tag:blogger.com,1999:blog-2283104081722046197.post7840672237208407337..comments2023-06-19T11:58:30.789+03:00Comments on RADIO-THEATRE: ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΣΕΒΙΛΛΗΣ του Λόπε ντε ΒέγκαIZAhttp://www.blogger.com/profile/08371275073343276932noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-2283104081722046197.post-55674791482484518132015-08-03T02:33:24.433+03:002015-08-03T02:33:24.433+03:00Τι ωραίες αναρτήσεις! η ωραιότερη καλοκαιρινή συνή...Τι ωραίες αναρτήσεις! η ωραιότερη καλοκαιρινή συνήθεια, ένα θέατρο τη μέρα<br /><br />ευχαριστώ :)Anonymoushttps://www.blogger.com/profile/06176544653064521208noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2283104081722046197.post-81851983889849950342015-06-17T05:04:35.125+03:002015-06-17T05:04:35.125+03:00Γειά σας!
Σας ανακάλυψα τυχαία πριν από 5-6 μέρες...Γειά σας! <br />Σας ανακάλυψα τυχαία πριν από 5-6 μέρες κι από τότε κατεβάζω με καταιγιστικούς ρυθμούς.<br /><br />Μεγάλωσα με μια μαμά που λάτρευε το θέατρο, αν και δεν είχε τον χρόνο να εμβαθύνει σ' αυτό, μεγαλώνοντας τρία παιδιά σε δύσκολες εποχές. Καθώς κανένας άλλος στην οικογένεια δεν το αγαπούσε ιδιαίτερα, ήμουν η μόνιμη συνοδός της. Από τα 12 ως τα 22 μου, ήταν ελάχιστες νομίζω οι παραστάσεις του Εθνικού -και όχι μόνον- που είχαμε χάσει. Πρόλαβα να δω στο σανίδι τεχνίτες σαν τον Κατράκη, την Χατζηαργύρη, τον Βόκοβιτς, τον Μυράτ, την Ζεβιτσιάνου, τον Ρηγόπουλο... <br /><br />Και βέβαια, η ώρα του ραδιοφωνικού θεάτρου ήταν ιερή. Τρεις γενιές θηλυκά, γιαγιά-μάνα-κόρη, με το εργόχειρο στο χέρι, αφουγκραζόμασταν και βουτάγαμε βαθειά στις ψυχές μας. Δεν ακουγόταν κιχ, δεν πέταγε κουνούπι. Πηχτή ατμόσφαιρα, γεμάτη νοήματα. Δευτέρα-Τετάρτη-Κυριακή... Θεατρικό έργο από μόνες μας.<br /><br />Μεγαλώνοντας και απομακρυνόμενη απ' την πατρική εστία, σιγά-σιγά, ανεπαισθήτως που λέει κι ο ποιητής, απομακρύνθηκα απ' το θέατρο. Ένοιωθα πως το θέατρο δεν ήταν πια το ίδιο. Δεν ένοιωθα όπως παλιά, που ήταν σαν να περνούσα μύηση σε κάθε παράσταση. Άλλαζα κι εγώ, ίσως άλλαζε κι αυτό.<br /><br />Και τώρα εσείς!<br />Στα 50φεύγα μου, μου ξανανοίξατε την πόρτα ενός παράδεισου χαμένου και ξεχασμένου. Με κάνατε να συνειδητοποιήσω πόσο το θέατρο έχει διαμορφώσει το πνεύμα μου, παίζοντας καταλυτικό ρόλο στον σχηματισμό της ιδιοπροσωπίας μου, πόσο επεξέτεινε τους ορίζοντες, την αντίληψη, την αυτογνωσία μου κι ας μην ήμουν σε θέση να το αντιληφθώ τότε. <br />Κι ακόμα, με κάνατε να καταλάβω πως στην μαμά μου οφείλω, εκτός απ το ζειν και το ευ ζειν. Κρίμα που δεν ζει πια για να της απονείμω τα εύσημα.<br /><br />Σας Ευχαριστώ! <br />Εκ βάθους καρδίας.<br /><br />ΜαρίαAnonymousnoreply@blogger.com