 |
| Ο ΕΠΙΣΤΑΤΗΣ με τον Δημήτρη Καταλειφό στο ΑΠΛΟ ΘΈΑΤΡΟ |
“Ο Επιστάτης” αποτελεί την πρώτη μεγάλη εμπορική επιτυχία του σημαντικότερου μεταπολεμικά συγγραφέα του αγγλικού θεάτρου, Χάρολντ Πίντερ. Παίχτηκε για πρώτη φορά στο Arts Theater του Λονδίνου στις 27 Απριλίου 1960 και μεταφέρθηκε στο Duchess ένα μήνα αργότερα,όπου έκανε συνολικά 444 παραστάσεις.
Στην συνέχεια το έργο ανέβηκε σε όλες σχεδόν τις μεταπολεμικές θεατρικές πρωτεύουσες του κόσμου,αναβιώνει συχνά στο Λονδίνο,έχει κινηματογραφηθεί,παρουσιαστεί τηλεοπτικά και υποβληθεί σε κάθε πιθανή ερμηνεία.Έχει αποδοθεί από μαύρους ηθοποιούς στο Εθνικό Θέατρο της Βρετανίας και από γυναικείο θίασο στο Sherman Theater στο Κάρντιφ.Μάλιστα στο Εθνικό Θέατρο της Κράιοβα στη Ρουμανία σαν ένα έργο θρησκευτικού συμβολισμού με έναν Άστον/Χριστό να πλένει στην αρχή τα πόδια του Ντέιβις υπό τους ήχους της Λειτουργίας του Μπαχ σε Β Minor.
Κι όμως το πιο οικουμενικό έργο του Πίντερ έχει τις ρίζες του σε απόλυτα ρεαλιστικές και συγκεκριμένες συνθήκες ζωής στο ίδιο του το σπίτι.Το πιο ριζοσπαστικό στοιχείο του έργου είναι η δραματουργική του γλώσσα.Δεν είναι κάτι που μπορούμε να το διαχωρίσουμε από τους χαρακτήρες ή τις καταστάσεις .Ακόμη και οι πιο χαρακτηριστικοί μονόλογοι έχουν διαφορετικό ρυθμό και τόνο που αντικατοπτρίζουν τις διαδικασίες σκέψης του ομιλητή και τη δραματουργική κατάσταση.
Ο Πίντερ δείχνει πως η γλώσσα είναι στοιχείο που συμμετέχει σαν όπλο σε μάχη. Ένα πιθανό όπλο επιβολής,μια θέση άμυνας για να εξασφαλίσει κανείς τη δική του θέση,ένας τρόπος αποφυγής της αλήθειας.
Ο Ίψεν έχει πει “το να είσαι ποιητής σημαίνει να μπορείς να δεις”.Αυτό που βλέπει ο Πίντερ είναι ότι η γλώσσα που χρησιμοποιούμε δεν είναι καθόλου αθώα και χωρίς απώτερες επιδιώξεις,ότι είναι μια ατελείωτη διαπραγμάτευση για κάποια πλεονεκτήματα ή πηγή συναισθηματικού καμουφλάζ.
Στην συνέχεια το έργο ανέβηκε σε όλες σχεδόν τις μεταπολεμικές θεατρικές πρωτεύουσες του κόσμου,αναβιώνει συχνά στο Λονδίνο,έχει κινηματογραφηθεί,παρουσιαστεί τηλεοπτικά και υποβληθεί σε κάθε πιθανή ερμηνεία.Έχει αποδοθεί από μαύρους ηθοποιούς στο Εθνικό Θέατρο της Βρετανίας και από γυναικείο θίασο στο Sherman Theater στο Κάρντιφ.Μάλιστα στο Εθνικό Θέατρο της Κράιοβα στη Ρουμανία σαν ένα έργο θρησκευτικού συμβολισμού με έναν Άστον/Χριστό να πλένει στην αρχή τα πόδια του Ντέιβις υπό τους ήχους της Λειτουργίας του Μπαχ σε Β Minor.
Κι όμως το πιο οικουμενικό έργο του Πίντερ έχει τις ρίζες του σε απόλυτα ρεαλιστικές και συγκεκριμένες συνθήκες ζωής στο ίδιο του το σπίτι.Το πιο ριζοσπαστικό στοιχείο του έργου είναι η δραματουργική του γλώσσα.Δεν είναι κάτι που μπορούμε να το διαχωρίσουμε από τους χαρακτήρες ή τις καταστάσεις .Ακόμη και οι πιο χαρακτηριστικοί μονόλογοι έχουν διαφορετικό ρυθμό και τόνο που αντικατοπτρίζουν τις διαδικασίες σκέψης του ομιλητή και τη δραματουργική κατάσταση.
Ο Πίντερ δείχνει πως η γλώσσα είναι στοιχείο που συμμετέχει σαν όπλο σε μάχη. Ένα πιθανό όπλο επιβολής,μια θέση άμυνας για να εξασφαλίσει κανείς τη δική του θέση,ένας τρόπος αποφυγής της αλήθειας.
Ο Ίψεν έχει πει “το να είσαι ποιητής σημαίνει να μπορείς να δεις”.Αυτό που βλέπει ο Πίντερ είναι ότι η γλώσσα που χρησιμοποιούμε δεν είναι καθόλου αθώα και χωρίς απώτερες επιδιώξεις,ότι είναι μια ατελείωτη διαπραγμάτευση για κάποια πλεονεκτήματα ή πηγή συναισθηματικού καμουφλάζ.
Το έργο ηχογραφήθηκε το 1974 σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κωνσταντινίδη.
Ερμηνεύουν οι: Σταύρος Ξενίδης, Στράτος Αλεξίου και Γιάννης Ψάλτης.
Ερμηνεύουν οι: Σταύρος Ξενίδης, Στράτος Αλεξίου και Γιάννης Ψάλτης.
Ο Χάρολντ Πίντερ (Harold Pinter, 10 Οκτωβρίου 1930 - 24 Δεκεμβρίου 2008) ήταν Άγγλος συγγραφέας θεατρικών έργων και θεατρικός σκηνοθέτης. Έγραψε έργα για θέατρο, ραδιόφωνο, τηλεόραση και ταινίες. Το πρώιμο έργο του συνδέεται με το θέατρο του παραλόγου. Το 2005 κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας καθώς και το Βραβείο Φραντς Κάφκα.
Ο Πίντερ γεννήθηκε το 1930 στο Χάκνεϋ του Λονδίνου από Εβραίους γονείς εργατικής τάξης. Έλαβε την εκπαίδευσή του στο Hackney Downs Grammar School και για σύντομο χρονικό διάστημα, στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης (RADA). Σε νεαρή ηλικία δημοσίευσε ποίηση. Ξεκίνησε να δουλεύει στο θέατρο ως ηθοποιός, με το ψευδώνυμο Ντέιβιντ Μπάρον. Το πρώτο θεατρικό του έργο, Το Δωμάτιο, πρωτοπαρουσιάστηκε από φοιτητές του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ το 1957.Το δεύτερο έργο του , Πάρτι Γενεθλίων (1958), γνώρισε αρχικά παταγώδη αποτυχία, παρ όλη την θετική κριτική που απέσπασε από τον διακεκριμένο θεατρικό κριτικό των Sunday Times Χάρολντ Χόμπσον. Μετά ωστόσο από την επιτυχία του Επιστάτη το 1960, το οποίο τον καθιέρωσε, το Πάρτι Γενεθλίων ξαναπαίχτηκε και κέρδισε καλή υποδοχή.Τα έργα αυτά, καθώς και άλλες πρώιμες δουλειές όπως το The Homecoming (1964), έχουν λάβει τον τίτλο από μερικούς ως κωμωδία της απειλής. Συχνά εκκινούν από μία φαινομενικά αθώα κατάσταση, και την αποκαλύπτουν ως απειλητική και παράλογη εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο δρουν οι χαρακτήρες, τρόπο ο οποίος μπορεί να φαίνεται ανεξήγητος και στο κοινό,αλλά και μερικές φορές και στους άλλους χαρακτήρες. Το έργο του Πίντερ έχει σημαδευτεί από την επιρροή που του άσκησε από τα πρώτα έργα ο Σάμιουελ Μπέκετ, αφού οι δύο άντρες συνδέθηκαν με μακροχρόνια φιλία.Ο Πίντερ άρχισε να σκηνοθετεί πιο συχνά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, και το 1973 έγινε συνεργάτης σκηνοθέτης στο Εθνικό Θέατρο. Τα μεταγενέστερα έργα του τείνουν να είναι βραχύτερα, συχνά με την εμφάνιση αλληγοριών καταπίεσης. Αρκετές φορές έχει εμφανιστεί ο ίδιος στο θεατρικό σανίδι, με τελευταία το 2001 σε δικό του έργο.Το 2005 ανακοίνωσε πως αποσύρεται από τη συγγραφή θεατρικών έργων για να αφοσιωθεί στην πολιτική εκστρατεία.Ήταν γνωστός για τον πολιτικό του ακτιβισμό και την αντίθεσή του στην αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν και τον πόλεμο στο Ιράκ. Πέθανε από καρκίνο στο συκώτι.
Το έργο προέρχεται από το αρχειο του ραδιοθεατρόφιλου Θεοδώρου Π.,τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά για αυτήν την προσφορά.
EXAIRETO BLOG !
ΑπάντησηΔιαγραφή