ΜΗΝ ΞΥΠΝΑΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ του Jean Anouilh

(Ne reveillez pas Madame - 1970)



Ο Ανούιγ, είχε την άποψη ότι το θέατρο είναι μια σειρά από ψέματα που αποκαλύπτουν την αλήθεια και για να αποδόσει καλύτερα το νόημα των έργων του χρησιμοποιεί διάφορους τρόπους και τεχνάσματα. Συχνά καθρεφτίζει τις αψιμαχίες του με ηθοποιούς, συζύγους, ερωμένες, κριτικούς κ.ά.

Στα έργα του άνδρες και γυναίκες βρίσκονται αντιμέτωποι με το κενό της παιδικής ηλικίας. Την δραματουργική του παραγωγή, μετά το 1960, πολλοί την τοποθετούν στο θέατρο του Παραλόγου.

Το έργο του "Μην ξυπνάτε την κυρία" παρουσιάστηκε με επιτυχία το 1970, στο θέατρο Comedie des Champs-Elysees.

Ο Julien, σκηνοθέτης και διευθυντής, είναι ένας άνθρωπος του θεάτρου.

Η μητέρα του ηθοποιός, οι συζυγοί του πρωταγωνίστριες, η ζωή του μέσα

σε πάθη και προδοσίες. Αγωνίζεται στο χώρο των "θεατρικών προβλημάτων". Όνειρο του και φιλοδοξία να ανεβάσει Άμλετ. Το έργο κινείται μεταξύ φαντασίας και παραγματικότητας, ο χρόνος (μέσω του υποβολέα) συμπυκνώνεται, το αύριο με το χθες ταυτίζεται, γυρίζει ατέρμονα στο κενό... όταν έρθει η σκηνή του Άμλετ, θα αναπολήσει την μητέρα του... Μην ξυπνάτε την κυρία... γυναίκα ή μητέρα ...
κωμωδία ή τραγωδία ...

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΥΝ: Προλογίζει ο Ίων Νταϊφάς-
- Έλλη Βοζικιάδου (Maureen
-Τόλης Πολάτος (Fessard)
- Σπύρος Κωνσταντόπουλος (Tonton υποβολέας)
- Πόλα Γαζουλέα (γυναίκα)
- Γωγώ Ατζολετάκη (Aglae, δεύτερη γυναίκα του Julien)
- Λουκιανός Ροζάν (Ambroisi)
- Μάκης Πανώριος (ηθοποιός Bachman)
- Χρυσή Κοζύρη ( α' κορίτσι θιάσου)
- Μάρω Δημητρίου ( β' κορίτσι θιάσου)
- Άννα Κυριακού (Rosa, πρώτη γυναίκα του Julien)
- Βέτα Προέδρου (μητέρα του Julien)
- Κώστας Σαντοριναίος (πατέρας του Julien)
- Θεόδωρος Ζιζίκος, Στράτος Αλεξίου (μηχανικοί σκηνής)
- Τιτίκα Βλαχοπούλου, Χρήστος Βαλταδώρος (παιδιά)
- Ίλια Λυβικού (Βασίλισσα, μητέρα του Άμλετ)
Στον ρόλο του Julien ο Δημήτρης Μαλαβέτας.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ - ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Βίκη Βαρουτσή
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ίων Νταϊφάς

Το ηχητικο αρχείο, το κείμενο καθώς και η φωτογραφία της ανάρτησης είναι προσφορά του φίλου μας Γ.Χ από Θεσ/κη, τον οποίο και ευχαριστούμε - για άλλη μια φορά - θερμά .

ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΧΕΤΑΙ ΡΑΠΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΛΕΟΝΙΝΤ ΑΝΤΡΕΓΙΕΦ

Αγαπητοί φίλοι του Θεάτρου στο Ραδιόφωνο, καλησπέρα σας. Σήμερα κάνουμε γνωριμία με τον πολύ σπουδαίο Ρώσο λογοτέχνη και θεατρικό συγγραφέα Λεονίντ Αντρέγιεφ.

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

Κάποια μέρα, σ’ ένα τσίρκο που δίνει τις τελευταίες του παραστάσεις στην Μπολόνια, εμφανίζεται ένας μυστηριώδης άνθρωπος, ζητώντας δουλειά. Στη διεύθυνση του τσίρκου επαίρεται ότι ξέρει πολλά κόλπα αλλά η ικανότητα του να δέχεται χαστούκια – ραπίσματα, χωρίς να πονάει είναι αυτό που πείθει το διευθυντή του να τον προσλάβει, παρά το γεγονός ότι ο νεοφερμένος ζητάει να κρατήσει την ανωνυμία του.

Στον κόσμο του τσίρκου, τον πολύβουο, τον πολύχρωμο, το θαυμαστό και γεμάτο μυστικά θα αναζητήσει καταφύγιο από την επωνυμία που του βαραίνει τη ζωή αλλά και θα θελήσει να θεραπευτεί από ένα σοβαρό προσωπικό πλήγμα.

Εντάσσεται πλήρως στη ζωή και την καθημερινότητα του τσίρκου, γίνεται ένας από τους ανθρώπους του και ένα με αυτούς, Θα εντρυφήσει στα προβλήματά τους, θα διαρρήξει τα μυστικά τους, θα ακτινογραφήσει τους χαρακτήρες. θα ερωτευθεί. Καταφέρνει με αυτό τον τρόπο να βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ανωνυμία και να καθιερώνεται με το όνομα ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΧΕΤΑΙ ΡΑΠΙΣΜΑΤΑ. Ξάφνου όμως εμφανίζεται κάποιος που τραβάει το σεντόνι και αποκαλύπτεται η κρυμμένη ταυτότητα!

Ποιος είναι λοιπόν αυτός ο άνθρωπος, το μεγάλο όνομα, η φίρμα, το πολύ γνωστό δημόσιο πρόσωπο; Ποιοι αδιευκρίνιστοι λόγοι τον σπρώχνουν να κρύψει την επωνυμία του μεσα στον κόσμο των κλόουν, των θηριοδαμαστών, των ακροβατών, του κόσμου ενός τσίρκου; Από ποιον προσπαθεί να ξεφύγει; Τι άφησε πίσω του και σε τι ελπίζει αυτός που όσο γινόταν το μεγάλο όνομα τόσο η ζωή διέρρεε μέσα από τη ζωή του;

Για το ραδιόφωνο: Χρονολογία Ηχογράφησης 1 Δεκεμβρίου 1977

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΚΩΣΤΑΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΙΣΤΗ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΩΣΤΑΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Παίζουν οι ηθοποιοί: ΡΙΤΑ ΜΟΥΣΟΥΡΗ,ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΜΑΔΩΡΟΣ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΑΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΓΛΥΚΟΦΡΥΔΗ, ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΕΡΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΤΡΑΝΗΣ,ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΑΛΗΣ, ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΥΛΩΝΑΣ, ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΝΑΝΕΡΗΣ


Ο ΑΝΤΡΕΓΙΕΦ (1871-1919) είναι ο μεγάλος λησμονημένος της ρωσικής λογοτεχνίας. Στις αρχές του 20ου αιώνα η κριτική εκθείαζε τις νουβέλες του και πολλοί τις θεωρούσαν ανώτερες από εκείνες του Τσέχοφ. Ο Γκόρκι, που υπήρξε άνταγωνιστής και φίλος του, έγραφε για τον Αντρέγιεφ: «Το ταλέντο του τον εξουσίαζε, τον κατείχε ήταν βαθιά ριζωμένο μέσα του. Η διαίσθησή του, από την άλλη, ήταν ιδιαίτερη οξυμμένη. Η διορατικότητά του για οτιδήποτε άγγιζε τις σκοτεινές πτυχές της ζωής, τις αντιφάσεις της ανθρώπινης ψυχής η τους αναβρασμούς του ενστίκτου, ήταν μοναδική». Το έργο του μεταφράστηκε νωρίς σε πολλές γλώσσες, άλλα βυθίστηκε στη λήθη μετά το 1917. Αν και ο Αντρέγιεφ είχε προσχωρήσει με ενθουσιασμό στις ιδέες του σοσιαλισμού, τα γραπτά του τα χαρακτήριζε ένα πνεύμα αλλόκοτα πεσιμιστικό, ελάχιστα συμβατό με την ιδέα ενός ρόδινου μέλλοντος. Οι νουβέλες του, όπως και τα θεατρικά του, απέκλιναν από το ρεαλισμό και το συμβολισμό που ήταν της μόδας και που τύχαινε να καλλιεργεί περιστασιακά, αλλά με τον δικό του «μαύρο» τρόπο και από κάποια απόσταση. Κι επειδή η σαρκαστική πικρία που διαπνέει την έμπνευσή του τον οδηγούσε συνεχώς να παρεκκλίνει από τον αρχικό σκοπό του, η φρίκη του κόσμου και το παράλογο της ύπαρξης έπαιρναν πάντοτε στο τέλος το πάνω χέρι. Θα μπορούσε κανείς να τον τοποθετήσει σ ένα μεσοδιάστημα, κάπου ανάμεσα στον Στρίντμπεργκ και τον Κάφκα.Πέθανε στη Φιλανδία.

Εργα του: Η σκέψη και ο κυβερνήτης, Σάσκα Ζιγκουλιόφ, Ο Κλόουν (ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΧΕΤΑΙ ΡΑΠΙΣΜΑΤΑ), Η ζωή του Βασίλι Φιβεϊσκι, Αναμνήσεις ενός φυλακισμένου, Το ημερολόγιο του Σατανά, Η τρέλα, Η άβυσσος, Οι μαύρες μάσκες, Λάζαρος - Ιούδας ο Ισκαριώτης, Οι επτά κρεμασμένοι, Νυχτερινή κουβέντα.

Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΝΤΙΟΥΓΚΑΝ ΤΟΥ ΜΠΑΓΙΑΡΝΤ ΒΕΪΛΕΡ

Το σημερινό μας αρχείο ανήκει στα ραδιοφωνικά σήριαλ. Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντούμε ραδιοφωνικές σειρές. Όταν το ραδιόφωνο ήταν στις μεγάλες του δόξες, οι σειρές του ραδιοφώνου είχαν τεράστια απήχηση, αντίστοιχη των σημερινών τηλεοπτικών σήριαλ. «Η δίκη της Μαίρης Ντιούγκαν» ολοκληρώθηκε σε πολύ λίγα επεισόδια, μόλις σε δώδεκα, και πρόκειται (όπως προϊδεάζει και ο τίτλος) για ένα δικαστικό δράμα. «…Δεν είναι από τα συνηθισμένα ωστόσο. Ο συγγραφέας δεν έγραψε ένα τέτοιο έργο, αλλά προσπάθησε να αποδώσει θεατρικά μία δίκη, τη δίκη της Μαίρης Ντιούγκαν. Γι’ αυτό και οι ακροατές θα παρακολουθήσουν την πλήρη διεξαγωγή μιας ποινικής δίκης από την πρώτη ως τη τελευταία σκηνή, κι όχι μια θεατρική σκηνή ενός δικαστηρίου μέσα σε ένα έργο…»
Εύχομαι καλή ακρόαση

ΥΠΟΘΕΣΗ

«… Το δικαστήριο θα εξετάσει την υπόθεση της Μαίρης Ντιούγκαν… Η Μαίρη Ντιούγκαν σκότωσε. Κύριοι δικασταί, έχετε καθήκον να αποφασίσετε αν η γυναίκα αυτή είναι αθώα ή ένοχη. Κύριε πρόεδρε, έχετε το καθήκον να κρίνετε την κατηγορουμένη. Αυτό απαιτεί από εσάς η κοινή γνώμη…»

Ο Έντγκαρ Ράις είναι ένας πολύ γνωστός μεγαλοαστός, χρηματιστής στο επάγγελμα. Παντρεμένος κι έχοντας μία κόρη, φαινομενικά ευτυχισμένος, υπόδειγμα οικογενειάρχη, έχει κρυφή ζωή, μία ερωμένη, την καλλιτέχνιδα Μαίρη Ντιούγκαν. Όταν αυτός θα βρεθεί δολοφονημένος η Μαίρη θα βρεθεί στη εδώλιο του κατηγορουμένου…

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Νίκος Γκάτσος
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μήτσος Λυγίζος

ΠΑΙΖΟΥΝ: Στέφανος Ληναίος, Ανδρέας Φιλιππίδης, Αλέκα Παΐζη, Καρούσος, Φοίβος Ταξιάρχης, Ρίτα Μουσούρη, Γιώργος Πλούτης, Δημήτρης Κάλλας, Νίκος Δενδρινός, Θάλεια Καλλιγά, Τρίφων Καραντζάς, Άλκηστις Γάσπαρη, Ελεάννα Απέργη, Λέλα Ησαΐα, Μήτσος Μυράτ, Νάσος Κεδράκας
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: κάθε επεισόδιο διαρκεί 11 λεπτά περίπου
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 1958 (Ιούλιος)

Ευχαριστούμε πολύ για το κείμενο τονNikosPs

ΦΙΛΟΥΜΕΝΑ ΜΑΡΤΟΥΡΑΝΟ του ΕΝΤΟΥΑΡΝΤΟ ΝΤΕ ΦΙΛΙΠΠΟ

Σήμερα έχουμε ένα σπουδαίο έργο. Ένα αριστουργηματικό έργο. Θα έλεγε κανείς πως με τη Φιλουμένα ο Εντουάρντο Ντε Φιλίππο έκλεισε όλη του τη παρουσία στο παγκόσμιο δραματολόγιο. Χωρίς να θέλω να πω ότι δεν έχει γράψει κι άλλα σημαντικά έργα, θεωρώ ότι και μόνο αυτό το έργο αρκεί για να χαρτογραφηθεί ο συγγραφέας μας σαν σημείο αναφοράς στο χάρτη των θεατρικών κειμένων. Νεορεαλιστής, ευαίσθητος και βαθιά ανθρώπινος, δημιούργησε κωμωδίες (πολλές φορές πικρές) που έφταναν στα όρια της ηθογραφίας. Με ξεκάθαρες προθέσεις και πηγαίο ταλέντο, βασίστηκε ακριβώς σε αυτά τα όπλα, χωρίς υπερβολές που προκαλούν τη προσοχή. Και για αυτό ακριβώς σήμερα αξιολογείται ως ένας από τους σημαντικούς εργάτες του θεάτρου, επειδή κέντρισε το ενδιαφέρον μέσα στη λιτότητα των κειμένων του. Όσο για τη σημερινή μας ηχογράφηση… Στον πρωταγωνιστικό ρόλο η μεγάλη Μαίρη Αρώνη δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, ενώ μία σειρά γνωστών και ταλαντούχων ηθοποιών είναι πλάι της. Εύχομαι σε όλους καλή ακρόαση

ΥΠΟΘΕΣΗ

Η Φιλουμένα, μία γυναίκα που ξεκίνησε ως πόρνη και κατέληξε ερωμένη του πλούσιου Ντομένικο. Ώριμη πια ζητάει από τον Ντομένικο να την παντρευτεί. Και τότε του κάνει και μια μεγάλη αποκάλυψη… Τα τρία παιδιά της… Δυνατή μέσα στην αδυναμία της… Σκληρή, αλλά και εύθραυστη.

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Κώστας Ταχτσής
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ολυμπία Κυριακάκη
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Βασίλης Νικολαΐδης
ΠΑΙΖΟΥΝ: Μαίρη Αρώνη, Νίκος Τζόγιας, Γιώργος Μοσχίδης, Τζόλυ Γαρμπή, Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Μιράντα Ζαφειροπούλου, Γιάννης Μπέζος, Ναταλία Τσαλίκη, Νανά Κακαβά, Κώστας Καπελώνης, Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, Βαγγέλης Ρόκκος
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 1 ώρα και 43 λεπτά
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 1989 (30 Μαρτίου)

ΛΙΓΑ ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΑ

Το σημερινό μας έργο γράφτηκε το 1946 για χάρη της αδερφής του συγγραφέα, Τιτίνα Ντε Φιλίππο, η οποία ήταν θιασάρχης. 

Η πρεμιέρα έγινε στη Νάπολη. Το 1951 γυρίστηκε για πρώτη φορά κινηματογραφικά, σε διασκευή και σκηνοθεσία του ίδιου του Ντε Φιλίππο και με πρωταγωνίστρια την Τιτίνα (φωτό 1). 

Το 1964 μεταφέρθηκε για δεύτερη φορά στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία Βιττόριο Ντε Σίκα, με τους: Σοφία Λόρεν και Μαρτσέλο Μαστρογιάννι και με τίτλο «Matrimonio all'italiana» (φωτό 2). Τώρα στην Ελλάδα το έργο έχει ανέβει ουκ ολίγες φορές. 

Η πρώτη ελληνική παράσταση είναι με πρωταγωνίστρια την Αλέκα Κατσέλη το 1949 με τον τίτλο «Τα παιδιά είναι παιδιά», εμπνευσμένος από μία ατάκα της ηρωίδας (φωτό 3). Το 1959 το έργο ανέβηκε με το θίασο της Κατερίνας (Κατερίνα Ανδρεάδη) με τον τίτλο «Η κλώσσα». Το 1978 τον ρόλο της Φιλουμένα θα ερμηνεύσει μοναδικά η Έλλη Λαμπέτη (φωτό 4). Τη παράσταση επαναλαμβάνει και το 1979 μόνο που το ρόλο του Παπαμιχαήλ αναλαμβάνει ο Τίτος Βανδής. Το 1986 το έργο ανεβάζει η Αλίκη Βουγιουκλάκη με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ (φωτό 5). Την ίδια χρονιά το έργο ανεβαίνει από το ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας με την πολύ καλή Σοφία Ολυμπίου. Το ΔΗΠΕΘΕ Βόλου ανεβάζει το έργο το 1994 με τη Λυδία Κονιόρδου, ενώ το 1996 το έργο θα ανέβει δύο φορές, με πρωταγωνίστριες τη Σμαρούλα Γιούλη και Μάρθα Βούρτση. Το 2003 η Άννα Βαγενά εσαρκώνει τη Φιλουμένα, ενώ το 2007 η Αθηνά Τσιλύρα στο πλευρό του Τάσου Χαλκιά. Κι αυτές είναι μόνο μερικές από τις φορές που ανέβηκε.

Ευχαριστούμε πολύ τονNikosPs για το κείμενο.

“Εξαιτίας της αναταραχής…”

“Εξαιτίας της αναταραχής…”

http://radio-theatre.blogspot.com/2011/11/blog-post_10.html

" ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ από το Θίασο Μοντέρνοι Καιροί!!!!
Ευχόμαστε υγεία και πρόοδο για το 2012.

Σας ενημερώνουμε πως το εορταστικό πρόγραμμα των παραστάσεων μας διαμορφώνεται ως εξής:

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου : 9 μμ

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου : 8 μμ

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου : 8 μμ

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου : 9 μμ

Κυριακή 01 Ιανουαρίου : 8 μμ

Δευτέρα 02 Ιανουαρίου : 8 μμ

Παρασκευή 06 Ιανουαρίου : 9 μμ

Σάββατο 07 Ιανουαρίου : 9 μμ

Κυριακή 08 Ιανουαρίου : 8 μμ

στο θέατρο "OLVIO"

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: Γκάζι, Ιεράς Οδού 67 και Φαλαισίας 7.

ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 2103414118

THE LIVING ROOM του Graham Greene (1953)

Ο Γκράχαμ Γκρην (1904- 1991) μας παρέδωσε ένα πλούσιο έργο με θέματα θρησκευτικής υφής, πολιτικού προβληματισμού αλλά και ιστορίες γεμάτες χιούμορ και δράση, ιστορίες που εντάσσονται
 από τον ίδιο τον συγγραφέα στα «ψυχαγωγικά» του δημιουργήματα.

 Στράφηκε στον ρωμαιοκαθολικισμό και δήλωσε ότι θα έπρεπε να
είναι γνωστός ως καθολικός που είναι και μυθιστοριογράφος και
 όχι ως Καθολικός μυθιστοριογράφος. Το έργο του φέρει έντονη

τη σφραγίδα του Ρωμαιοκαθολικισμού, αν και ο τρόπος έκφρασής

του δεν είναι πάντα αρεστός στις θρησκευτικές αρχές. Αν και
πριν κάποια μυθιστορήματα του είχαν μεταφερθεί με επιτυχία
στη σκηνή, το πρώτο έργο που έγραψε αποκλειστικά για το θέατρο
ήταν το "The Living Room" το 1953, όπου μια νεαρή καθολική
ορφανή ερωτεύεται ένα μεσόκοπο άνδρα. Ο κόσμος των ηρώων του,είναι ένας κόσμος πτώσης και η ατμόσφαιρα των έργων του υπογραμμίζει την παρουσία του κακού σε καθετί. Το 1940 στρατολογήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες. Διακρίθηκε τόσο για τα κατασκοπικά του θρίλερ όσο και για τα ψυχογραφικά του έργα. Πολλά μυθιστορήματα και νουβέλες του μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο. Το "Λίβινγκ ρουμ" ανέβηκε στην Ελλάδα την περίοδο 1956-1957 από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν σε
μετάφραση Νίκου Γκάτσου.
ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ:

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΠΑΝΟΥ: ΜΑΙΡΗ
ΝΙΚΗΤΑΣ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ: ΜΑΪΚΛ
ΚΑΡΥΟΦΥΛΛΙΑ ΚΑΡΑΜΠΕΤΗ: ΣΥΛΒΙΑ
ΜΑΡΙΑ ΑΛΚΑΙΟΥ: ΤΕΡΕΖΑ
ΕΛΕΝΗ ΧΑΤΖΗΑΡΓΥΡΗ: ΕΛΕΝ
ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ: ΤΖΕΙΜΣ
ΣΟΦΙΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙΔΟΥ: ΜΑΡΙΟΝ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
ηχογράφηση 8/3/1988

Το ηχητικο αρχείο, το κείμενο καθώς και η φωτογραφία της ανάρτησης είναι προσφορά του φίλου μας Γ.Χ από Θεσ/κη, τον οποίο και ευχαριστούμε - για άλλη μια φορά - θερμά .

Η ΚΥΡΙΑ ΕΧΕΙ ΝΕΥΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΙΑΝΝΟΥΚΑΚΗ

O Δημήτρης Γιαννουκάκης, θεατρικός συγγραφέας, ευθυμογράφος και σατιρικός ποιητής γεννήθηκε στην Aθήνα το 1899.

 Σπούδασε Nομικά και από το 1930 εργάστηκε ως δημοσιογράφος, γράφοντας για τις περισσότερες εφημερίδες και τα περιοδικά που κυκλοφορούσαν τον καιρό εκείνο (Εμπρός, Αθηναϊκά Νέα, Ημερήσιος Κήρυξ, Βραδυνή, Εθνικός Κήρυξ).
Έχει γράψει και έχουν μεταφερθεί στο θέατρο, συνολικά 235 έργα, κυρίως κωμωδίες και μονόπρακτα. Kυριάρχησε στη σκηνή του ελαφρού θεάτρου, με την ευρηματικότητα που χαρακτήριζε τη δομή των κειμένων του και την έλξη που ασκούσαν στο ευρύ κοινό.
Η σημαντικότερη κωμωδία του είναι "Η ΚΥΡΙΑ ΕΧΕΙ ΝΕΥΡΑ", η οποία παίχτηκε επανειλημμένα στη σκηνή με μεγάλη επιτυχία. Γνώστης της γλώσσας και ενημερωμένος στο ευρωπαϊκό θέατρο δημιούργησε στην εποχή του την κατάλληλη υποδομή για να διαμορφωθεί μια γλώσσα και μια τεχνική θεάτρου, ικανή να στηρίξει το έργο των μεταγενέστερων. Πέθανε στην Aθήνα το 1974.

Η υπόθεση του έργου έχει ως εξής: Η Φλώρα Καρδάλη είναι μια νευρική γυναίκα που έχει καταντήσει αφόρητη για όλους, ακόμη και για τους γείτονες.Φυσικά ο άνδρας της και το στενό της περιβάλλον δεν την αντέχουν πια. Το πλέον ευαίσθητο σημείο της και αφορμή για τρομακτικά ξεσπάσματα είναι η συχνή απώλεια του χρυσού της αναπτήρα... Αυτόν τον αναπτήρα χρησιμοποιεί ο ατυχής σύζυγος της προκειμένου να τη φέρει σε επαφή με έναν ψυχίατρο, αφού η γυναίκα του αρνείται κατηγορηματικά να δεχτεί ιατρική βοήθεια. Και, ξαφνικά, από την πρώτη κι όλας συνάντηση με το γιατρό όλα αλλάζουν και η κυρία δεν έχει καθόλου νεύρα. Αντίθετα είναι μια καλή, ήρεμη, ονειροπόλα γυναίκα.

Οχι δεν πήρε αγχολυτικά χάπια, αλλά "κατάπιε" μια δυνατή δόση από ένα ειδύλλιο, από ένα ρομάντσο,

από μια συναισθηματική περιπέτεια γεμάτη ρομαντισμό που τόσο ανάγκη την είχε. Η γυναίκα γίνεται καλά, ο σύζυγος απαλλάσσεται από τα τρομερά ξεσπάσματα και από τις νευρικές κρίσεις, ο γάμος σώζεται και αποδεικνύεται ότι ό έρωτας θεραπεύει τη νευρασθένεια.

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ:

ΒΙΛΜΑ ΚΥΡΟΥ .... Φλώρα
ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ .... Κοσμάς
ΕΛΕΝΗ ΑΝΟΥΣΑΚΗ .... Γιάννα
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΛΙΒΩΚΑΣ .... Γιατρός
ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΕΖΟΣ .... Γείτονας
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗΣ .... Δικηγόρος
ΒΑΣΩ ΜΕΝΙΔΙΩΤΟΥ .... Καμαριέρα
ΡΕΝΑ ΓΑΛΑΝΗ .... Μαγείρισσα

Η ΕΚΠΛΗΞΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟΥ ΜΑΡΙΒΟ (La Surprise de l'amour,1722) του Pierre de Marivaux

Εκδότης: University Studio Press

Την εποχή της ζωής του Μαριβό (1688 - 1763) το γαλλικό θέατρο επηρεάζεται από την παρουσία στη Γαλλία, των Ιταλών με το περίφημο είδος της Κομέντια ντελ Αρτε. Ο Μαριβό θα επηρεαστεί πολύ έντονα από το είδος αυτό του θεάτρου.
Ο Μαριβό γίνεται γνωστός αρκετά νέος, στα περίπου 28 χρόνια του. Κυρίως με τη μεγάλη του επιτυχία «Η έκπληξη του έρωτα», που κι αυτό ανέβηκε από τους Ιταλούς της Κομέντια ντελ Άρτε.
Ο έρωτας, η απιστία, η διπλοπροσωπία αποτελούν τα βασικά στοιχεία όλων των έργων του Μαριβό. Και η γυναίκα είναι η κεντρική ηρωίδα.
 Και ένας -ο βασικός- λόγος γι' αυτή την προτίμηση είναι οι μεγάλες ντάμες -βεντέτες- ηθοποιοί της εποχής του και γι' αυτές γράφει τους ρόλους του.

Pierre de Marivaux

Ο Πιερ Καρλέ ντε Σαμπλαίν ντε Μαριβώ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 4 Φεβρουαρίου 1688. Ακολουθώντας τα ίχνη του πατέρα του άρχισε να σπουδάζει νομική, αλλά στα 20 γράφει ήδη το πρώτο του έργο "Ο δίκαιος και συνετός πατέρας". Περιστασιακά δημοσίευσε άρθρα στο περιοδικό Nouveau Mercure, ώσπου το 1719 δημιούργησε το δικό του περιοδικό, Spectateur Francais (1720-1724). Η απώλεια της περιουσίας του (1720) και ο θάνατος της γυναίκας του Κολόμπ (1723) τον ώθησαν να ασχοληθεί πιο σοβαρά με τη συγγραφή θεατρικών έργων: Διπλή απιστία (1723), Το νησί των σκλάβων (1725), Το παιχνίδι του έρωτας και της τύχης (1730), Ο θρίαμβος του έρωτα (1732), Η κληρονομιά (1736), Η φιλονικία (1744). Το 1742 έγινε επίσημο μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Πέθανε στο Παρίσι στις 12 Φεβρουαρίου 1763 
(πηγή: perizitito.gr.)

 ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ:
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΙΡΟΣ - ΜΠΕΛΛΑ ΜΠΕΡΔΟΥΣΗ - ΑΛΕΞΗΣ ΜΙΓΚΑΣ - ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ - ΕΡΣΗ ΜΑΛΙΚΕΝΤΖΟΥ - ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΟΥΡΛΟΥ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΟΥΜΑΚΗΣ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΕΛΠΙΔΑ ΜΠΡΑΟΥΔΑΚΗ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ
ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ 1981

Το ηχητικό αρχείο καθώς και το κείμενο της ανάρτησης ανήκουν στο φίλο μας Γ.Χ από Θεσ/κη, τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά!

ΦΟΙΤΗΤΑΙ του Γρηγόριου Ξενόπουλου

Εθνικό Θέατρο 2000 Σοφία Ολυμπίου (Κυρα - Μάρω), Γρηγόρης Σταμούλης (Τάσος), Τζίνη Παπαδοπούλου (Φανή)



Η αιώνια νιότη που ζει μέσα στο μυαλό μας, εξωραΐζοντας τις μνήμες και τα χαμένα χρόνια που τώρα φαντάζουν σαν μελαγχολικές χαρές, είναι ο κύριος άξονας του έργου. 'Η παράσταση αρχίζει από τον επίλογο, εκεί που όλοι προσπαθούν να αρθρώσουν τον νεανικό λόγο.
Κι ενώ όλα μοιάζουν απλά, ανθρώπινα και ταπεινά, αρχίζει ο χρόνος να γυρίζει ανάποδα. Ένα κομμάτι ζωής χωρίς εξάρσεις, χωρίς να ξεχωρίζουν ή να διαπρέπουν οι ήρωες, χωρίς ίντριγκες ή κοσμογονικές συγκρούσεις. Η μεγάλη αλήθεια δεν θ' ακουστεί, η λύση δεν υπάρχει και η ζωή είναι ωραία. Γιατί η φθορά δημιουργεί μνήμες και οι μνήμες είναι πάντα καλές'.
Το έργο γράφτηκε λίγο πριν από την μικρασιατική καταστροφή και την αυτοκτονία του Καρυωτάκη στην Πρέβεζα. Εποχή που η νιότη σήμαινε έρωτας, ανεμελιά και άγνοια της φθοράς. ( Σταύρος Τσακίρης σκηνοθέτης)

Για το ραδιόφωνο: μετάδοση 9-7-1967
Παίζουν οι ηθοποιοί: Βάσω Μανωλίδου, Κώστας Καστανάς, Ρίτα Μουσούρη, Κική Ρέππα, Δημήτρης Μαλαβέτας, Αλέκος Κουρής, Σταύρος Ξενίδης, Κώστας Πανουργιάς, Χριστόφορος Νέζερ.

Ο ΓΕΡΟΣ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ του Έρνεστ Χέμινγουαίη

Ο Γέρος και η Θάλασσα (The Old Man and the Sea) είναι μια νουβέλα που γράφτηκε από τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ.

Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ βραβεύτηκε το 1953 με το Βραβείο Πούλιτζερ και το 1954 με το Βραβείο Νόμπελ.


Ο ήρωας του έργου είναι ένας φτωχός γέρος ψαράς, με μια μικρή βαρκούλα. Ο γέρος είχε έναν μοναδικό φίλο, ένα παιδί που τον βοηθούσε στο ψάρεμα αλλά και τον φρόντιζε. Του έφερνε φαγητό, κουβέρτες και ό,τι άλλο χρειαζόταν. Κάποτε όμως, έπειδή το παιδί με τον γέρο δεν έβγαζαν πολλά ψάρια, οι γονείς του του είπαν να μην δουλεύει πια μαζί του. Έτσι, το παιδί πήγε σε ένα μεγάλο καΐκι που κάθε μέρα έπιανε ψάρια! Μια μέρα, μόνος του ο γέρος πια, ξεμάκρυνε πολύ μέσα στη θάλασσα. Ενώ ψάρευε, ξαφνικά είδε ότι έπιασε έναν ξιφία. Είχε αρχίσει να τραβάει δυνατά η πετονιά. Μετά από δύσκολη και σκληρή μάχη, ο γέρος σκότωσε με το καμάκι του το τεράστιο ψάρι. Μετά από λίγο, από την οσμή του αίματος μαζεύτηκαν αρκετοί καρχαρίες. Ο γέρος αρχικά πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις σε μια άνιση μάχη. Τελικά όμως, εξαντλημένος βγήκε για άλλη μια φορά ηττημένος. Στη στεριά ο γέρος έφτασε μόνο με το σκελετό του ξιφία. Το υπόλοιπο σώμα του το είχαν φάει οι καρχαρίες!


Ραδιοφωνική διασκευή Δημήτρη Μπουρούνη (1966)
Παίζουν οι ηθοποιοί: Λουκιανός Ροζάν, Σπύρος Καλογήρου, Γιώργος Μετσόλης, Χριστόφορος Χειμάρας, Γιώργος Διαλεγμένος, Αγγελος Αντωνόπουλος, Κώστας Καφάσης, Γιάννης Αργύρης (ο γέρος), Φραγκούλης Φραγκούλης, Σταύρος Χατζπύλης, Κώστας Καζάκος, Ντίνα Γιαννακού, Κώστας Παπαγεωργίου.

Ο αμερικανός μυθιστοριογράφος Ernest Hemingway γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου 1899 στο Oak Park του Illinois. Ταραχώδης ήταν η κοινωνική ζωή του. Ήταν νυμφευμένος τέσσερις φορές, και είχε διάφορες ρομαντικές σχέσεις κατά τη διάρκεια της ζωής του. Αγαπήθηκε όσο λίγοι συγγραφείς.
Το 1953 πήρε το βραβείο Pulitzer για το μυθιστόρημά του Ο γέρος και η θάλασσα [The Old Man and the Sea]. Το 1954 του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το διακριτικό ύφος γραψίματος του Hemingway χαρακτηρίζεται από την οικονομία και τη συγκρατημένη περιγραφή και είχε μια σημαντική επιρροή σε συγγραφείς του εικοστού αιώνα.
Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και κάλυψε με τις ανταποκρίσεις του τον Ισπανικό Εμφύλιο και τον Ελληνο-τουρκικό Πόλεμο. Το 1933 πήγε στην Αφρική για σαφάρι κι εκεί έμεινε περίπου τρεις μήνες συγκεντρώνοντας και υλικό για το βιβλίο του Πράσινοι λόφοι στην Αφρική, που κυκλοφόρησε το 1935.
Ο Χεμινγουέι έζησε πολλά χρόνια στην Κούβα, κι όταν έφυγε από την Κούβα, και εγκαταστάθηκε στο Αϊντάχο, εκδηλώθηκε η κατάθλιψη. Μια από τις παρενέργειες της θεραπείας του ήταν και η απώλεια μνήμης, κι αυτό για τον Χεμινγουέι ήταν μια καταστροφική απώλεια. Χωρίς τη μνήμη του δεν θα μπορούσε πλέον να γράψει. Πέρασε το τελευταίο διάστημα της ζωής του παλεύοντας με την κατάθλιψη και την παράνοιά του, που τον έκαναν να βλέπει εχθρούς σε κάθε στροφή του δρόμου. Το πρωί της 2ας Ιουλίου 1961 πήρε ένα κυνηγετικό όπλο από ένα ντουλάπι στο υπόγειο του σπιτιού του, πήγε επάνω σε ένα σημείο κοντά στον είσοδο του σπιτιού και πυροβολήθηκε στο κεφάλι. Σε λίγες μέρες θα συμπλήρωνε τα 62 του χρόνια.

Έργα του: Στην εποχή μας (In Our Time, διηγήματα, 1924), Οι χείμαρροι της Άνοιξης [The Torrents of Spring], Ο ήλιος ανατέλλει ξανά [The Sun Also Rises, 1926], Άντρες χωρίς γυναίκες [Men Without Women, διηγήματα, 1927], Θάνατος το απομεσήμερο [Death in the Afternoon, 1932], Να έχεις και να μην έχεις [To Have and Have Not, 1937], Μέσα απ' το ποτάμι και στα δένδρα [Across the River and Into the Trees, 1950], Οι πράσινοι λόφοι της Αφρικής [Green Hills of Africa, 1935], Αποχαιρετισμός στα Όπλα [A Farewell to Arms, 1929], Ο Γέρος και η Θάλασσα [The Old Man and the Sea, 1952]…

ΤΑΠΕΙΝΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΡΟΝΕΜΕΝΟΙ (The Insulted and Humiliated - 1861) του Fyodor Dostoevsky

Τα έργα του Ντοστογιέφσκι, στηρίζονται περισσότερο στους χαρακτήρες και λιγότερο στην πλοκή.
Οι χαρακτήρες αυτοί είναι εξατομικευμένοι και διαφορετικοί μεταξύ τους. Ζουν σ' ένα κόσμο νοσηρό,
αλλόκοτο, που ξαφνικά αποκαλύπτεται μπροστά τους. Οι συμπεριφορές τους φανερώνονται από μια
κίνηση τους, μια φράση τους.
Το "Ταπεινοί και καταφρονεμένοι" δημοσιεύτηκε το 1861, σε συνέχειες στο περιοδικό "Βρέμια".Η θεατρική διασκευή του Andre Charpak, διατηρεί την ατμόσφαιρα του έργου.
(Στο Θέατρο, οι λέξεις είναι "έπεα πτερέοντα" που πρέπει να πετάξουν κατευθείαν στη νόηση του ακροατή)

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ:

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΝΑΝΕΡΗΣ .... (ΙΒΑΝ)
ΑΝΝΑ ΒΕΝΕΤΗ .... (ΝΑΤΑΣΑ)
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΣΤΑΝΑΣ .... ( ΑΛΙΟΣΑ)
ΜΑΝΟΣ ΡΕΥΜΑΤΑΣ .... (ΒΑΛΚΟΦΣΚΙ)
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΒΑΦΙΑΣ .... (ΙΚΜΕΝΙΕΦ)
                                                                ΤΟΝΙΑ ΚΑΖΙΑΝΗ .... (ΚΑΤΕΡΙΝΑ)
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ/ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΥΗ: ΜΑΝΩΛΗΣ ΣΚΟΥΛΟΥΔΗΣ
ΡΑΔΙΟΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΚΑΣ
Ηχογράφηση 1972

Θεατρική διασκευή Andre Charpak (Humilies et offenses - 1958

Το έργο προσφέρεται από τον φίλο μας Γ.Χ από Θεσ/κη, ο οποίος κάνει και την παρουσίασή του. Τον ευχαριστούμε από καρδιάς! 

 Ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι υπήρξε κορυφαία μορφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ρωσικής καταγωγής. Γεννήθηκε το 1821 στη Μόσχα. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Μηχανικών της Αγίας Πετρούπολης. Υπηρέτησε στο στρατό για ένα μικρό χρονικό διάστημα αλλά τον εγκατέλειψε γρήγορα για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Μελέτησε την κοινωνία και τον κόσμο όχι θεωρητικά αλλά στην πράξη. Θέμα των έργων του, η ίδια η ζωή. Είδε από κοντά τις υποβαθμισμένες συνοικίες, γνώρισε τη φτώχεια, τον πόνο, την εξαθλίωση των ταπεινών ανθρώπων και στη συνέχεια μετέφερε τις εικόνες αυτές στα μυθιστορήματα του. Ασχολήθηκε με τον άνθρωπο και την κοινωνία και υπήρξε αγωνιστής και επαναστάτης. Υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Επιστημών και η προσφορά του στην παγκόσμια λογοτεχνία είναι διεθνώς αναγνωρισμένη. Θεωρείται ως ο μεγαλύτερος μυθιστοριογράφος όλων των εποχών και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Εναντιώθηκε στην πολιτική του Τσάρου Νικολάου του Α'. Αυτή του η στάση είχε αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για συνωμοσία και να καταδικαστεί σε τετραετή φυλάκιση. Τα χρόνια του εγκλεισμού του στις φυλακές του Όμσκ υπέφερε τρομερά βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Στα χρόνια της φυλάκισης και εξορίας του αντλούσε δύναμη από μια Καινή Διαθήκη που είχε μαζί του. Το 1859 επέστρεψε στην Πετρούπολη και εξέδωσε μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία, όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία με αποτέλεσμα ο Ντοστογιέφσκι να βρεθεί καταχρεωμένος. Ο μόνος τρόπος γιά να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Άρχισε λοιπόν να γράφει συνέχεια και ακούραστα με αποτέλεσμα να καταφέρει να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του σχετικά άνετα. Σε αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: Ο παίκτης, Οι αδερφοί Καραμαζώφ, Έγκλημα και Τιμωρία, Ο Ηλίθιος, Οι δαιμονισμένοι. Όταν κατάφερε πλέον να ανασάνει από το βάρος των χρεών ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού "Πολίτης" και λίγα χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό, Το Ημερολόγιο Ενός Συγγραφέα, που σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδοτικές εμπειρίες σημείωσε τεράστια επιτυχία. Πέθανε το 1881 στην Πετρούπολη σε ηλικία 60 ετών.

TO NAK (The Knack - 1962) της Ann Jellicoe

Τρεις διαφορετικοί τύποι, προσπαθούν να αποκτήσουν με τον δικό τους τρόπο, το ΝΑΚ.
Ο ένας δειλός, ντροπαλός και ονειροπόλος.
Ο άλλος αδίστακτος, γεροδεμένος με αυτοπεποίθηση.
Ο τρίτος, αδιάφορος και αντιδραστικός.
Μια μουσική τζαζ, με τέσσερα όργανα.
Η Νάνσυ.. και ο τρόπος να την αποκτήσετε !!!!

Το έργο της Ann Jellicoe, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1965 (The Knack ...and How to Get It)
ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ:
ΑΛΕΚΟΣ ΚΟΥΡΗΣ .... (Tom)
ΠΕΤΡΟΣ ΛΕΩΚΡΑΤΗΣ .... (Colin)
ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ .... (Tolen)
ΣΟΥΛΗ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ .... (Nancy)
Προλογίζει ο Μιχάλης Μπούχλης
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ/ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΓΙΑ ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ: ΠΛΑΤΩΝ ΜΟΥΣΑΙΟΣ
ΡΑΔΙΟΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΟΥΧΛΗΣ

ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ 1966

Το έργο προέρχεται από το αρχείο του φίλου μας Γ.Χ από Θεσ/κη, τον και ευχαριστούμε θερμά

ΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΤΟΥ ΜΑΪΚΛ ΦΡΕΪΝ

Σήμερα θα ακούσουμε ένα κείμενο που παίζεται με μεγάλη επιτυχία ακόμα και σήμερα στο εξωτερικό, και ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Αμερική. Ο Μάικλ Φρέιν, είναι ένας συγγραφέας με ποικίλο συγγραφικό έργο, που πολλές φορές ενθουσίασε το κοινό, αλλά και το απογοήτευσε. Γνωρισε τεράστια επιτυχία με τη φάρσα του «Noises off» (1982), ενω με το σημερινό μας έργο, «Benefactors» (1984), δέχτηκε διθυραμβικές κριτικές. Ωστόσο,υπηρξαν φορες που αντιμετωπισε τον χλευασμο της κριτικης και την αποδοκιμασία του κοινού, οπως συνεβει με τα έργα του «The two of us» (1970), και «Look look» (1990). Αυτός, λοιπόν, είναι ο σημερινός μας συγγραφέας. Ένας συγγραφέας που στα έργα του συνυπάρχουν η επιτυχία και η αποτυχία, η κωμωδία και το δράμα, η ποίηση και η πεζότητα. Ένας άνθρωπος των άκρων. Οχι ιδιαίτερα αναγνωρισμένος από το ελληνικό κοινό, καθως το έργο του εκτιμήθηκε περισσότερο από τον καλλιτεχνικό κύκλο της χωρα μας. Το "Noises off"παραμενειι το γνωστοτερο εργο του στην Ελλαδα,καθως εχει ανεβει(με διαφορους τιτλους) τρεις φορες μεχρι σημερα(δυο στην Αθηνα και μια στην Θεσσαλονικη). Οι "Ευεργετες" ειναι ένα έργο που διακρινεται για τις ιψενικές επιρροές και τον έντονο σαρκασμό. Εύχομαι σε όλους καλή ακρόαση.

ΥΠΟΘΕΣΗ

1960. Ο Ντέιβιντ μένει μαζί με τη σύζυγό του και τα δύο τους παιδιά. Είναι πολιτικός μηχανικός και είναι απασχολημένος με την «αναβάθμιση» ενός προαστίου του Λονδίνου. Σκοπός του να μετατρέψει το υπό αποσύνθεση προάστιο από παρηκμασμένη περιοχή σε μία αστική ουτοπία με πολυώροφους ουρανοξύστες. Κι από την άλλη, ένα άλλο ζευγάρι, ο Κόλιν και η Τζέιν… Χρονικά και ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, σε ένα ιδιαίτερο έργο με κρυμμενα νοήματα πίσω από το απόλυτα εμφανές.

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Μαρλένα Γεωργιάδη
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ηλέκτρα Παπακώστα
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αντώνης Αντύπας
ΠΑΙΖΟΥΝ: Κατερίνα Βασιλάκου, Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Χρήστος Πολίτης, Νικηφόρος Νανέρης
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 1 ώρα και 55 λεπτά
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 1989 (4 Δεκεμβρίου)

Ευχαριστούμε πολύ τονNikosPs για το κείμενο.

Ο Μάιλ Φρέιν, άγγλος θεατρικός συγγραφέας και μυθιστοριογράφος, γεννήθηκε το 1933 στο Λονδίνο. Ο Φρέιν ήθελε να γίνει συγγραφέας από την εποχή που μεγάλωνε στο νότιο Λονδίνο. Το οικογενειακό του υπόβαθρο, ωστόσο, μάλλον δεν ευνοούσε την κλίση του. Ο πατέρας του ήταν έμπορος οικοδομικών υλικών. Η βιολονίστα μητέρα του, είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει την πολλά υποσχόμενη μουσική καριέρα της και να εργαστεί ως υπάλληλος. Ο ίδιος φοίτησε για λίγο σ' ένα ακριβό ιδιωτικό σχολείο, όμως μετά το θάνατό της, ο πατέρας του τον έγραψε στο τοπικό δημόσιο, απ' όπου αποφοίτησε υπό ντικενσιανές συνθήκες. «Το Γυμνάσιο αρρένων του Σάτον ήταν αποτρόπαιο», ανακαλεί με το γνωστό του χιούμορ ο Φρέιν. «Το διηύθυνε ένας φρικτός τύπος που άρχιζε τη μέρα, μετά την προσευχή, ξυλοκοπώντας είκοσι παιδιά -προς παραδειγματισμόν- και συνεχίζοντας να σκορπάει σκαμπίλια ώς το τέλος των μαθημάτων. Μάλλον κυριολεκτούσε όταν, βγάζοντας το σακάκι του και σηκώνοντας τα μανίκια του, έλεγε οτι αυτον τον πονάει περισσότερο απ' όσο εμάς"». Ωστόσο, επιμένει ότι η παιδική του ηλικία ήταν, παρά το πένθος, ευτυχισμένη. Δρόμοι χωρίς αυτοκίνητα, απεριόριστη ελευθερία, εξερευνήσεις στην εξοχή και μια συνεχής αίσθηση περιπέτειας, όπως αυτή που βιώνουν τα παιδιά της νουβέλας του «Κατάσκοποι». Κι ύστερα, ήρθε το Κέμπριτζ. Ο Φρέιν σπούδασε γαλλική και ρωσική φιλολογία, πριν στραφεί στις «ηθικές επιστήμες», μ' άλλα λόγια, στη φιλοσοφία. «Μου άρεσε πολύ ο τίτλος των σπουδών μου», εκμυστηρεύεται σήμερα. «Κανείς δεν ήξερε τι σήμαινε, όμως ηχούσε πολύ εντυπωσιακός». Από εκείνη την εποχή χρονολογείται η αγάπη του για το θέατρο και τη δημοσιογραφία. Μετά το τέλος των σπουδών του άρχισε να εργάζεται στην «Guardian» του Μάντσεστερ, να περιηγείται τη βόρεια Αγγλία αναζητώντας ειδήσεις και κάνοντας συνεντεύξεις, να ασχολείται με την κριτική και, τέλος, το 1959, να γράφει τις αστραφτερές επιφυλλίδες του στην «Guardian». «Η αρετή του Φρέιν ως κωμικού συγγραφέα», παρατηρούσε ο ποιητής και φίλος του Τζέιμς Φέντον πρόσφατα, «βασιζόταν ανέκαθεν στην ικανότητά του να ανακαλεί το άμεσα αναγνωρίσιμο -έναν τυπικό χαρακτήρα, ένα κοινό μπλέξιμο, μια συνηθισμένη αδυναμία. Ομως οι επιφυλλίδες του δεν ήταν ευθυμογραφήματα, αλλά τυπολογικά δοκίμια». Από την επιφυλλίδα στο μυθιστόρημα το άλμα δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο. Ομως για τον Φρέιν ήταν ομολογουμένως δύσκολο.Οπως χαρακτηριστικα λεει: «Δεν μπορούσα να γράφω τρεις στήλες την εβδομάδα και ταυτόχρονα να ασχολούμαι με την πεζογραφία.Δεν είναι απλό δυσί κυρίοις δουλεύειν». Γιατί η δημοσιογραφία υπήρξε μεγάλος του έρωτας. Ακόμη κι όταν εγκατέλειψε την επιφυλλιδογραφία το 1968 για να ασχοληθεί με τη συγγραφή, συνέχισε να κάνει ρεπορτάζ και αναλάμβανε δύο ή τρεις μεγάλες αποστολές το χρόνο. Ωστόσο, η μετάβαση έγινε. Το βραβευμένο πρώτο βιβλίο του, τα «Τενεκεδένια ανθρωπάκια» (1965), ήταν «κάτι ανάμεσα σε επιφυλλίδα και μυθιστόρημα», σύμφωνα με τον ίδιο. Δεν γνώρισε πάντα την αποδοχή, όπως συνέβη με το θεατρικό του έργο «Κοπεγχάγη», το μυθιστόρημά του «Παραφορά» (υποψήφιο για το βραβείο Booker) ή τη νουβέλα του «Κατάσκοποι», που τιμήθηκε με το βραβείο Whitbread για το καλύτερο μυθιστόρημα της περασμένης χρονιάς (όσο κι αν το μεγάλο Whitbread και η υψηλή αμοιβή που το συνόδευε δόθηκε στη σύζυγο του Φρέιν, Κλερ Τόμαλιν, για τη βιογραφία του Σάμιουελ Πέπις, προκαλώντας πολλά κωμικά σχόλια στο βρετανικό Τύπο). Η κριτική δεν ήταν πάντα ευνοϊκή μαζί του. Το πρώτο του θεατρικό, ένα μονόπρακτο με θέμα το γάμο, απορρίφθηκε γιατί παρουσίαζε επί σκηνής την αλλαγή μιας πάνας. Το δεύτερο έργο του, «The two of us», που ανέβηκε στο Garrick το 1970 με τους Ρεντγκρέιβ και Μπράιαρς, αντιμετώπισε τη χλεύη της κριτικής και το γιουχάισμα του κοινού. Και παρά το θρίαμβο της φάρσας «Noises off», συνεχούς επιτυχίας επί τέσσερα χρόνια στο West End, και του «Benefactors» (1984), σπουδαίας θεατρικής στιγμής για το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, η πολυαναμενόμενη κωμωδία του «Look look» (1990) ήταν καταστροφή. Το έργο άντεξε επί σκηνής μόλις 27 βραδιές και ο Φρέιν γεύθηκε μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της καριέρας του. Ομως δεν το έβαλε κάτω. Η «Κοπεγχάγη» του (1998 ) προκάλεσε θύελλα στο West End. Φανταστική αναπαράσταση της συνάντησης του Γερμανού φυσικού Βέρνερ Χάιζενμπεργκ και του Δανού ομολόγου του, πρώην συναδέλφου και παλιού φίλου Νιλς Μπορ, το έργο του Φρέιν επιχειρεί να διερευνήσει τη φύση του ανταγωνισμού μεταξύ ιδιοφυϊών, την αδυναμία τους να δημιουργήσουν αρμονικές σχέσεις, το βαθμό κατοχής μιας ιδέας από εκείνον που προλαβαίνει να τη διατυπώσει. Διακριτικά, αποστασιοποιημένα, σχεδόν ψυχρά, φέρνει στο προσκήνιο τις πιο δραματικές πλευρές της ανθρώπινης έμπνευσης και αναζήτησης. Το ίδιο, mutatis mutandis, κάνει και στο μυθιστόρημά του «Παραφορά». Ωστόσο, όπως έγραψε και η «Guardian», ο χαμηλόφωνος τόνος του είναι απολύτως παραπλανητικός. Πίσω απ' αυτόν πάλλεται μια εξαιρετική πνευματική ενέργεια, μια μοναδική ευρυμάθεια, μια σπάνια αίσθηση του σασπένς. Σ' όλες τις ιστορίες του σοβεί μια απροσδιόριστη απειλή: τα πράγματα, μοιάζει έμμεσα να επαναλαμβάνει, πολύ εύκολα μπορεί να ξεφύγουν από κάθε έλεγχο. Σήμερα, ο Φρέιν δεν διαθέτει γραφείο σε κάποια εφημερίδα.Eτσι κι αλλιώς, όπως ο ίδιος έχει επισημάνει επανειλημμένα, η ατμόσφαιρα στα δημοσιογραφικά γραφεία και στις δημοσιογραφικές γειτονιές έχει ριζικά μεταμορφωθεί, χάνοντας πολλήν από τη γοητεία και το μυστήριό της. Ζει, μαζί με την Τόμαλιν, σ' ένα λονδρέζικο διαμέρισμα κοντά στο Regent Park, διακοσμημένο με τις αφίσες από τις πάμπολλες παραστάσεις των θεατρικών του έργων, τα πολλά του βραβεία και τα άπαντα του Τσέχοφ στα ρωσικά (αφού ο Φρέιν είναι ένας από τους πλέον έγκριτους μεταφραστές του στα αγγλικά). Στην κορνίζα του τζακιού συνωστίζονται οικογενειακές φωτογραφίες και μια διαφήμιση των πολυκαταστημάτων Harrods από ένα περιοδικό του 1925. Το μοντέλο είναι η μητέρα του Φρέιν, που πέθανε όταν ο συγγραφέας ήταν 12 ετών, το 1945.

ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ

Συμπόσιο (Πλατωνικός διάλογος)

Ο νεαρός ποιητής Αγάθωνας κέρδισε το βραβείο στα Λήναια το έτος 416 π.Χ., επί άρχοντος Ευφήμου (Αθήν. 217α). Την επόμενη μέρα όμως κάλεσε σε συμπόσιο όλους τους εξέχοντες άνδρες της αριστοκρατικής τάξης της Αθήνας, επειδή την προηγούμενη μέρα δεν είχαν μπορέσει να παρευρεθούν στην γιορτή. Στο συμπόσιο πήραν μέρος ο Αριστόδημος, ο Φαίδρος, ο Αγάθωνας, ο γιατρός Ερυξίμαχος, ο Παυσανίας, ο Αριστοφάνης, ο Αλκιβιάδης και αργότερα ο Σωκράτης, ο οποίος αρχικά δίσταζε να παρευρεθεί και περίμενε έξω από την πόρτα ακούγοντας τα λεγόμενα. Η πρώτη μας επαφή με τον Σωκράτη γίνεται στο ενδιάμεσο του κειμένου, τη στιγμή που αυτός εμφανίζεται στο συμπόσιο. Οι παρευρισκόμενοι αποφασίζουν να περάσουν τη βραδιά όχι με άγριο φαγοπότι, αλλά όμορφα και διαλεκτικά, συζητώντας γύρω από ένα συγκεκριμένο θέμα. Το θέμα του συμποσίου είναι λοιπόν η αναζήτηση της υφής του έρωτα: «τι είναι ο έρωτας;»

Δομή του έργου
Σχεδόν ολόκληρος ο διάλογος είναι σε μορφή αφήγησης από τον Απολλόδωρο στον Εταίρο, έναν φίλο του στον δρόμο για την Αθήνα. Ο Απολλόδωρος άκουσε τη συζήτηση από τον Αριστόδημο, ο οποίος συμμετείχε στο συμπόσιο, και πιθανότατα ο Πλάτωνας έλαβε γνώση των λεγομένων από τον αδερφό του ή από τον ακατονόμαστο φίλο.
• Η συζήτηση αρχίζει με τον λόγο του Φαίδρου, που υποστηρίζει, ότι ο Έρωτας είναι ένας από τις αρχαιότερες θεότητες. Ενώ ένας πιστός φίλος είναι η μεγαλύτερη ευτυχία, ο έρωτας είναι αυτός που μας κάνει να κάνουμε τις ηρωικότερες πράξεις.
• Ο Παυσανίας φέρνει τον έρωτα σε σχέση με την θεά Αφροδίτη, και υποστηρίζει ότι όπως η Αφροδίτη έχει δύο φύσεις, την ανθρώπινη και την θεϊκή, έτσι και ο έρωτας έχει δύο μορφές. Ο σαρκικός έρωτας αποσκοπεί στην απλή ικανοποίηση, ενώ ο ανώτερος έρωτας επιφέρει την παντοτινή ένωση με τον αγαπημένο ή την αγαπημένη.
• Ο γιατρός Ερυξίμαχος από ιατρικής άποψης βλέπει τον έρωτα σαν μια συγκυρία τεσσάρων ερωτικών δυνάμεων που κατοικούν μέσα στο ανθρώπινο σώμα: η ζέστη, το κρύο, η πίκρα και η γλύκα.
• Ο Αριστοφάνης επιχειρεί να αποδείξει την δύναμη του έρωτα με τον μύθο των σφαιρικών ανθρώπων, που ήταν ερμαφρόδιτοι. Είχαν τόσο μεγάλη δύναμη, που οι θεοί τους έκοψαν στην μέση και από τότε το ένα μισό αναζητάει το άλλο.
• Ο Αγάθων με μεγάλη ρητορική ικανότητα και με την βοήθεια λογικών αποδείξεων λέει πως ο έρωτας είναι ένας θεός που είναι αιώνια νεαρός, τρυφερός, πανέμορφος, δίκαιος, σώφρων, τολμηρός και σοφός. Προς τιμή του τραγουδάει και έναν ύμνο.
• Εκείνη την στιγμή παρουσιάζεται ο Σωκράτης, ο οποίος λέει ότι δεν ξέρει να πει τίποτα. Η ιέρεια Διοτίμα όμως του ανέθεσε να μεταφέρει ότι ο έρωτας είναι ένας δαίμονας, που μεσολαβεί μεταξύ των θνητών και των αθανάτων.
• Ξαφνικά εμφανίζεται ο Αλκιβιάδης, πολύ μεθυσμένος και με την μορφή ενός Διόνυσου. Όλοι οι παρευρισκόμενοι θέλουν να τους κάνει παρέα, αλλά ο Αλκιβιάδης στρέφεται μόνο στον Σωκράτη και τον επαινεί.
Η συζήτηση συνεχίζεται όλη τη νύχτα, και με άφθονο φαγητό και κρασί. Μόνον ο Σωκράτης παραμένει νηφάλιος, αν και πίνει περισσότερο από τους άλλους. Την επόμενη μέρα θα ξεκινήσει πρωί-πρωί για να κάνει τις καθημερινές του απασχολίες, μαζί με τον μαθητή του, τον Αριστόδημο.

Για το ραδιόφωνο: ηχογράφηση το 1961
Μετάφραση διασκευή του Θρασύβουλου Σταύρου
Μουσική Μιχάλη Αδάμη
Φλάουτο ντόλτσε Δέσποινα Μαζαράκη
Ραδιοφωνική επιμέλεια Νίκου Γκάτσου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Λυκούργος Καλλέργης, Θάνος Κωτσόπουλος, Νίκος Χατζίσκος, Βασίλης Παπανίκας, Γρηγόρης Βαφειάς, Βύρων Πάλλης, Αγνή Καραβά, Ιορδάνης Μαρίνος, Νίκος Παπαναστασίου, Νίκος Κουρκουλος.

ΜΑΝΑ, ΜΗΤΕΡΑ, ΜΑΜΑ του Γιώργου Διαλεγμένου

θέατρο «Βεάκη» 2009

Τον καταλυτικό ρόλο της Μητέρας ερμηνεύει η πρώτη διδάξασα τον ρόλο Ντίνα Κώνστα που ήταν η Μάνα και στην παράσταση του ΄95.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης υπογράφει ο Γιώργος Πάτσας. Συμπρωταγωνιστούν οι Πάνος Σκουρολιάκος, Γιώργος Νινιός, Ελισάβετ Μουτάφη, Βάσω Γιουλιελμάκη.

Το έργο εξελίσσεται την περίοδο της μεταπολίτευσης, όπου το φαινόμενο της αντιπαροχής αλλάζει το τοπίο της Αθήνας ρυθμίζοντας εκ νέου τις σχέσεις των ανθρώπων στην αθηναϊκή κοινωνία. Μια ηλικιωμένη μητέρα, παρά τις δυνατές αντιστάσεις της, πείθεται τελικά από το γιο της και δίνει το σπίτι της αντιπαροχή. Με αυτή την κρίσιμη απόφαση της, παρόλο που η ίδια νοιώθει να μετατρέπεται σε φορτίο, σε βάρος για τους οικείους της, παραδίνει τη σκυτάλη στην επόμενη γενιά.

Η μάνα στο έργο του Διαλεγμένου είναι αποκομμένη από το γνώριμο της περιβάλλον, από το τοπίο των αναμνήσεων της. Αναγκάζεται να παραμείνει σ’ ένα χώρο ουδέτερο και ανοίκειο, γίνεται περιττή, νοιώθει πως αποκόπτεται από τις ρίζες της. Έχει απωλέσει ακόμη και το θάνατο της αφού δεν ελπίζει ούτε στην ανάπαυση του τάφου της. Χωρίς σπίτι, χωρίς τάφο, άστεγη και στη ζωή και στο θάνατο, γίνεται πράγμα, μια αξία άχρηστη. Ένα κεφάλαιο που εξαντλήθηκε, ένας μύθος που κηρύχτηκε σε πτώχευση αφού προηγουμένως ο τόκος του στήριξε και ανάστησε τους άλλους.

Ο συγγραφέας με τρόπο συνταρακτικό, με γλώσσα καίρια και οικεία αλλά όχι γραφική, κατορθώνει να περιγράψει τις οικογενειακές συγκρούσεις μεταβαίνοντας από το τραγικό στο κωμικό εκπλήσσοντας μας συγκινητικά. Το «Μάνα, μητέρα, μαμά» παραμένει ένα έργο διαχρονικό και εξαιρετικά επίκαιρο, όσο επίκαιρα παραμένουν τα ανθρώπινα αδιέξοδα.

Για το ραδιόφωνο:
Μουσική επιμέλεια Γιώργος Διαλεγμένος
Σκηνοθεσία Γιώργος Ρεμούνδος

Παίζουν οι ηθοποιοί: Νίκος Νικολαίδης, Ντίνα Κώνστα, Αιμιλία Υψηλάντη, Αντώνης Βλησίδης, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Δώρα Μιχελή, Γιώργος Διαλεγμένος.

 

Η ΣΤΡΙΓΓΛΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΡΝΑΚΙ, του Σαίξπηρ

Η «Στρίγγλα που έγινε αρνάκι» είναι μια από τις πρώτες κωμωδίες του Σαίξπηρ και από τις δημοφιλέστερες όλων των εποχών. Έχει ανέβει χιλιάδες φορές στο θέατρο, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, έχει γίνει ταινίες για τον κινηματογράφο.

Στη «Στρίγγλα που έγινε αρνάκι», σε αυτό το αριστούργημα με την πολύ ξεχωριστή πλοκή, η ευφυΐα και η ευαισθησία του κειμένου, ο «πόλεμος» δυο αληθινά ερωτευμένων ανθρώπων, κλέβουν σε κάθε ανέβασμα τις καρδιές των θεατών.

Με θριαμβευτή τον έρωτα, η «Στρίγγλα που έγινε αρνάκι» είναι μια μεγάλη ιστορία ερωτικής εξημέρωσης, αληθινής αγάπης, μια κωμωδία που ο αντικατοπτρισμός της φτάνει στο σήμερα.

Υπόθεση: Ο Μπατίστα έχει δυο κόρες, τη μεγαλύτερη Κατερίνα και τη μικρότερη Μπιάνκα. Η Κατερίνα είναι μια δύστροπη και στριμμένη κοπέλα, ένα πανέξυπνο θηλυκό που αρνείται να υποταχτεί στους κανόνες της εποχής και να συνεννοηθεί με τους μνηστήρες που της κάνουν προξενιό.
Μέχρι που στην πόλη εμφανίζεται ο Πετρούκιο, ένας άντρας ευγενικής καταγωγής που δέχεται να παντρευτεί αυτή την ενδιαφέρουσα γυναίκα, που κανείς άλλος γαμπρός δεν τολμάει να πλησιάσει, βάζοντας παράλληλα ένα στοίχημα με τον εαυτό του, να την εξημερώσει. Έτσι αρχίζει ένας πόλεμος αισθημάτων, φύλων, απόψεων που καθρεφτίζουν τις αντιλήψεις τις εποχής, ένας πόλεμος διανθισμένος με κωμικά περιστατικά και συνεχείς ανατροπές που οδηγούν τελικά σε ένα χάπι εντ μιας μεγάλης ιστορίας αγάπης.

Για το ραδιόφωνο:
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Καρθαίος
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ειρήνη Σαρβαρλή
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μιχάλης Μπούχλης
ΠΑΙΖΟΥΝ: Μαίρη Αρώνη, Στέφανος Ληναίος, Ξένια Καλογεροπούλου, Σαπφώ Νοταρά, Χρήστος Φράγκος, Μπάμπης Γιωτόπουλος, Δημήτρης Ποταμίτης, Γιώργος Τζώρτζης, Δημήτρης Μαλαβέτας, Θεόδωρος Έξαρχος, Γιώργος Μοσχίδης, Γιάννης Βογιατζής, Τόνυ Ιακωβάκης, Γιώργος Νάκος, Τάκης Βουλαλάς, Γιώργος Μάζης, Γιώργος Ζαχαριάδης, Χρήστος Φράγκος, Σταμάτης Ράπτης, Νίκος Μαριούκλας, Πέτρος Λεοκράτης, Φραγκούλης Φραγκούλης, Μαρία Ζαφειράκη, Θεόδωρος Ζιζίκος, Τάσος Υφάντης, Καίτη Τριανταφύλλου, Χρήστος Δοξαράς, Κυριάκος Λαζαρίδης, Λάμπρος Κοτσίρης

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 1967

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011
Από τις 9 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα

Χριστουγεννιάτικο παζάρι
ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗΣ ΙΠΠΑΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Πώληση Δώρων, λαχειοφόρος αγορά, μουσική φαγητό και βόλτα με τα άλογα του ΣΘΙΕ
(οι βόλτες μα τα άλογα θα πραγματοποιηθούν από τις 9.30πμ μέχρι τη 1μμ).
Σας περιμένουμε όλους !!!

Τα έσοδα θα διατεθούν για την ολοκλήρωση των έργων υποδομής του Συνδέσμου.

Η ιππασία είναι διασκέδαση, αλλά αν οι ικανότητες που αποκτώνται κάνουν τη ζωή των ατόμων με ειδικές ανάγκες πιο εύκολη και πιο ενδιαφέρουσα τότε είναι έργο ζωής.

Μπορείς και εσύ να βοηθήσεις!

http://www.trag.gr

Π. Κανελλοπούλου 10 – 11527 Γουδί –Τηλ Fax 210 74 88 566

http://www.trag.gr/bazaar-2011.htm

ΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ, του Μπρένταν Μπήαν

Brendan Behan

Ένας όμηρος (1984) - Εθνικό Θέατρο

Χρήστος Δαχτυλίδης (Μονσιού), Μαργαρίτα Λαμπρινού (Μις Τζίλκριστ), Μάκης Πανώριος (Πριντσέσα Γκρέης), Μπέττυ Βαλάση (Μεγκ Ντίλον), Χρήστος Μάντζαρης (Κυρ Μουλέντυ), Χλόη Λιάσκου (Τερέζα), Δημήτρης Ζακυνθινός (Αξιωματικός), Νίκος Μπουσδούκος (Πατ).

Το έργο διαδραματίζεται σε ένα μπορντέλο στο Δουβλίνο, όπου συχνάζουν πρώην επαναστάτες του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού ανάμεσα σε πόρνες και απόκληρους της κοινωνίας. Σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα που αντανακλά την παραμόρφωση της κοινωνίας, ένας νεαρός Άγγλος στρατιώτης κρατείται όμηρος σαν αντίποινα για τη φυλάκιση ενός νεαρού μέλους του IRA, που πρόκειται να απαγχονιστεί σε μία φυλακή του Μπέλφαστ. Μέσα σε αυτήν την παράδοξη ομήγυρη ξετυλίγεται μία ερωτική ιστορία στον αντίποδα των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Πρόκειται για έργο διαχρονικό που καθρεφτίζει τη σημερινή μας κοινωνία, όπου ακόμα κι αν θύτης και θύμα προέρχονται από δύο αντίπαλα στρατόπεδα, μπορεί να έχουν το ίδιο πρόσωπο.

Για το ραδιόφωνο: Ηχογράφηση 1978
Μετάφραση Βασίλη Ρώτα και Βούλας Δαμιανάκου
Σκηνοθέτης Κώστας Μπάκας
Μουσική Συνθεση Μίκης Θεοδωράκης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ηλιάννα Παναγιωτούνη, Τάκης Χρυσούλης, Παναγιώτης Σουπιάδης, Γιώργος Χανδόλιας, Σταύρος Καρακώστας, Σπύρος Κωνσταντινίδης, Ανδριανή Τουντοπούλου, Ελένη Οικονομίδου, Μαρία Σαουσοπούλου, Γιάννης Χριστογιάννης, Σωτήρης Χατζάκης, Θανάσης Θεολόγης, Εφη Καλογεροπούλου, Μελίνα Παπανέστωρος.

Το γελαστό παιδί
Στίχοι: Brendan Behan & Βασίλης Ρώτας
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Ντόρα Γιαννακοπούλου

Άλλες ερμηνείες:
Μαρία Φαραντούρη
Γιώργος Νταλάρας


Ήταν πρωί του Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή
βγήκα να πάρω αέρα στην ανθισμένη γη
βλέπω μια κόρη κλαίει σπαραχτικά θρηνεί
σπάσε καρδιά μου εχάθη το γελαστό παιδί

Είχεν αντρεία και θάρρος και αιώνια θα θρηνώ
το πηδηχτό του βήμα το γέλιο το γλυκό
ανάθεμα την ώρα κατάρα τη στιγμή
σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί

Μον' να 'ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι
και μόνον από βόλι Εγγλέζου να 'χε πάει
κι από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή
θα 'ταν τιμή μου που 'χασα το γελαστό παιδί

Βασιλικιά μου αγάπη μ' αγάπη θα στο λέω
για το ό,τι έκανες αιώνια θα σε κλαίω
γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ
δόξα τιμή στ' αξέχαστο γελαστό παιδί

Michael Collins, το «Γελαστό Παιδί» από την Ιρλανδία
Brendan Behan, Βασίλης Ρώτας, Μίκης Θεοδωράκης
και ο Στέφανος Βελδεμίρης, νεκρός μιας σκοτεινής εποχής

http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2013/12/michael-collins-brendan-behan.html

ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΕΤΡΟ ΤΟΥ ΟΥΙΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ

Measure for measure

Το έργο πρωτοπαίχτηκε το 1604 και ανήκει στις λεγόμενες <<μελαγχολικές κωμωδίες>> του Σαίξπηρ, γιατί έχει και πολλά δραματικά στοιχεία και ηθικοπλαστικά διδάγματα και κωμικές παρεμβάσεις αλλά και αίσιο τέλος.
Βασικό θέμα του είναι η δολιότητα της κρατικής εξουσίας και η διαφθορά των ανθρώπων όταν αναλαμβάνουν δημόσιες θέσεις.

Ο Άγγελος, επίτροπος του δούκα της Βιέννης, καταδικάζει σε θάνατο τον Κλαύδιο επειδή ατίμασε μια κοπέλα. Η Ισαβέλλα, αδελφή του Κλαύδιου, ικετεύει τον Άγγελο να του χαρίσει τη ζωή, όμως ο Άγγελος ζητάει για αντάλλαγμα να πλαγιάσει μαζί της. Με την παρέμβαση του δούκα της Βιέννης, το έργο οδηγείται σε αίσιο τέλος.

Η κωμωδία αυτή του Σαίξπηρ έχει συναρπαστική δομή και μια σειρά από σοβαρούς και φαιδρούς χαρακτήρες, με το καυτό της θέμα δε, παραμένει ως σήμερα επίκαιρη.


Γραμμένο σε εποχή πολιτικής και ηθικής κρίσης αλλά και προσωπικής κρίσης του συγγραφέα, το έργο είναι πλούσιο σε ερωτήματα και φειδωλό σε απαντήσεις:
Είναι σωστό να κοιμηθείς με κάποιον προσδοκώντας κάποιο αντάλλαγμα; Θα έπρεπε να εξαλειφθεί η πορνεία; Είναι υποκριτές οι άνθρωποι της εξουσίας όταν εκφωνούν κηρύγματα για την ηθική; Υπάρχει χώρος για έλεος στο δικαστικό σύστημα; Υπάρχει, άραγε "μέτρο" για να κρίνει κανείς την πολιτική, κοινωνική και προσωπική ζωή;

Για το ραδιόφωνο:
Χρονολογία Ηχογράφησης 25 Απριλίου 1977
Πρώτη εκπομπή: 15 Ιουνίου 1977
Επαναληπτικές εκπομπές:
7 Ιουλίου 1996
2 Νοεμβρίου 1997

ΤΕΧΝΙΚΟΣ Τέλης Γράψας,
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Κώστας Μπάκας,
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Νίκη Θεμελή,
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Βασίλης Ρώτας,
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αλίκη Αλεξανδράκη, Αννα Βενέτη, Γεννηματάς Δημήτρης, Μπάμπης Γιωτόπουλος, Θύμιος Καρακατσάνης, Χρήστος Πάρλας, Πένη Παπουτσή, Πέτρος Φυσσούν, Σταύρος Ξενίδης, Αννα Μπράτσου, Γιάννης Μόρτζος, Γιάννης Μαυρογένης, Μάκης Ρευματάς, Νίκος Λυκομήτρος, Γιώργος Τσιτσόπουλος, Δημήτρης Ζακυνθινός, Ντίνα Γιαννακού, Κώστας Γαλανάκης, Δημήτρης Αστεριάδης, Δημήτρης Ιωακειμίδης, Θάνος Αρώνης, Δάνης Κατρανίδης.