Η κυρία με τα άσπρα γάντια, του Άγγελου Τερζάκη

 
Κατά πληροφορίες από την Θεσσαλονίκη, δόθηκε χθες το βράδυ εκεί με επιτυχία από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος η πρεμιέρα του έργου του Άγγελου Τερζάκη «Η κυρία με τα άσπρα γάντια» κατά σκηνοθεσίαν Σωκράτη Καραντινού. [...]. Ο συγγραφεύς της «Κυρίας με τα άσπρα γάντια» Άγγελος Τερζάκης, προς τιμήν του οποίου παρετέθη χθες, μετά την παράστασι, γεύμα, αναχωρεί σήμερα από την Θεσσαλονίκη επιστρέφων στην Αθήνα. 19 Ιανουαρίου 1962. 

Άγγελος Τερζάκης

Έφη Ροδίτη

Μια γυναίκα μεγαλωμένη με τις αντιλήψεις της αστικής ηθικής, παντρεμένη χωρίς αγάπη μ' έναν πλούσιο επιχειρηματία, έρχεται ξαφνικά σ' επαφή με τον κόσμο της νέας γενιάς: η δεκαεφτάχρονη κόρη της Αλίκη έλειψε μια ολόκληρη νύχτα απ' το σπίτι της, για να βρεθεί με τον Αλέξη, έναν οργισμένο, νέο καλλιτέχνη. Η συμπεριφορά της αναστατώνει τη μάνα, η οποία συναντά το νέο με σκοπό να τον πείσει να διακόψει κάθε σχέση μαζί της. Κατά βάθος όμως, γυρεύει να γνωρίσει αυτό που στερήθηκε σ' όλη της τη ζωή και που με τόση ευκολία απέκτησε η κόρη της. Το βίωμα της Αλίκης θα ζωντανέψει ξαφνικά μέσα της την γυναίκα και θα της αποκαλύψει το πραγματικό κενό της ζωής της. Η Ειρήνη χάνει τα άσπρα της γάντια για να βρει τον εαυτό της, κλεισμένη όμως πάντα στη μοναξιά που βαραίνει την οικογενειακή της συμβίωση και την κοινωνική της ζωή. (Από το αρχείο του ΚΘΒΕ)

Άκουσα το έργο με μεγάλη προσοχή. Ήταν καθηλωτικό. Οι ερμηνείες εξαιρετικές. Απολαυστικά διαφορετικός ο Κωνσταντόπουλος. Πολύ άψυχος και ακατάλληλος ο Παρτσαλάκης. Η Ροδίτη καταφέρνει να κερδίσει τη συμπάθεια του ακροατή.
Όσο για το θέμα: δεν είμαι κατάλληλος να το κρίνω. Κουράστηκα να γίνομαι κακός. (Ούτε κριτικός θεάτρου τέτοια κακία). Γιατί πέφτω συνέχεια σε έργα με γυναίκες πλούσιες, παντρεμένες, με παιδιά, κοινωνική θέση, που όμως θα ήθελαν να είναι κάτι άλλο; Που δεν πρόλαβαν να κάνουν κάτι;
Και ποιος φταίει όταν έχουμε ποθημένα; Γιατί να μην έχουμε αναμνήσεις ή έστω τύψεις;

Ακούγονται οι ηθοποιοί: Πέγκυ Σταθακοπούλου, Λουίζα Ποδηματά, Σπύρος Κωνσταντόπουλος, Γιώργος Παρτσαλάκης, Έφη Ροδίτη, Ελένη Κουλουριώτη, Θόδωρος Βογιατζής, Χλόη Λιάσκου.

Ο ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΣ, του Μολιερου

Φωτο:  Εθνικό Θέατρο - 1971 Βέρα Ζαβιτσιάνου -Σελιμένη,  Άρης Μαλλιαγρός - Ακάστης

       

         Τον Ιούνιο του 1666 ο Μολιέρος εξέδωσε την κωμωδία Ο Μισάνθρωπος (Le Misanthrope), μία σάτιρα σχετικά με την υποκριτική ευγένεια και την ανέντιμη κολακεία στην βασιλική αυλή αλλά και στα σαλόνια του Παρισιού.

Η ασυνήθιστα έντονα αυτοβιογραφικά αποτυπωμένη φιγούρα του Αλσεστ, του πρωταγωνιστή του Μισάνθρωπου, αντικατοπτρίζει την απέχθεια του Μολιέρου και την μη θέληση του να ενταχθεί στη ζωή της βασιλικής αυλής, όπου κυριαρχούσε το ψεύδος, η υποκρισία, οι ίντριγκες και η κολακεία.

        Ο Μολιέρος με τον Μισάνθρωπο δεν σκιαγραφεί μόνο μια κοινωνία κι ενα σύστημα ασκώντας κριτική,αλλα κι εναν ανθρώπινο χαρακτήρα διαχρονικό  που αντιτάσσεται στη διάβρωση, τη χυδαιότητα, την υποκρισία, τα ύποπτα συμφέροντα και τον αμοραλισμό. Ασυμβίβαστος επιτίθεται προς όλους και προς όλα εως τη στιγμή που αναγκάζεται να αποχωρήσει απο την κοινωνία αυτή για να μπορέσει "να ζήσει ως τίμιος άνθρωπος".

Στον Μισάνθρωπο ο κωμωδοποιός σοβαρεύεται,ο δημιουργός του Σγαναρέλου φοραει την μασκα του τραγικού ήρωα που πορεύεται στον δρόμο της απόλυτης μοναξιάς και της απόλυτης ελευθερίας.

Ο αυτοβιογραφικός Μισάνθρωπος-Μολιέρος αποτελεί ενα σύμβολο τέλειας μοναξιάς μέσα σε μια πινακοθήκη προσώπων όπως ο Άμλετ και ο Φάουστ  ή στο νεώτερο θέατρο ο Στόκμαν στον Εχθρό του λαού.

Το έργο ηχογραφήθηκε το 1977 σε μετάφραση Κώστα Βάρναλη και σκηνοθεσία Γιώργου Μεσσάλα.

Ερμήνευουν οι ηθοποιοί :
Χρηστος Παρλας,Αλεξανδρος Αντωνοπουλος,Δημητρης Τσουτσης, Μιραντα Ζαφειροπουλου, Ρανια Οικονομιδου,Ελενη Χαλκουση,Κωστας Γαλανακης,Μπαμπης Γιωτοπουλος, Δαμιανος Μαντζαβινος, Δημητρης Αλεξιου και Γιαννης Μαυρογενης.

Καλή Ακρόαση!

Ο Ζαν-Μπατίστ Ποκλέν, γιος του Ζαν Ποκλέν και της Μαρί Κρεσσέ, γεννιέται το 1622. Σπουδάζει νομικά στην Ορλεάνη, ενώ το 1643 έχοντας ήδη συνδεθεί με την ηθοποιό Μαντλέν Μπεζάρ, συγκροτεί μαζί της τον θίασο «L’Illustre Theatre».

Με το ψευδώνυμο Μολιέρος, διευθύνει τον θίασο, ο οποίος εγκαθίσταται στο Παρίσι. Ο θίασος περιοδεύει για δεκατρία χρόνια, ως το 1645. Το 1655 έχουμε την παράσταση της πρώτης σωζόμενης κωμωδίας του Μολιέρου Ο ασυλλόγιστος στη Λυών, με τον Μολιέρο στο ρόλο του Μασκαρίλλου. Το 1656 παρουσιάζεται το Ερωτικό πείσμα. Το 1658 ο θίασος μετονομάζεται σε «Θίασο του Κυρίου». Η επιτυχία της φάρσας Ο ερωτευμένος γιατρός είναι τέτοια ώστε του παραχωρείται το θέατρο του Πετί Μπουρμπόν. Επόμενη επιτυχία του θιάσου είναι Οι ψευτοσπουδαίες, το 1659. Το 1660 παρουσιάζεται ο Σγαναρέλος ή Ο κατά φαντασίαν κερατάς. Ακολουθεί με μεγάλη επιτυχία το έργο Σχολείο γυναικών, ενώ στη λογοτεχνική διαμάχη που ξεσπά γύρω από το έργο, ο Μολιέρος απαντά με την Κριτική του Σχολείου γυναικών και με τον Αυτοσχεδιασμό των Βερσαλλιών. Το 1664 δίνεται η πρεμιέρα της κωμωδίας Γάμος με το στανιό ενώ στις 12 Μαΐου παρουσιάζονται οι τρεις πρώτες πράξεις του Ταρτούφου. Ο βασιλιάς απαγορεύει αμέσως το ανέβασμα του Ταρτούφου στο Παρίσι. Το 1665 δίνεται η πρεμιέρα του Δον Ζουάν που, παρά την επιτυχία του, κατεβαίνει μετά από 20 παραστάσεις.

Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ δίνει στον θίασο του Μολιέρου τον τίτλο του «Θιάσου του Βασιλιά» και 6000 λίβρες χορηγία. Ακολουθούν τα έργα Γιατρός με το στανιό και Μισάνθρωπος. Το 1667 ακολουθεί η δεύτερη εκδοχή του Ταρτούφου, παρουσιάζεται στις 5 Αυγούστου και απαγορεύεται την επομένη. Το 1668 ανεβαίνουν ο Ζωρζ Νταντέν και Ο φιλάργυρος. Το 1669 ο Μολιέρος επιστρέφει στον Ταρτούφο για μια τρίτη διασκευή, το έργο παίρνει έγκριση και γνωρίζει θριαμβευτική επιτυχία. Το 1670 ανεβαίνει Ο αρχοντοχωριάτης. Σειρά έχουν Οι κατεργαριές του Σκαπίνου το 1671 καθώς και Οι σοφολογιότατες το 1672. Στις 10 Φεβρουαρίου δίνεται η πρεμιέρα του έργου Ο κατά φαντασίαν ασθενής, με τον Μολιέρο στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Αργκάν. Κατά τη διάρκεια της τέταρτης παράστασης ο Μολιέρος νιώθει μεγάλη αδιαθεσία, μεταφέρεται στο σπίτι του και εκεί αφήνει την τελευταία του πνοή.

Ο Μολιέρος είναι ο μόνος εκπρόσωπος του γαλλικού κλασικισμού που επιβίωσε πανηγυρικά ως κτήμα του παγκόσμιου θεάτρου. Επηρεασμένος από τον Πλαύτο, τον Τερέντιο αλλά και την Κομμέντια ντελ Άρτε, αναπτύσσει προσωπικό ύφος, επιμένοντας στους χαρακτήρες των έργων του και όχι στην κατάσταση.

Εμείς κι ο χρόνος, του Τζον Πρίσλεϊ

Το σημερινό μας έργο είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα στην παγκόσμια δραματουργία και παραστασιολογία και ένα από τα πιο γνωστά του συγγραφέα John Boynton Priestley, (13/9/1894 – 14/8/1984). 

Απασχόλησε όχι τόσο θεατρικούς κριτικούς όσο διανοητές και φιλοσόφους. 

... Αποτελεί ένα μεταφυσικό πείραμα με το χρόνο. Βάζει στο μικροσκόπιο τον άνθρωπο και παρατηρεί τις αντιδράσεις του στην απώλεια, στην αποτυχία και στο θάνατο, αποδεικνύοντας πως η φύση του ανθρώπου δε διδάσκεται από τα λάθη του παρελθόντος. Η πρώτη πράξη του έργου ξετυλίγεται το 1919 στο σαλόνι των Κόνγουεϋ, όπου συγκεντρώνονται με αφορμή τα γενέθλια της μικρής κόρης της Κέυ. Στη δεύτερη πράξη μεταφερόμαστε είκοσι χρόνια αργότερα. Τίποτε δεν είναι ίδιο. Οι εξελίξεις στη ζωή της οικογένειας… δραματικές. Μένεις άφωνος και σοκαρισμένος. Στη τρίτη πράξη γυρνάμε πίσω στο 1919. Ήταν όλα ένα κακό όνειρο ή μήπως μια πραγματική ματιά στο μέλλον; Συνειδητοποιούμε πως ο σπόρος της καταστροφής υπήρχε ήδη. Ο Πρίστλεϋ βασίζεται στη φιλοσοφική άποψη του Πλάτωνα πως η ζωή μας δεν αποτελείται από ευτυχισμένες ή δυστυχισμένες στιγμές, αλλά από το αδιάσπαστο σύνολό τους μέσα στο πέρασμα του χρόνου που βρίσκει το νόημά του στο τέλος της ζωής μας. Από την ιστοσελίδα culturenow  και την παρουσίαση του έργου από την Εταιρεία Θεάτρου Κλεψύδρα τον περασμένο χειμώνα.

Θα βρείτε, αγαπητοί ακροατές, εκατοντάδες σελίδες και άλλες τόσες αναλύσεις για το έργο αυτό στο διαδίκτυο. Η έννοια του χρόνου είναι θεμελιώδης και απασχόλησε και τον υπογράφοντα σε ένα κύκλο σπουδών, έννοια βασική και δυσπρόσιτη. Όσα πάντως μάθαμε από τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τον Άγιο Αυγουστίνο δεν μας τα είπε ο Πρίσλεϊ. Αντιθέτως με κούρασε με τη χαλαρότητα της μεσοπολεμικής Αγγλίας, με τα χασκόγελα των κοριτσιών στα ανούσια πάρτι. Ήταν συγκλονιστική η στιγμή της συνειδητοποίησης της οικονομικής κατάστασης της οικογένειας αλλά πέραν αυτού; Μου έμεινε ένα μεγάλο κενό, μια αγωνία, κάτι ανικανοποίητο. Και φόβος. Υπονόμευσε την ψυχική μου ισορροπία ο κ. Πρίσλεϊ, κατάφερε να με ξεγελάσει με τις επιφανειακές του παρόλες και μου άφησε εντέλει την πίκρα και τον φόβο για το χρόνο που περνά. 

Θα πάμε μια βόλτα, θα παίξουμε λίγο με τα παιδιά μας, θα δουλέψουμε ξανά λίγο με κέφι και θα τα ξεχάσουμε όλα αυτά τα πικρά. 

Παίχτηκε από το Θέατρο Τέχνης το 1946 με την Έλλη Λαμπέτη και γυρίστηκε για το Θέατρο της Δευτέρας με τους Γωγώ Ατζολετάκη, Κική Γρηγορίου, Ματίνα Καρρά, Γιάννη Κάσδαγλη, Γιάννη Κατράνη, Κώστα Κοντογιάννη,Κατερίνα Μαραγκού, Μαρία Σκούντζου, Μαρία Τενίδη, Τάσο Χαλκιά

 

Στη δική μας εκδοχή παίζουν: η υπέροχη Μάρθα Βούρτση (που κλαίει συγκλονιστικά μόνο όταν θυμάται το αδικοχαμένο της παιδί), η Ζωή Ρηγοπούλου, η Πέγκυ Σταθακοπούλου, ο Αποστόλης Φρυδάς,  η Άννυ Πασπάτη, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, η Ράνια Οικονομίδου, ο Σοφοκλής Πέππας, ο Κώστας Κοντογιάννης και ο Θάνος Καληώρας. 

Η μετάφραση του έργου είναι του Λυκούργου Καλλέργη. 

Καλή Ακρόαση! 




Το έργο είναι από το πολύτιμο αρχείο του κ. Μέλλιου Ν.  

ΑΝΝΑ ΚΡΙΣΤΥ του Ευγένιου Ο'Νηλ

Anna Christie

Θεόδωρος Αρώνης Κρις Κριστόφερσον Μαίρη Αρώνη Άννα Θάνος Κωτσόπουλος Ματ Μπερκ

  Το 1932 ανέβηκε στο εθνικό θέατρο, σκηνοθεσία Φώτη Πολίτη και μετάφραση Κατίνας Παξινού, στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εμφανίστηκαν η Κατίνα Παξινού, ο Αιμίλιος Βεάκης και ο Αλέξης Μινωτής.

Το απαγορευμένο τετράδιο, της Alba De Cespedes

Την Alba De Cespedes (11/3/1911 - 14/11/1997) θα σας συστήσουμε απόψε αγαπητοί ακροατές, την επιλεγόμενη και Simone de Beauvoir της Ιταλίας. Μια συγγραφέα όχι τόσο φεμινίστρια, αλλά πολύ θηλυκιά.

Θα βρείτε πολλά για την όμορφη ζωή αυτής της σπουδαίας γυναίκας, μια ζωή πλούσια σε εμπειρίες και γεγονότα, ταξίδια και γνωριμίες που αξίζει να τα διαβάσετε. ΕΔΩ για όσους μιλούν Αγγλικά και ΕΔΩ για όσους μιλούν Ιταλικά.



                            

                                                         
                         
Το καλύτερο και πιο γνωστό έργο της, το Απαγορευμένο τετράδιο που θα ακούσετε απόψε είναι ένα έργο εκπληκτικό. Χωρίς εξάρσεις, σωρίς σπουδαία γεγονότα, χωρίς πομπώδεις διαλόγους παίρνει ένα σπουδαίο θέμα και μας μαθαίνει πολλά.

Κάποιους από μας θα μπορούσε και να μας προειδοποιεί, κάποιοι θα αναλογιστούν απλά, πόσο ίδια, πόσο δύσκολη, πόσο ΣΠΟΥΔΑΙΑ είναι η ζωή των παντρεμένων γυναικών.





Η Βαλέρια Κοσάτι είναι 43 ετών, σύζυγος και μητέρα. Παντρεμένη με έναν τραπεζικό και μητέρα δύο παιδιών που φοιτούν στο Πανεπιστήμιο.
Κάποια στιγμή αναλογίζεται πόσα πιάτα έχει πλύνει στην έγγαμη ζωή της. Τα μετράει πάνω από 140000.
Η ρομαντική και απελευθερωτική σχέση της με το αφεντικό της είναι μάταιη και αδιέξοδη, αποδεικνύεται πολύ σύντομα και αδύνατη.


Το έργο έπεσε στα χέρια του Δημήτρη Μυράτ σκηνοθετικά και ερμηνευτικά. Δυστυχώς.
Έχω την εντύπωση ότι αυτός ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την ίδια προσωδία, την ίδια φωνή, την ίδια έκφραση, τον ίδιο ρυθμό σε ότι και να ερμηνεύσει. Τυχαίνει να ολισθαίνουν σ αυτήν την προβλέψιμη ερμηνεία πιθανόν και ο Νίκος Τζόγιας, ο Βύρων Πάλλης, ο Πάρλας ή ο Μάκης Ρευματάς κάπου κάπου αλλά αφήνουν μια εσωτερικότητα να αναδυθεί, δεν θωρακίζονται πάντα πίσω από τον ίδιο επιτονισμό και την πομπώδη εκφορά του λόγου όπως κάνει ο Μυράτ.  Είναι απελπιστικά προβλέψιμος και συνηθισμένος. Και πολύ διεκπεραιωτικός. Έχω την εντύπωση ότι παίρνει το καπέλο του και φεύγει ασταμάτητα αφήνοντας πίσω του την όμοφη Έλενα Ναθαναήλ.
Πάντα αφήνει πίσω του, μόνη της την Έλενα Ναθαναήλ. Το ίδιο κάνει κι εδώ. Και καθοδηγεί την συμπαθή Βούλα Ζουμπουλάκη να κλαψουρίζει χαδιάρικα λες και παίζει τη γατούλα. Και ένα γιο να μιλάει άνευρα σα ρομπότ.


Μη σταθείτε στις κακίες μου. απολαύστε το κείμενο. Είστε πια τόσο ειδικοί που θα το ξαναστήσετε στο μυαλό σας όπως πρέπει.

(Και ποτέ δε φωνάζεις τη γυναίκα σου μαμά. Ας έχετε κάνει και 8 παιδιά.) 


Το έργο είναι από το πολύτιμο αρχείο του κ. Μέλλιου Ν.

 

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑ ΝΤΑΒΕΡΝΤΙ

Ο κύριος και η κυρία Ντάβεντρι είναι έργο του Όσκαρ Ουάιλντ σε θεατρική ανάπλαση των Ανρί ντε Μπριέλ και Μπιγιό ντ’ Εσσέξ (σε μετάφραση Πλάτωνος Μουσαίου και ραδιοσκηνοθεσία Δημήτρη Ιωαννόπουλου).

Παίζουν οι ηθοποιοί: Μιράντα: Δούκισσα Χριστίνα, / Κώστας Καρράς: Τζέραλντ, γιος της δούκισσας / Μαρία Ζαφειράκη: Λαίδη Βιρτζίνια, χήρα του άλλου γιου της Δούκισσας / Ορφεύς Ζάχος: πάστορας Πρέστον / Νανά Σκιαδά: Ντέλια, σύζυγος του πάστορα / Γιάννης Αργύρης: Ουίλιαμ Ντάβεντρι / Τζένη Ρουσέα: Κώνστας, κυρία Ντάβεντρι / Νίκος Δενδρινός: σερ Ρίτσαρντ / Αλίκη Αλεξανδράκη: κυρία Στάιν / Ντία Αβδή : Ρόζα.

Ευχαριστούμε πολύ την Όλγα