας Θεόδωρου Π, τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά. Το γεράκι (L'Épervier στα Γαλλικά , για όσους θέλουν να βρουν περισσότερες πληροφορίες) είναι ο κόμης Νταζέτα - Νίκος Τζόγιας (υπερβολικά δραματικός) κάτι σαν τον Αλέκο Αλεξανδράκη στο "Δόλωμα". Η εξαιρετική Ελένη Χατζηαργύρη είναι η κόμισσα Μαρίνα, κάτι σαν την Αλίκη Βουγιουκλάκη στο "Δόλωμα". Ο Χρήστος Πάρλας (υπερβολικά δραματικός) είναι ο Ρενέ κάτι σαν τον υπερβολικά δραματικό Βαγγέλη Βουλγαρίδη στο "Δόλωμα". Η υπόθεση είναι πάνω-κάτω αυτή που έχετε δει στο 'Δόλωμα".
Το έργο παίχτηκε για πρώτη φορά το 1914 (πρόσφατα) και γυρίστηκε το 1917 (επίσης πρόσφατα) και για τον κινηματογράφο με τους ηθοποιούς -του βωβού παρακαλώ- Earle Williams και Ethel Grey Terry.
Ηχογράφηση του 1967, με καλή σκηνοθεσία αλλά μέτρια ως κακή μετάφραση. Απλό, γεμάτο δούκες και κόμισσες, απίστευτες σπατάλες και χλιδές, πολλά χρήματα, αναμενόμενη πλοκή, και ωραίο τέλος.
Παίζουν ακόμη ο απολαυστικός Γιώργος Γαβριηλίδης, ο εξαιρετικός Γιάννης Αργύρης, οι Φραγκούλης Φραγκούλης, Μαριάννα Κουράκου, Πέτρος Λεωκράτης, Βέτα Προέδρου, Γιώργος Μετσόλης, και άλλοι.
 Καλή ακρόαση!

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΛΙΔΩΡΙΚΗ

Στέλιος Βόκοβιτς (Δημήτρης), Γιάννης Αργύρης (Πετρής Δαργάνης), Θάνος Δαδινόπουλος (Άλκης Δαργάνης), Νεφέλη Ορφανού (Κίτσα), Φάνης Χηνάς (Κρόμγουελ), Μίκα Φλωρά (Λώρα Δαργάνη), Άννυ Πασπάτη (Πέλα), Βίλμα Κύρου (Μίνα Δαργάνη), Άννα Κυριακού (Στέλλα Μπέλλη).

Το έργο παρουσιάζει την σύγκρουση μεταξύ της παλιάς και της σύγχρονης γενιάς.

Ο Αλέκος Λιδωρίκης του Μιλτιάδη υπήρξε δημοσιογράφος, λογοτέχνης και σπουδαίος Θεατρικός Συγγραφέας (1907-1988).

Χρονολογία Ηχογράφησης 12 Σεπτεμβρίου 1974

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ,
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΑΙΤΗ ΓΚΥΛΗ-ΑΛΕΞΙΟΥ,

Παίζουν οι ηθοποιοί: ΝΙΚΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ, ΒΙΛΜΑ ΚΥΡΟΥ, ΤΑΚΗΣ ΒΟΥΛΑΛΑΣ, ΘΑΝΟΣ ΔΑΔΙΝΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΚΚΑΚΗΣ, ΑΝΝΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ, ΤΖΕΣΗ ΠΑΠΟΥΤΣΗ, ΑΝΝΥ ΠΑΣΠΑΤΗ, ΜΙΚΑ ΦΛΩΡΑ.

 

Ο ΕΠΙΣΤΑΤΗΣ ΤΟΥ ΧΑΡΟΛΝΤ ΠΙΝΤΕΡ

Ο ΕΠΙΣΤΑΤΗΣ με τον Δημήτρη Καταλειφό
 στο ΑΠΛΟ ΘΈΑΤΡΟ

“Ο Επιστάτης” αποτελεί  την πρώτη μεγάλη εμπορική επιτυχία του σημαντικότερου μεταπολεμικά συγγραφέα  του αγγλικού θεάτρου, Χάρολντ Πίντερ. Παίχτηκε για πρώτη φορά στο Arts Theater του Λονδίνου στις 27 Απριλίου 1960 και μεταφέρθηκε στο Duchess ένα μήνα  αργότερα,όπου έκανε συνολικά 444 παραστάσεις.
Στην συνέχεια το έργο ανέβηκε σε όλες σχεδόν τις μεταπολεμικές θεατρικές πρωτεύουσες  του κόσμου,αναβιώνει συχνά στο Λονδίνο,έχει κινηματογραφηθεί,παρουσιαστεί τηλεοπτικά και υποβληθεί  σε κάθε πιθανή ερμηνεία.Έχει αποδοθεί από μαύρους ηθοποιούς   στο Εθνικό Θέατρο της Βρετανίας και από γυναικείο θίασο στο Sherman Theater στο Κάρντιφ.Μάλιστα στο Εθνικό Θέατρο της  Κράιοβα στη Ρουμανία σαν ένα έργο θρησκευτικού συμβολισμού με έναν Άστον/Χριστό να πλένει στην αρχή τα πόδια του Ντέιβις υπό τους ήχους της Λειτουργίας του Μπαχ σε Β Minor.
Κι όμως το πιο οικουμενικό έργο του Πίντερ έχει τις ρίζες του σε απόλυτα ρεαλιστικές και συγκεκριμένες συνθήκες ζωής στο ίδιο του το σπίτι.Το πιο ριζοσπαστικό στοιχείο του έργου είναι η δραματουργική του γλώσσα.Δεν είναι κάτι που μπορούμε να το διαχωρίσουμε από τους χαρακτήρες ή τις καταστάσεις .Ακόμη και οι πιο χαρακτηριστικοί μονόλογοι έχουν διαφορετικό ρυθμό και τόνο που αντικατοπτρίζουν τις διαδικασίες σκέψης του ομιλητή  και τη δραματουργική κατάσταση.
Ο Πίντερ δείχνει πως η γλώσσα είναι στοιχείο που συμμετέχει σαν όπλο σε μάχη. Ένα πιθανό όπλο επιβολής,μια θέση άμυνας για να εξασφαλίσει κανείς τη δική του θέση,ένας τρόπος αποφυγής της αλήθειας.
Ο Ίψεν έχει πει “το  να είσαι ποιητής σημαίνει να μπορείς να δεις”.Αυτό που βλέπει ο Πίντερ είναι ότι η γλώσσα που χρησιμοποιούμε  δεν είναι καθόλου αθώα και χωρίς απώτερες επιδιώξεις,ότι είναι μια ατελείωτη διαπραγμάτευση για κάποια πλεονεκτήματα ή πηγή συναισθηματικού καμουφλάζ.

Το έργο ηχογραφήθηκε το 1974 σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κωνσταντινίδη.
Ερμηνεύουν οι: Σταύρος  Ξενίδης, Στράτος Αλεξίου και Γιάννης Ψάλτης.

Ο Χάρολντ Πίντερ (Harold Pinter, 10 Οκτωβρίου 1930 - 24 Δεκεμβρίου 2008) ήταν Άγγλος συγγραφέας θεατρικών έργων και θεατρικός σκηνοθέτης. Έγραψε έργα για θέατρο, ραδιόφωνο, τηλεόραση και ταινίες. Το πρώιμο έργο του συνδέεται με το θέατρο του παραλόγου. Το 2005 κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας καθώς και το Βραβείο Φραντς Κάφκα.

Ο Πίντερ γεννήθηκε το 1930 στο Χάκνεϋ του Λονδίνου από Εβραίους γονείς εργατικής τάξης. Έλαβε την εκπαίδευσή του στο Hackney Downs Grammar School και για σύντομο χρονικό διάστημα, στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης (RADA). Σε νεαρή ηλικία δημοσίευσε ποίηση. Ξεκίνησε να δουλεύει στο θέατρο ως ηθοποιός, με το ψευδώνυμο Ντέιβιντ Μπάρον. Το πρώτο θεατρικό του έργο, Το Δωμάτιο, πρωτοπαρουσιάστηκε από φοιτητές του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ το 1957.Το δεύτερο έργο του , Πάρτι Γενεθλίων (1958), γνώρισε αρχικά παταγώδη αποτυχία, παρ όλη την θετική κριτική που απέσπασε από τον διακεκριμένο θεατρικό κριτικό των Sunday Times Χάρολντ Χόμπσον. Μετά ωστόσο από την επιτυχία του Επιστάτη το 1960, το οποίο τον καθιέρωσε, το Πάρτι Γενεθλίων ξαναπαίχτηκε και κέρδισε καλή υποδοχή.Τα έργα αυτά, καθώς και άλλες πρώιμες δουλειές όπως το The Homecoming (1964), έχουν λάβει τον τίτλο από μερικούς ως κωμωδία της απειλής. Συχνά εκκινούν από μία φαινομενικά αθώα κατάσταση, και την αποκαλύπτουν ως απειλητική και παράλογη εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο δρουν οι χαρακτήρες, τρόπο ο οποίος μπορεί να φαίνεται ανεξήγητος  και στο κοινό,αλλά και μερικές φορές και στους άλλους χαρακτήρες. Το έργο του Πίντερ έχει σημαδευτεί από την επιρροή που του άσκησε από τα πρώτα έργα ο Σάμιουελ Μπέκετ, αφού οι δύο άντρες συνδέθηκαν με μακροχρόνια φιλία.Ο Πίντερ άρχισε να σκηνοθετεί πιο συχνά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, και το 1973 έγινε συνεργάτης σκηνοθέτης στο Εθνικό Θέατρο. Τα μεταγενέστερα έργα του τείνουν να είναι βραχύτερα, συχνά με την εμφάνιση αλληγοριών καταπίεσης. Αρκετές φορές έχει εμφανιστεί ο ίδιος στο θεατρικό σανίδι, με τελευταία το 2001 σε δικό του έργο.Το 2005 ανακοίνωσε πως αποσύρεται από τη συγγραφή θεατρικών έργων για να αφοσιωθεί στην πολιτική εκστρατεία.Ήταν γνωστός  για τον πολιτικό του ακτιβισμό και την αντίθεσή του στην αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν και τον πόλεμο στο Ιράκ. Πέθανε από καρκίνο στο συκώτι.

Το έργο προέρχεται από το αρχειο του  ραδιοθεατρόφιλου Θεοδώρου Π.,τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά για αυτήν την προσφορά.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΠΟΝΤΙΚΙΑ ΤΟΥ ΤΖΩΝ ΣΤΑΙΝΜΠΕΚ

Το "Άνθρωποι και ποντίκια" γράφτηκε το 1937 (μετά την μεγάλη οικονομική κρίση του 1929) σε μορφή νουβέλας, και αργότερα διασκευάστηκε -από τον ίδιο τον Στάινμπεκ- για το θέατρο και τον κινηματογράφο. 

Τη διασκευή αυτής της νουβέλας για το θέατρο, την είχε πρωτοπαρουσιάσει στην Ελλάδα ο Κάρολος Κουν στο Εθνικό Θέατρο το 1951. 

Το 1971 ανέβηκε σε σκηνοθεσία του Γιώργου Θεοδοσιάδη και μετάφραση της Αλίκης Αλεξανδράκη, από τον "Θίασο 70" στο Θέατρο Κάβα. Στη διανομή συμμετείχαν οι Γιάννης Κατράνης (Τζορτζ), Πάνος Πανόπουλος (Λένι), Μίρκα Παπακωνσταντίνου (γυναίκα του Κέρλυ), Χρήστος Ζορμπάς (Σλήμ), Ντίνος Δουλγεράκης (Κρουκς) κ.ά.

Υπόθεση: Η τραγική εξέλιξη, μιας παράξενης και περίπλοκης σχέσης, ανάμεσα σε δύο μετανάστες εργάτες, που διασχίζουν τον Αμερικανικό Νότο αναζητώντας εποχική δουλειά. Πρόσωπα χωρίς ιδιότητες, χωρίς παρελθόν. Μια ανορθόδοξη φιλία. Ο Λένι διαθέτει ευρωστία και μυαλό μικρού παιδιού. Ο Τζορτζ τον προστατεύει. Ο Λένι δίνει όνομα στην ουτοπία. Ο Τζορτζ αντλεί απ' αυτόν θέληση και πίστη. Ο Λένι αψηφά την πραγματικότητα. Ο Τζορτζ προσπαθεί να ελιχθεί. Ο Λένι ξεπερνά τα όρια.... Ο Στάινμπεκ εισάγει τον αντιήρωά του σ' ένα πεδίο ανελέητου ανταγωνισμού, όπου η μοναξιά των απόμαχων, η λαγνεία, το κέρδος, η καταπίεση, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και οι ανεξέλεγκτες ορμές καθορίζουν τις ανθρώπινες αντιδράσεις μέσα στο γενικό πλαίσιο, γενεσιουργό των αιτίων, των οικονομικών μηχανισμών, που παράγουν εκμετάλλευση και αλλοτρίωση. Και ο καταλύτης, όπως ο Μίσκιν στον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι, αναστατώνει το παν, το απορυθμίζει.

Ακουγονται οι ηθοποιοι: Γιαννης Κατρανης, Πανος Πανοπουλος, Γιωργος Μοσχιδης, Σοφοκλης Πεππας, Κωστας Κοντογιαννης, Μιρκα Παπακωνσταντινου, Χρηστος Ζορμπας, Παναγιωτης Ζαγανιαρης, Αποστολης Φρυδας, Ντινος Δουλγερακης.
Η ηχογραφηση πραγματοποιηθηκε το 1988, σε σκηνοθεσια Γιωργου Θεοδοσιαδη.

Ο Τζων Στάινμπεκ (1902-1968) υπήρξε από τους δημοφιλέστερους αμερικανούς συγγραφείς το πρώτο μισό του 20ού αιώνα και ο αντιπροσωπευτικότερος εκπρόσωπος της κοινωνικής πεζογραφίας στη χώρα του.
Τιμήθηκε το 1939 με το βραβείο Πούλιτζερ (για το έργο του "Τα σταφύλια της οργής") και το 1962 η Σουηδική Ακαδημία του απένειμε το Βραβείο Nobel.

Το εργο προερχεται από το αρχειο του φιλου του blog Γιαννη Χ.απο την Θεσσαλονικη,τον οποιο και ευχαριστουμε θερμα

ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

"Θεραπεία Γέλωτος" στο "Μεσοπρόθεσμο Μέλλον" μας...

«Η μακαρίτισσα μητέρα της κυρίας» του Ζώρζ Φεϋντώ
από τη Θεατρική Ομάδα θεατρΙΛΙΟΝ

Μετάφραση- Διασκευή- Σκηνοθεσία: Μπαντούνας Σταμάτης

Σάββατο 9 & Κυριακή 10 Ιουλίου 2011, 9 μ.μ.
Θέατρο Πάρκου "Αντώνης Τρίτσης", Ίλιον
Είσοδος Ελεύθερη

Υπό την αιγίδα του Δήμου Ιλίου

Και φέτος ετολμήσαμε το απονενοημένο
μα πώς στην κόμη να σταθεί στεφάνι μαραμένο;

Χωρίς καμιά περίσκεψη και με αιδώ καμία
εγχώριους δραματουργούς με φήμη θεσπεσία,
εμείς εγκαταλείψαμε, τους βάλαμε στην άκρη
και έναν Γάλλο κωμωδό- μοναδικό τεχνίτη-
της φάρσας και της σάτιρας, διαλέξαμε να γίνει
ο εκφραστής της θέσης μας, για τα χρηστά μας ήθη…

Λίγα λόγια για το έργο...

Το έργο ξεκινάει με την κωμωδία της κρεβατομουρμούρας, για την βραδινή έξοδο του συζύγου… Μια «φαρσική χιονοστιβάδα» αρχίζει, και προκαλεί αβίαστα το γέλιο… Η καταιγίδα περνά- ή έτσι νομίζουμε- αλλά ένα κουδούνι έρχεται να φέρει τα πάνω κάτω… Ο αγγελιοφόρος μεταφέρει μια τρομερή είδηση: η μητέρα της κυρίας είναι νεκρή...
Ο Φεϋντώ μας δίνει ένα δείγμα της εξαιρετικής του μαστοριάς, να πακετάρει με χρυσόχαρτο σκέτο αέρα. Μια γιορτινή σχέση σκηνής και πλατείας που συντηρεί στο βάθος της τα δεδομένα της παμπάλαιης λαϊκής κωμωδίας...


Λίγα λόγια για τον Georges Feydeau…

Ο Georges Feydeau γεννήθηκε στο Παρίσι, στις 8 Δεκεμβρίου 1862 και ήταν γιος του γνωστού συγγραφέα Ernest Feydeau. Στην ηλικία των 7 ετών έγραψε το πρώτο του θεατρικό έργο.

Γύρω στα 1881 ο Φεϋντώ αρχίζει να συναναστρέφεται ανθρώπους παθιασμένους με το θέατρο, γνωρίζεται με τον Αλέξανδρο Δουμά και τον διάσημο πορτρετίστα Κάρολο Ντυράν. Στις 17 Δεκεμβρίου του 1886 πρωτοπαρουσιάζεται το περίφημο θεατρικό του «Ράφτης Κυριών», στο Theatre de la Renaissance, με την κριτική και το κοινό να το υποδέχονται με πολύ μεγάλο ενθουσιασμό.

Το ίδιο συμβαίνει και το 1899, όταν παίζεται η «Κυρία του Μαξίμ». Η υγεία του αρχίζει να κλονίζεται και για να μπορέσει να ζήσει αξιοπρεπώς πουλάει ένα μεγάλο μέρος της πολύτιμης συλλογής του από πίνακες διάσημων ζωγράφων. Το 1919 τα παιδιά του αποφασίζουν να τον κλείσουν σε νευρολογική κλινική. Πεθαίνει στις 5 Ιουνίου του 1921 και ενταφιάζεται στο νεκροταφείο της Μονμάρτης.

Λίγα λόγια για μας...

"Είμαστε ερασιτέχνες, που αγαπούμε εν πρώτοις το θέατρο, αλλά και κάθε άλλη μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης.

Προερχόμαστε από μια μαθητική θεατρική ομάδα -του 1Oου Γυμνασίου Ιλίου- που μεταλλάχθηκε σε Ερασιτεχνική Θεατρική Ομάδα θεατρΙΛΙΟΝ, όταν πια οι μαθητές, που αποτέλεσαν τον πρώτο πυρήνα της, άφησαν τα μαθητικά θρανία κι άρχισαν να παίζουν άλλους δυσκολότερους ρόλους στη σκηνή της ζωής…

Στο ερώτημα τι κέρδος αποκομίζουμε εμείς τόσα χρόνια ασχολούμενοι ερασιτεχνικά με το θέατρο, δίνουμε αυτήν την ειλικρινή απάντηση:

Έλα μου ντε...Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Και μάλιστα του ερασιτέχνη, που πάει κόντρα σ’ ό, τι δίνουν αξία οι καιροί…

Η μικρή μας ιστορία…

2007 – 2008 “Ο θάνατος του Περικλέους” του Δ. Κορομηλά (Φθινόπωρο- Χειμώνας)
Η παράσταση πήρε μέρος στο 23ο Πανελλήνιο – Γ΄ Διεθνές Συμπόσιο Ποίησης και Πεζογραφίας και βραβεύτηκε από την UNESCO Πειραιώς και Νήσων.

2008 “Εταιρικοί Διάλογοι” του Λουκιανού (Καλοκαίρι- Φθινόπωρο)

2009 “Η Κανέλα και το Δυοσμαράκι” της Α. Κοντραφούρη (Άνοιξη)
Θέατρο 4ου Δημοτικού Διαμερίσματος στα πλαίσια εκδηλώσεων του Δήμου Αθηναίων.

2009 “Η Τελετή” του Παύλου Μάτεσι (Καλοκαίρι)


2010 “Μαύρη Κωμωδία” του Peter Shaffer ((Καλοκαίρι)

Η θεατρική ομάδα θεατρΙΛΙΟΝ παρουσίασε, επίσης, το 2008 εκδήλωση με θέμα «Το θέατρο την περίοδο του πολέμου και της κατοχής» στα πλαίσια των εκδηλώσεων του Δήμου Ιλίου για την 28η Οκτωβρίου. Τον Μάρτιο του 2009 συμμετείχε στην εκδήλωση που διοργάνωσε το Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη» , «Μια ομάδα, μια σκηνή» Αφιέρωμα στην παγκόσμια ημέρα θεάτρου, παρουσιάζοντας την «Έκτη ημέρα – Με αφορμή τον Τσέχωφ» από το έργο « Η παράσταση ….. αναβάλλεται». Τέλος, το Δεκέμβριο του 2010, κρίθηκε δεύτερη επιλαχούσα ομάδα, ανάμεσα σε ερασιτεχνικές ομάδες όλης της χώρας, στο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Σάτιρας Ερασιτεχνικών Θιάσων «Μώμος ο Πατρεύς» με το απόσπασμα «Το μήλο! » από το έργο «Ποιά Έλένη» των Μ. Ρέπα - Θ. Παπαθανασίου.



Πρόσβαση στο Πάρκο

Από Αττική οδό:
Κόμβος 7 "Λεωφ. Δημοκρατίας", στάθμευση στην είσοδο Γ του Πάρκου

Από Εθνική οδό:
Kόμβος για Αγ.Αναργύρους, Ίλιον ("Τρεις Γέφυρες) στάθμευση στην είσοδο Γ του Πάρκου

Με λεωφορείο:
Από Αθήνα προς Πάρκο: Είσοδος Γ (στάση 1η Πολυκατοικιών)
Α10 (Πλ.Βάθη - Αχαρναί)
B10 (Πλ.Βάθη - Αχαρναί)
714 (Πλ.Βάθη - Πάρνηθα)
735 (Σταθμός Πατήσια - Ζεφύρι - Αχαρναί)

Τέλος, οι περιοχές που εξυπηρετούνται από τον προαστιακό σιδηρόδρομο θα επιλέξουν τη στάση Αγ. Αναργύρων και από εκεί τα λεωφορεία Α10, Β10, 714, 735 (με την προαναφερόμενη στάση).