Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2012

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2012: Μήνυμα Μάλκοβιτς

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου γιορτάζεται, κάθε χρόνο, στις 27 Μαρτίου. Οι φίλοι του θεάτρου θα έχουν την ευκαιρία αυτό το τριήμερο να απολαύσουν παραστάσεις με φθηνό εισιτήριο ή και εντελώς δωρεάν, καθώς την Τρίτη είναι η παγκόσμια ημέρα Θεάτρου και πολλές θεατρικές σκηνές θα την τιμήσουν με αυτό τον τρόπο.
Το 1962 το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (ΔΙΘ) καθιέρωσε τον εορτασμό της παγκόσμιας ημέρας θεάτρου. Έκτοτε η ημέρα αυτή γιορτάζεται κάθε χρόνο από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα στις 27 Μαρτίου.

Κάθε χρόνο μάλιστα το Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΙΘ επιλέγει μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος για να γράψει το μήνυμα το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται σε όλον τον κόσμο την ημέρα του εορτασμού. Κατά καιρούς το μήνυμα έχουν γράψει οι Ζαν Κοκτό, Άρθουρ Μίλερ, Λόρενς Ολίβιε, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Ιάκωβος Καμπανέλλης κ.ά.
Φέτος το μήνυμα έγραψε ο Αμερικανός ηθοποιός, παραγωγός, σεναριογράφος, συγγραφέας και σκηνοθέτης Τζον Μάλκοβιτς, που είναι πάνω απ' όλα καλλιτέχνης του θεάτρου.
Η μετάφραση από τα αγγλικά έγινε για το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου από το Νεόφυτο Παναγιώτου.

Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου από τον Τζον Μάλκοβιτς

«Είναι τιμή μου που το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της Ουνέσκο μου ζήτησε να χαιρετίσω την 50η επέτειο της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου. Θα απευθυνθώ σύντομα στους συνάδελφους του θεάτρου, φίλους και συντρόφους.

Μακάρι η δουλειά σας να είναι πειστική και αυθεντική. Μακάρι να είναι βαθιά, συγκινητική, στοχαστική και μοναδική. Μακάρι να μας βοηθά να στοχαζόμαστε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και μακάρι αυτός ο στοχασμός να είναι ευλογημένος με θάρρος, ειλικρίνεια, ανυποκρισία και χάρη.

Μακάρι να είστε σε θέση να ξεπερνάτε τις αντιξοότητες, τη λογοκρισία, τη φτώχεια και το μηδενισμό, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι πολλοί από εσάς θα είστε υποχρεωμένοι να το κάνετε.

Μακάρι να είστε ευλογημένοι με ταλέντο και αυστηρότητα για να μας διδάξετε πώς χτυπά η καρδιά σε όλη την πολυπλοκότητα της, και να έχετε την περιέργεια και την ταπεινότητα να το κάνετε έργο ζωής.

Και μακάρι οι καλύτεροι από εσάς – γιατί μόνο οι καλύτεροι από εσάς, και μόνο σε εξαιρετικά σπάνιες και σύντομες στιγμές, – να καταφέρετε να διατυπώσετε το βασικότερο των ερωτημάτων: “Με ποιό τρόπο ζούμε;” Καλή τύχη!» John Malkovich

ΟΜΗΡΟΥ "ΙΛΙΑΣ"

Ομήρου «Ιλιάς». Το Τρίτο Πρόγραμμα 90,9 μεταδίδει το ομηρικό έπος, στη μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη, όπως παρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο, στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του κτιρίου Τσίλλερ, τη θεατρική περίοδο 2010-2011.
Τις 24 ραψωδίες της «Ιλιάδας» απέδωσαν σε πρωτότυπη σκηνική εκδοχή 24 από τις σημαντικότερες Ελληνίδες ηθοποιούς με τη συμβολή εξίσου σημαντικών καλλιτεχνών στη σκηνοθετική επιμέλεια και τη μουσική.
Από την Κυριακή 18 Μαρτίου και κάθε Κυριακή στις 10 το βράδυ από το Τρίτο Πρόγραμμα 90,9 και 95,6.

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΤΟΥ ΛΟΥΙΤΖΙ ΠΙΡΑΝΤΕΛΛΟ

Μια παρέα ανθρώπων αγωνιά να μάθει με κάθε τρόπο τι συμβαίνει πραγματικά στο σπίτι των νεοφερμένων γειτόνων τους. Οι πληροφορίες είναι αντικρουόμενες, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας καταθέτουν ο καθένας τη δική του άποψη για τα γεγονότα και οι περίεργοι προσπαθούν απεγνωσμένα να δουν ποια θέση πρέπει να κρατήσουν. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε... Ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Λουίτζι Πιραντέλο που θέτει με πολύ έξυπνο τρόπο το ζήτημα της σχετικότητας της αλήθειας. Παράλληλα με τη γνωστή καυστική του γλώσσα περιγράφει τη διάθεση για κουτσομπολιό μιας μικρής κοινωνίας ανθρώπων που η περιέργειά τους παίρνει κανιβαλικές διαστάσεις.

Μετάφραση Μάριου Πλωρίτη
Παίζουν οι ηθοποιοί: Σταύρος Ξενίδης, Τζόλη Γαρμπή, Μαρία Κωνσταντάρου, Νανά Σκιαδά, Γιάννης Βογιατζής, Μαρία Γιαννακοπούλου, Κώστας Μπάκας, Βάσω Μεταξά, Παντελής Ζερβός, Λουιζα Ποδηματά, Σπύρος Καλογήρου, Σπύρος Μουσούρης, Ελλη Βοζικιάδου, Γιώργος Πλούτης.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΣΤΕΦΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Ξενόπουλος στο μυθιστόρημά του αυτό, μας ιστορεί τον τρυφερό κι ειλικρινή έρωτα δυο παιδιών που ανήκουν σε διαφορετικές τάξεις κι αγωνίζονται να ξεπεράσουν το χάσμα που τους χωρίζει. Όμως ο αναγνώστης ακολουθώντας το δρόμο της αγάπης τους, βλέπει να ξετυλίγεται, σαν σε κινηματογραφική ταινία, ολοζώντανη κι η ζωή του νησιού της.

Ο Τώνης Τοκαλέδος, γιος του άρχοντα κόντε Ριχάρδου, ύστερα από πολύχρονη απουσία επιστρέφει στη Ζάκυνθο και συναντά τη παιδική του αγάπη, τη Μαργαρίτα Στέφα. Ο έρωτας των δυο νέων φουντώνει ξανά, αλλά ο κόντες που είναι υποψήφιος βουλευτής στέκεται αξεπέραστο εμπόδιο ανάμεσά τους, κατηγορώντας το γιο του πως υποσκάπτει τη πολιτική του σταδιοδρομία. Ο Τώνης και η Μαργαρίτα μετά από πολλές συγκρούσεις στις οποίες συμμετέχει βοηθώντας τους και η μάνα της Μαργαρίτας, Γιακουμάκαινα, αποφασίζουν να αψηφήσουν τη γνώμη του και να παντρευτούν. Ο Ριχάρδος αναγκάζεται να δώσει τη συγκατάθεσή του προκειμένου να αποφύγει το σκάνδαλο και το γεγονός αυτό του προσφέρει ανέλπιστα μεγάλη λαϊκή υποστήριξη, γιατί η Μαργαρίτα γίνεται σύμβολο της ανερχόμενης τάξης των ποπολάρων και της αναπόφευκτης σύγκρουσής της με τη παλιά αριστοκρατία….

Για το ραδιόφωνο: Ηχογράφηση 1972
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ανδρέας Φρόνημος, Νάντια Χωραφά, Ρίτα Μουσούρη, Γιώργος Βουτσίνος, Ιωάννα Αρώνη, Νάσος Κεδράκας, Δημήτρης Ποταμίτης, Διονύσης Παγουλάτος, Γίτσα Βαλμά,

(μετατροπή από κασέτα)

ΕΥΤΥΧΩΣ ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΣΟΥ

Σήμερα συνεχίζουμε το ταξίδι μας στο ραδιοφωνικό θέατρο με μία ελληνική κωμωδία. Γνωστή η κωμωδία από την κινηματογραφική της μεταφορά, το «Ευτυχώς τρελάθηκα», αν και είναι αγαπητό κείμενο, στο θέατρο δεν έχει ανέβει τόσες φορές όσες θα περίμενε κανείς. Ωστόσο, η ραδιοφωνική του μεταφορά είναι πολύ διασκεδαστική και μάλιστα με πολύ καλούς ηθοποιούς. Όσο για τον σημερινό μας συγγραφέα, γνωστός βέβαια και για τη δημοσιογραφική του πορεία, έχει γράψει πολύ γνωστά θεατρικά κείμενα (Ευτυχώς τρελάθηκα, η σοφερινά, Τρίτη και δεκατρείς κ.α.) αλλά και ιστορικά δράματα (Φόνος στο ιερό παλάτι, Θεοδώρα η Μεγάλη κ.α.). Εύχομαι σε όλους καλή ακρόαση

ΥΠΟΘΕΣΗ

Ο Χαρίλαος, ένας ταλαίπωρος επιχειρηματίας, χρωστάει σε όλο τον κόσμο. Όλοι οι επαγγελματικοί του συνεργάτες τον κυνηγούν για να πάρουν τα χρήματά τους, ενώ έχει μπλεξίματα με το ΙΚΑ και την εφορία. Μέσα στην απόγνωσή του, αποφασίζει να εγκαταλείψει την φτωχή αρραβωνιαστικιά του (και γραμματέα του) για να παντρευτεί με συνοικέσιο μια πλούσια νύφη. Προξενήτρα είναι η Αντιγόνη και του προξενεύει την αδερφή της, η οποία ωστόσο αγαπά άλλον…

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Νίκη Θεμέλη
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Δημήτρης Νικολαΐδης
ΠΑΙΖΟΥΝ: Γιάννης Μιχαλόπουλος, Σταύρος Ξενίδης, Καίτη Πάνου, Σούλη Σαμπάχ, Ελένη Μαυρομάτη, Γιάννης Αδαμόπουλος, Ρίτα Άντλερ, Καίτη Ασπρέα, Γιώργος Βελέντζας, Ντίνα Γιαννακού, Δημήτρης Ζακυνθινός, Τρύφων Καραντζάς, Κάρολος Καρόλου, Γιώργος Κωνσταντής, Γιάννης Σμυρναίος
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 1 ώρα και 46 λεπτά
ΧΟΡΝΟΛΟΓΙΑ: 1974 (6 Νοεμβρίου)

ΛΙΓΑ ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΑ

Το σημερινό μας θεατρικό μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1961 σε διασκευή του Κώστα Ανδρίτσου, σκηνοθεσία του Γιώργου Λαζαρίδη και με τους: Νίκο Σταυρίδη, Θανάση Βέγγο, Δημήτρη Νικολαΐδη, Μάρθα Καραγιάννη, Γκέλυ Μαυροπούλου κ.α.

Ο Γεώργιος Ρούσσος γεννήθηκε το 1910। Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, αλλά από νεαρή ηλικία τον κέρδισε η δημοσιογραφία και συνεργάστηκε με μεγάλες εφημερίδες των Αθηνών. Εξέδωσε την επτάτομη Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τη συγγραφή θεατρικών έργων, όπως Ευτυχώς τρελάθηκα, ο Πρωτευουσιάνος, Η σοφερίνα κ.α. που σημείωσαν μεγάλη επιτυχία, και ιστορικών δραμάτων, όπως Γαλάζιος Κουρσάρος, Ακόλαστη Αυγούστα, Η Τελευταία Ελληνίδα, η Αρετούσα, Τρεις Γυναίκες Τρεις Θύελλες. Πέθανε το 1984 στην Αθήνα. Ήταν σύζυγος της Καίτης Λαμπροπούλου.

Για το έργο και το κείμενο ευχαριστούμε πολύ τον NikosPs

ΒΡΕΤΑΝΝΙΚΟΣ ΤΟΥ ΡΑΚΙΝΑ

Ο Ρακίνας αντλεί το θέμα του από τον ιστορικό μύθο της αρχαίας Ρώμης και συγκεκριμένα από τις σχέσεις Νέρωνα - Αγριππίνας - Βρεταννικού. Πραγματεύεται τα επίμαχα πάντα θέματα της εξουσίας, της διαπλοκής,της προδοσίας, του έρωτα. Το ίδιο το έργο ξεφεύγει από την απλή μεταφορά ιστορικών γεγονότων, για να εμβαθύνει στις ανθρώπινες σχέσεις και τα ψυχολογικά κίνητρα των ηρώων. Χρησιμοποιώντας τον ιστορικό πυρήνα ως εφαλτήριο, ο συγγραφέας προχωρά ένα βήμα παραπέρα για να φωτίσει μέσα από μια ποικιλόμορφη ψυχογραφική προσέγγιση ενδόμυχες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Στην «προϊστορία» του Βρεταννικού συναντούμε μια ασύλληπτη πολιτική αυθαιρεσία, για την οποία ευθύνεταιη φιλόδοξη, σκληροτράχηλη και δαιμόνια Αγριππίνα η Νεότερη, η οποία έμελλε να αλλάξει τον ρουν της Ιστορίας του Imperium Romanum στον 1ο αιώνα μ.Χ.

 Η Αγριππίνα, κόρη του Γερμανικού, αδελφή του Καλιγούλα και μητέρα του Νέρωνα από τον γάμο της με τον Δομίτιο Αινόβαρβο, χηρεύει.Στη συνέχεια, κάνει έναν δεύτερο γάμο με τον Κλαύδιο, ο οποίος είχε αποκτήσει, από τον πρώτο του γάμο με τη Μεσσαλίνα, επίσης έναν γιο, τον Βρεταννικό. Η Αγριππίνα, με την ισχυρή της προσωπικότητα και τη δύναμη της γοητείας της, πείθει τον αδύναμο και ανεύθυνο Κλαύδιο να υιοθετήσει τον Νέρωνα και να αποστερήσει τον δικό του διάδοχο από το νόμιμο δικαίωμά του στον θρόνο. Ο Βρεταννικός, πράγματι, χάνει όχι μόνο την αυτοκρατορική εξουσία, αλλά και τη ζωή του, αφού ο Νέρωνας, αυτοκράτορας πλέον, διατάσσει να τον δηλητη-ριάσουν.

Ο δραματικός μύθος αρχίζει στο σημείο όπου ο Νέρωνας αρχίζει να δείχνει τις εχθρικές διαθέσεις του έναντι του Βρεταννικού, πράγμα που ανησυχεί την Αγριππίνα, καθώς μάλιστα ο αυτοκράτορας

αποφεύγει συστηματικά και την ίδια ή της φέρεται με τρόπο ταπεινωτικό. Η «τραγωδία» (που, στην πραγματικότητα, δεν είναι παρά ένα δράμα εκτυλισσόμενο μεταξύ ανθρωπίνων δυνάμεων) κλείνει με τη δολοφονία του έφηβου ακόμη Βρεταννικού. Ο ποιητής ακολουθεί τις βασικές γραμμές της Ιστορίας. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το δράμα αυτό είναι ένα αμιγώς ιστορικό έργο. Ο Ρακίνας είναι, όπως όλοι οι μεγάλοι δραματουργοί, ένας «παραβάτης», που δεν υπηρετεί την ιστορική αλήθεια, αλλά τη χρησιμοποιεί για τους δραματουργικούς σκοπούς του, για τους οποίους άλλωστε παραλλάσσει και το ήθος μερικών προσώπων του. Και ο σκοπός του, εδώ, ήταν πολύ πιο σύνθετος από την απλή αναφορά σ' ένα ιστορικό γεγονός. Γι' αυτό και εισάγει στον μύθο του το πρόσωπο της Ιουνίας, η οποία αγαπά τον Βρεταννικό και το αντίστροφο, ενώ συνάμα γίνεται αντικείμενο του πόθου του παντοδύναμου Νέρωνα. Η αντιπαράθεση, λοιπόν, ανάμεσα στον αυτοκράτορα και τον Βρεταννικό παύει να είναι απλά πολιτική. Προσλαμβάνει και διαστάσεις ψυχολογικές, αρκετά σύνθετες. (Πηγή: Το Ποντίκι, 11.5.2006)

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΥΝ:

Προλογίζει ο Γρηγόρης Γρηγορίου

ΠΟΠΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ (ΑΛΜΠΙΝΑ) - ΚΑΙΤΗ ΠΑΝΟΥ (ΑΓΡΙΠΠΙΝΑ) - ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΠΕΠΑΣ (ΒΟΥΡΟΣ) - ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΛΑΣ (ΒΡΕΤΑΝΝΙΚΟΣ) - ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΟΓΚΑΣ (ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ) - ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΒΑΦΙΑΣ (ΝΕΡΩΝΑΣ) - ΜΑΙΡΗ ΒΙΔΑΛΗ (ΙΟΥΝΙΑ)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΑΡΣΕΝΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΣ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ 1980




Το έργο που σήμερα αναρτούμε, προέρχεται κι αυτό απο το αρχείο του φίλου μας Γ.Χ από Θεσ/κη  Και πάλι τον ευχαριστούμε θερμά!

Η ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΤΡΕΛΩΝ του Valentin Kataev (Οδησσός 1897 – 1986)

Ουκρανός μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής επανάστασης και του εμφύλιου πολέμου (1918-20), γνωστός ήδη ως ευθυμογράφος, έλαβε μέρος σε μάχες εναντίον σωμάτων της Λευκής Φρουράς του Ντενίκιν. Αναδείχθηκε σε κατήγορο της μικρο-αστικής νοοτροπίας και των ηθών της Νέας Οικονομικής Πολιτικής(ΝΕΠ).

Στα έργα του κυριαρχούν τα ηρωικά επαναστατικά θέματα και οι σάτιρες.
Κυριότερα από αυτά είναι: Το νησί του Έρεντορφ (1921), χάρη στο οποίο έγινε γνωστός, Στην πολιορκημένη πόλη (1922), Σημειώσεις του εμφυλίου πολέμου (1924),η νουβέλα Οι καταχραστές (1926), η κωμωδία Τετραγω-νίζοντας τον κύκλο (1928), Ο γιος του συντάγματος (1945), που του χάρισε
 το βραβείο Στάλιν, Ένα μοναδικό πανί φάνηκε στον ορίζοντα (1936),
Τα κύματα της Μαύρης θάλασσας (1936), Μια μικρή φάρμα στη στέπα (1956), Χειμωνιάτικος άνεμος (1960-61), Για τη δύναμη των Σοβιέτ (1948) κ.ά.

Valentin Petrovich Katayev

Ο Katayev έγραψε επίσης το πολιτικό μυθιστόρημα Η μικρή σιδερένια πόρτα στον τοίχο (1964),
αφιερωμένο στον Λένιν, και τα λυρικά φιλοσοφικά απομνημονεύματα-μυθιστορήματα
Η άγια πηγή (1967), Το χορτάρι της λήθης (1967) και Ο μικρός κύβος (1969).
 (Οποιαδήποτε άλλη πληροφορία, δεκτή)

ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ:
Κόστια: Χρήστος Πολίτης
Πορτιέρης: Λευτέρης Λουκαδής
Μαρούσκα: Ράνια Ιωαννίδου
Σουσώφ: Ανδρέας Μπάρκουλης
κ. Ντούτκινα: Σοφία Χάνου
Ζαϊτσεφ: Γιάννης Γκιωνάκης
Διευθύντρια: Σμάρω Στεφανίδου
Τατιάνα: Νανά Τσόγκα
Μάγια: Όλγα Πολίτου
Γιατρός: Γιώργος Γεωγλερής
Ντούτκιν: Νίκος Μπιρμπίλης
Ρόζα: Ελένη Θεοφίλου
Σκηνοθεσία - Μουσική Επιμέλεια: Θεόφιλος Ζαμάνης
Μετάφραση - Διασκευή: Ντίνος Ηλιόπουλος
Ηχογράφηση 1987

Για το ηχητικό αρχείο καθώς και το πληροφοριακό κείμενο προέρχεται από το θησαυρό του Γ.Χ από Θεσ/κη, τον οποίο και ευχαριστούμε πολύ!

Η ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΡΟΗΣ ΠΑΡΡΕΝ

Στις 8 Μαρτίου :
• Το 1857 οι ράφτρες και οι υφάντρες της Νέας Υόρκης κατέβηκαν στους δρόμους απαιτώντας μείωση των εξαντλητικών ωρών εργασίας - από 16 σε 10 ώρες την ημέρα, ωράριο που οι άντρες είχαν ήδη κατακτήσει πριν από 17 χρόνια - και ζητώντας ίσα μεροκάματα με τους άντρες όπως και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Η εξέγερση αυτή πνίγηκε στο αίμα ύστερα από βίαιη επίθεση της αστυνομίας.
• Το 1910 η Κλάρα Τσέτκιν, διεθνής αγωνιστική φυσιογνωμία του εργατικού και γυναικείου κινήματος, κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου Συνεδρίου Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη, πρότεινε να καθιερωθεί η 8 του Μάρτη "ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ". Για να εκφράσουμε "είπε" την αλληλεγγύη και την αγάπη για Ειρήνη που μας ενώνει και να διαδηλώσουμε τη συνεχή διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας". Και ακόμα πρόσθεσε ότι, "την ημερομηνία αυτή πρέπει οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να συμπεριλάβουν στις εκδηλώσεις τους και τη διοργάνωση μιας ημέρας των γυναικών, που σε πρώτη φάση θα διεκδικεί το δικαίωμα της ψήφου των γυναικών και η εκδήλωση αυτή θα πρέπει να πάρει διεθνή χαρακτήρα".
• Το 1977 ο ΟΗΕ στη Γενική του Συνέλευση καθιέρωσε την Ημέρα της Γυναίκας, ως Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Βίλμα Κύρου, Τζένη Σαμπάνη, Βιολέτα Αντωνίου, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Ανδρέας Μπάρκουλης, Μαρία Αλιφέρη, Κούλα Αγαγιώτου, Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, Νίκος Κικίλιας, Φραγκούλης Φραγκούλης.

Η Καλλιρρόη Παρρέν (Ρέθυμνο, 1861 – Αθήνα, 15 Ιανουαρίου 1940), το γένος Σιγανού, ήταν δημοσιογράφος λογία και μια από τις πρώτες Ελληνίδες φεμινίστριες.

Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο αλλά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα (1867). Αρχικά φοιτά στο σχολείο Σουρμελή και στην συνέχεια στην Γαλλική σχολή των Καλογραιών στον Πειραιά . Το 1878 παίρνει το πτυχίο της δασκάλας από το Αρσάκειο. Στη συνέχεια ανέλαβε διευθύντρια του Παρθεναγωγείου της ελληνικής κοινότητας Οδησσού. Μετά διετία επέστρεψε στην Αθήνα και παντρεύτηκε τον Κωνσταντινουπολίτη Ιωάννη Παρρέν, γιο Γάλλου πατέρα και Αγγλίδας μητέρας, ο οποίος ήταν ο ιδρυτής του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων.
Έχοντας την υποστήριξη του συζύγου της Ιωάννη Παρρέν, ο οποίος την ενθάρρυνε στους αγώνες της, αποφασίζει να ακολουθήσει το επάγγελμα της δημοσιογραφίας. Έτσι η πρώτη Ελληνίδα φεμινίστρια διεκδικεί και τον τίτλο της πρώτης Ελληνίδας δημοσιογράφου και εκδότριας όταν το 1888 άρχισε να εκδίδει την εβδομαδιαία εφημερίδα Εφημερίς των Κυριών, που συντάσσονταν αποκλειστικά από γυναίκες και απευθυνόταν σε γυναίκες κυρίως της Αθήνας και του Πειραιά. Η εφημερίδα αυτή συνέχισε να εκδίδεται για τριάντα σχεδόν χρόνια μέχρι το 1918 όταν η Καλλιρρόη εξορίστηκε στην Ύδρα για τα πολιτικά της φρονήματα. Στόχος της εφημερίδας ήταν να εισάγει και στην Ελλάδα τους φεμινιστικούς προβληματισμούς που ήδη απασχολούσαν τις γυναίκες των δυτικοευρωπαϊκών κρατών και να αφυπνίσει τις συνειδήσεις των γυναικών της τότε εποχής.
Η Καλλιρρόη Παρρέν αντιπροσώπευσε την Ελλάδα σε διάφορα διεθνή τότε συνέδρια στο Παρίσι (1889, 1891 και 1896) στο πρώτο των οποίων είχε προεδρεύσει ο φιλόσοφος Ζυλ Σιμόν. Το 1893 αντιπροσώπευσε τις Ελληνίδες στο Διεθνές Συνέδριο του Σικάγου και το ίδιο έτος μετά την επιστροφή της ίδρυσε την "Ένωση υπέρ της Χειραφετήσεως των Γυναικών" προς βοήθεια περισσότερο της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης των απόρων γυναικών. Ίδρυσε επίσης πολλά κοινωφελή ιδρύματα και οργανώσεις όπως τη "Σχολή της Κυριακής, απόρων γυναικών και κορασίδων" (1890), την οποία και έθεσε υπό την προστασία (αιγίδα) και προεδρεία της Βασίλισσας Όλγας, το "Άσυλο Ανιάτων Γυναικών" μαζί με την Ναταλία Σούτσου το (1896), το "Άσυλο της Αγίας Αικατερίνης" και την "Ένωση των Ελληνίδων" υπό την διεύθυνση της Αικατερίνης Λασκαρίδου, και δύο χρόνια μετά τον "Πατριωτικό Σύνδεσμο" (1898), ενώ δεν έπαψε και τις κινήσεις υπέρ της παροχής ίσων ευκαιριών συμμετοχής στην εκπαίδευση και την πολιτική ζωή της χώρας, στις γυναίκες, που όλες δυστυχώς από τις κρατούσες τότε κυβερνήσεις ατύχησαν.
Μετά από δικά της διαβήματα, η κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη επέτρεψε τη φοίτηση των γυναικών στο Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο, όταν πλέον αυτό είχε γενικευθεί στην Ευρώπη. Επίσης, η Παρρέν ήταν η πρώτη που κίνησε το θέμα της παραχώρησης δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες, ήδη από τη δεκαετία του 1890, που όμως καμία κυβέρνηση δεν αποδέχτηκε, ούτε του Βενιζέλου, ούτε του Παπαναστασίου, μέχρι που κατέληξε να γίνει πραγματικότητα μετά από 70 χρόνια.
Τελικά το 1949 οι Ελληνίδες μετά από πολλούς αγώνες και πιέσεις αποκτούν το δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι» στις δημοτικές εκλογές, το οποίο είχαν μόνον οι εγγράμματες άνω των 30 ετών, απόφαση η οποία επεκτάθηκε το 1952 και για τις βουλευτικές εκλογές. Η Ελένη Σκούρα, εκλέχθηκε το 1953 σε επαναληπτική εκλογή στη Θεσσαλονίκη με τον συνδυασμό «Ελληνικός Συναγερμός» που μαζί με την Βιργινία Ζάννα («Κόμμα Φιλελευθέρων»), υπήρξαν οι δύο πρώτες γυναίκες υποψήφιες για το βουλευτικό αξίωμα στην Ελλάδα. Η πρώτη Ελληνίδα που κατέλαβε υπουργικό αξίωμα, ήταν η Λίνα Τσαλδάρη, σύζυγος του πολιτικού Παναγή Τσαλδάρη. Εκλέχθηκε βουλευτής στις εκλογές του 1956 και του 1958 και διατέλεσε υπουργός κοινωνικής πρόνοιας για την περίοδο 1956-1958.
Η Καλλιρρόη Παρρέν έγραψε επίσης πολλά άρθρα, δοκίμια, τα μυθιστορήματα και θεατρικά έργα με βασικό θέμα πάντα τη θέση της γυναίκας στα τότε κοινωνικά προβλήματα, όπως: "Ιστορία της γυναικός" (1889), "Η μάγισσα" (1901), "Το νέον συμβόλαιον" (1901), "Η νέα γυναίκα", "Η Χειραφετημένη" (1915) και "Επιστολές Αθηναίας προς Παρισινή"
Μετά από 52 χρόνια από τον θάνατό της, στις 6 Ιουνίου 1992 η Καλλιρρόη Παρρέν τιμήθηκε από την Ελληνική Δημοκρατία με τα αποκαλυπτήρια της προτομής της στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, αριστερά της εισόδου προ των μεγάλων μαυσωλείων

ΓΑΪΤΑΝΑΚΙ ΤΟΥ ΑΡΤΟΥΡ ΣΝΙΤΣΛΕΡ

το θεατρικό έργο του Άρθουρ Σνίτσλερ, "Reigen" ("Ο Κύκλος" ) στις ελληνικές θεατρικές σκηνές επικράτησε ως "Γαϊτανάκι του Έρωτα"), κείμενο που ενέπνευσε και το ομότιτλο έργο του Μαξ Οφίλς το 1950 και ασχολείται με τις ερωτικές συνευρέσεις διαφορετικών χαρακτήρων.


Το σημερινό μας έργο έχει μια αρκετά ιδιαίτερη ιστορία, αλλά κι ένα εξαιρετικό ραδιοφωνικό ανέβασμα. Γράφτηκε το 1900 από τον Αυστριακό συγγραφέα Άρτουρ Σνίτσλερ και η πρώτη κυκλοφορία του ήταν μη επίσημη, καθώς το έργο για την εποχή του θεωρήθηκε όχι απλά τολμηρό, αλλά σχεδόν πορνογραφικό. Τα 200 αντίτυπα που τυπώθηκαν επί της ουσίας για προσωπική χρήση, κυκλοφόρησαν από χέρι σε χέρι και αν μερικοί αναγνώστες ενθουσιάστηκαν, οι πλειοψηφία σοκαρίστηκε. Το «Γαϊτανάκι του έρωτα», όπως είναι το πλήρες όνομά του, προκάλεσε τέτοιο σάλο, διαπραγματευόμενο τον έρωτα, που, όταν το 1903 μία φοιτητική ομάδα τόλμησε να ανεβάσει κάποιες σκηνές από το έργο, ασκήθηκε εναντίον της ποινική δίωξη. Η πρώτη επίσημη πρεμιέρα του έργου το 1912 στη Βουδαπέστη απαγορεύτηκε, λόγω ακατάλληλου περιεχομένου, ενώ, ακόμα κι όταν ανέβηκε για πρώτη φορά – είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά την συγγραφή του – το 1920 στο Βερολίνο, και το 1921 στη Βιέννη, προκλήθηκαν τέτοιες αναταραχές, με αποτέλεσμα τελικά οι παραστάσεις να διακοπούν. Εκατό και πλέον χρόνια μετά τη συγγραφή του, το «Γαϊτανάκι» θεωρείτε πλέον αριστούργημα…
Τέλος, σημειώνω πως το σημερινό ραδιοφωνικό ανέβασμα έχει σκηνοθετήσει ο Κάρολος Κουν, ενώ παίζουν ανάμεσα στους άλλους οι σημαντικές Ρένη Πιττακή και Λυδία Κονιόρδου..
Καλή ακρόαση…

ΥΠΟΘΕΣΗ

Βιέννη. Δέκα σκηνές, δέκα ζευγάρια, δέκα διαφορετικές σεξουαλικές συναντήσεις ανθρώπων που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, δοσμένες με γούστο, ειλικρίνεια και υπέροχη αίσθηση του χιούμορ. Ένα γαϊτανάκι όπου η ήρωες τους αναζητούν ευκαιρίες… διαφορετικές από τα αιτήματά τους. Ένα ερωτικό γαϊτανάκι με γέλιο και σκωπτική διάθεση… Εξάλλου, όπως λέει και ο συγγραφέας μας, η βέβαιη τύχη οποιασδήποτε σύμβασης, κι ακόμα περισσότερο της ερωτικής, είναι εν τέλει να αποκαλύπτεται και να κωμικοποιείται…


ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Πέτρος Μαρκάρης
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κάρολος Κουν
ΡΑΔΙΟΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μίμης Κουγιουμτζής
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ρηνιώ Παπανικόλα
ΠΑΙΖΟΥΝ: Ρένη Πιττακή, Λυδία Κονιόρδου, Βάσος Ανδρονίδης, Νάντια Μουρούζη, Μίμης Κουγιουμτζής, Γιάννης Καρατζογιάννης, Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Κώστας Παμπικίδης, Τζένη Σαμπάνη, Τάκης Παπαματθαίου
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 1986 (2 Νοεμβρίου)



ΛΙΓΑ ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΑ

Το σημερινό μας έργο στην Ελλάδα είχε περίεργη τύχη. Ενώ ήταν ήδη αναγνωρισμένο, δεν είχε ανέβει πολλές φορές στο παρελθόν. Όμως, την τελευταία δεκαετία ανεβαίνει σχεδόν κάθε χρόνο. Όσο για τις παραστάσεις, πρέπει καταρχήν να σημειώσω τη σπουδαία παράσταση του Θεάτρου Τέχνης την περίοδο 1984 – 1985, αφού επί της ουσίας το σημερινό ραδιοφωνικό ανέβασμα δεν είναι άλλο από εκείνη την παράσταση, με τους ίδιους ακριβώς συντελεστές. Ωστόσο, θα συμπληρώσω τα παρακάτω ανεβάσματα: το 2004 ανέβηκε από την ομάδα «Θέατρο 9 και κάτι» σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, και το 2005 και πάλι από την ίδια ομάδα στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης. Ανέβηκε για μία ακόμα φορά το 2006 στο Club 22. Πολλές παραστάσεις έχουν γίνει και από κάποιες θεατρικές ομάδες και ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ. Τέλος, το έργο μας θα έχει ένα ακόμα ανέβασμα μέσα στο 2010 στο θέατρο Ηλύσια. Στο θέατρο της Δευτέρας, έχει παιχτεί το 1989 σε σκηνοθεσία του Κωστή Τσώνου με πρωταγωνιστές τους: Νικήτα Τσακίρογλου, Χρυσούλα Διαβάτη, Γρηγόρη Βαλτινό κ.α.

Για το έργο και το κείμενο ευχαριστούμε πολύ τον NikosPs.

Η ΠΙΚΡΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ ΥΑΚΙΝΘΟΥ ΜΠΕΝΑΒΕΝΤΕ

Παράσταση του θεατρικού έργου «Η πικραγαπημένη» του Χαθίτο Μπενεβέντε στο «Θέατρο Αθηνών»

Η παράσταση έχει πανηγυρικό χαρακτήρα, καθώς δίνεται με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 260 παραστάσεων του θιάσου του Δημήτρη Μυράτ.

Στην παράσταση πρωταγωνιστούν ο Δημήτρης Μυράτ και η Βούλα Ζουμπουλάκη.

Η πικραγαπημένη

Κοντά στην ακροποταμιά
που κλαίει τη νύχτα η καλαμιά
και το νερό σωπαίνει-
βγαίνει σαν άστρο λαμπερό
και καρτερεί και καρτερεί
η Πικραγαπημένη.

Σαν την οχιά στην ερημιά
αίμα βυζαίνει απ'τα κορμιά
κι εκείνη δεν πεθαίνει-
μα σιγολιώνει σαν κερί
όποιος στα μάτια τη θωρεί
την Πικραγαπημένη.

Άλλη δε γνώρισα καμιά
με τόση λάσπη και βρομιά
κι αγάπη ζυμωμένη-
μα θα γυρίσουν οι καιροί
κι αίμα να πιει δε θα μπορεί
η Πικραγαπημένη


*Για την "Πικραγαπημένη" του Χαθίντο Μπεναβέντε - Jacinto Benavente ,που ανέβασε ο Δημήτρης Μυράτ το 1962, σε μετάφραση Ιουλίας Ιατρίδου.Η μουσική ήταν του Δημήτρη Τερζάκη και το ομότιτλο τραγούδι το έλεγε ο Δημήτρης Χορν.